نمایش مبدأ برای میلاد امام‌حسین 78؛ عظمت امام‌حسین؛ امر به معروف و نهی از منکر

{{بسم الله}}
{{جعبه اطلاعات فراداده سخنرانی|10187}}

«أعوذ بالله من الشیطان اللّعین الرّجیم» 

«العبد المؤید رسول المکرّم أبوالقاسم محمّد»

{{پررنگ|السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمةالله و برکاته»}}

{{پررنگ|السلام علی‌الحسین و علیّ‌بن‌الحسین و أولاد الحسین و أهل‌بیت الحسین و رحمةالله و برکاته»}}

[پیامبر اکرم {{صلی}} فرمود:] «حسینٌ مِنّی [و] أنا من حسین»: حسین {{علیه}} از من است [و] من از حسین {{علیه}} هستم. این عصاره این حرف یعنی‌چه؟ در ظاهر حسین {{علیه}} [که] از رسول‌الله {{صلی}} است، پسر رسول‌الله {{صلی}} است، چرا می‌گوید: من از حسین {{علیه}} هستم؟ من عقیده ولایتی‌ام این‌است [که] دارد ابلاغ می‌کند، [مبادا با حسین من بدرفتاری کنید] 

{{موضوع|اگر یک شیعه به ائمه اتّصال شد، از طرف آن‌ها به او عنایت می‌شود و عصاره حرف‌ها را متوجّه می‌شود|شیعه/فهم}} تمام اشیاء من می‌سوزد. اگر شما یک عصاره یک‌حرفی را متوجّه شوید، هیچ‌چیز به‌غیر [از] سوختن ندارید؛ یعنی آن [کسی] که حالی‌اش می‌کنند، فقط می‌سوزد؛ نه که [یعنی چون‌که] نمی‌خواهد که آن‌را خیلی افشا کند. اگر بخواهد خیلی افشا کند، به او نخواهد داد، مگر [این‌که] به امرِ آن‌ها افشا کنی. مطلب یک‌قدری بالا می‌رود. اگر خدای تبارک و تعالی، گفتم [که] آن‌ها [یعنی] دوازده‌امام، چهارده‌معصوم {{علیهم}} دائم به خدا اتّصال‌اند، ما [هم] باید اتّصال به این‌ها باشیم. وقتی شما به این‌ها اتّصال شدی، دائم فیض به تو عنایت می‌شود، دائم فیض به تو عنایت می‌شود؛ این‌است که اتّصال هستی. چرا؟ دائم از طرف خدای تبارک و تعالی این فیض [به آن‌ها] عنایت می‌شود؛ آن‌وقت یک شیعه هم وقتی [که به آن‌ها] اتّصال شد، از طرف آن‌ها به او عنایت می‌شود.

{{موضوع|عصاره روایت «حسینٌ مِنّی و أنا مِن حسین» این‌است که امام‌حسین با پیامبر یک مقصد دارند و هر دو یکی هستند؛ لذا پیامبر سفارش امام‌حسین را می‌کند که مبادا اهل‌تسنّن با امام‌حسین بدرفتاری کنند|امام‌حسین/پیامبر}} حالا [روایت] «حسینٌ مِنّی و أنا مِن حسین» [را می‌گفتیم]، منظور ولایتی من این‌است [که] والله! پیغمبر {{صلی}} دارد سفارش حسین {{علیه}} را می‌کند [و می‌گوید:] ای کسانی‌که اهل‌تسنّن هستید! ای کسانی‌که علی {{علیه}} را قبول ندارید! بدانید هر چه هست، حسین {{علیه}} من هستم؛ مبادا حسینِ من را اذیت کنید! مبادا با حسینِ من بد رفتاری کنید! «حسینٌ مِنّی [و] أنا من حسین». آن‌ها یک خصوصیات اولادی دارند؛ [یعنی] یک [فرزند] شرایطی دارد [که مثلاً باید] او را [به] مکتب ببری! «بسم‌الله» در دهانش بگذاری! اسمش را قشنگ بگذاری! خلاصه یک اندازه‌ای به او رسیدگی کنی! اما آن‌ها یک اندازه‌ای هستند؛ اما نه [یعنی منظور این‌ها نیست]، آن‌ها کار دیگری دارند می‌کنند، چیز دیگری می‌خواهند، خواست خدا را می‌خواهند. وقتی [که] دید بچه‌اش طرف‌دار خواست خدا هست، آن‌وقت یک ارزش دیگری دارد. روایتش را می‌خواهید؟ {{آیه|إنّه لیس من أهلک|سوره=11|آیه=46}} [فرزند] اهلیّت باید داشته‌باشد. اگر پیغمبر {{صلی}} می‌گوید: «حسینُ مِنّی [و] أنا مِن حسین»، دارد می‌خواهد بگوید [که] نه بابا! {{توضیح|این‌که حالا اولادی است، البتّه این یک‌چیزی است، یک‌حرفی است؛ نَسَب یک‌چیزی است، آن‌ها همه به‌جای خودش}}؛ اما می‌خواهد بگوید [که] مقصد من این‌است که تمام این‌مردم را اصلاح کنم، حسینِ من هم مقصدش همین‌است. ما یک مقصد داریم [و] یک هدف داریم؛ [یعنی] یکی هستیم. [عصاره روایت] «حسینُ منّی [و] أنا من حسین» این‌است.

{{موضوع|معنی «یا ثارالله و ابن‌ثاره» این‌است که خدا دارد می‌گوید حیات من ولایت است|ولایت/امام‌حسین}} حالا چرا خدا می‌گوید: «یا ثارالله و ابن‌ثاره»؟ ای خون خدا [و] پسر خون خدا! {{دقیقه|5}} این [حرف] یعنی‌چه؟ دارد مثال می‌زند [که] یک بشر حیاتش به خونش است. خدا دارد می‌گوید [که] حیات من ولایت است. مقصد من علی {{علیه}} است، مقصد من ولایت است؛ حیات من این‌است. خدا که خون ندارد، خدا می‌خواهد بگوید [که] حیات من علی {{علیه}} است. «یا ثارالله و ابن‌ثاره»: ای خون من! والله! بنی‌امیّه خون خدا را ریختند. اگر متوجّه نباشی [و] پرچم امر دستت نباشد؛ [یعنی] پرچم من [دستت] باشد، من مورد ایراد قرار می‌گیرم. این [حرف] ها، با این‌چیزها که در مغز شماست، جور نیست. باید مغزتان بالا رود؛ یعنی ترقّی کند؛ اگرنه ایراد [می‌کنی که مگر] خدا خون دارد؟! من که [این روایت را] نگفتم، [خدا] خودش گفته: «یا ثارالله و ابن‌ثاره»: ای خون من! 

{{موضوع|ائمه تا وقتی‌که در ظاهر در دنیا بودند، به شخص نفرین نمی‌کردند|نفرین/ائمه}} شما حسابش را بکن! در تمام ابعادی که این‌ها در ظاهر در دنیا بودند، یک‌دانه نفرین به یکی نکردند. چرا؟ این‌ها می‌دانستند [که] اگر نفرین کنند، این [فرد] اهل‌جهنّم می‌شود. این‌همه امام‌حسین {{علیه}} را اذیّت کردند، این‌همه زهرای‌عزیز {{علیها}} را اذیّت کردند؛ [اما] یک نفرین نکرد. چرا؟ می‌دید که اگر نفرین کند، این [فرد] اهل‌جهنّم می‌شود؛ ائمه‌طاهرین {{علیهم}} هم نمی‌خواهند کسی اهل‌جهنّم بشود. اگر [در] روز عاشورا، [امام‌حسین {{علیه}}] به ابن‌سعد گفت: خدا رَحِمَت را قطع کند! رَحَمیّت خودش را گفت [که] قطع کند. خود پیغمبر {{صلی}} به امیرالمؤمنین علی «علیه‌السلام» گفت، {{توضیح|وقتی زهرای‌عزیز {{علیها}} را کشتند، علی {{علیه}} دیگر سینه‌اش تنگ شد}}، گفت: یا رسول‌الله! ببین [اُمّتت با ما] چه‌کار کردند؟ {{توضیح|بابا! خیال نکنید [که این‌ها مُرده‌اند]، من می‌گویم این‌ها زنده‌اند، علی {{علیه}} دارد با پیغمبر {{صلی}} نجوا می‌کند. تو مُرده‌ای که می‌گویی این‌ها مُرده‌اند.}} [امیرالمؤمنین {{علیه}}] گفت: یا رسول‌الله! سینه‌ام تنگ شده! گفت: [به آن‌ها] نفرین کن! ببین چه نفرینی کرد؟ گفت: خدا! من را از این‌ها بگیر! مثل خودشان [را] به این‌ها بده! این نفرینش است. آخَر نفرین علی {{علیه}} جمعی است، آن جمع، همه به قدس حضرت‌زهرا {{علیها}}، یا به قدس ولایت جسارت کردند. خدا، این‌جوری به این‌ها نفرین می‌کند، [به] شخص [که نفرین] نکرده. من بارها [این مطلب را] می‌گویم، می‌گویم [که] من نظرم به شخص نیست. ولایت را باید عمل کنید! اندیشه داشته‌باشید! ببین علی {{علیه}} چه‌کار دارد می‌کند؟ با شخص سر و کار ندارد. اگر تو با شخص سر و کار داشته‌باشی، [به] غیر علی {{علیه}} داری کار می‌کنی. شخص کیست؟ تمام آن‌ها که این جسارت را کردند، این‌ها با هم هماهنگ هستند. [امیرالمؤمنین {{علیه}}] گفت: من را از این‌ها بگیر! مثل خودشان [یعنی معاویه] را [به آن‌ها] بده!

{{موضوع|زمان نزول قرآن، اشعار را جمع کردند؛ اما در آخرالزّمان دوباره اشعار را در کار آورده‌اند|آخرالزمان/شعر}} «حسینٌ مِنّی و أنا من حسین»: حسین {{علیه}} از من است [و] من از حسین {{علیه}} هستم. باباجانِ من! عزیزجان من! من بلدم [که] یک‌چیزهایی بگویم؛ [اما] می‌بینم به‌درد شما نمی‌خورد. اشتباه کردند و اشتباه می‌کنند، سرِ همه ما را گرم کردند! اشعار می‌خوانند! مگر همین قرآن نبود که [وقتی] نازل‌شد؟ {{توضیح|علماء در مجلس هستند، فقهاء هستند، دانشمندان هستند،}} مگر قرآن [که] نازل‌شد، تمام آن اشعار را جمع کردند؟ حالا در آخرالزّمان اشعار را در کار آوردند! یک جشن می‌گیرند [و] چهار تا اشعار [می‌خوانند و] چهار تا کفّ [می‌زنند] و چهار تا شیرینی [می‌دهند]. من نمی‌گویم [که] شیرینی ندهید! خدا حاج‌شیخ‌عباس را رحمت کند! می‌گفت: در تمام تولّدها [ی] ائمه {{علیهم}}، اگر به [اندازه] نیم‌کیلو، پنج سیر، نیم‌کیلو نمی‌گفت. [می‌گفت:] یک‌چارک شیرینی هم هست [بخرید و] خانه‌تان ببرید [تا] بچّه‌هایتان بدانند [که] امروز تولّد امام‌حسین {{علیه}} است، امروز تولّد است. ما نمی‌گوییم {{دقیقه|10}} این‌کار را نکنید! متوجّهی؟! اصلِ کار را فراموش کردیم، به همین‌ها داریم خودمان را قانع کردیم. عین همان‌موقعی‌که قرآن نازل نشده‌بود! تمام اشعار را جمع کردند، بروید بخوانید [و] ببینید [که] وقتی قرآن نازل‌شد [، تمام اشعار را جمع کردند]. 

{{موضوع|امام‌حسین نه‌تنها برای مردم سفینه است، برای انبیاء هم سفینه است|امام‌حسین/انبیاء}} عزیز من! ما باید امام‌حسین {{علیه}} را بشناسیم، شناخت داشته‌باشیم. اگر شما می‌خواهید امام‌حسین {{علیه}} را بشناسید، عین پدرش علی {{علیه}} است. بروید ببینید! کتاب‌ها را بخوانید! هر کسی‌که مبتلا، [ائمه {{مبهم}}] می‌شد، خدای تبارک و تعالی فرموده‌بود که اگر می‌خواهید دعایتان را مستجاب کنم، من را به پنج‌تن قسم بدهید! هر توبه‌ای که [از] هر کسی، هر انبیایی قبول می‌شد، تا به امام‌حسین {{علیه}} می‌رسید، قبول می‌شد. اگر می‌گویم [که امام‌حسین {{علیه}}] سفینه است، مثل همان‌است که اگر ولایت نداشته‌باشی، به‌درد نمی‌خوری. امام‌حسین {{علیه}} سفینه است. شما ببین وقتی آدم ابوالبشر [به آن ترک‌اولی] مبتلا شد، [خدا] گفت: من را به این‌ها قسم بده! گفت: خدایا! به حقّ پیغمبر (یک صلوات بفرستید.) خدایا! به حقّ علی، خدایا! به حقّ فاطمه، حسن و حسین [من را بیامرز]! تا به [اسم امام] حسین {{علیه}} رسید، اشک ریخت [و گفت: خدایا!] این [حسین] کیست؟ [خدا گفت:] این [کسی] است که [در] صحرای‌کربلا او را می‌کُشند. خدا حاج‌شیخ‌عباس را رحمت کند! گفت: بدنش [از تشنگی] تَرَک‌تَرَک می‌شود. حالا این [حرف] هم یک مبنایی دارد، حالا من [بعداً آن‌را] به شما می‌گویم. {{ارجاع|امام‌حسین {{علیه}} شب‌عاشورا آب خورد، پشت خیمه چاهی زد، تمام اصحاب غسل کردند، عقیده ولایتی من این‌است که این جگرِ امام‌حسین {{علیه}} است که تَرَک‌تَرَک می‌شود که چرا مردم بی‌دین شده‌اند و او را می‌کُشند؟! چرا امام‌شان را نمی‌شناسند تا بهشت بروند؟! امام‌حسین {{علیه}} می‌داند که تمام این‌مردم جهنّمی شده‌اند. اگر می‌خواهید متوجّه این مطلب شوید، هیچ‌کجا امام‌حسین {{علیه}} گریه نکرده، فقط وقتی رُو به اهل‌کوفه کرد و فرمود: برای چه مرا می‌کُشید؟ گفتند: به‌خاطر بُغضی که با پدرت داریم؛ آن‌وقت امام‌حسین {{علیه}} شروع کرد به گریه‌کردن؛ چون دید همه آن‌ها کافر و جهنُمی شده‌اند./ حجّ ابراهیمی 78}} [آدم] توبه‌اش قبول شد. مگر نبود که حضرت‌ابراهیم یک لکّه‌اشک ریخت، [به خدا] گفت: اگر پسرم را می‌کشتم، بهتر بود. [خدا] گفت: یا ابراهیم! قربانی مال حسین {{علیه}} است، [گفت:] حسین {{علیه}} کیست؟ [خدا] آن اسماء را گفت، تا به اسم حسین {{علیه}} رسید، [ابراهیم] لکّه‌ای اشک ریخت، [خدا] گفت: حالا «ذبح‌العظیم» شد. یا ابراهیم! به عزّت و جلالم! این لکّه‌اشکی که برای امام‌حسین {{علیه}} ریختی، بهتر است تا این‌که بچّه‌ات را قربانی می‌کردی. مگر آن نوح نبود که آن ترک‌اولی را کرد؟ آخرش قسم خورد، تا به [اسم] امام‌حسین {{علیه}} رسید، دعایش مستجاب شد. همین‌جور که امیرالمؤمنین علی «علیه‌السلام» می‌فرماید که من با تمام انبیاء در خفاء آمدم، با پیغمبر {{صلی}} آشکارا [آمدم]، امام‌حسین {{علیه}} هم همین‌جور بوده. در تمام عرش و فرش اسم امام‌حسین {{علیه}} بوده. خدا ایشان را رحمت کند! چرا؟ 

{{موضوع|امام‌حسین برای این سفینه نجات است که با تمام مصیبت‌ها، تا آخرین لحظه به‌فکر این‌بود که کسی را به طرف ولایت بیاورد|امام‌حسین}} چرا این‌قدر حسین {{علیه}} عزیز است؟ شما حسابش را بکن! برادرش را داده، جوانان را، همه را داده. آن‌ها [یعنی اهل‌خیمه] دارند «اَلعطش» می‌کنند؛ [اما] امام‌حسین {{علیه}} به‌فکر است [که] یکی را این‌طرف بیاورد. تمام آن مصیبت‌ها به‌جای خود؛ [اما] می‌خواهد یکی را [این‌طرف] بیاورد، می‌گوید: «هل من ناصر». در تمام این ابعاد ما نداریم [که] امام‌حسین {{علیه}} گریه کرده‌باشد. وقتی [به اهل‌کوفه] گفت: برای چه مرا می‌کشید؟ گفت: «بُغضاً لِأبیک»، دید تمام این‌ها کافر شدند؛ [آن‌وقت] امام‌حسین {{علیه}} بنا کرد های‌های گریه‌کردن. بی‌خود نیست که سفینه [نجات] می‌شود، {{دقیقه|15}} {{موضوع|اگر امام‌حسین سفینه هست، هر کدام از ائمه عظماییت خودشان را داشته‌اند|ائمه}} حالا نگویید که آن‌ها [یعنی بقیه ائمه {{علیهم}}] سفینه نیستند. ببینید این‌ها یک کارهایی می‌شود [که] عظماییت‌شان فاش می‌شود. خدای تبارک و تعالی از آن علمی که دارد، از آن کَرَمی که دارد، از آن بی‌نهایتی که دارد، این‌را افشایش می‌کند. نگویید این‌ها [با هم] فرق دارند، نه! این‌ها تمام‌شان از نور خدا هستند. چرا؟ وقتی‌که امیرالمؤمنین علی «علیه‌السلام» کُره را برمی‌گرداند، می‌گوید عُظمی؛ یعنی یک‌کار عظماییت کرد. جوادالائمه عُظمی است، سی‌هزار حدیث را جواب داد؛ از ماوراء خبر داد. خدا عظماییت این‌ها را فاش می‌کند. یکی نگوید [که] این‌ها فرق دارند، نه! پیشامدهایی که برای این‌ها می‌شود؛ آن‌وقت خدای تبارک و تعالی عظماییت این‌ها را فاش می‌کند. توجه فرمودید [که] چه شد؟ یکی نگوید [که] مگر این‌ها فرق دارند؟ نه! فرق ندارند.

{{موضوع|امام‌حسین هم‌چون پیامبر به‌دنبال نجات اُمّت است|امام‌حسین/پیامبر}} حالا چون‌که ایشان [امام‌حسین {{علیه}}]، این‌همه عین [یعنی مثل] رسول‌الله {{صلی}} [است]، شما حسابش را بکن! حالا [خدا] آمده بهشت را [برایش] زینت کرده، [پیامبر {{صلی}}] می‌گوید: با اُمّت من چه کردی؟ اُمّتش شما هستید؛ نه آن‌هایی که غیر امر [کار] کردند، آن‌ها که اُمّتش نیستند. اُمّت یعنی آن‌ها که حرفش را شنیدند؛ یعنی آن‌ها که امرش را اطاعت کردند. {{موضوع|اهل‌تسنّن اُمت پیامبر نیستند؛ چون لعنت شده‌اند. اُمّت پیامبر کسانی هستند که به ولایت اتّصال دارند|اهل‌تسنّن/امّت}} اُمّت یعنی به منِ [پیامبر] اتّصال است. آن [کسی] که مخالفت کرده، که اُمّت نیست که! این‌ها دعوی اُمّت می‌کنند! اگر اُمّت است؛ [پس] چرا لعنت می‌شود؟! آیا اُمّت رسول‌الله، با همه دعاهایش باید لعنت شود؟! مگر ما عقل نداریم؟! این حرف‌ها فکر می‌خواهد. آن‌ها که این‌همه باد و بود به خودشان می‌کنند، کورس اسلام می‌زنند، جواب‌شان این‌است: اگر شما بر حقّ هستید، چرا لعنت‌تان کرده؟ پس ناحقّ هستید! مؤمن باید شجاع باشد. از کجا شجاع می‌شود؟ از آن‌جا که به او ابلاغ می‌شود؛ تا ابلاغ نشود، شجاعت ندارد؛ شجاع کار را خاتمه می‌دهد. 

{{موضوع|امام‌حسین، نه‌تنها نجات‌دهنده مردم است؛ بلکه نجات‌دهنده کلّ خلقت است|امام‌حسین/خلقت}} مگر ممکن‌است [که] ما امام‌حسین {{علیه}} را بشناسیم؟! این کشتی نجات که می‌گوید، سفینه نجات که می‌گوید، می‌خواهید یک‌ذره بهتر برایتان بگویم [که بهتر بشناسید]؟ همین‌جور که خدای تبارک و تعالی به انس و جنّ ابلاغ کرد [که] من را عبادت کنید! حالا گفت: رسولِ من را اطاعت کنید! رسول {{صلی}} هم گفت: ولیّ من را، علی امیرالمؤمنین، علی «علیه‌السلام» را اطاعت کنید! درست‌است؟! حالا به کلّ خلقت، به کلّ خلقت می‌گوید: امام‌حسین {{علیه}} سفینه است. باید پناه به سفینه ببرید؛ یعنی نجات‌دهنده کلّ خلقت است. چرا نجات‌دهنده کلّ خلقت است؟ هر کسی در مقابل خدا، خجل‌زده است، تا حتّی ملائکه‌ها، تا حتّی انبیاء؛ به‌غیر [از] دوازده‌امام، چهارده‌معصوم {{علیهم}}. تمام خجل‌زده‌اند؛ تا حتّی آسمان، تا حتّی ستاره‌ها، تا حتّی جهنّم، تا حتی بهشت، تا حتّی فردوس، آنچه که ممکنات است، در مقابل خدا سر فرو برده‌اند. کجا ما این حرف‌ها را متوجّه می‌شویم؟! {{موضوع|تا نخواهید جزء اصحاب‌یمین شوید، از این حرف‌ها نتیجه‌ای نمی‌گیرید|فهم}} باید فکر کنید! اندیشه داشته‌باشید! تا زمانی‌که نخواهید این حرف‌ها در شما پیاده شود، والله! آن نتیجه‌ای که باید بگیرید، نمی‌گیرید. {{دقیقه|20}} مگر [این‌که] تمام ابعادتان این‌باشد که بخواهید این حرف‌ها در شما پیاده شود، متقی شوید یا اصحاب‌یمین شوید، انسان‌سازی کنید؛ آن‌وقت خدا شما را می‌سازد. {{درباره متقی|من خیلی از دست بعضی‌ها ناراحتم! نه از این مجلس، از بیرون [این] مجلس ناراحتم! شما که فدای ولایت شدید، من پای شما را، دست شما را [می‌خواهم] ببوسم. به روح تمام انبیاء! من کفش شما را می‌خواهم ببوسم. من یک‌پاره‌وقت‌ها گفتم: امام‌زمان! خوش به حال تو که کفش مادرت پیش توست. بو می‌کنی، بوی ولایت می‌دهد. من اگر تمام خلقت مال من بود، [همه را] می‌دادم، آن کفش زهرا {{علیها}} را می‌گرفتم، بو می‌کردم. من کفش شما را می‌بوسم. یک‌وقت خیال نکنید من [این حرف‌ها را] به شما می‌گویم، من با بیرون طرف هستم. با آن‌کسی طرف هستم که می‌رود اسمش را نمی‌دانم زهرایی می‌کند و امثال این‌ها! و آن‌وقت [هم] به همان دلش خوش است، چه‌کار [دارد] می‌کند؟! یک‌وقت خیال نکنید [که] خدای‌نخواسته من به شما می‌گویم. شما دارید تمرین ولایت می‌کنید، شما باید من را نصیحت کنید! من افتخار می‌کنم، از آن گلوی ولایتِ شما [که] من را نصیحت کنید؛ به حسین قسم! افتخار می‌کنم.}} 

{{موضوع|تمام خلقت در مقابل خدا شرمنده هستند؛ گریه بر امام‌حسین، باعث قبولی و نجات آن‌هاست|امام‌حسین/گریه/خلقت}} حالا می‌خواهم این جمله را راجع‌به امام‌حسین {{علیه}} بگویم، چرا می‌گوید آسمان، زمین، درخت، ملائکه‌های آسمان، بهشت؛ تا حتی جهنم، آنچه که ممکنات است، ریگ‌های بیابان، ستاره‌های آسمان، آنچه که در تمام این خلقت است، برای حسین {{علیه}} گریه کردند؟ تمام شرمنده هستند. تمام باید در سفینه بیایند، تمام آن گریه‌ای که [برای امام‌حسین {{علیه}}] می‌کنند، خدا قبول‌شان می‌کند. حسین {{علیه}} یعنی این. حالا برو مجلس بگیر و حسین‌حسین کن! [اما] حواست هم یک‌جای دیگر باشد. [از] بس‌که خوشم آمد، دوباره تکرار می‌کنم: تمام ممکنات در مقابل خدا شرمنده هستند. {{موضوع|شرط متقی‌بودن، داشتن شرمندگی در برابر خداست|متقی/من‌نداشتن}} تو هم اگر می‌خواهی متقی باشی، باید شرمنده باشی. من‌ات را کنار بریز! تا من داری، تو شرمنده من‌ات هستی. پرچم امر دست بگیر! زیر لِوای [یعنی پرچم] امر برو! تو هم شرمنده باش! به روح امام‌حسین! تا ما نَمیریم، این حرف‌ها را خیلی متوجه نمی‌شویم! [این حرف‌ها] القای خداست. چه قدرتی است که در این خلقت شرمنده نباشد؟ 

{{موضوع|خدا در قیامت به هر مخلوقی که برای امام‌حسین گریه کرده‌باشد، جزا می‌دهد|امام‌حسین/قیامت/خلقت}} خدا فردای‌قیامت به آن‌ها به‌واسطه امام‌حسین {{علیه}} جزا می‌دهد؛ [آن‌وقت] ای کسی‌که پرچم من دستت است! آن‌وقت می‌فهمی [که] چه خاکی به سرت شد که از آن جزاها را نداری! ریگ‌ها که در عالم هستند، آن‌ها که گریه برای امام‌حسین {{علیه}} می‌کنند، ریگ‌های بهشت می‌شوند. آن سنگ‌ها که هستند، تمام آن‌ها، کاخ‌های مؤمن می‌شوند. مگر نیست که سنگی بوده [به‌نام] ستون حَنّانه، {{توضیح|من روایت بگویم، نگویید [که] این [حاج‌حسین] هر چه دلش می‌خواهد می‌گوید. [به شما] گفتم، هر حرفی می‌زنم، سؤال کنید [تا] روایتش را به شما می‌گویم.}} مگر این سنگ نبود که پیغمبر {{صلی}} به آن تَنِه [یعنی تکیه] می‌داد، مِن‌بعد نعره زد؟ [پیغمبر {{صلی}}] گفت: من قول می‌دهم [که] تو سنگ بهشت باشی. چرا؟ ناراحت شد [که] پیغمبر {{صلی}} از پیشش رفت. آیا ما ناراحت نمی‌شویم [که] امام‌زمان {{عج}} از پیش ما رفته؟! چرا فکر نمی‌کنید؟! [از] بس‌که مشغله برای خودتان {{دقیقه|25}} درست‌کردید. قانع نبودید، یا چک دارید، یا سُفته دارید، یا غصّه این‌را دارید، یا [غصّه] آن‌را دارید. این‌ها همه خرمن شده، دور بریز! اگر خدای تبارک و تعالی ندا کند [که] ای گریه‌کننده‌های حسین! بیایید! تو برای چه‌کسی گریه کردی؟! آیا می‌فهمی؟! 

{{موضوع|خدا، خلقت را با تمام عظمتش محض محبتت امام‌حسین و ائمه خلق کرده‌است|ائمه/امام‌حسین}} مگر ممکن‌است کسی از قدرت خدا [و] عظمت خدا سر در بیاورد؟! این عالم یک‌کُرات خشخاشی است. دوباره [این] آسمان اوّل، نسبت به [آسمان] دوّم کُرات خشحاشی است. [آسمان دوّم] نسبت به [آسمان] سوّم [همین‌طور] است؛ پس خدا می‌داند [که] این هفت‌طبقه آسمان، یا هفت‌طبقه زمین [چقدر بزرگ است]. ببین من می‌خواهم چه بگویم؟! چیست؟ آن‌وقت می‌فرماید [که] عرش من از همه این‌ها بزرگ‌تر است. ببین من چه می‌خواهم بگویم؟! می‌فرماید: عرش من از تمام این‌ها بیشتر است. دوباره تکرار می‌کنم، خودشان گفتند: این [دنیا] یک‌کُرات خشخاشی است؛ اما همین کُرات خشخاشی، نه اول دارد [و] نه آخر دارد؛ این‌قدر ریز است، در جای دیگر داریم [که] مثل یک نگین انگشتر است، آن کُرات همین‌جور، آن کُرات همین‌جور، آن کُرات همین‌جور. خدا تمام آن کُرات را بی‌خودی خلق نکرده [است]. این عرش با این عظمت بی‌خودی [خلق] نشده، نسبت به زمین هم همین‌جور است. حالا باز این یک عالمی است، ممکن‌است خدا، صدها هزارها از این عالم‌ها داشته‌باشد. {{موضوع|انسان در مقابل خدا و خلقت خدا بسیار ضعیف و ناچیز است؛ باید ضعیفی خود را در مقابل خدا و ولایت اعلام کند|یتیمی و صغیری}} آخر ما به‌درد نمی‌خوریم، مغزی [داری] که یک سرما به تو بخورد، احتیاج به یک پَشم داری. چرا این‌قدر من من می‌کنی؟ یک سرما به تو بخورد، لحاف رویت می‌اندازی، محتاج لحاف هستی! بدبخت! بفهم من چه می‌گویم؟! این‌قدر محتاج هستیم! چقدر من من می‌کنید؟! من دارم به ماوراء می‌گویم، به تمام این بیرونی‌ها می‌گویم، گفتم [که] به شما نمی‌گویم؛ اما شما هم فکر کنید [که] این‌قدر ما بیچاره‌ایم! چرا این‌قدر این در و آن در می‌زنید؟! برو فکر کن! خودت را بساز! معرفت پیدا کن! ضعیفی خودت را پیش خدا اعلام کن! یک‌ذرّه سرما به شما می‌خورد، ببین چه [جور] می‌شوید؟ این‌قدر ما ضعیف هستیم؛ [اما] ضعیفی‌مان را در مقابل خدا و ولایت اعلام نمی‌کنیم. حالا ببین تمام این خلقت را که دارد می‌گوید، [خدا] می‌گوید محض محبتت شما [اهل‌بیت] خلق کردم. آیا حسین {{علیه}} را شناختید؟! آیا زهرا {{علیها}} را شناختید؟! کجا [این‌طرف و آن‌طرف] می‌زنید؟! ما چه می‌خواهیم بفهمیم؟! به‌من بگویید [تا] من هم دنبال شما بیایم! می‌گوید من تمام این ممکنات را به محبّت شما خلق کردم. زهرا {{علیها}} یعنی این، علی {{علیه}} یعنی این. حسین {{علیه}} یعنی این. به روح تمام انبیاء! اگر ما بفهمیم [و] جان‌مان را مِقراض [یعنی قیچی] کنند، دست از حسین {{علیه}} برنمی‌داریم. جان‌مان را مقراض کنند، دست از زهرای‌عزیز {{علیها}} برنمی‌داریم. نفهمیدیم! نه فهمیدیم و نه می‌خواهیم بفهمیم. نه فهمیدیم [و] نه در فکر فهمیدنش می‌رویم. برای خودمان یک‌چیزی را درست کردیم. صبح [که می‌شود، به] کارخانه بروی، صبح [که می‌شود] آن‌جا بروی و نمازت را بخوانی و یک‌قدری هم بخوابی [و] یک‌قدری هم نگاه به آن یارو بکنی که دیگر اصلاً نمی‌خواهم اسمش را هم بیاورم، پا [یعنی بلند] شوی بیایی، همین؟! تمام شد [و] رفت!

{{موضوع|یک منبری تنها حدیث و روایتی را می‌تواند بخواند که مطابق قرآن باشد و برای اهل‌تسنّن نباشد؛ وگرنه تبلیغ‌کن اهل‌تسنّن است|اهل‌تسنّن/تبلیغ}} رفقای‌عزیز! ما باید تمرین کنیم. شما باید پرچم امر دست‌تان باشد [و] تمرین کنید! من امروز دو جمله می‌خواهم خدمت‌تان عرض کنم، {{دقیقه|30}} آن کسی‌که می‌خواهد صحبت کند؛ یعنی من منظورم به بعضی منبری‌هاست؛ یعنی آقایان منبری‌ها، این‌ها باید وقتی‌که می‌خواهند صحبت کنند، خیال می‌کنند که این صحبت‌کردن [به امر است]، یک بادی به خودشان می‌کنند و بعد خلاصه [به او] می‌گویی [که] چه کاره‌ای؟ می‌گوید: من خطیب هستم. آقاجان من! آن خطیب‌بودن او [تأیید نیست]، تو خَطَب هم نیستی. من الآن به شما عرض می‌کنم [که] خطیب، اوّل باید به احکام وارد باشی؛ یعنی به حدیث و روایت وارد باشی. چه شخص حدیث و روایت [را] بگوید، چه از توی کتاب ببیند. الآن یک شخصی دارد حدیث و روایت می‌گوید؛ اما یک‌وقت این‌شخص [که] داری می‌بینی؛ اما آن کسی‌که در این کتاب نوشته را نمی‌بینی؛ اما چه‌چیز را می‌بینی؟ آن روایت و حدیثی که در کتاب نوشته [را می‌بینی]. جان امام‌حسین! توجّه بفرمایید! شما که می‌خواهی صحبت کنی، باید آگاهی داشته‌باشی. این حدیث و روایت‌ها را ببینی، بخوانی. ببین می‌گویم [شما] چه از شخص بشنوی، چه در کتاب ببینی، این‌قدر باید کار کرده‌باشی [که] بدانی این حدیث و روایت مال [یعنی برای] اهل‌تسنّن نیست. اگر این روایت و حدیث مال [اهل] تسنّن باشد، آقاجان من! تو تبلیغ‌کنِ اهل‌تسنّن هستی. چرا؟ باید این روایت و حدیث را بفهمی. حالا از کجا بفهمی؟ باید این روایت و حدیث را با آیه قرآن مطابق کنی. اگر این روایت و حدیث با آیه قرآن می‌خورد؛ [یعنی مطابق است، آن‌را برای مردم] بگویی؛ اگرنه به‌هیچ عنوانی حقّ نداری [آن‌را به مردم] بگویی و اگر هم گفتی، تبلیغ‌کنِ اهل‌تسنّن هستی. مگر صحبت‌کردن به این آسانی‌هاست؟! اما پیغمبر {{صلی}} چه گفت؟ گفت: در آخرالزّمان بچّه‌ها روی منبر می‌روند [و] صحبت می‌کنند! وای به حال آن مردم! {{موضوع|اگر یک منبری حرف خودش را بزند و یا بداند چه حرفی برای مردم لازم است و حرف دیگری بزند، جزء لعنت خدا است|منبری/حرف از خود زدن}} چرا می‌گوید آن خطیب، آن کسی‌که روی منبر نشسته [و] دارد صحبت می‌کند، اگر بداند که این‌ها [یعنی] این حرف برای این‌ها خوب است؛ [اما] حرف خودش یا چیز دیگر خودش را بگوید، «لعنةُ‌الله» است. اگر لعنت به عمر کرده، به‌من هم [لعنت] می‌کند، من هم «لعنةُالله» هستم [، اگر این‌طور باشم]. {{موضوع|اگر یک منبری، منبرش را که حرف غیر امر در آن زده‌می‌شود، ترک کند، خداوند از راهی بهتر اموراتش را می‌گذراند؛ قضیّه آن منبری که حرف متقی را شنید و منبرش را ترک کرد و اموراتش بهتر شد|درباره متقی/تأمین‌بودن/منبری/تبلیغ}} حالا آقا خطیب است! {{درباره متقی|من به قربان آن آدم بروم! فدایش بشوم! من شب و روز، او و اهل و عیالش را فراموش نمی‌کنم. یک‌وقت [به او] گفتم: فلانی! کجا می‌روی؟ [به] یک شهرهایی که خیلی عقب‌افتاده بودند، می‌رفت. گفتم: اگر می‌توانی نرو! یک‌نفر را این‌جوری کنی [؛ یعنی گمراه کنی]، بس است. گفتم اگر [برایت] ممکن‌است و اموراتت می‌گذرد، [به آن‌جا] نرو! این آقایانی که منبر می‌روند، این‌ها بیشترشان می‌خواهند [که] امورات‌شان بگذرد. متوجّهی؟! ایشان [هم‌دیگر به آن‌جا] نرفت، خودش در چند وقت پیش [به‌من] گفت، گفت: الحمد لله کار و بارمان بهتر شده، در غربت هم نیستم؛}} ببین حرف شنید. اگر یکی حرف مؤمن را بشنود، والله! برایش برکت است. چرا [حرف مؤمن را] نمی‌شنوند؟! همان‌ساخت که قرآن برکات است، حرف مؤمن هم برکات است. آیا متوجّه شدید؟! {{موضوع|اگر یک منبری اجازه از امام‌زمان نداشته‌باشد و تبلیغ‌کن اهل‌تسنّن باشد، در قیامت حساب سختی خواهد داشت|منبری/تبلیغ/قیامت}} پس خیال نکنید [که] اگر آدم [منبر] رفت، [درست‌است.] خدا می‌داند [که] این منبری‌ها [را] فردای‌قیامت چه‌کارشان می‌کند؟ البتّه نه همه‌شان، من شرطش را دارم می‌گویم. با این شرط برو! آقا! با این شرط برو! اما تبلیغ‌کنِ {{دقیقه|35}} اهل‌تسنّن نباشی. پس بهترش چیست؟ بهترش این‌است که از خدا بخواهی: خدایا! ما را تأمین کن! خدایا! تو را به حقّ آن یگانگی خودت، خدایا! به حقّ حضرت‌رضا که رزّاق رزق ماست، به حقّ علی‌بن‌ابوطالب که رزّاق رزق ماست، رزق ما را تأمین کن! ما احتیاج به منبر نداشته‌باشیم. آیا می‌دانی [که] این‌قدر این‌کار مشکل است؟! حالا از کجا این مطلب را بفهمیم؟ عزیز من! فدایت شوم! باید یک اجازه‌ای داشته‌باشی. چرا شما [که] در بیت علماء می‌روید، اجازه می‌گیرید و منبر می‌روید؟ آیا امام‌زمان {{عج}} بیت ندارد؟ آیا وجود مبارک امام‌زمان {{عج}} بیت ندارد؟ همه را رها کرد؟ [پس «ألا] لَهُ الخلقُ و الأمر» کجا می‌رود؟ امر یعنی امر امام‌زمان {{عج}}. 

{{موضوع|اگر کسی اجازه حرف‌زدن از امام‌زمان هم داشته‌باشد، باز هم باید شکرانه‌اش را به‌جا بیاورد و [خیال و من] خودش را قاطی نکند؛ قضیّه نجوای متقی با خداوند بابت کمک به حرف‌زدن|درباره متقی/شکر/من‌نداشتن/تبلیغ}} [ما] داریم تمرین ولایت می‌کنیم. {{درباره متقی|خدا می‌داند، اگر بدانی [که] من چه شبی را صبح می‌کنم؟ نه یک‌شب، نه دو شب، اصلاً دائم گردن‌گیرِ من است، گریبان من را گرفته. [می‌گویم:] خدایا! این رفقا اطمینان به‌من دارند. تو حرفی به‌من بزن که من گیر نباشم. فردای‌قیامت این‌ها نگویند [که] تو گفتی. در صورتی‌که یک جزئی [هم] به‌من اجازه دادند.}} حالا اگر [اجازه] داد، باز هم تزلزل دارد، [باید] خودت را قاطی‌اش نکنی. مگر بلعم اجازه نداشت؟! مگر به آدم نگفت سگ شو؟! [مگر] به سگ نگفت آدم شو؟! [این‌طور] شد؛ [پس] چرا این‌جوری شد؟ [بلعم،] یک تزلزل پیدا کرد. مگر حالا [که این اجازه را] دادند، این افتخار است؟ والله! والله قسم! آدم را آب می‌کند. چرا؟ مبادا ما آن عنایتی که تو [به ما] کردی، کفران کنیم! می‌فهمید من چه می‌گویم؟! حالا که به تو داده، ترس دارد [که] مبادا کفران کنی. اگر ولایت داده، چرا کفران می‌کنی؟! حرف ولایت هم همین‌جور است. این [از] منبر.

{{موضوع|شرایط امر به معروف و نهی از منکر؛ باید پرچم امر دست‌تان باشد، نه پرچم من و قدرت و شهوت|امر به معروف و نهی از منکر}} حالا آمدیم روی نصایح؛ یعنی این‌ها می‌گویند [که] ما [یکی از] فروع دین‌مان، امر به معروف و نهی از منکر [است]، آقا امام‌حسین {{علیه}} هم امر به معروف [و] نهی از منکر کرده. این جوان‌عزیز این حرف در کَلِّه‌اش است، [در کَلِّه] آن آقای‌عزیز و آن خانم‌عزیز [هم] هست. حالا می‌خواهد چه‌کار کند؟ می‌خواهد به‌اصطلاح خودش، اطاعت کند. اوّل باید این آقا یا این خانم، یا [این] جوان‌عزیز پرچم امر دستش باشد، پرچم من نباشد، پرچم قدرتش نباشد، پرچم شهوتش نباشد، فقط پرچم امر باشد. {{موضوع|شرایط امر به معروف و نهی از منکر؛ باید در آن غیبت نباشد و آبروی شخص ریخته‌نشود|امر به معروف و نهی از منکر}} حالا این آقا [که] می‌خواهد نصیحت کند، مثلاً این آقا حالا یک نقطه ضعفی دارد، مثلاً حالا این‌جوری بگوییم، مثلاً حالا این آقا سیگار می‌کشد؛ سیگارش را هم مخفی می‌کشد. درست‌است؟! توجّه بفرمایید! ببین ما آمدیم [که] یک امر به معروف کنیم، چقدر خودمان را بدبخت کردیم. شما می‌روی غیبت این [شخص] را می‌کنی، «الغیبةُ أشدّ من الزِّنا»، این‌را پایت نوشت؛ درست‌است؟! یک‌قدری تند گفتی [و] آبروی این [شخص] را [هم] ریختی، [آن‌وقت] روز قیامت گوشت [به] صورت نداری. چرا؟ {{دقیقه|40}} {{موضوع|کسی‌که آبروی مؤمنی را بریزد و یا داشته‌باشد و بگوید ندارم، در روز قیامت گوشت به‌صورت ندارد|قیامت/قانع و راضی‌بودن}} روایت داریم، می‌فرماید: قیامت دو عدّه هستند [که] گوشت [به] صورت ندارند: یکی کسی‌که آبروی مؤمنی را ریخته، [یکی هم] کسی‌که [پول] دارد، بگوید [من] ندارم. من الآن مثلاً [به] یک‌طرزی [به شما] بگویم که من ندارم. چرا [این‌طور است و گوشت به‌صورت ندارد]؟ [چون] آن [اوّلی] آبروی شخص را ریخت، [اما] این [دوّمی] آبروی خدا را می‌ریزد. خدا به او داده؛ [اما] می‌گوید: ندارم. 

{{موضوع|شرایط امر به معروف و نهی از منکر؛ باید با تندی همراه نباشد و باعث نارضایتی نشود|امر به معروف و نهی از منکر}} حالا یک‌قدری پا [یت را] بالاتر گذاشتی، این آقا، [یا] این خانم، [یا] این جوان یک‌کاری کرد که آن آقایی که دارد نصیحتش می‌کند، از او ناراضی شود؛ [آن‌وقت] هیچ عبادتش قبول نمی‌شود. توجّه بفرمایید! چند تا عیب به‌هم زد؟ سه تا. اوّلی‌اش چه بود؟ غیبت کرد. دوّمی‌اش چه بود؟ یک‌حرفی زد که یک‌خُرده برای آبروی این [شخص] ضرر داشت، [به‌خاطر همین] گوشت [به] صورت ندارد. سوّم: آن آدم از او راضی نیست، چرا؟ چرا افشا می‌کنی؟ تو حقّ افشا نداری. تو خودت را باید امر به معروف کنند، خودت را باید نهی از منکر کنند؛ چه حقّی داری [که] امر به معروف می‌کنی؟ {{موضوع|امر به معروف و نهی از منکرِ صحیح این‌است که از روی عناد نباشد، معرّفی خود نباشد، در برابر مردم نباشد و با تندی نباشد|امر به معروف و نهی از منکر}} امر به معروف می‌دانید چه‌جور است؟ این‌است: من الآن یک خلافی دارم، شما با ما سلام [و] علیک [و] تعارف [می‌کنی]، این‌جوری یک‌کاری می‌کنی، بعد می‌گویی فلانی! این‌کار را که شما می‌کنی، یک‌نفر کرد [و] جان خودم سینه‌اش گرفت. فهمیدی؟! مثلاً ما بابایمان همین‌جور بود، چُپُق خیلی می‌کشید، چیز که می‌شد؛ [یعنی] زمستان که می‌شد، هُوهُو می‌کرد، مشرفه{{ارجاع|[ظرف مسی با دهانه گشاد]}} {{مبهم}} بغلش می‌گذاشت. بابا! تو [هم مثلاً اگر سیگار بکِشی،] این‌جوری می‌شوی، دیگر این‌کار را نکن! این هر چه باشد، تا این اندازه [اجازه داری او را نصیحت کنی]؛ آن‌هم با خودش روبرو شوی. متوجّهی؟! حالا این امر به معروف که کردی، [باید] از روی عنادت نباشد. باید عین امام‌حسین {{علیه}} باشی. [یعنی] «هل من ناصر» [بگویی، باید مثل امام‌حسین {{علیه}}] «هل من ناصر» بگویی! این بنده‌خدا را بخواهی [که] نجات پیدا کند. نه [این‌که] بخواهی خودت را معرّفی کنی. امر به معروف و نهی از منکر یعنی این. 

{{موضوع|شرایط امر به معروف و نهی از منکر؛ باید ستّارالعیوب باشید؛ عیب‌پوشی کنید نه این‌که عیب را افشا کنید؛ قضیّه مرویّ که عیب شاگرد مدرسه را افشا نکرد و خدا از سر گناهانش گذشت|امر به معروف و نهی از منکر/اخلاق}} قربان‌تان بروم! فدایتان بشوم! بعضی‌ها من شنیدم [که] مقدّسند [و] یک امر به معروف‌هایی می‌کنند! می‌فهمی چه به‌سر خودت می‌آوری؟! آن کسی‌که امر به معروف می‌کند، باید امر خدا را اطاعت کند، ستّارالعیوب باشد. عیب را بپوشاند؛ نه این‌که عیب را افشا کند. تو چند سال است [که] آن بنده‌خدا را در کار می‌آوری؟ چرا به تو می‌گوید اگر عرق‌خور در خانه‌اش رفت [و] عرق خورد، [یا کسی‌که] روزه می‌گیرد، اگر در خانه‌اش روزه را خورد، [تو] حقّ نداری [به او] بگویی؟ چرا؟ [چون] این یک‌قدری حریم اسلام را حفظ کرده. اگر بیرون آمد [و این‌کارها را کرد]، باید به او حدّ بزنی؛ اما [حالا که] یک‌قدری حریم را حفظ کرد، تو هم حریم این جوان را، حریم این زن را، حریم این [شخص] را باید حفظ کنی. مگر من به شما [جریان مرویّ را] نگفتم؟ مَرویّ این مدرسه مَرویّ را ساخته، گویا پیش حاج‌مُلّاعلی کَنیّ آمده‌بود [و] گفته‌بود: هر [کسی‌که] این‌جا [یعنی به این مدرسه] می‌آید، [باید اهل نماز شب باشد.] (حالا ببین خودش به‌اصطلاح چقدر چیز بوده) گفته‌بود: هر [کسی] که نماز شبش ترک نشده‌باشد، کُلنگ [این مدرسه] را بزند. بعضی‌ها می‌گویند خودش [کُلنگ] زده؛ اما این مَرویّ خیلی به چیزهایش بوده؛ [یعنی خیلی] عبادت می‌کرده؛ اما اطاعتش کم بوده [است]. این [مرویّ] خلاصه با آن نماز شب‌هایش [و] با آن خدا خدا [کردن] هایش، یک‌قدری مغرور بوده. حالا وقتی [که] مدرسه تمام شد [و] گویا پیش حاج‌مُلّاعلی کَنیّ آمده‌بود، گفت: هر [کسی] که نماز شب می‌خوانَد، این‌جا بیاید، من تأمینش هم می‌کنم. زن داشته‌باشد، بچه داشته‌باشد، تأمینش می‌کنم. [مرویّ] مَلّاک بوده [یعنی مِلک و زمین خیلی زیاد داشته]. الآن می‌گویند چند تا آبادی وقف این مدرسه است. اگر بخواهند [پولش را] بدهند، به هر آدمی باید نمی‌دانم چند هزار تومان بدهند! اما خب حلالش [کردند]! هیچی، کار [به این‌کارها] نداریم! این [مَرویّ] کسی را گذاشته‌بود [که] نان بگیرد، آب بگیرد. [روزی این خدمت‌کار پیش مَرویّ] آمده‌بود [و] گفته‌بود: ارباب! یکی [از افراد مدرسه] یک جعبه عرق [به] داخل [مدرسه] آورد، عرق خارجی است، در آن حجره بُرد. حالا [مرویّ] که نمی‌تواند [مستقیم به آن‌شخص] بگوید، از این دَم حُجره گرفت [و رفت. به اوّلی گفت:] چطوری؟ بچّه کجایی؟ حالت خوب است؟ {{دقیقه|45}} اگر خرجی [ات] کم است، من [به تو] بدهم، هر وقت خواستی مسافرت بروی، من اضافه به تو می‌دهم. همین‌طور بنا کرد این‌جوری صحبت‌کردن [که] چه می‌خوانی؟ تا [این‌که به] آن‌جا رسید، [وقتی] همه این حرف‌ها را زد، دید جعبه [عرق آن‌جاست]. گفت: این چیست؟ گفت: ستّارُالعیوب. مَرویّ [خودش را] باخت. حالا که او را در قیامت دیدند، گفته‌بود: من مردم را فَلَک می‌کردم، من ارباب بودم، خیلی قُلدری کردم. آن قُلدری‌ها همه‌اش به گردن من حّد بوده. [وقتی] من را رُو به عذاب کشیدند، یک‌دفعه ندا آمد: این [مَرویّ] ستّارالعیوب است. این ستّارالعیوبی کرده، آیا من نکنم؟! [حالا] این‌جا را به‌من داده. آقاجان من! آن کسی‌که امر به معروف می‌کند، باید ستّارالعیوب باشد. 

{{موضوع|اگر کاری را محض خدا انجام دادید، توقّع جزا از خلق نداشته‌باشید|اخلاص}} خدا می‌داند [که] ما چه برخوردهایی با این‌مردم داشتیم که کسی‌که چه فِعلی، چه فسادی، گناهی که از آن مهمّ‌تر نبود، این [فرد] می‌کرد. یک‌وقت سرِ [فلان چیز] من از سرش حتّی‌الإمکان یک‌قدری پول دادم و چیز کردم و رفتم. یک‌روز آمد، آن‌قدر به ما بد گفت که نگو! چرا مثلاً شما پسرت توی دکّان من نگاه کرده؟! یک چیزهای این‌جوری. اصلاً من به رویش نیاوردم [و] نگفتم تو همان هستی. چرا؟ تو آن‌کار را [که] کردی، [آیا] محض خدا کردی یا محض این [فرد]؟ محض خدا کردی یا یک‌وقت می‌خواهی [که] این [فرد] به تو پاداش بدهد؟ خیلی ما بیچاره‌ایم. ما هر کاری مال [یعنی برای] یکی می‌کنیم، می‌خواهیم این [فرد] به ما پاداش بدهد. بابا! چه پاداشی می‌دهد؟ {{درباره متقی|من یک‌نفر بود، اسمش را نمی‌آورم، یک کمک حسابی به خانه‌اش کردم؛ یعنی می‌خواست خانه‌اش را بنّایی کند، یک کمک حسابی [کردم]، خیلی هم خودم، یک‌قدری دستم تنگ بود. یکی از این رفقا، یکی از همین‌ها که با ما چیز است، نمی‌خواهم افشایش کنم، آمد و گفت: شما دو دانگ از این‌خانه را به اسم خودت کن! ما هیچی نگفتیم. گفت: آخر نمی‌دانم خانمش قبول ندارد، گفتم: دلم می‌خواهد [که] این خانمش دو سه تا فحش خیلی بد به‌من بدهد. فحش خیلی بد که اگر گَل و گوشه‌هایش محض این‌هاست، آن گَل و گوشه‌هایش اصلاح شود. فهمیدی؟! گفتم این فحش‌ها آن گَل و گوشه‌هایش را اصلاح کند.}} ما چه داریم می‌گوییم؟! آخَر ما از خدا جزا می‌خواهیم یا از خلق؟ 

{{موضوع|اگر کاری را محض خدا انجام دادید، خدا و ائمه از شما خوشنود می‌شوند|اخلاص/برآوردن حاجت برادر مؤمن}} عزیزان من! فدایتان شوم! ما باید اوّل به خدا معتقد باشیم، بعد به ائمه‌طاهرین {{علیهم}} معتقد باشیم، بعد به‌قرآن [معتقد] باشیم، بعد [به] کلام این‌ها [معتقد باشیم]. آقای عبدالهی! فدایت شوم! خیلی باید کار کرد. این‌ها را باید در خودمان پیاده کنیم. حالا شما ببین اگر آدم پرچم من دستش باشد، [پرچم] امر [دستش] نباشد، چقدر چیز است! [یعنی‌چه چیز مهمی را از دست داده؟!] مگر به شما نمی‌گوید؟! امام‌صادق {{علیه}} می‌گوید: [اگر] یک مؤمنی را خوشحال کنی، من را خوشحال کردی، [دل] مادرم زهرا {{علیها}} را [خوشحال] کردی، دوازده‌امام {{علیهم}} را [خوشحال کردی]، خدا می‌گوید: صادق‌جان! دل من را هم خوش کرده [است]. مگر دل دوازده‌امام {{علیهم}} را خوش‌کردن، ممکن‌است؟ حالا تو پاسخ از این [فرد] می‌خواهی؟! ببین چه‌چیزی از دستت رفته؟! ببین چه [چیز] مهمّی از دستت رفته؟! مگر خوشحال‌شدن خدا [چیز کوچکی است]؟! داد بزنم؟! [خدا می‌گوید:] ای صادق‌جان! من [را] هم خوشحال کرد. 

{{موضوع|خواست خدا از مخلوقات، اطاعت امر ولایت و اتّصال به ولایت است|اطاعت امر}} این جمله را می‌خواستم [به شما] بگویم، فراموش کردم: حالا خدا تمام این خلقتی که به شما گفتم که آسمانش این‌جور است، زمینش این‌جور است، دریایش این‌جور است، فرشش این‌جور است، تمام این‌ها را که [خلق] کرد، خدا احتیاج به آن ندارد. اگر خدا احتیاج به آن داشت؛ [آن‌وقت] خدا خلق است، {{دقیقه|50}} خدا هیچ‌جوری احتیاج ندارد؛ اما خدا چه [چیز] دارد؟ خدا این‌همه این ممکنات [را] که خلق کرده، یک توقّعِ امر دارد. ببین چه گفتم؟ تمام این‌ها که خلق کرده، احتیاج ندارد؛ اما یک توقّع امر دارد. امرش کیست؟ علی {{علیه}}. توقّع دارد [که] امرش را اطاعت کنی. امرش کیست؟ وجود مبارک امام‌زمان {{عج}}. اگر [خدا] بیهوده خلق کرده‌باشد، این‌کار لغو است؛ خدا کار لغو نمی‌کند. الآن اگر [شما این حرف را] نکشید، این [حرف] قابل ایراد است [که] می‌گویی خدا برای چه خلق کرده [است]؟ {{موضوع|عمل صالح نماز و روزه نیست؛ اطاعت امر است|اطاعت امر}} دوباره می‌گویم: خدا خلق کرده، هیچ احتیاج به آن ندارد؛ اما چیست؟ تمام این‌ها را که خلق کرده، دلش می‌خواهد امر را اطاعت کنی. امر کیست؟ ولایت. امر کیست؟ علی {{علیه}}. امر کیست؟ وجود مبارک امام‌زمان {{عج}}. امرش را اطاعت کنی! آن‌وقت می‌شود «کُلُوا من الطیّبات و اعملوا صالحاً». عمل صالح؛ یعنی امر را اطاعت کنی. والله! بالله! عمل صالح نماز و روزه نیست. اگر بدانید الآن یکی که مقدّس‌ترین [افراد] این حوزه از نماز، از روزه، از ولایت بود، الآن به چه دامی گرفتار شده [است]! گفت:

{{شعر}}
{{ب|یک‌دم غافل از آن شاه نباشید|شاید دم زَنَد، آگاه نباشید}}
{{پایان شعر}}

حالا هم خدا که دارد [این‌را] می‌گوید [و] توقّع امر دارد، می‌خواهد [تو] به امر اتّصال باشی. حالا هم توقّع [چیز دیگر] از تو ندارد. حالا من عقلم نمی‌رسد، [خدا] می‌خواهد به امر اتّصال باشی. این‌ها [یعنی ائمه {{علیهم}}] به خدا اتّصالند، شما [هم] به امر اتّصال باشی. وقتی اطاعت امر کردی، به امر اتّصال هستی. آیا می‌فهمید؟! 

{{موضوع|فهمیدن حرف‌های ولایت با تفکّر و کمک‌خواستن از امام‌زمان ممکن‌است؛ نه با این‌طرف و آن‌طرف‌زدن|تفکّر/درخواست/امام‌زمان}} عزیز من! والله! بالله! این حرف‌ها فکر می‌خواهد. والله! این [حرف] ها را با این‌طرف و آن‌طرف‌زدن، رشد نخواهد داد، هر کسی می‌خواهد باشد، مگر [این‌که] با فکر و اندیشه [رشد کند]. چرا می‌گوید نیم‌ساعت فکر بعض [یعنی بهتر از] هفتاد سال عبادت است؟ این فکری است که من می‌گویم. باید در فکر بروید! آن‌وقت کمک هم از ولایت بخواهید! کمک هم از امام‌زمان {{عج}} بخواهید! ببین کمکت می‌کند یا نمی‌کند؟! {{توضیح|چرا گفتم امام اصلاً به کلّی نفرین نکرد؟ می‌داند [که] این [فرد] جهنّمی می‌شود.}} حالا خدا کمکت نمی‌کند؟! امام‌زمان {{عج}} کمکت نمی‌کند؟! امام‌زمان {{عج}} به‌قدر یک بابا نیست که بچّه را کمک می‌کند؟! چرا متوجّه نیستید؟! هر کجا [را که] من نگاه می‌کنم، می‌بینم کار لَنگ است. می‌بینم این صراط مستقیم این‌جور است، ما همین‌طور این‌جور، این‌جور در یک صراط دیگر می‌رویم. باباجان! حالا هم که دارد می‌گوید امر را اطاعت‌کن، می‌خواهد اتّصال به امر باشی. می‌خواهد تو دستت به حبل‌المتین باشد. او دستش به ماوراست، او دستش به خداست، می‌خواهد [که] تو دستت به حبل‌المتین باشد؛ به او اتّصال باشی. او به خدا اتّصال است، می‌خواهد تو هم به خدا اتّصال باشی، برای تو [دارد] می‌گوید. {{موضوع|اطاعت امر ولایت باعث سرافرازی انسان در قیامت می‌شود|اطاعت امر/قیامت}} خدا چه احتیاجی به تو دارد؟! آیا می‌فهمیم؟! خدا می‌خواهد تو در قیامت شرمنده نباشی، خدا می‌خواهد تو سرفراز باشی. چرا امام‌صادق {{علیه}}می‌گوید: کاری نکنید [که] ما آن‌جا خجالت بکشیم [که] بگوییم این شیعه ماست. ما را شرمنده نکنید! ما سرفراز باشیم [که] بگوییم این شیعه ماست. یک قوم و خویش داشته‌باشی، اگر هروئینی و تریاکی باشد، نمی‌خواهی بگویی [که] این قوم و خویش من است. امام‌زمان {{عج}} هم همین‌جور است، دلش می‌خواهد [که] شیعه منظّم باشد، باعث افتخارش باشد. چشم‌چران نباشد، گناه نکند، معصیت نکند، دروغ نگوید، خُدعه نکند، نزول نخورد، در مِلک غصبی نباشد؛ تمام این‌ها را مسئولیت برای خودش بداند. به نور اتّصال باشد، به امام‌زمان {{عج}} اتّصال باشد. عزیزان! ما چه‌کار داریم می‌کنیم؟! {{دقیقه|55}} 

{{موضوع|اگر با تفکّر باشید و بخواهید بفهمید، خدا فهم را به شما می‌دهد و شما را رشد می‌دهد|تفکّر/فهم}} من دوباره تکرار کنم: عزیزان من! والله! من حرفم به شما نیست؛ اما هر کسی‌که می‌بیند ذرّه‌ای [از] این‌چیزها در ماورایش هست، [باید] رفعش را بکند. فقط آن چهارده‌معصوم {{علیهم}}، معصوم هستند. ما باید این حرف‌ها را بیاییم فکر کنیم، عزیزان من! خدا حاج‌شیخ‌عباس مُحدّث را رحمت کند! خدا مُحدّث‌زاده را شب‌جمعه رحمت کند! یک آیه‌ای می‌خواند که راجع‌به عذاب بود، گفت: [وقتی] بابایم این آیه را خواند، دو نفر غش کردند، یکی [هم] نزدیک بود [که] بمیرد! گفت: من هر چه دارم به شما می‌گویم، یک نُچ‌نُچ هم نمی‌کنید! پس [لااقل] یک نُچ‌نُچ بکنید! چرا؟ عزیز من! این نواری که می‌گذاری، باید خودتان باشید! با فکر و اندیشه باشید! در این حرف‌ها خُرد شوید! گفتم: اگر شما بخواهی بفهمی، خدا به شما می‌فهماند [و] رشدت می‌دهد. عزیز من! خدای تبارک و تعالی، [همین‌طور] ولایت رشدت می‌دهد.

{{موضوع|یک شیعه از عیسی هم بالاتر است؛ همان‌طور که ولایت از عیسی حمایت می‌کند، از شیعه هم حمایت می‌کند|شیعه}} اگر شما این حرف‌ها را یک‌قدری گیر به آن بدهید، دستت را می‌گیرد، او روح به این حرف‌ها می‌دمد؛ اما بخواهی. والله! روح می‌دمد. مگر ولایت روح نمی‌دمد؟! مگر به عیسی روح ندمید، عیسی شد؟! به عیسی دمید، عیسی شد، [امیرالمؤمنین {{علیه}} در آستین مریم دمید و عیسی، عیسی شد.] تو باید عیسی بشوی! ببین یک تهمت به او زدند، فوراً آیه نازل‌شد، فوراً از عیسی دفاع کرد، آیا نمی‌خواهی ولایت از تو دفاع کند؟! به این حرف‌ها نمی‌خواهد اتّکاء داشته‌باشی. عزیزان من! من معیّن کردم که یک شیعه از عیسی هم بالاتر است، تو این هستی؛ اما در صورتی‌که حرف بشنوی، در صورتی‌که [امر را] اطاعت کنی. اگر اطاعت کنی، والله! بالله! از عیسی بالاتر هستی. چرا متوجّه نیستیم؟! چرا ما نمی‌خواهیم عیسی بشویم؟! من وقتی عیسی می‌گویم، یک شیعه را می‌بینم، خجل هستم. من به شما بگویم، آیه قرآن راجع‌به عیسی نازل‌شده، اما راجع‌به شیعه‌گی‌اش نشده. هر کسی می‌خواهد به‌من بگوید، اگر به‌من بگویید، خوشحال می‌شوم؛ اما راجع‌به ابراهیم نازل‌شده [که] «سلام‌الله علیه» شد. والله! «سلام‌الله علیه» به شیعه‌گی‌اش می‌کند. مگر آن‌ها [یعنی انبیاء دیگر] نیستند [که] عبادت نمی‌کنند؟! اطاعت نمی‌کنند؟! چرا «سلام‌الله علیه» نیستند؟! [چون] این [ابراهیم] شیعه‌گی‌اش تأیید شد. {{موضوع|شرط شیعگی این‌است؛ امر را اطاعت‌کن؛ من نداشته‌باش، دنیا را نبین|شیعه/من‌نداشتن/دنیا/اطاعت امر}} عزیز من! قربانت بروم! بیا تو [هم] شیعه‌گی‌ات تأیید شود. [باید] چه‌کار کنی [تا تأیید شود]؟ امر را اطاعت‌کن! چه‌کار کنی؟ خودت را کنار بگذار! چه‌کار کنی؟ من‌ات را کنار بگذار! چه‌کار کنی؟ دنیا را نبینی. {{موضوع|اگر ولایت را تشخیص دادید، برای درمان [بی‌ولایتی] خود، دیگر پیش هیچ دکتری نباید بروید و دوایش را بخورید؛ اگرچه تلخ باشد}} والله! بالله! من دارم دردتان را تشخیص می‌دهم، دوایتان را هم می‌دهم؛ اما مرد می‌خواهد [که] دوا را بخورد [و] نگوید [که] تلخ است! نگوید [که] این دوا عوضی است! نگوید [که] یک دکتر دیگر هم هست! یک دکتر دیگر هم هست! یک دکتر دیگر هم هست! مگر از ولایت دکترتر هم هست؟! آقاجان من! اسمت را نمی‌خواهم بیاورم، تمام فهم‌های عالم در مقابل ولایت شکسته‌است؛ اصلاً فهم وجود ندارد. اگر [فهمی] وجود داشت، به‌وجود امام‌زمان {{عج}} است. تمام عالم، فلج است. ما داریم چه می‌گوییم؟! {{دقیقه|60}}

{{یا علی}}
[[رده: نوارها]]