منتخب: امام هادی
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
امام علی‌النقی، امام هادی (علیه‌السلام) مریض شده، یک حاجب می‌گیرد و به او می‌گوید: برو زیر قُبّه جدّم امام حسین (علیه‌السلام) به من دعا کن. حاجب می‌گوید: یابن‌رسول‌الله! حجت خدا شمایید! امام می‌گوید: چه کار کنم؟! جدّم گفته که آن‌جا برو! حالا آن حاجب رفت و دعا کرد و حضرت خوب شد.
رفقای‌عزیز! من همیشه می‌گویم در این حرف‌ها تفکر و اندیشه داشته باشید. ببین امام است، تمام ممکنات به امرش است، اِشراف به کل خلقت دارد، تمام این خلقت در قبضه قدرتش است؛ به قول آقا امام حسین (علیه‌السلام) که به زعفر گفت نَفَسی که این‌ها می‌کشند، در اختیار من است. به تعبیر عوامانه من، امام از کل خلقت بزرگ‌تر است؛ چون‌که خودِ خدا حدّ این خلقت را می‌داند که چقدر است، اما خدا و ولایت حدّ ندارد. مگر نیست که هر کسی که می‌میرد یا می‌خواهد به دنیا بیاید، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بالای سرش می‌آید، پس امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) از خلقت بزرگ‌تر است!
حالا ببین امام چه می‌گوید؟! می‌گوید برو زیر قُبّه جدّم امام حسین (علیه‌السلام) به من دعا کن. این یعنی‌چه؟ مبنایش چیست؟ یعنی ای بشر! بیا «إنّ الله و ملائکته یصلّون علی النبیّ یا أیّها الذین آمنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیما» را قبول کن! امام هم دارد امر رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) را اطاعت می‌کند؛ دارد می‌گوید که من هم در امر هستم و جدّم را اطاعت می‌کنم؛ چون که جدّش گفته زیر قُبّه امام حسین (علیه‌السلام) دعا مستجاب است. [۱]
***
یک‌روز متوکل امام هادی (علیه‌السلام) را به قصر خود فراخواند و از ایشان خواست که شعری برای او بخواند. امام هادی (علیه‌السلام) فرمود: ما از شعر بهره‌ای نداریم! متوکل گفت: نه! باید بخوانی! امام هم شعری خواند که در آن آمده بود: «این آفتاب درخشان یک روز به قصر پادشاهان و سلاطین در قله‌های کوه‌ها می‌تابیده؛ اما عزرائیل آن‌ها را به زیر خاک کشید و امروز به قبر آن‌ها می‌تابد.» متوکل با همه خباثتش بسیار گریه کرد.
عزیزان من! ما هم باید به این بیندیشیم که روزی این آفتاب به خانه و مال و اموال ما که این‌قدر به آن‌ها علاقه داریم و به قبر ما خواهد تابید؛ پس قدری فکر کنیم، درصد کمی احتمال بدهیم که ما هم می‌میریم. همه دارئی‌مان را فدای زندگی دنیایی‌مان نکنیم. بدانیم که دنیا فانی است! به چه کسی وفا کرده که به ما وفا کند؟! یک قسمتی را هم برای آخرت‌مان بگذاریم. همچنین مثل متوکل ساعتی نباشیم که از شعر امام ناراحت شد و گریه کرد! ساعتی بودن فایده‌ای نداد؛ باید دائمی باشیم؛ یعنی دائم به ولایت اتصال باشیم. [۲]
***
عبدالعظیم حسنی پیش امام هادی (علیه‌السلام) آمد و گفت: آقاجان! من می-خواهم عقایدم را به شما بگویم؛ می‌فرماید: بگو عزیزم! می‌گوید: من خدا را به یگانگی قبول دارم، واجبات را به‌جا می‌‌آورم و محرّمات را ترک می‌کنم. شما را امام و حجت خدا می‌دانم، زیر این آسمان، حجتی به غیر از شما نمی‌بینم. خدا امر شما را به من واجب کرده، امرِ شما امرِ خداست. سیبی یا اناری از درخت بچینم و شما بگویی نصفش حلال و نصفش حرام است. نیمه حلالش را می‌خورم و نیمه حرامش را دور می‌اندازم. امام هادی (علیه‌السلام) فرمود: ما هم عقایدمان همین است، عبدالعظیم! إن‌شاء‌الله به آخر برسانی.
عبدالعظیم با قبولیِ امام هادی (علیه‌السلام) که به او گفت عقایدت درست است؛ نجوا کرد و کنار رفت و کنار ماند، نه این‌که از یک‌جای دیگر سر دربیاورد؛ قانع و راضی بود. او دربست در اختیار امام بود. حالا خدا به او عظمت داد. در روایت می‌فرماید: زیارت شاه عبدالعظیم حسنی مطابق با زیارت امام حسین (علیه‌السلام) است. آیا زیارت خلق، مطابق با زیارت امام حسین (علیه‌السلام) می‌شود؟ نه والله! عجیب این‌است که می‌گوید زیارت قبرش مطابق با زیارت امام حسین (علیه‌السلام) است، نه خودش!
عظمت عبدالعظیم به‌خاطر آن عقیده‌ای است که به امام هادی (علیه‌السلام) داشت، برای آن امری است که اطاعت می‌کرد، برای آن تواضعی است که با امام هادی (علیه‌السلام) داشت؛ پس شما آن امر را زیارت می‌کنید، نه جسم عبدالعظیم را.
عزیزان من! از اطاعت به این‌جا می‌رسید نه از خیال خودتان، نه از مشابه درست کردن، نه از امیدواری به خلق پیدا کردن و دنبالش رفتن! عبدالعظیم به‌واسطه ولایت به این‌جا رسید، نه به‌واسطه عبادت. به امامش یقین داشت و امرش را اطاعت می‌کرد. او حجت‌شناس بود. امروز اغلب مردم حرف حجت را می‌زنند؛ اما حجت‌شناس نیستند! [۳]
*** اگر شما خودت را در مقابل خدا و امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) تقصیرکار بدانی، به تمام آیات قرآن هم خدا به تو نظر می‌کند، هم امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) و هم حضرت زهرا (علیهاالسلام)! آن‌وقت تمام غم و غصه دنیا را از دلت بیرون می‌برد. روایت داریم: کسی بود که بیست سفر مکه رفته بود. خدمت امام هادی (علیه‌السلام) آمد و حضرت تمام آن‌ها را رد کرد و فرمود که تو اولاً بیتوته با خدا نداشتی و دیگر این‌که سخی نبودی و این‌ها را از خودت می‌دانستی؛ این‌است که تمام این‌ها رد است؛ پس دست‌رنجی که از ما صادر می‌شود را باید از خدا بدانیم و بگوییم که او این کار را کمک کرد.
من والله شب‌ها می‌گویم خدایا! اگر من بهشت بروم، تو کردی، تو این حرف‌ها را یادم دادی، نماز شب را تو یادم دادی، بیتوته شب را تو یادم دادی، کمک به فقرا را تو یادم دادی؛ پس اگر بهشت بروم تو کردی. [۴]
یا علی
