منتخب: گریه بر امام حسین

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته

امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) کفواً أحد است، حضرت زهرا (علیها السلام) کفواً خلقت است، به اولیای امور کار نداشته باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.

عاشورا بوده. انبیای سابق هم عاشورا را احترام می‌کردند، عاشورا که از زمان امام حسین (علیه السلام) نیست. مگر آدم نبود که یک لکه اشک برای امام حسین (علیه السلام) ریخت و آمرزیده شد؟! همین‌طور روایت داریم که قوم موسی برای امام حسین (علیه السلام) مجلس داشتند و گریه می‌کردند. هر کدام از آن‌ها که دچار مشکلی می‌شدند، به امام حسین (علیه السلام) متوسل می‌شدند و مشکل‌شان حل می‌شد.

روایت داریم: وقتی منصور دوانیقی به امام صادق (علیه السلام) زهر داد، تمام استخوان‌های امام بر اثر زهر، آب شده بود، فقط استخوان سرش مانده بود. شخصی نزد امام آمد و گریه کرد. امام فرمود: برو به فکر آخرتت باش، برای جدّم حسین (علیه السلام) گریه کن. ببین ائمه (علیهم السلام) تا نَفَس آخر می‌گویند حسین! تا نَفَس آخر می‌گویند علی! اگر امام صادق (علیه السلام) به این شخص می‌فرماید برای جدّم حسین (علیه السلام) گریه کن، به فکر نجات اوست؛ چون فقط گریه بر امام حسین (علیه السلام) سبب آمرزش گناهان می‌شود؛ حتی اگر گناه ثقلین را داشته باشد؛ اما شرطش این‌است که بدعت‌گذار یا طرفدارش نباشد، خدا او را نمی‌آمرزد، چون بدعت‌گذار با منیّتی که دارد در مقابل ولایت دکان باز کرده است.

این‌که می‌گوید فقط برای امام حسین (علیه السلام) داریم که عرش، بهشت، فردوس، جهنم، زمین و آسمان گریه کرده‌اند، عقیده ولایتی‌ام این‌است: همان‌طور که تمام خلقت باید ولایتِ امیرالمؤمنین داشته باشند، تمام‌شان باید به امام حسین (علیه السلام) پناه بیاورند؛ تا خدا آن‌ها را بپذیرد؛ درست است که تمام ائمه کشتی‌اند؛ اما سفینه نجات، امام حسین (علیه السلام) است.

گریه آسمان، زمین، بهشت و جهنم برای امام حسین (علیه السلام) گریه هماهنگی است؛ اما گریه‌های ما آمرزیدنی است. یک لکه اشک بریزیم تا باعث آمرزش ما ‌شود؛ البته گریه باید از روی ولایت باشد؛ وگرنه ابن‌سعد هم گریه کرد، او گریه‌اش از روی خباثت بود. ما باید بیچارگی خودمان را ببینیم و بگوییم: حسین‌جان! ما بیچاره‌ایم! عاشورا نبودیم که جان‌مان را فدایت کنیم، زینب‌جان! نبودیم که از تو حمایت کنیم؛ حالا کاری که نمی‌توانیم بکنیم، بیچاره بیچاره‌ایم! گریه می‌کنیم تا فرزند عزیزت امام‌زمان (عج الله فرجه) بیاید و احقاق حق از دشمنان مادرت زهرای عزیز (علیها السلام) کند؛ این گریه، اتصال به ولایت است.

کسی که یک لکه اشک برای امام حسین (علیه السلام) با معرفت بریزد، جهنم تعادلش را از دست می‌دهد؛ دلیلش این‌است که هیچ چیزی قدرتش مطابق قدرت گریه بر امام حسین (علیه السلام) نیست. جهنم عذاب است، گریه امام حسین (علیه السلام) رحمت است؛ گریه‌ای که چرا توهین به امام حسین (علیه السلام) و حضرت زینب (علیها السلام) شد؟! آن‌وقت این لکه اشک درونش محبت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، حضرت زهرا (علیها السلام) و امام حسین (علیه السلام) است، «رحمةِ واسعه» است که در جهنم می‌چکد و تمام عذاب نابود می‌شود.

من بعضی وقت‌ها روی چهارپایه می‌نشینم، یک سلام به امام حسین (علیه السلام) می‌دهم و همین‌طور می‌گویم حسین! حسین! اشک جاری می‌شود؛ ما نمی‌توانیم عظمت امام حسین (علیه السلام) را هضم کنیم. این‌که «یاحسین» می‌گویی، اشکت درمی‌آید؛ دیگر نیازی به روضه نداری. روایت داریم: اگر گوشه‌ای بروی و اشکی برای امام حسین (علیه السلام) بریزی، فوراً زهرای مرضیه (علیها السلام) و امام‌زمان (عج الله فرجه) آن‌جا حاضر می‌شوند و گریه می‌کنند؛ من می‌گویم بیایید روضه‌خوانِ امام‌زمان (عج الله فرجه) بشوید!

فهرست فرمایشات منتخب

یا علی