ترجمه احکام

English بسم الله الرحمن الرحیم

ترجمه احکام
پی‌دی‌اف	دریافت
پی‌دی‌اف (نسخه موبایلی)	دریافت

رسول اکرم فرمودند:

«ای علی، به راستی خداوند تو و دوستان تو را دوست دارد و همانا فرشتگان برای شیعیان تو و دوستان شیعیانت استغفار می‌کنند. هنگامی که قیامت فرا رسد، نداکننده‌ای فریاد برآورد: دوستان علی (علیه‌السلام) کجا هستند؟
گروهی از صالحین به پا خیزند، به آن‌ها گفته شود: هر که را می‌خواهید دستش را بگیرید و وارد بهشت کنید و همانا هر یک از آن‌ها هزار نفر را از آتش نجات می‌دهد.
سپس نداکننده فریاد برآورد: بقیه دوستان علی (علیه‌السلام) کجا هستند؟
پس گروهی که میانه‌‌رو بودند برمی‌خیزند، به آنها گفته می‌شود: هر آنچه که می‌خواهید از خدا خواهش کنید، پس به هر کدام از آنها، آنچه را که درخواست کند عطا نمایند.
سپس نداکننده صدا زند: بقیه دوستان علی (علیه‌السلام) کجا هستند؟
گروهی که گنه‌کار هستند و به خود ظلم کرده‌اند، برمی‌خیزند. آن‌وقت گفته می‌شود: دشمنان علی (علیه‌السلام) کجا هستند؟
جمعیت بسیاری برمی‌خیزند، سپس در مقابل هر یک از دوستان علی (علیه‌السلام)، هزار نفر از دشمنان علی (علیه‌السلام) را قرار می‌دهند و اعمال خوب دشمنان را به اعمال دوستان علی (علیه‌السلام) اضافه می‌کنند و آنها نجات پیدا می‌کنند»

هستی تمام خلقت روی دوستی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌گردد. آن کسی که علی (علیه‌السلام) را قبول نداشته باشد، غاصب است؛ چون خدا می‌گوید: اگر عبادت انس و جن کنی و علی (علیه‌السلام) را به «الیوم اکملت لکم دینکم» قبول نداشته باشی، تو را به رو به جهنم می‌اندازم. پس عبادت بی‌دوستی علی (علیه‌السلام)، غصب است و فایده‌ای ندارد.

پیشگفتار

رفقای عزیز!

این کتاب خصوصی نیست، عمومی است. به عموم کسانی که این کتاب را می‌خوانند ابلاغ می‌کنم. من آخر عمرم است، هیچ مقصدی نداشتم و ندارم؛ مگر اینکه پیام حضرت زهرا (علیهاالسلام)، پیام امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و پیام امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را به شما ابلاغ کنم.

همانطور که قرآن مانند ندارد، کلام ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) هم مانند ندارد. من همیشه کلام این‌ها را به شما گفته‌ام. اگر حرفی از این‌ها بهتر سراغ دارید به من بگویید، من قبول می‌کنم؛ اما می‌دانم که نیست.

وعاظ محترم! گویندگان محترم!

خطیب نباشید. حرفی بزنید که به درد مردم بخورد. حرفی بزنید که مردم را نجات بدهد. حرفی بزنید که موجب هدایت مردم باشد؛ نه مثل آن گوینده‌ای که ده شب در مسجدی سخنرانی کرد و آخر کار، بانی مجلس، مبلغ ناچیزی به او داد! پرسید: چرا؟ جواب داد: تو ده شب روی منبر روزنامه خواندی، حرف خدا و پیامبر و اسلام نزدی.

به جای حرف خدا و پیامبر، روی منبر روزنامه نخوانید؛ دریا در آمریکا طغیان کرده! طوفان در فلان جا چه کرده …

اگر شما حرف خدا و پیامبر را نزنید، منبر را چوب کرده‌اید. شما باید چوب را منبر کنید، نه منبر را چوب! چون که حضرت سجاد (علیه‌السلام) فرمود: یزید! بروم بالای چوبها؟! چون روی منبر یزید، حرف خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) زده نمی‌شد.

شما باید حرفهای حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را افشا کنید، نه اینکه افشاکن نقل و خبر باشید.

وعاظ محترم! گویندگان محترم!

اگر غیر از این حرفهای این کتاب حرفی بزنید، شما خطیبید! به تمام آیات قرآن، این کتاب، عنایت ولی الله الاعظم، امیرالمؤمنین، امام المبین، یعسوب الدین، حجت خدا، وصی رسول الله و القای حضرت زهرا (علیهاالسلام) است که امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: «ما حجتیم از برای تمام خلقت، مادرم زهرا، حجت است از برای ما» به تمام آیات قرآن، این کتاب، حجت است برای شما!

اگر غیر از این حرفها را به مردم بگویید، شما مردم را سرگردان کرده‌اید.

امانت‌دار باشید. این کتاب را از اول تا آخرش به مردم بگویید، نه اینکه فقط قسمتی از آن را بگویید تا مقصد خودتان را در آن پیاده کنید. بدانید که خدا آگاه است. بدانید امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) از مقصد شما خبر دارد. بترسید از خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه). بس کنید! این کتاب، عصاره روایت و حدیث است. خواهش می‌کنم از این کتاب به مردم بگویید، بایگانی نکنید.

ای کسانی که این کتاب را می‌خوانید، مبادا چند صفحه بخوانید و بایگانی کنید. به دینم قسم، اگر اینطور باشد، اسلام شما و ولایت شما بایگانی می‌شود. آن دو نفر، اسلامشان بایگانی شد، حرف امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را کنار گذاشتند، حرف خودشان را زدند، ولایت را بایگانی کردند.

به تمام آیات قرآن، این کتاب، حجت را بر شما تمام کرده است. فردای قیامت در پیشگاه اقدس الهی می‌گویم: خدایا، من امر زهرای عزیز (علیهاالسلام) و امر ولی الله الاعظم امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را گفتم، این خطبا حرفهای دیگری زدند. خدایا، خودت بین ما حکم کن.

ترجمه احکام

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: بعد از من، امت من هفتاد و دو فرقه خواهند شد. بعضی از مورخین نوشته‌اند: دوازده فرقه. بعد فرمود: تنها یک فرقه از اینها ناجی‌اند. بقیه را کنار زد.

سوال شد: ناجی کیست؟ فرمود: کسانی که دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) را قبول داشته باشند، ما را حجت خدا بدانند و بدانند که خدای تبارک و تعالی ما را مدیر عامل خلقت قرار داده است؛ طوری قرار داده که اگر ما نباشیم در هر زمانی، عالم فروریزان می‌شود. پس تمام این عالمی که سرپاست، الان به واسطه وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. همانطور که در زمان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به واسطه آن حضرت بود و در زمان هر امامی به واسطه آن امام بود.

شما اگر مطیع رسول الله هستید که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گوید پیروی از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بکنید. چرا از خلق پیروی می‌کنید؟ پیروی از خلق، گمراهی است؛ پیروی از علی (علیه‌السلام)، هدایت است. بارها گفته‌ام آیا کسی بهتر از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) سراغ دارید؟

چه کسی خورشید را برگردانده؟ چه کسی یک نفسش افضل از عبادت ثقلین است؟ چه کسی یک ضربه شمشیرش از عبادت ثقلین افضل است؟ چه کسی هنگام مرگ، بالای سر همگان حضور دارد؟ چه کسی در قبر سفارش شما را به نکیر و منکر می‌کند؟ درباره چه کسی خدا فرموده: اگر عبادت ثقلین بکنی و امیرالمؤمنین علی را به «الیوم اکملت لکم دینکم» قبول نداشته باشی تو را به رو به جهنم می‌اندازم؟

این همه خداوند درباره امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) سفارش کرده است، آیا تو تکذیب می‌کنی؟ چرا دنبال غیر از علی (علیه‌السلام) می‌روی؟ مگر عقل نداری؟ تفکر داشته باش. علی (علیه‌السلام) هدایت است، خلق جنایت است. اینکه علی (علیه‌السلام) را در خانه گذاشتند و دنبال خلق رفتند، از جنایتشان بود که خدا افشایشان کرد و فرمود: مرتد و کافرند. تو دنبال چه کسی می‌روی؟!

به آن‌ها گفته مرتد و کافرند، تو هم که امر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را قبول نداری، مشابه آنهایی. امر فرق نمی‌کند، آن‌ها در آن زمان بوده‌اند، تو در این زمان هستی. زمان فرق می‌کند. کم و زیاد می‌شود؛ اما امر فرق نمی‌کند. امر خدا در تمام زمانها وجود مبارک دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) است.

ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) یک نور هستند، جزء خلق نیستند. چرا؟ هیچ جا نداریم، نمی‌گوید اگر عیسی نباشد یا موسی نباشد یا ابراهیم نباشد، تمام خلقت فروریزان می‌شود. هیچ جا نداریم. من اغلب کتب را در نظر دارم. اگر شما خبر تازه‌ای دارید، من انعام می‌دهم. ما همه صد و بیست و چهار هزار پیامبر را قبول داریم؛ اما هیچ‌کدام را خداوند تبارک و تعالی نفرموده، تا حتی ابراهیم را، که اگر نباشد عالم فروریزان می‌شود. می‌فرماید: اگر حجت نباشد، عالم فروریزان می‌شود.

«ان الله و ملائکته یصلون علی النبی یا ایها الذین امنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما» خداوند متعال می‌فرماید: همه شما باید تسلیم پیامبر باشید. نه تنها زمینی‌ها که به آسمانها هم اشاره می‌شود. ای ملائکه! تسلیم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شوید. حالا که همه تسلیم شدند، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برای ما سنت آورده است. نماز، روزه، زکات و... ما باید تمام اینها را بپذیریم. حالا که اینها را پذیرفتی، خداوند تبارک و تعالی یک امر دارد. درباره پیامبر می‌فرماید: «وما ینطق عن الهوی، إن هو إلّا وحی یوحی، علّمه شدید القوی» یعنی هر چه می‌گوید، از جانب خدا می‌گوید.

همان‌طور که می‌دانیم بعد از صد و بیست و چهار هزار پیامبر، به پیامبر آخرالزمان قرآن نازل شده است. خود پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) جسمش خیلی مبارک است؛ اما امرش مبارک‌تر است، امر او واجب است.

حالا که ذره‌ای درباره معرفی علی (علیه‌السلام) کندی شد، می‌فرماید: هیچ کار نکرده‌ای. «یا أیها الرّسول بلّغ ما أنزل إلیک من ربّک وإن لم تفعل فما بلّغت رسالته» یعنی اگر این کار را نکردی، رسالت را ابلاغ نکرده‌ای.

پس پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به امر خدا علی (علیه‌السلام) را معلوم کرده است. حالا می‌فرماید: «الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی» یعنی امروز دین شما کامل شد؛ علی (علیه‌السلام)، دین است!

رسالت قبول است، محترم است. روزه، نماز، زکات و... احکام است. اما اصل رسالت، قبولی ولایت است. درباره آنهایی که قبول نکردند فرمود: مرتد و کافرند. هر کس می‌خواهد باشد این عمومی است، خصوصی نیست.

خداوند متعال می‌فرماید: هر کس علی را به «الیوم اکملت لکم دینکم» قبول نکند، به عزت و جلالم! اگر به اندازه همه جن و انس عبادت کند، او را به رو به جهنم می‌اندازم. حالا همین‌طور که آیه «ان الله و ملائکته یصلون علی النبی» برای پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نازل شد، خود امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هم امر دارد. خود علی (علیه‌السلام) در جنگ صفین می‌فرماید: «أنا قرآن الناطق» یعنی کلام من، قرآن است.

پس همان‌طور که می‌فرماید باید تسلیم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بشوید، باید تسلیم علی (علیه‌السلام) بشویم، حالا کسی که تسلیم علی (علیه‌السلام) هست شیعه است، کس دیگری تسلیم علی (علیه‌السلام) نیست.

از طرفی خداوند متعال می‌فرماید: من اعمال متقی را قبول می‌کنم؛ چون متقی تسلیم علی (علیه‌السلام) است. همین‌طور اصحاب یمین؛ چون تسلیم علی (علیه‌السلام) هستند؛ چون بی‌علی (علیه‌السلام) اعمال قبول نیست.

حالا همین‌طور که خداوند تبارک و تعالی حمایت از وجود مبارک امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌کند، همین‌طور الان حمایت از وجود مبارک ولی الله الاعظم امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌کند. (گرچه به ظاهر غایب است؛ اما امر او حاضر است) و همین‌طور از شیعه حمایت می‌کند.

شیعه خیلی مقام دارد. امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: اگر هر کس شیعه ما را دوست نداشته باشد و بگوید ما را دوست دارد، دروغ گفته است؛ اول باید شیعه ما را دوست داشته باشد. همچنین خدای متعال می‌فرماید: اگر کسی توهین به یک شیعه و مؤمن کند، خانه مرا خراب کرده است. پس اگر شما شیعه واقعی شدی، هم خدا و هم امام، شیعه را تأیید می‌کند؛ اما شیعه‌گی شروط دارد که هر کسی ادعای شیعه‌گی نکند. شیعه باید مثل شاه عبد العظیم حسنی و اویس باشد، نه اینکه هر کسی بگوید من شیعه‌ام! شرط شیعه‌گی این است: ولایت، عدالت، سخاوت.

امام رضا می‌فرماید: «قال الله تعالی: کلمة لا اله الا الله حصنى فمن دخل حصنی امن من عذابی، بشرطها و شروطها و انا من شروطها» یعنی اصل، ولایت است.

عالم برجسته‌ای سؤال کرد: اینکه می‌فرماید: اگر علی (علیه‌السلام) را قبول نداشته باشی به «الیوم أکملت لکم دینکم» به رو به جهنم می‌اندازم، این به رو انداختن، یعنی چه؟ گفتم یعنی آبرو ندارد. کسی آبروی دنیا و آخرت دارد که ولایت دارد. تمام ارزش بشر به ولایت است.

پس خداوند تبارک و تعالی حمایت از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌کند؛ اما به واسطه علی (علیه‌السلام) حمایت از شیعه می‌کند.

اینکه چرا اینقدر شیعه احترام پیدا کرده است؛ چون تولی و تبری دارد. چون امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: دین، تولی و تبری است؛ یعنی باید از دشمنان علی (علیه‌السلام) بدمان بیاید و از دوستان ایشان خوشمان بیاید.

روایت صحیح داریم که اگر کسی پدرت را کشت، اگر علاقه‌ای با امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) دارد باید او را عفو کنی؛ هرچند پدر تو را کشته باشد. پس معلوم می‌شود اصل دین، تولی و تبری است.

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) وقتی می‌خواست از دنیا برود، فرمود: دو چیز بزرگ می‌گذارم: قرآن و عترت. حالا شیعه باید هم عترت را و هم قرآن را قبول کند؛ اما بعضی گفتند: «حسبنا کتاب الله»؛ یعنی ما فقط کتاب خدا را قبول داریم. حالا می‌فرماید: اینها مرتد و کافرند.

پس، نباید جزء اینها باشیم که مرتد و کافر باشیم. ما باید طبق فرمایش پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم قرآن و هم عترت را قبول کنیم. چون عترت و قرآن توأم با هم هستند. ‍

از آنچه که روی زمین و آسمان‌ها است، مصداق این فرمایش امام صادق (علیه‌السلام) نداریم که می‌فرماید: اگر ما نباشیم، زمین اهلش را فرو می‌برد یا در جای دیگر می‌فرماید: ما حجتیم از برای خلقت، مادرم زهرا (علیهاالسلام) حجت است از برای همه ما. خدا در حدیث کساء می‌فرماید: من تمام خلقت را به واسطه اینها خلق کردم.

حالا کار شیعه آنقدر بالا می‌گیرد که حضرت می‌فرماید: هر کس لقمه‌ای به دوست ما داد، ثواب حج واجب و عمره به حساب او نوشته می‌شود. هر کس او را یاری کرد ما را یاری کرده، یا می‌فرماید: هر کس او را دوست نداشته باشد، دروغ می‌گوید که ما را دوست دارد. همانطور که شیعه، امام را قبول می‌کند، امام هم این همه او را احترام می‌کند.

امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: شیعه‌هایمان را در دنیا پخش می‌کنیم تا به واسطه آنها شهرها و روستاها حفظ شود و باز می‌فرماید: همه اینها را در روز قیامت زیر سایه عرش خدا جمع می‌کنیم.

از طرفی می‌فرماید: زیر سایه دشمنان ما نروید. اگر بروید حق به گردن شما پیدا می‌کنند، حق به گردن شما، حق ماست.

قبولی عبادت، ولایت است و قبولی ولایت، اطاعت است. حالا شیعه باید فرمان امام را ببرد برای خودش مصداق درست نکند. (بعضی مقدس‌ها برای خود مصداق درست می‌کنند) شاه عبدالعظیم حسنی خدمت امام هادی (علیه‌السلام) می‌رسد و عرض می‌کند: آمده‌ام عقایدم را بگویم. می‌فرماید: بگو عزیزم. می‌گوید: واجبات را به جا می‌آورم و ترک محرمات می‌کنم. اگر شما که امام و حجت من هستی، امر کنی سیبی یا اناری نصفش حلال است و نصفش حرام، نیمه حلالش را می‌خورم و نیمه حرامش را دور می‌اندازم و پس از این با همین عقیده کنار رفت. چرا؟! چون او به غیر از امام، کسی را واجب الاطاعة نمی‌بیند؛ حجت خدا را واجب الاطاعة می‌داند. حالا خدا به او عظمت می‌دهد. می‌فرماید: هر کس شاه عبدالعظیم حسنی را زیارت کند، امام حسین (علیه‌السلام) را زیارت کرده. چون امر امام را زیارت کرده است. رفقای عزیز! من هم دلم می‌خواهد شما اینطور باشید. امر وجود مبارک حجت بن الحسن، امام الانس و الجن (عجل‌الله‌فرجه) را اطاعت کنید تا شاه عبدالعظیم حسنی بشوید. اطاعت یعنی چه؟! اطاعت یعنی گناه نکنید. امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: شما عضو مایید، هر وقت گناه کردید جدا می‌شوید.

خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: اگر رفیقی داشته باشی که مرا در یاد تو آورد، اگر با او بسازی، قصری به تو می‌دهم که خلق اولین و آخرین را در آن جای دهی. رفقای عزیز! بیایید رفیقی بگیرید که خدا آن قصر را به شما بدهد. رفقای عشقی و خیالی را از سرتان بیرون کنید.

رفقای عزیز! من نزدیک به هشتاد سال دارم، به مرگ نزدیکم، خیلی توجهم به شما رفقاست. شما که این کتاب را می‌خوانید دلم می‌خواهد شما هم مثل شاه عبدالعظیم حسنی بشوید.

طبق روایت، شیعه‌ای که پیرو چهارده معصوم (علیهم‌السلام) شد، خدای تبارک و تعالی به او سمت می‌دهد. می‌فرماید: اگر شیعه‌ای در شهری باشد آن شهر ایمن است. همانطور که امام رضا (علیه‌السلام) به زکریا می‌فرماید: زکریا در قم بمان تا قم به واسطه تو حفظ شود.

شما اگر ولایت را حفظ کردی؛ یعنی چهارده معصوم (علیهم‌السلام) را حفظ کردی، خداوند تو را حفظ می‌کند. تو باید چهارده معصوم (علیهم‌السلام) را در وجودت حفظ کنی.

در روایت دیگر آمده است: شخصی نزد امام صادق (علیه‌السلام) آمد و عرض کرد: عربی هستم که از راه دوری می‌آیم. خیلی دلم می‌خواهد همیشه خدمت شما برسم چه کنم؟ حضرت فرمود: آیا می‌خواهی جمع ما را زیارت کنی؟ آن شخص گفت: چه از این بهتر! حضرت فرمود: در همان حوالی شخصی را پیدا کن که ما را قبول دارد و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را به «الیوم أکملت لکم دینکم» قبول دارد، به دیدن او برو. دیدن او ثواب زیارت جمع ما را دارد.

از من سؤال شد که چطور می‌شود که ثواب زیارت جمع را به او می‌دهند، گفتم: امام، خود نور است؛ اما مؤمن، محبت چهارده معصوم (علیهم‌السلام) را دارد. ما به واسطه این محبت است که او را زیارت می‌کنیم و الا جسم که چندان مهم نیست؛ پس روایت صحیح است.

چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرماید: «سلمان منا اهل البیت»؟ یعنی شما می‌توانید آنقدر ترقی کنید که جزء اهل بیت شوید. پس چرا جزء گناه می‌شوید؟ چرا جزء بدعت‌گذار می‌شوید؟ چرا سرپیچی می‌کنید؟ دنیا می‌گذرد.

شما اگر اینجا عضو اینها شدی، آنجا هم عضو هستی. بی‌جهت که خدا به سلمان سلام نمی‌رساند.

امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: شما عضو ما هستید، اگر گناه کنید جدا می‌شوید. به دینم! والله! دلم می‌خواهد شما همه سلام الله علیه شوید. من که مقصد دیگری ندارم. من چه احتیاجی به شما دارم؟ من یقین دارم فرمایش آقا امام حسن (علیه‌السلام) درست است. امام ما است، حجت ما است، می‌فرماید: صبح کردم در حالی که یقین کردم روزی مرا کسی نمی‌خورد و یقین کردم مردن را و...

بیایید عزیزان من پیرو امام حسن (علیه‌السلام) شوید. تو اگر یقین کنی، دیگر مال حرام نمی‌خوری. اگر به قیامت یقین کنی، گناه نمی‌کنی و این کارها را نمی‌کنی.

علم الیقین، حق الیقین، یقین. مثل اینکه علم داریم که عالم صانعی دارد. اعتراف هم می‌کنیم که درست است. می‌گوییم بر حق است، عالم صانعی دارد؛ اما یقین نداریم. کجا یقین نداری؟ آن موقع که گناه می‌کنی.

از شرایط شیعه این است که محبت به دنیا نداشته باشد. روایت صحیح داریم که حضرت عیسی (علیه‌السلام) که به آسمان رفت، از او سؤال شد چه آورده‌ای؟ می‌گوید: سوزن و نخ. همانجا در آسمان چهارم او را نگه می‌دارند.

شیعه باید محبت خدا، قرآن و چهارده معصوم (علیهم‌السلام) را داشته باشد. شیعه واقعی نباید به قدر سوزن و نخ محبت داشته باشد؛ وگرنه به اوج آسمانها نمی‌تواند برسد.

در جای دیگری پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: هر کس به عمل قومی راضی باشد، جزء آن قوم است. امام سجاد (علیه‌السلام) می‌فرماید: هر چیزی را دوست داشته باشی با آن محشور می‌شوی. اگر محبت چهارده معصوم (علیهم‌السلام) داری، با اینها محشور می‌شوی. پس ما نباید محبتی به غیر از اینها داشته باشیم.

اگر دنیا می‌خواهید، باید برای آبرویتان بخواهید، خانه و ماشین و... داشته باشید؛ اما محبتش را نداشته باشید. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «حب الدنیا راس کل خطیئة» اما دنیایی که به غیر از امر باشد. وقتی محبت نداشته باشی تا ندای «جاء الحق و زهق الباطل» را شنیدی می‌دوی. والله اگر محبت دنیا باشد، نمی‌توانی بگذری. همان‌طوری که آن شخص صابون‌فروش با وجود آن همه گریه و التماس که برای دیدن امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) کرد، وقتی باران گرفت، نگران صابون‌هایش شد. حضرت فرمود: صابونی برو دنبال صابون‌هایت. این شخص محبت صابونها را داشت. امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) او را نمی‌پذیرد.

پس دنیا را اگر می‌خواهید، برای آبرویتان بخواهید. اما امر امام را بالاتر بخواهید و منتظر ندا باشید. تمام اینها مثل امانتی است در دست شما. اما صاحب امانت، ولی الله الاعظم (عجل‌الله‌فرجه) است.

رفقای عزیز! این قدر این در و آن در نزنید و خودتان را گرفتار وام و قرض نکنید. اینها شما را از حقیقت باز می‌دارد. قانع و راضی باشید و باور کنید که امورتان می‌گذرد.

خدا را اگر قبول دارید، می‌فرماید: «والله خیر الرازقین» وقتی این آیه را می‌شنوم، تف به روی خودم می‌اندازم که خدایا، مگر ما تو را قبول نداشتیم که قسم می‌خوری؟ حالا باز هم باور نکرده‌ایم. خودمان را مبتلا می‌کنیم.

تمام بدبختی مردم بعد از رسول الله که گمراه شدند این بود که علی (علیه‌السلام) را خلق حساب کردند. شما باید از تمام ریشه‌های دلت، از تمام موهای بدنت، از تمام هیکلت، علی (علیه‌السلام) را «کفواً احد» بدانی؛ یعنی احدی مثلش نیست. این هم خواست خداست، هم خواست حضرت زهرا (علیهاالسلام) و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) است. این همه که سفارش متقی شده است؛ چون امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را این‌طور می‌شناسد. یک نگاه در تمام خلقت می‌کند، می‌بیند نه فقط دنیا، آنچه که خدا کرات دارد، کسری‌شان بی‌ولایتی و هستی‌شان ولایت است.

***

ما اسماً ولایت داریم، نه رسماً! علی (علیه‌السلام) خواستن مگر شوخی است؟ علی خواستن، مافوق تمام خلقت را خواستن است. مگر علی خواستن این است که تو علی، علی کنی؟ علی خواستن، آخرت خواستن است. علی خواستن، امر خدا را اجرا کردن است. علی خواستن، امر رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) را یقین کردن است. علی خواستن، «هل من ناصر» خدا را قبول کردن است. علی خواستن، ناله‌های حضرت زهرا (علیهاالسلام) را فراموش نکردن است، جسارت به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را فراموش نکردن است. دائم باید توی این حرفها باشی، آن‌وقت فرصتی نداری به جای دیگر نگاه کنی.

***

شما اگر خودت را در مقابل خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) تقصیر کار بدانی، به تمام آیات قرآن، هم خدا به تو نظر می‌کند، هم امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و هم حضرت زهرا (علیهاالسلام)! آن‌وقت تمام غم و غصه دنیا را از دلت بیرون می‌برد. روایت داریم کسی بود که بیست سفر به مکه رفته بود. خدمت امام هادی آمد و حضرت تمام آن‌ها را رد کرد و فرمود: تو اولاً بیتوته با خدا نداشتی و دیگر اینکه سخی نبودی و این‌ها را از خودت می‌دانستی. این است که تمام این‌ها رد است! پس دست‌رنجی که از ما صادر می‌شود را باید از خدا بدانیم و بگوییم که او این کار را کمک کرد. من والله شب‌ها می‌گویم: خدایا، اگر من بهشت بروم، تو کردی، تو این حرفها را یاد من دادی، نماز شب را تو یاد من دادی، بیتوته شب را تو یاد من دادی، کمک به فقرا را تو یاد من دادی. پس اگر بهشت بروم، تو کردی!

رفقای عزیز، من شما را دوست دارم. دلم می‌خواهد همه شما اینطوری باشید. آن‌وقت می‌گوید:

با خدا دادگان ستیزه مکن

که خدا داده را خدا داده

یعنی تو، افراد خدا می‌شوی. حالا امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: اگر او را نخواهی، دروغ می‌گویی که ما را می‌خواهی. خدا هم می‌گوید: اگر به او توهین کنی، خانه مرا خراب کرده‌ای؛ پس شما این همه در مقابل خدا و امام عزیز هستید، چرا گناه می‌کنید؟!

***

تو اگر واقعاً بخواهی دینت را حفظ کنی، خدای تبارک و تعالی حفظت می‌کند و کمک برایت می‌فرستد، حمایت‌کن پیدا می‌کنی. کس دیگری به غیر از خدا و ولایت به شیطان زور نیست. اگر تو در پناه ولایت آمدی، او شیطان و گناه را از شما دور می‌کند.

***

شما باید از خطر آخرالزمان مطلع باشید. اگر بخواهید از این خطر حفظ باشید و دینتان محفوظ باشد و خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) از شما راضی باشند، محکم پی کارتان باشید؛ اما از کارتان که فارغ شدید، با این کتاب‌ها و حرفها نجوا کنید. اگر از خطر آخرالزمان آگاه باشید، گناه نمی‌کنید. خدا حاج میرزا ابوالفضل زاهد را رحمت کند. در تفسیر قرآنش می‌گفت: فوتی که به آتش می‌کنی، از تو سؤال می‌کنند که برای چه این کار را کرده‌ای؟ شما آنجا اقرار می‌کنی که چه کسی دنبال من بوده که همه کارهای مرا بررسی کرده است؟ اگر شما این‌طور مطلع باشید که گناه نمی‌کنید!

***

من چیزی که بشر را بی‌دین می‌کند به شما می‌گویم، چیزی همه که شما را به اعلی درجه می‌رساند می‌گویم. فقط از شما می‌خواهم عمل کنید. این امر خدا و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) است.

***

حقیقت در جو این خلقت شما را دعوت می‌کند، غیر حقیقت هم دارد شما را دعوت می‌کند. شما جانم بیا گوش به حقیقت بده. غیر حقیقت، محبت دنیاست. حقیقت، محبت علی (علیه‌السلام) و اولاد علی (علیه‌السلام) است.

***

علی شناختن نشانی دارد: یکی باید سخی باشی، یکی باید دنبال خلق نروی، یکی باید تسلیم امر باشی و گناه نکنی.

***

من دلم می‌خواهد شما انسان کامل شوید. انسان کامل احتیاج به هیچ چیز و هیچ کجا ندارد. فقط احتیاج به خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) دارد، احتیاج به بیتوته شب دارد. کدامتان بیتوته شب دارید؟ بیایید توبه کنید و وارد امر ولایت شوید، نه وارد امر خلق!

***

شهوت همیشه دنبال بشر است؛ نگاه برانگیخته‌اش می‌کند. بشر تا تصفیه نشده است گناه می‌کند. ما باید تصفیه بشویم. تصفیه، دائم الحضور ولی الله الاعظم (عجل‌الله‌فرجه) است؛ آن‌وقت گناه نمی‌کنید، وگرنه گناه می‌کنید. والله، بالله، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به من گفت: این‌ها اهل دنیا شده‌اند؛ اما به دنیا نمی‌رسند، یا فرمود: این‌ها مسموم شده‌اند. یعنی چه؟ یعنی امام زمان را فراموش کرده‌ایم. چرا امام زمان ما را تأیید نمی‌کند و تکذیب می‌کند؟! ما گناه می‌کنیم. اگر تصفیه بشوید، دیگر گناه تویتان نیست؛ یعنی همیشه به فکر هستی که مردم را هدایت کنی یا به مردم سخاوت کنی و دائم الحضوری. اگر دائم الحضور شدی، در حضور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) که دیگر گناه نمی‌کنی! ما دائم الفسادیم، نه دائم الحضور! آن هفتاد هزار نفر که گمراه شدند، حضور امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نبودند و در حضور آن دو نفر رفتند. چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به سلمان می‌گوید: «سلمان منا اهل البیت»؟ چون دائم الحضور بود؛ یعنی هم گناه نکرد و هم پیرو آن دو نفر نبود. در آخرالزمان هم می‌گوید: اگر یک نفر با دین از دنیا برود، ملائکه آسمان تعجب می‌کنند. عزیزان من، بیایید ما هم دائم الحضور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشیم، نه دائم الفساد، تا با دین از دنیا برویم.

***

محبت امام حسین، فرستنده تمام خلقت است؛ یعنی در هفت آسمان هر کسی که آن را ندارد، ناقصی دارد! «یا ثارالله و ابن ثاره». تو اگر محبت خون خدا را نداشته باشی، کسری داری. خدا به تمام این خلقت نظاره کرد، به هفت آسمان، به تمام کرات عالم و به همه جا نظاره کرد، به هیچ‌کس نگفت که این خون من است. می‌گوید حسین (علیه‌السلام)، خون من است. پس تمام خلقت، در مقابل امام حسین (علیه‌السلام) کسری دارند؛ مگر قبولی امام حسین (علیه‌السلام) داشته باشند.

***

همانطور که صحنه محشر پیش حضرت زهرا (علیهاالسلام) جمع می‌شود و شما را نجات می‌دهد، من هم از زمان بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) جلوی چشمانم جمع شده است. کشتن امام حسین (علیه‌السلام)، جلوی چشم من است، زدن زهرا (علیهاالسلام) جلوی چشم من است. آن‌قدر به این‌ها نزدیکم که هنوز ناله‌های زهرا (علیهاالسلام) توی گوش من است، «یا ابتا»یش توی گوش من است، «هل من ناصر» امام حسین (علیه‌السلام) توی گوش من است. همه این‌ها هست تا زمان رجعت که امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) احقاق حق کند. متقی آن موقع غم و غصه از دلش بیرون می‌رود؛ وگرنه دائم ناراحت است.

***

متقی، انتظار الفرج دارد. دلم می‌خواهد همه شما متقی بشوید و انتظار رجعت داشته باشید، نه انتظار دنیا. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌گوید: دنیا، مثل استخوان خوک در دهان سگ خوره‌دار است؛ البته در جای دیگر می‌فرماید: یک ساعت دنیا را به صد سال آخرت نمی‌دهم. چرا؟ اصحاب امام حسین (علیه‌السلام) در همین دنیا اینقدر درجه پیدا کردند که امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌گوید: پدر و مادرم به قربانتان! این‌ها امر امام حسین (علیه‌السلام) را اجرا کردند. بیایید رفقای عزیز، ما هم امر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را اطاعت کنیم تا به این درجه برسیم.

***

من اصلاً از اول عمرم خوشی ندیدم که دنبالش بروم. فهمیدم که خوشی‌های دنیا خیالی است. خوشی آن است که دست از اهل بیت برنداری، خوشی آن است که زیر سایه امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشی، خوشی آن است که با خدا و امام زمانت حرف بزنی، خوشی آن است که سخاوت داشته باشی؛ چون سخاوت امر خداست. من با کسی که سخی نباشد، می‌سازم؛ اما از او خوشم نمی‌آید؛ چون امر خدا از او صادر نمی‌شود. من والله، به دینم و به علی (علیه‌السلام) قسم، اصلاً از خمس، رد مظالم و صدقه مصرف نمی‌کنم. تا الان رزقم را خدا داده است. خدا می‌گوید: «والله خیر الرازقین» به عمرم دستم را جلوی کسی دراز نکردم. امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: کسی که دستش را جلوی خلق دراز کند از ما نیست؛ چون خلق خودش محتاج است.

***

هیچ کسی را شریک رزق خدا قرار ندهید. خدا قسم می‌خورد که «والله خیر الرازقین» من رزقتان را می‌دهم. برای چه دنبال مردم می‌روی؟ این دستی که خدا به تو داده باید از خدا چیز بخواهی، نه از خلق! به حضرت عباس، اگر این حرف را عمل کنید، نه اینکه بهشت بروید، در بهشت هستید.

آسوده خاطرم که در دامن توام		دامن نبینم که در دامنش روم
دامن به غیر دامن تو بی‌محتوا بود		دامان توست اتصال به ماوراء بود

***

تفکر آن است که زیر این آسمان هیچ کسی را نخواهی مگر آنکه پیرو علی (علیه‌السلام) باشد. تفکر، گول نخوردن است. شما گول می‌خورید که اهل دنیا می‌شوید. تفکر؛ یعنی بشر در فکر آخرت باشد، نه اینکه دنبال دنیا برود. این تفکر است که خدا و پیامبر و ائمه (علیهم‌السلام) تأیید کرده‌اند. «حب الدنیا، راس کل خطیئة». آن‌ها دنیا را تکذیب کردند؛ ولی ما دنبال دنیا و مردم دنیا و تجملات دنیا می‌رویم.

***

ما باید رضایت امام حسین (علیه‌السلام) را به جا بیاوریم. امام حسین (علیه‌السلام) تا آخرین لحظه می‌گفت: «هل من ناصر»؛ یعنی بیایید مرا کمک کنید. کمک به امام حسین (علیه‌السلام)، امر امام حسین (علیه‌السلام) را اطاعت کردن است. امر امام حسین (علیه‌السلام)، گناه نکردن و سخاوت است؛ اما سخاوت را نباید به دشمنان علی (علیه‌السلام) داد. سخاوت را باید به دوستان علی (علیه‌السلام) و دوستان خدا بدهید. آن سخاوت قبولی دارد. هر سخاوتی که قبول نیست.

***

آن‌ها جمع شدند امام حسین (علیه‌السلام) را شهید کردند، شما جمع بشوید امر امام حسین (علیه‌السلام) را اطاعت کنید. اصحاب امام حسین (علیه‌السلام) امرش را اطاعت کردند که امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌فرماید: پدر و مادرم به قربانتان. این حرف‌ها امر آنهاست. این حرفها باید شما را نگه دارد. با این حرفها باید این آشغال‌کاریها را دور بیندازید و خنثی کنید. به تمام آیات قرآن، این حرفها با تمام حرفهای باطل دنیا مبارزه دارد؛ اما پیروز است! من دلم می‌خواهد شما پیروز شوید. هنوز معلوم نیست ما پیروز شویم. چرا پیروز نمی‌شویم؟ چون مهر دنیا داریم. «حب الدنیا، رأس کل خطیئة» از هر گناهی بالاتر است.

***

شما اگر می‌خواهید به زهرا (علیهاالسلام) محرم شوید، باید دوست علی (علیه‌السلام) باشید، نه دشمن علی (علیه‌السلام). دوست علی (علیه‌السلام) باید به تمام گناهان نامحرم باشد، آن‌وقت فاطمه زهرا (علیهاالسلام) شما را می‌پذیرد.

***

هر چیزی موفقیت می‌خواهد. توفیق گناه نکردن، امر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را اطاعت کردن است.

***

چرا با خدا حرف زدن اینقدر خوب است؟ چون یقین داری امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و خدا هست؛ یعنی داری با هستی حرف می‌زنی. این‌ها هستی عالم هستند! هستی تمام خلقت، خداست؛ نگهداری تمام خلقت، الان وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. چرا؟ می‌فرماید: اگر حجت نباشد، عالم فروریزان می‌شود. هر کدام از ائمه (علیهم‌السلام) در زمان خودشان این‌طور بوده‌اند؛ یعنی نگهداری خلقت را داشته‌اند که اگر نباشند، عالم فروریزان می‌شود؛ اما خالق تمام خلقت خداست.

***

وقتی امام رضا (علیه‌السلام) به سمت طوس می‌رفت، آهویی در بند صیاد بود که تا حضرت را دید، گفت: «السلام علیک، یابن رسول الله، یابن امیرالمؤمنین، یابن فاطمة الزهرا» آقا جان، من دو تا بچه دارم که آن‌ها منتظر من هستند و دو شبانه‌روز است چیزی نخورده‌اند. مرا از دست این صیاد نجات بده! این آهو دارد با امام رضا (علیه‌السلام) حرف می‌زند، تو با چه کسی حرف می‌زنی؟ به حضرت عباس، جگر من از دست بیشتر شما خون است.
امام رضا شترش را گرو گذاشته تا آهو را آزاد کند، تو چه گرو گذاشتی؟ کجا می‌روی زیارت امام رضا (علیه‌السلام)؟ مگر تو امام رضا (علیه‌السلام) را می‌شناسی؟ حالا آن دو بچه آهو گفتند: والله، نخوریم شیر، تا نبینیم رخ امام رضا را. آن‌ها از روزی‌شان گذشتند که امام رضا (علیه‌السلام) را ببینند، آن‌وقت تو مال حرام می‌خوری؟! تو را چه به امام رضا؟ حالا باید بروی تلویزیون و ماهواره را ببینی، بدبخت بیچاره! امام رضا (علیه‌السلام) جواب سلام برادر خودش را نداد. گفت: تو اسماً برادر من هستی، چرا طرفداری از دشمنان علی (علیه‌السلام) می‌کنی؟ تو هم چرا بچه‌ات بد است، طرفداری‌اش را می‌کنی؟ تو را چه به امام رضا؟

***

واجبات، ترک محرمات، انتظار الفرج، به خیر و شر مردم شرکت نکن و برو کنار. چرا این را من اینقدر تکرار می‌کنم؟ نجات شما در عمل به این حرف است؛ اما شما فراموش‌کار هستید! پس کنار بروید با انتظار رجعت.

***

به حضرت عباس، آن را که باید بگویم نمی‌توانم بگویم، دور این حرفها پر می‌زنم؛ چون کسی را نمی‌بینم که بپذیرد. چرا؟ همه جا می‌روید و می‌خواهید ثواب کنید. آخر ثواب بی‌ولایت که ثواب نیست، گناه است! روح ثواب، علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است. روح ثواب، امام حسین (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) است. تو اعمالت روح ندارد. چرا؟ گناه می‌کنی. ائمه با گناه مخالفند؛ اما با سخاوت موافقند.

***

اگر دنیا را به متقی بدهند، راضی نمی‌شود مگر حرفش را بشنوید و عمل کنید. آن‌وقت شما را دوست دارد. متقی می‌خواهد شما را به هستی برساند. تمام این حرفها به دینم، هستی است. از دست آن‌ها ناراحت هستم که این حرفها را عمل نمی‌کنند، هر کدام این حرفها را که خودشان می‌خواهند عمل می‌کنند، هر کدام را که نمی‌خواهند عمل نمی‌کنند. متقی را دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) معلوم کرده‌اند و گفته‌اند شما پی متقی بروید؛ چون ما کسری داریم و متقی رفع کسری ما را می‌کند؛ ولی ما پی کسی دیگر می‌رویم.

امام سجاد (علیه‌السلام) می‌فرماید: هر که را دوست داری با او محشور می‌شوی. رفقای عزیز، اینقدر به صفحه ماهواره و تلویزیون و ویدئو نگاه نکنید. می‌بینید، خوشتان می‌آید و با آنها محشور می‌شوید.

ای کاش محبت خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه (علیهم‌السلام) داشته باشید تا با آنها محشور شوید. چرا می‌فرماید در آخرالزمان، هر کس دینش را حفظ کند هم‌درجه با پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است؟

من می‌خواهم شما هم‌درجه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) باشید. از خدا بخواهید اینطور شوید که هم دنیا داشته باشید و هم آخرت.

رفقای عزیز! همه این حرفها باید با یقین خوانده شود و الا حرف لوث می‌شود. ما باید یقین به ولایت داشته باشیم، نه فقط حرف ولایت بزنیم؛ اما بعضی‌ها این را سرسری می‌گیرند. اصل یقین است. کجا یقین نداری؟ آن موقع که گناه می‌کنی. خدا که گناه را قبول نمی‌کند، اصحاب یمین گناه نمی‌کنند، من انتظار دارم همه شما اینجوری باشید.

زبانی که علی (علیه‌السلام) دارد، «لا اله الا الله، محمد رسول الله، علی ولی الله» می‌گوید و این حرفها از آن بروز می‌کند؛ اما اگر علی (علیه‌السلام) نداشته باشی، از تو خلق و پیروی خلق بروز می‌کند. بیا تولید تو ولایت باشد.

رفقای عزیز! بیایید از این حرفها قدردانی کنید و بهشت بروید. تمام اینها با روایت و حدیث صحیح مطابق است.

یا علی