منتخب: گریه بر امام حسین

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته

امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است، به اولیای امور کار نداشته باشید، بر عمر و ابابکر لعنت کنید.

عاشورا بوده. انبیای سابق هم عاشورا را احترام می‌کردند، عاشورا که از زمان امام حسین (علیه‌السلام) نیست. مگر آدم نبود که یک لکه اشک برای امام حسین (علیه‌السلام) ریخت و آمرزیده شد؟! همین‌طور روایت داریم که قوم موسی برای امام حسین (علیه‌السلام) مجلس داشتند و گریه می‌کردند. هر کدام از آن‌ها که دچار مشکلی می‌شدند، به امام حسین (علیه‌السلام) متوسل می‌شدند و مشکل‌شان حل می‌شد.

روایت داریم: وقتی منصور دوانیقی به امام صادق (علیه‌السلام) زهر داد، تمام استخوان‌های امام بر اثر زهر، آب شده بود، فقط استخوان سرش مانده بود. شخصی نزد امام آمد و گریه کرد. امام فرمود: برو به فکر آخرتت باش، برای جدّم حسین (علیه‌السلام) گریه کن. ببین ائمه (علیهم‌السلام) تا نَفَس آخر می‌گویند حسین! تا نَفَس آخر می‌گویند علی! اگر امام صادق (علیه‌السلام) به این شخص می‌فرماید برای جدّم حسین (علیه‌السلام) گریه کن، به فکر نجات اوست؛ چون فقط گریه بر امام حسین (علیه‌السلام) سبب آمرزش گناهان می‌شود؛ حتی اگر گناه ثقلین را داشته باشد؛ اما شرطش این‌است که بدعت‌گذار یا طرفدارش نباشد، خدا او را نمی‌آمرزد، چون بدعت‌گذار با منیّتی که دارد در مقابل ولایت دکان باز کرده است.

این‌که می‌گوید فقط برای امام حسین (علیه‌السلام) داریم که عرش، بهشت، فردوس، جهنم، زمین و آسمان گریه کرده‌اند، عقیده ولایتی‌ام این‌است: همان‌طور که تمام خلقت باید ولایتِ امیرالمؤمنین داشته باشند، تمام‌شان باید به امام حسین (علیه‌السلام) پناه بیاورند؛ تا خدا آن‌ها را بپذیرد؛ درست است که تمام ائمه کشتی‌اند؛ اما سفینه نجات، امام حسین (علیه‌السلام) است.

گریه آسمان، زمین، بهشت و جهنم برای امام حسین (علیه‌السلام) گریه هماهنگی است؛ اما گریه‌های ما آمرزیدنی است. یک لکه اشک بریزیم تا باعث آمرزش ما ‌شود؛ البته گریه باید از روی ولایت باشد؛ وگرنه ابن‌سعد هم گریه کرد، او گریه‌اش از روی خباثت بود. ما باید بیچارگی خودمان را ببینیم و بگوییم: حسین‌جان! ما بیچاره‌ایم! عاشورا نبودیم که جان‌مان را فدایت کنیم، زینب‌جان! نبودیم که از تو حمایت کنیم؛ حالا کاری که نمی‌توانیم بکنیم، بیچاره بیچاره‌ایم! گریه می‌کنیم تا فرزند عزیزت امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیاید و احقاق حق از دشمنان مادرت زهرای عزیز (علیهاالسلام) کند؛ این گریه، اتصال به ولایت است.

کسی که یک لکه اشک برای امام حسین (علیه‌السلام) با معرفت بریزد، جهنم تعادلش را از دست می‌دهد؛ دلیلش این‌است که هیچ چیزی قدرتش مطابق قدرت گریه بر امام حسین (علیه‌السلام) نیست. جهنم عذاب است، گریه امام حسین (علیه‌السلام) رحمت است؛ گریه‌ای که چرا توهین به امام حسین (علیه‌السلام) و حضرت زینب (علیهاالسلام) شد؟! آن‌وقت این لکه اشک درونش محبت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امام حسین (علیه‌السلام) است، «رحمةِ واسعه» است که در جهنم می‌چکد و تمام عذاب نابود می‌شود.

من بعضی وقت‌ها روی چهارپایه می‌نشینم، یک سلام به امام حسین (علیه‌السلام) می‌دهم و همین‌طور می‌گویم حسین! حسین! اشک جاری می‌شود؛ ما نمی‌توانیم عظمت امام حسین (علیه‌السلام) را هضم کنیم. این‌که «یاحسین» می‌گویی، اشکت درمی‌آید؛ دیگر نیازی به روضه نداری. روایت داریم: اگر گوشه‌ای بروی و اشکی برای امام حسین (علیه‌السلام) بریزی، فوراً زهرای مرضیه (علیهاالسلام) و امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) آن‌جا حاضر می‌شوند و گریه می‌کنند؛ من می‌گویم بیایید روضه‌خوانِ امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) بشوید!

فهرست فرمایشات منتخب

یا علی