منتخب: عصاره روایت حسین منی و انا من حسین

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته

امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) کفواً أحد است. حضرت زهرا (علیها السلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.

گفتار متقی

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرماید: «حسینُ مِنّی و أنا مِن حسین»: حسین از من است و من از حسینم. عصاره این حرف چیست؟ امام‌ حسین (علیه السلام) که در ظاهر از رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) است، پسرش است؛ اما چرا می‌گوید من از حسینم؟ نظر ولایتی من این‌‌است که والله پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دارد سفارش حسین (علیه السلام) را می‌کند و می‌فرماید: ای اهل تسنن! ای کسانی‌که امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را قبول ندارید! بدانید که من از حسین (علیه السلام) هستم، مبادا حسین مرا اذیت کنید! مبادا با حسین من بدرفتاری کنید! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌خواهد بگوید که مقصد من این‌است که تمام مردم را اصلاح کنم، حسین (علیه السلام) هم مقصدش همین است، ما یک مقصد و یک هدف داریم، یکی هستیم.

این‌ها هدف‌شان دین خدا و ولایت است، هر چیزی پایبند به دینش است؛ ارزش هر بشری به‌ واسطه دینش است. حالا پیامبر می‌فرماید: حسین (علیه السلام) دین مرا رهبری می‌کند؛ یعنی اگر او نبود، تمام زحمت‌هایم را از بین می‌بردند، عمر و ابابکر می‌خواستند از بین ببرند. هر چند ائمه طاهرین (علیهم السلام) نور خدا هستند؛ اما خدا می‌خواهد که آن‌ها در دنیا یک برتری خلقی هم داشته باشند؛ تا ما دنبال کس دیگری نرویم، فقط دنبال آن‌ها برویم. مثلاً امام حسین (علیه السلام) از انگشت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شیر خورد. چطور برادرش آقا امام حسن (علیه السلام) نخورد؟ خدا به هیچ پیامبری مگر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بلّغ نگفت؛ این‌که امام حسین (علیه السلام) از انگشت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شیر خورد، می‌خواهد بگوید که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پرورش ولایت می‌دهد و رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) هم می‌گوید که حسین (علیه السلام) خودِ من است؛ چون هیچ‌کس مثل امام حسین (علیه السلام) نیست. امتیازی که خدا به او داده، به هیچ‌کدام از ائمه طاهرین (علیهم السلام) نداده؛ امتیازش این‌است که می‌گوید: «یا ثار الله و ابن‌ثاره» چون امام حسین (علیه السلام) خودش را فدای خون خدا، امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) کرد. خدا که خون ندارد، این که می‌گوید حسین (علیه السلام) خون من است؛ یعنی می‌گوید حیات من ولایت است، مقصد من علی (علیه السلام) است. امام حسین (علیه السلام) خودش ولایت است؛ اما فدایِ حقیقت ولایت، امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) شد.

کاری که امام حسین (علیه السلام) کرد، هیچ‌کدام از ائمه نکردند. «لَا إکراه فِی الدِّین» خدا به تمام آن‌ها ابلاغ کرد: می‌خواهم واقعه عاشورا انجام شود، وقتی به اسیری ناموس می‌رسید، همه می‌گفتند: خدایا! اگر امر کنی انجام می‌دهیم؛ اما می‌ترسیم از امتحان در نیاییم. فقط امام حسین (علیه السلام) گفت: من این کار را می‌کنم، ای خدا! تمام فدای تو! ناموسم فدای تو! زینب (علیها السلام) فدای تو! دخترم فدای تو! پسرم فدای تو! علی‌اکبرم فدای تو! علی‌اصغرم فدای تو! این کاری که امام حسین (علیه السلام) کرد، نجات‌دهنده تمام خلقت است. حالا که همه عزیزانش را داده و در قتلگاه افتاده، می‌گوید «رضاً برضائک، تسلیماً لِأمرک» ای معبود سماء! ای خدا! امرت را اطاعت کردم.

چرا امام حسین (علیه السلام) این همه درجه دارد؟ چون سفینه نجات است. همه ائمه (علیهم السلام) یک نور هستند، تمام‌شان کِشتی‌اند؛ اما سفینه، امام حسین (علیه السلام) است. تربتش هم شفادهنده کل خلقت است. چرا این قدر امام حسین (علیه السلام) عزیز است؟ چون به فکر نجات و هدایت است. برادرش، جوانانش، همه را داده؛ تمام آن مصیبت‌ها به جای خود؛ اما «هَل مِن ناصر» می‌گوید. اگر این مطلب را می‌خواهید بفهمید که تمام خلقت به امر امام است، امام حسین (علیه السلام) روز عاشورا به شمشیرها امر ‌کرد که اگر دین جدّم رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) باقی می‌ماند، به من بخورید؛ یعنی من فدای دین جدّم و دین پدرم، امر خدا، علی‌بن‌ابیطالب می‌شوم.

امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) هم حسینش را خیلی دوست دارد، چون‌که خودش را فدای ولایت کرد. وقتی امام رو به اهل کوفه کرد و فرمود: تقصیر مرا بگویید که چیست؟ آیا حلالی را حرام کردم یا حرامی را حلال؟ چرا مرا می‌کُشید؟ گفتند: «بُغضاً لِأبیک»: به خاطر بغضی که با پدرت علی داریم، تو را می‌کُشیم؛ آن‌وقت امام حسین (علیه السلام) دست به شمشیر کرد و تمام آن‌ها را تا دوازده فرسخ روی هم ریخت؛ چون دید تمام‌شان کافر شده‌اند.

فهرست فرمایشات منتخب

یا علی