جامع ولایت
بسم الله الرحمن الرحیم
| جامع ولایت | |
|---|---|
 | |
| پی‌دی‌اف | دریافت |
| پی‌دی‌اف (نسخه موبایلی) | دریافت |
'این کتاب از بیان متقی به سفارش وصی متقی تنظیم شده است.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفوا أحد است.
حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است.
به اولیای امور کار نداشته باشید.
بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
السلام علیک یا أبا عبدالله، السلام علیکم و رحمة الله و برکاته، السلام علی الحسین و علی بن الحسین و أولاد الحسین و أهل بیت الحسین و اصحاب الحسین و رحمة الله و برکاته
رفقای عزیز! خدای تبارک و تعالی عالَم را ایجاد کرد؛ آن وقت این عالَم که هست، هر کسی از آن استفاده می‌کند. هر کدامشان اگر به امر خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) باشند، برتری پیدا می‌کنند؛ اما کسی هست که عالَم در نظرش کوچک است؛ او متقی است! من خودم همین طورم، تمام عالَم در نظرم کوچک است. آن کسی که عالم را خلق کرده می‌بینم و با خدا حرف می‌زنم و می‌گویم: خدا! عالَم را خلق کردی، حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را خلق کردی، امام حسین (علیه‌السلام) را خلق کردی، من خدا را این طوری می‌شناسم. این حرف از علی (علیه‌السلام) شناختن، زهرا (علیهاالسلام) شناختن و امام حسین (علیه‌السلام) شناختن بالاتر است.
عالَم می‌چرخد؛ اما ما ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) را نمی‌شناسیم. اینها در آسمانها بودند، زمینی نبودند. خدا آنها را روی زمین آورد تا مردم را هدایت کنند. مردمی که با دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) خوب نیستند، اهل جهنمند.
ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) به متقی می‌گویند: بگو! امام رضا (علیه‌السلام) هم گفت: حسین! برو مردم را هدایت کن! به شما چه می‌گوید؟ می‌گوید بروید حرف متقی را بشنوید! اما این مردم با متقی خوب نیستند؛ به خاطر همین می‌گوید: اگر یک نفر با دین از دنیا برود، ملائکه آسمان تعجب می‌کنند. آنها می‌فهمند که وقتی به حرف متقی نیستید، بی‌دین از دنیا می‌روید.
الحمد لله، رفقای مجلس ما با دین از دنیا می‌روند؛ چون سخی هستند، دنبال مردم و شِرار الخلق نمی‌روند، دنبال علی (علیه‌السلام) و اولاد علی (علیه‌السلام) می‌روند. رفقای من به جنّات می‌روند. خوش به حال شما! از اینجا دست برندارید و حرف بشنوید و با متقی رفیق باشید. ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) متقی را تأیید کرده‌اند. متقی را دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) تهیه کرده‌اند. اگر با متقی رفیق باشید، با دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) رفیق هستید.
متقی اینجا و زمین و آسمان در نظرش یکی است. به من بگویید کدامتان به آسمان راه دارید؟ خودتان با خودتان نجوا کنید. حرف‌هایی هست که نمی‌توانم بزنم! کشش ندارید، نه اینکه ندانم. همین‌ها را قبول کنید و عمل کنید تا رستگار شوید. اگر شما بخواهید راحت باشید، باید متقی را بشناسید؛ در شناخت باید استقامت داشته باشید و با او بسازید. این حرفها رحمت است که به شما نازل می‌شود، قدردانی کنید. متقی می‌خواهد شما را به سعادت برساند، سعادت؛ محبت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است؛ می‌خواهد شما را از فتنه آخرالزمان نجات دهد. فتنه؛ یعنی امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را قبول ندارید.
این متقی ارتباط با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) دارد. اگر مریض شود، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم مریض می‌شود. چرا؟ متقی گناه نکرده است. تمام ما که ارتباطمان با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) قطع می‌شود، به واسطه گناه کردن است. محشر را دیدم؛ همه، نامه اعمالشان به دست چپشان بود، ولی من نامه اعمالم به دست راستم بود و مانند تیتر روزنامه به آن نوشته بود: «ولایة امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)»
این متقی امانت است؛ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گوید: دو چیز برای شما به امانت می‌گذارم: یکی عترت! یکی هم قرآن! الآن عترت یا متقی را امانت پیش شما گذاشته، چرا امانت است؟ امام صادق (علیه‌السلام) می‌گوید: اگر دوست ما را نخواهید، دروغ می‌گویید که ما را می‌خواهید! متقی دوست آنهاست. ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) خوب و بد را به متقی گفته‌اند؛ متقی القای درونی دارد که خوب و بد را می‌فهمد؛ آنوقت خوب را به شما می‌گوید و دستتان را از بد کوتاه می‌کند؛ دست شما را به دامن امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و چادر حضرت زهرا (علیهاالسلام) می‌رساند.
زیر قبّه امام حسین (علیه‌السلام) به او گفتم: آقاجان! سِمَتی به من بده که مادرت زهرا (علیهاالسلام) و پدرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را افشا کنم. فقط می‌خواهم که مادرت یک لبخند به من بزند، هیچ چیز دیگری نمی‌خواهم. لبخند زهرا (علیهاالسلام)، رضایت تمام خلقت است؛ رضایت مادرت زهرا (علیهاالسلام) را از بهشت و فردوس و از همه خلقت بیشتر می‌خواهم. درون متقی افشای کلام و نجات بشر است که این سِمَت را از امام حسین (علیه‌السلام) می‌خواهد.
رفقای عزیز! می‌خواهم داستانم را برای شما بگویم. من حساب کردم که روزی شخصی پیش پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و گفت: یا محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم)! من از طرف قومم آمده‌ام؛ یک کلام مختصری به ما بگو تا هدایت شویم. حضرت فرمود: یک «لا اله الا الله» بگویی، هدایت هستی! این مرد بیرون آمد و خوشحال بود، در راه به عمر برخورد؛ تا به او گفت، عمر توی گوشش زد. این مرد هم با گریه خدمت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) رفت و گفت: عمر مرا زده، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به عمر گفت: مگر این مرد به تو نگفت که من این کلام را به او گفته‌ام؟ عمر گفت: آقاجان من! به یک کلامی که «لا اله الا الله»بگوید، دیگر به احکام عمل نمی‌کند! پیامبر گفت: اگر این را بگوید و یقین کند، رستگار است.
من فهمیدم که دنبال هیچ کسی نباید رفت، باید دنبال خدا و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بروم، یقین کردم که یک «لا اله الا الله» بگویم؛ یعنی به غیر از خدا مؤثری نیست. تمام خلقت، تمام عالَم، کوچک و بزرگ را احترام می‌کنم؛ اما هیچ کسی را مؤثر ندانستم و نمی‌دانم. خدا که می‌گوید هدایت با من است، یقین کردم که از هیچ خلقی هدایت نخواهم. خلق می‌تواند ما را نصیحت کند، نه این که هدایت کند. نصیحتش را باید احترام کرد؛ اما مطابق حدیث و روایت باشد.
باید امروز در سنگر ولایت باشیم نه در سنگر خلق. سرتان را تکان دهید تیر می‌خورید. شیطان آن تیر را به شما می‌زند.
به اینجا رسیدم که باید گناه نکنم، گناه ما را از ولایت جدا می‌کند. تصمیم گرفتم که گناه نکنم؛ حالا حرم حضرت معصومه (علیهاالسلام) می‌رفتم و می‌گفتم: ای دختر حجت خدا! ما در خانه تو هستیم، اگر کسی در خانه‌ام بیاید و به من پناه آورد، حفظش می‌کنم، مرا حفظ کن! من به تو پناه آورده‌ام. بی بی جان! زشت است که در خانه‌ات باشم و مجازاتم کنی، کمکم کن گناه نکنم و خدا نگهم دارد! ما به خودیه‌خود نمی‌توانیم گناه نکنیم، باید کمک بخواهیم، تا دست و قلبمان را بگیرد، آن توجه به ما بشود و گناه نکنیم.
یقین کردم خدا خلقت را که خلق کرده، گفته: «ألا لَهُ الخَلقِ و الأمر»: من خلق کردم و امر روی آن گذاشتم. دیدم که با امر خدا و رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) به جایی می‌رسم، امر خلق را در هر پُست و مقامی که بود، رها کردم. بعد یقین کردم که خدای تبارک و تعالی بهشت و جهنمی دارد، ما را از برای اینجا خلق نکرده، ما را در دنیا آورده تا امتحان کند و هر کسی از گناه سرپیچی کند، تأییدش می‌کند و به او نمره می‌دهد.
مواظب نمره خدا و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) بودم. مگر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نمی‌فرماید که من صفات الله را پاسخ می‌دهم؟ من توی صفات امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بودم. وقتی یقین کردی بهشت و جهنمی هست، خدا بهشت و جهنم را نشانت می‌دهد. همه اینها را یقین کردم؛ اما خدا گفت بهشت مهمانخانه است، باید کارت علی (علیه‌السلام) داشته باشی، کارت امر داشته باشی.
خواب دیدم: جای خیلی بزرگی بود که همه ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) آنجا بودند، وقتی وارد شدم، به من گفت: آقا! کجا می‌روی؟ گفت: کارت می‌خواهد. گفتم: این کارت علی (علیه‌السلام) است، گفت: بیا برو بالا! به وجود امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) راست می‌گویم، ببین دارم قسم می‌خورم، من نمی‌خواهم برتری به شما داشته باشم، اینقدر شما را دوست دارم و در مقابلتان تواضع می‌کنم. اگر این حرفها را دارم می‌زنم، می‌خواهم بیدار شوید. تواضع یک حرفی است، بیداری حرف دیگری است.
با یقین درِ خانه امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و حضرت زهرا (علیهاالسلام) را می‌زنم. اگر به غیر از راه امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و ولایت، راه دیگری پیدا نکنید، راهتان می‌دهد؛ اما باید تمام راهها در نزدتان مسدود باشد. در قیامت از شما کارت می‌خواهد، با خود چه می‌برید؟ کارت تلویزیون و ویدیو، کارت هوا و هوس، کارت دنیا، کارت خیانت و جنایت؟! کارت علی (علیه‌السلام) از من می‌خواهد، می‌گوید همه اینها را دور بریز.
خدا می‌داند این کارت علی (علیه‌السلام) چقدر قیمت دارد! از کجا کارت بگیریم؟ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را اطاعت کنید. مگر سلمان و اباذر و میثم و مقداد و اویس کارت نداشتند؟ اصلاً ما در این فکرها نیستیم! کارت علی (علیه‌السلام) یعنی چه؟ انشای ولایتم این است که خدا و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) ایمان شما را امضا کرده که در بین مردم سرافراز باشید. شما را در بین مردم افشا می‌کند که کارتِ علی (علیه‌السلام) کارساز است! اگر آن را داشته باشید، حیوانات و درنده‌ها، تا حتی آتش جهنم به امر شما می‌شود.
من باور کردم که این بهشت و جنّاتِ با عظمت، مقصد خدا نیست، نعمت خداست؛ همه اینها را برای انسان کامل خلق کرده. حالا چطور کامل شویم؟ با ولایت و توحید کامل می‌شویم. حساب کردم که خلق، دنیا، پول، عشق و علاقه بی‌خودی، باعث می‌شود انسان سقوط کند؛ والله، به قلّه ولایت نمی‌رسد. تمام اینها را پاک کردم، تا به قلّه ولایت رسیدم. تمام اینها مشابه است و به خدا احتیاج دارد، بهشت یک دعوت‌خانه است. اگر کسی آرزوی بهشت کند، به این عنوان که حوریه به او بدهند و خوش باشد، به ولایت توهین کرده؛ یعنی ولایت را نشناخته است. شناخت ولایت این است: ما بهشت برویم که زیر سایه ائمه (علیهم‌السلام) باشیم. اصلاً بهشت و فردوسِ بی علی (علیه‌السلام) زشت است؛ من زشتی‌اش را دارم می‌بینم. چرا؟ بهشت و جنّات به نور درخت طوبی خلق شده‌اند؛ یعنی ولایت مافوق این‌هاست. مافوق ولایت، فقط خداست؛ چون خدا یک مقصد دارد، مقصدش امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است. اگر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در قلبتان جلوه کند، تمام اینها، تا حتی بهشتش ظلمت است، نه این ظلمتی که من و شما حساب کردیم، در مقابلِ اصل ولایت، ظلمت است؛ یعنی اگر واقعاً ولایت را بخواهی، باید او بهشت و جنّات را به تو عطا کند.
این خلقت را که می‌بینید، خدا از همه خلقتش یک نتیجه دارد و آن علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است. به روح تمام انبیاء، دارم می‌بینم و این حرف را می‌زنم؛ هر خلقی، هر خلقتی را که دیدم، علی (علیه‌السلام) در آن است؛ یعنی ای عالم! ای اهل دنیا! ای اهل تسنّن! ای اهل کتاب! ای کسانی که بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را تنها گذاشتید! ای خلفاء! ای نوح! ای سلیمان! ای ابراهیم که در آخرالزمان تو را حجت خدا خواندند! ای جبرائیل که تا «قاب قوسین أو أدنی» بیشتر نتوانستی بروی! ای مکّه! ای عرش! ای جنّ! ای انس! بدانید و آگاه باشید که خدا در تمام خلقتش یک نتیجه دارد و آن هم «علی بن ابی طالب» (علیه‌السلام) است. من ولایت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را هنوز حرفش را نزده‌ام، ما داریم تمرین ولایت می‌کنیم، آن مقداری را برای شما می‌گویم که علی (علیه‌السلام) را با خلق فرق بگذارید و دنبال خلق نروید و بهشت بروید. بیشتر از آن نمی‌توانم بگویم؛ چون کشش ندارید. توان دارم و بی توانم؛ کسی را سراغ ندارم که توانش را صرف مقصدم؛ یعنی ولایت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کند. فقط از شما می‌خواهم از من بپذیرید که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً احد است و فاطمه زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. نه که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را با ممکنات بتوان مقایسه کرد، علی (علیه‌السلام) مافوق تمام خلقت است.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) موجود نیست، وجود است. «بِوُجودِهِ وُجود»، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) وجود خلق‌کُن است. علی (علیه‌السلام) مانند ندارد، آن چه خدا خلقت دارد، مثل علی (علیه‌السلام) نیست. تمام کُون و مکان خدا، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است؛ یعنی آنچه هست خلق است؛ اما علی (علیه‌السلام) خلق نیست.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: در تمام ذرات عالم نگاه کردم، بهتر از علی (علیه‌السلام) نیست. تمام خلقت در مقابل ولایت، مثل تفاله در مقابل عصاره است. همه اینها بی‌ارزش هستند، مگر ولایت داشته باشند؛ یعنی آن را تصدیق کنند.
خدا نوری دارد که اتصال به خودش است؛ آن هم علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است، می‌فرماید: «نورُ الله»، نمی‌فرماید: «خلقُ الله». خدا خلقت را که خلق کرده، امر روی آن گذاشته؛ امر، ولایت است. خدا هیچ خلقتی را بدون محبت و ولایتِ علی (علیه‌السلام) نمی‌پذیرد، این قانون خداست. دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) حجت بر تمام خلقت هستند، خلقت در مقابل ولایت کسری دارد؛ اما ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) فقط مافوقشان خداست.
یک نگاه به این جهان باید بکنی و علی (علیه‌السلام) را بشناسی؛ یعنی بدانی که مانندش غیر از خدا هیچ کسی نیست، این شناخت علی (علیه‌السلام) است، مابقی‌اش حرف است. این که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را معرفی کرد، می‌خواهد شما بهشت بروید، والله، بالله، این علی (علیه‌السلام) نیست؛ چیز دیگری است.
خدا به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرماید: اگر علی (علیه‌السلام) را معرفی نکنی، هیچ کاری نکرده‌ای، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم به سلمان فرمود: یا سلمان! اگر همه عالم رفتند یک طرف، تو برو طرف علی (علیه‌السلام). چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) اینقدر تعریف امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را کرده است؟ چون امر خداست، امر را اطاعت می‌کند؛ اما در خود ائمه طاهرین (علیهم‌السلام)، خدا عظمائیتی به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) داده است.
خصوصیاتی است که مختص به خود امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است، برای بقیه ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) نیست؛ یعنی هر چند ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) «کُلّهم نورٌ واحد» هستند، یک نورند؛ اما علی (علیه‌السلام) «نورٌ عَلی نور» است.
خدای تبارک و تعالی برای اسم‌گذاری هیچ‌کدام از ائمه (علیهم‌السلام) نفرمود که اسم خودم را روی او گذاشتم، اسمِ امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را مافوق باید بگذارد، علی (علیه‌السلام) مافوقی جز خدا ندارد؛ وقتی فاطمه بنت اسد با امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که روی دستهایش بود، از شکاف کعبه خارج شد و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را به ابوطالب داد و گفت: روی او اسم بگذار. ابوطالب گفت: من در نام‌گذاری این فرزند، از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پیشی نمی‌گیرم، در حالی که ده سال مانده بود که رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به رسالت مبعوث شود.
حضرت ابوطالب یک مرد عادی نبود، چرا ابوطالب راجع به فرزندان دیگرش، عقیل و جعفر چنین نکرد؟ ابوطالب خبر داشت. روایت است ایمان ابوطالب از ایمان تمام مردم بیشتر است. همانطور که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) مظلوم است، حضرت ابوطالب هم مظلوم است. حالا ابوطالب، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را به دست رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) داد، اینجا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) چشم گشود، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) به روی خلق و دنیا چشم نمی‌گشاید، به روی ولیّ خدا چشم می‌گشاید، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم نبیّ است و هم ولیّ است. «عینُ الله» به روی نور خدا چشم می‌گشاید و روی دست پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آیه «قد أفلَحَ المُؤمنون» می‌خوانَد.
رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: من هم در نام‌گذاری او به خداوند پیشی نمی‌گیرم. آخر مافوقِ امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) خداست. دید لوحی میان زمین و آسمان پدیدار گشت، در آن لوح نوشته شده بود که خدا می‌فرماید: من علی اعلی هستم، اسم این فرزند را علی (علیه‌السلام) بگذار، خدا اسم خودش را روی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گذاشت. این مختص امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است، «اسمُ الله» علی (علیه‌السلام) است.
هیچ‌کدام از ائمه طاهرین محل به دنیا آمدن ظاهری‌شان خانه خدا نبود و محل ظاهر شدن هیچ کدام از ائمه قبله نگشت، این منحصر به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است.
لفظ مبارک «امیرالمؤمنین» مختص به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است و رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در غدیر خُم فرمود: از این پس به لفظ «امیرالمؤمنین» باید به علی (علیه‌السلام) سلام کنید. شخصی به یکی از ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) به لفظ «امیرالمؤمنین» سلام کرد، حضرت ناراحت شد و گفت: این لفظ فقط مختص به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است؛ تا حتی روایت داریم اگر کسی از خلق این لفظ را بر خود بگذارد، خدا او را به دردی گرفتار می‌کند و رسوایش می‌کند. همین‌طور روایت داریم اگر کسی اسم «علی (علیه‌السلام) » بر فرزندش بگذارد، هر بار که او را صدا می‌زند، خدا مَلَکی خلق می‌کند که تا آخر عمر برایش استغفار کند.
خداوند تبارک و تعالی درباره هیچ‌کدام از ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) بیان نفرمود که به عزّت و جلالم سوگند، اگر عبادت ثقلین را کنید و علی (علیه‌السلام) را به «الیوم أکملت لکم دینکم»قبول نداشته باشید، شما را با صورت در جهنم می‌اندازم. همین طور روایت است که اگر مردم بر حبّ او جمع می‌شدند، خدا اصلاً جهنم را خلق نمی‌کرد؛ این مختص امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است.
فقط امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است که با تمام پیامبران در خفا و با پیامبر آخرالزمان (صلی الله علیه و آله و سلم) آشکارا آمد؛ تا حتی موقع ظهور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به کمک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌آید و مُهر «مؤمن و منافق» به مردم می‌زند.
اسم مبارک علی (علیه‌السلام) است که مشکل‌گشای همه خلقت است، موسی «یا علی» گفت، عصا را انداخت و اژدها شد و مارهای سَحَره فرعون را بلعید و باز «یا علی» گفت و دست کرد و اژدها را گرفت؛ دوباره عصا شد. عیسی «یا علی» گفت و مُرده را زنده کرد. «یا علی» گفت و در پرنده گِلین دمید و او جان گرفت و به پرواز در آمد. داوود «یا علی» گفت و آهن به دستش نرم شد.
جبرئیل «یا علی» گفت و هشت شهر قوم لوط را زیر و رو کرد.
در تمام ائمه اطهار (علیهم‌السلام) این منحصر به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است که «جَنبُ الله» است، کنار خداست. خدا شریک ندارد؛ اما علی (علیه‌السلام) همکار خداست. گِل آدم را سرشت و خدا جان داد. در آستین مریم دمید و عیسی را بار برداشت، در موقع قیامت هم علی (علیه‌السلام) است که می‌دمد و مُرده‌ها جان می‌گیرند.
در تمام ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) فقط امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است که همسرش نور خدا، ناموس خدا، حضرت زهراست.
عقد و ازدواج هیچ‌کدام از ائمه طاهرین (علیهم‌السلام)، تا حتی رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) در عرش مُعلّی بسته نشد؛ اما عقد امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) در عرش مُعلّی بسته شد و خدا آب و نمک را مَهر زهرا (علیهاالسلام) قرار داد.
برای ازدواج ظاهری هیچ‌کدام از ائمه (علیهم‌السلام) ستاره‌ای از آسمان نیامد که در خانه‌اش برود، خدا این زمینه را فراهم کرد که دهان مردم بسته شود و مردم را قانع کند و به آنها بگوید: امر علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) با من است. آنها خاکی نیستند و ماورایی‌اند. کار علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام)خلقتی است، نه خلقی.
فقط برای مشخص نمودن همسر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در بین مردم بود که مَلَکی به صورت «ستاره زهره» از آسمان پایین آمد و بر فراز مدینه قرار گرفت و چرخید تا این که در خانه امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) آمد.
در تمام ائمه طاهرین (علیهم‌السلام)، فقط برای امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) بود که وقتی شمشیر حضرت در جنگ اُحد شکست، خدا از آسمان شمشیری برای علی (علیه‌السلام) فرستاد و جبرئیل میان آسمان ندا داد: «لَا فَتی إلّا علی، لَا سَیف إلّا ذُوالفقار».
خدا صفت خالقیتش را به همه ائمه اطهار (علیهم‌السلام) داده، آنها به اذن خدا خلق می‌کنند؛ اما از بین ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) فقط امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است که مثل خودش را خلق می‌کند. در جنگ صفین هزاران علی (علیه‌السلام) خلق کرد و هر کدام با ذوالفقار دنبال لشکر معاویه افتادند، معاویه به عمروعاص گفت چرا ترسیدی؟ گفت: به خدا سوگند، به دنبال هر کدام از ما یک علی با ذوالفقار بود، ما از ترس علی گریختیم.
بر شاه بالِ جبرئیل «علی» (علیه‌السلام) نوشته شد که با آن به سرعت حرکت می‌کرد. بر عرش «یا علی» نوشته شد و استقرار یافت. بر ماه «علی» نوشته شد. بر باد «علی» نوشته شد و جریان یافت. زنگ در بهشت «یا علی» است. در تمام خلقت «علی» است. صوت خدا «علی» است.
خداحافظیِ خدا با رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) در معراج «یا علی» است. پسِ پرده وحی «علی» است. «علی» (علیه‌السلام) خدا نیست و از خدا جدا نیست. علی (علیه‌السلام) کفواً احد است، مقصد خدا و امر خداست.
«ذکرُ الله» و ذات خداست. جهان اگر فنا شود «علی» به پاش می‌کند. تمام کارها را خدا دست «علی» (علیه‌السلام) داد.
اول و آخر، «علی» (علیه‌السلام) است. ظاهر و باطن، «علی» (علیه‌السلام) است. این منحصر به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است. چه کسی در تمام خلقت این کلام نورانی را افشا کرد تا ما «علی» (علیه‌السلام) را با خلق، یعنی عمر و ابابکر و پیروانش فرق بگذاریم؟ فقط «متقی». چه کسی افشاگر اسرار مگوست؟ فقط «متقی».
رفقا! اگر این پنج اصل را عمل کنید، رستگارید: ولایت، عدالت، سخاوت، ائمه را خلق حساب نکنید و دنبال خلق نروید. متقی در رابطه با این پنج اصل می‌فرماید:
صد و بیست و چهار هزار پیامبر همه زمینه‌چینی ولایت است، میوه و عصاره تمام انبیاء و تمام خلقت، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است؛ چون سازندگی کلّ خلقت ولایت است. خدا به کلّ خلقت، به جنّ و انس فرمود: «إنّ الله و ملائکته یصلّون علی النّبیّ، یا أیّها الّذین ءآمنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیماً» امر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را اطاعت کنید. امر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است.
وقتی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در معرفی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) قدری کُندی کرد، خدا گفت: یا محمّد! (صلی الله علیه و آله و سلم) اگر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را معرفی نکنی، کاری نکرده‌ای. معلوم می‌شود نماز، روزه، حجّ و جهاد، همه اینها کار است؛ اما امر، علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است؛ مافوق تمامی عبادتها، معرفی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است. البته کُندیِ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برای این بود که عظمت این حرف معلوم شود و مردم قدری ارزش ولایت را بفهمند.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با این کارش دارد می‌گوید: ای خلقت! من که اشرف تمام مخلوقات هستم و قرآن به من نازل شده، من که باید تمام ممکنات اطاعتم کنند و تسلیمم باشند، این قدر افشای ولایت عظمت دارد که وقتی ذره‌ای در آن کُندی کردم، خدا گفت هیچ کاری نکرده‌ای، همه کار و عبادت و اطاعتم را کنار گذاشت و فرمود باید علی (علیه‌السلام) را معرفی کنی، مقصد من علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است.
خدا ولایت را تأیید کرد و فرمود: «الیوم أکملت لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتی» نعمتم را بر شما تمام کردم؛ یعنی نعمتی بهتر و بالاتر از ولایت نزد من نیست؛ نه این که نعمت خدا تمامی داشته باشد؛ یعنی تمام نعمت من ولایت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است؛ ولایت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) مقصد من است. ارزش ولایت را به غیر از خدا، هیچ قدرتی نمی‌داند، هر چیزی در این خلقت انتها و حدّ دارد، فقط خدا و ولایت انتها ندارد و نامحدود است؛ پس دین به ولایت تکمیل شد، به رسالت تکمیل نبود.
وقتی پیامبر (علیه‌السلام) امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را به عنوان ولیّ خدا در غدیر خُم معرفی کرد، همانجا سلمان بلند شد و اذان گفت:
«أشهد أن لا إله إلّا الله، أشهد أنّ محمداً رسول الله، أشهد أنّ علیاً ولیّ الله و حجة الله». این سندش است. بعد از آن هم این پنج، شش نفر یعنی سلمان و اباذر و میثم و مقداد و بلال می‌گفتند؛ تا حتی روایت داریم: عمر و ابابکر پیش پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آمدند و گفتند:
یا محمّد! (صلی الله علیه و آله و سلم) اینها یک چیز دیگری هم در اذانشان می‌گویند. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: اینها درست می‌گویند. الآن می‌گویید: چرا آن‌موقع پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) افشا نکرد؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) افشا نکرد و طناب گردن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) انداختند، زهرای عزیز (علیهاالسلام) را زدند و محسنش را کشتند. اگر این را افشا می‌کرد که دیگر هیچ.
من عقیده‌ام این است که وقتی رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را معرفی کرد و «الیوم أکملت لکم دینکم» نازل شد و دین تکمیل شد، آنهایی که ولایت را قبول نکردند، والله، چشم ولایت نداشتند؛ وگرنه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را قبول کرده بودند. پرده‌ای از ظلمت، جلوی چشمشان را گرفت؛ نور ولایت را ندیدند و دنبال مَنِ شان رفتند.
خدا به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: من تو را متقی کردم و قرآن به تو نازل کردم. به حقیقت قرآن قسم، قرآن، همان علی (علیه‌السلام) بود که به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نازل شد؛ یعنی گفت: یا محمّد! (صلی الله علیه و آله و سلم) علی (علیه‌السلام) را تبلیغ کن. بلند شو امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را در دل اینها راه بده؛ هدایت با من است. علی (علیه‌السلام) را در دلشان راه بده؛ وگرنه اینها به درد نمی‌خورند. مگر نمی‌گوید هفتاد هزار نفر کافر و مرتد شدند؟ در دلشان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) راه پیدا نکرد.
تمام دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) ولایت هستند، چرا اینقدر روی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) تکیه شده و تمام ائمه (علیهم‌السلام)، حضرت زهرا (علیهاالسلام) و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) خودشان را فدای امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کرده‌اند؟ چون در زمان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، تمام کفر با تمام ایمان روبرو شد؛ در زمان ائمه (علیهم‌السلام) دیگر اینطور نبود، خدا می‌خواست مردم طرف کفر، یعنی عمر و ابابکر نروند که بی‌دین شوند؛ بیایند طرف دین؛ یعنی علی بن ابی طالب (علیه‌السلام)؛ خدا عمر و ابابکر را جِبت و طاغوت معرفی کرد؛ فرمود: به عزت و جلالم قسم، اگر عبادت ثقلین کنید؛ اما امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را قبول نداشته باشید، شما را با صورت به آتش جهنم می‌اندازم.
خدا با تمام خدائی‌اش یک مقصد دارد، شیعه هم باید یک مقصد داشته باشد. اگر این طوری نباشید، شما مخالفت خدا را کرده‌اید. از کجا بفهمیم مقصدمان، همان مقصد خداست؟ باید آنچه را که دارید، فدای مقصد خدا کنید. آدم باید علاقه به همسر و فرزند، پدر و مادر، خواهر و برادر، خانه و ماشینش داشته باشد. اگر علاقه نداشته باشد حیوان است، اگر علاقه نداشته باشد دنبال کار نمی‌رود. باید علاقه داشته باشید؛ اما مقصدتان اینها نباشد، تمام این علاقه‌ها را فدای مقصد یعنی ولایت کنید؛ آن وقت شما جزء شهدائید.
به خدا می‌گویم: اگر مطابق همه جمعیت دنیا بودم و آمرزشم به واسطه کشته شدن امام حسین (علیه‌السلام) بود؛ حاضر بودم که بسوزم؛ اما امام حسین (علیه‌السلام) باشد. او خودش را فدای امر خدا کرده؛ ما هم باید آماده باشیم که جانمان را فدای ائمه (علیهم‌السلام) کنیم. فدایی ولایت، فدایی خداست؛ چون ائمه (علیهم‌السلام) امر خدا، نماینده خدا، حجت خدا و مقصد خدا هستند.
شما باید محبوبتان ائمه (علیهم‌السلام) و مقصدتان خدا باشد، کسی که می‌خواهد جانش را فدای امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) کند، اول باید مالش را فدا کند که محبت مال نداشته باشد؛ وگرنه مثل آن عطاری می‌شود که وقتی داشت پیش امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌رفت، یاد صابونهایش افتاد و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به او گفت: صابونی! برو دنبال صابون‌هایت!
دین امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است. چه کسی قدرش را می‌دانست؟ زهرای عزیز (علیهاالسلام)، آقا امام حسین (علیه‌السلام)، تمام ائمه (علیهم‌السلام)، اینها خودشان دین هستند؛ پس چرا فدای دین شدند؟ چون امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) مقصد خداست، دین خودش را فدای مقصد خدا می‌کند.
یکی عاشورا و یکی هم غدیر در عالم بوده. مگر نیست که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) از جنگ صفین برمی‌گشت، به سرزمین کربلا رسید. حضرت (علیه‌السلام) خاک این زمین را می‌بویید و گریه می‌کرد و می‌گفت: ای زمین! به زودی کسانی در دل تو می‌آیند که در قیامت سؤال و جواب ندارند.
غدیر خیلی گسترده است، ما به آن توجه نکرده‌ایم، غدیر یعنی باید قدردانی کنیم. ما سه نوع غدیر داریم: یک غدیر کبیر که قبل از آن که خدای تبارک و تعالی خلقت را خلق کند غدیر بوده، روز اَلست ذرات ما را خلق کرد و گفت: «مَن ربّک؟» عده‌ای لبیک گفتند، عده‌ای «لا» گفتند و عده‌ای هم سکوت کردند. اگر خدا از ذرات عهد و پیمان می‌گیرد، برای ولایت عهد می‌گیرد. درست است که به جنّ و انس می‌گوید مرا عبادت کنید؛ اما یک دفعه می‌گوید هر کسی عبادت ثقلین کند؛ اما امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را قبول نداشته باشد او را می‌سوزانم؛ پس خدا از ذرات برای ولایت عهد و پیمان می‌گیرد و می‌گوید امر مرا اطاعت کنید.
با این که عده‌ای از ذرات به خدا «لا» گفتند یا سکوت کردند، خدا اظهار لطف به تمام ذرات کرد و اراده کرد، اینها را در دنیا آورد و گفت: ای ذرات کل خلقت تا قیام قیامت! حالا که به من لبیک نگفتید، به ولیّ من لبیک بگویید؛ یعنی الآن لبیک به وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بگویید. خدا در هر زمانی حجّت گذاشته است.
حالا اگر شما از سکوتی‌ها باشید و طرف متقی و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیایید، شما اینجا لبیک گفته‌اید! پاسخِ لبیکِ شما به امام (علیه‌السلام) یا متقی آن است که خدا شما را عفو می‌کند و جزء آنهایی می‌شوید که اول لبیک گفتند. خدا می‌گوید من توبه‌کنندگان را از صدّیقین بیشتر می‌خواهم؛ پس شما که لبیک به امام (علیه‌السلام) یا متقی گفتید را کمی بیشتر از آنهایی که اول لبیک گفتند، دوست دارد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم می‌گوید: ای کسانی که در آخرالزمان به متقی لبیک گفتید! شما برادر من و در درجه من هستید؛ پس از این کانال دارد ندا می‌رسد، مواظب این ندا باشید!
وقتی یونس در قبولی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کندی کرد و گفت چیزی که ندیده‌ام چطور باور کنم؟ خدا به حوت گفت او را ببلع؛ اما هضمش نکن. حوت هم او را در دریاها گرداند، یونس دید تمام موجودات دریا «علی» (علیه‌السلام) می‌گویند، او هم به راهنمایی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) این قدر «یا لا إله إلّا أنت، سبحانک إنّی کُنت من الظّالمین» گفت تا نجات پیدا کرد. حوت می‌گوید اگر یونس این ذکر را نگفته بود، او را تا قیامت می‌گرداندم.
یک غدیر که آن هم کبیر بوده، به غیر از غدیر ذرات، از برای ملائکه‌ها و آسمانی‌ها، نه زمینیها انجام شد، این غدیر در آسمانها صورت گرفت و ولایت به تمام آنها ابلاغ گردید؛ اما غدیر صغیر، روز هجدهم ذی الحجه، عید غدیر است. چرا این غدیر، صغیر است؟ چون آن غدیر به کل خلقت ابلاغ شد؛ اما این غدیر مخصوص زمینی‌هاست.
عمر «لعنت الله علیه» اولین کسی بود که با امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بیعت کرد و گفت: «بخٍ بخٍ لَکَ یا علی»؛ مبارک باد بر تو یا علی! که مولای مردان و زنان شدی! اما عمر عهدش را شکست و جلسه بنی‌ساعده تشکیل داد. عزیزان من! ما هم باید جزء آنهایی باشیم که به امر خدا با امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) بیعت کردند. حالا که بیعت کردیم، باید امر خدا را اطاعت کنیم؛ یعنی بی‌اجازه خدا و ولایت کاری نکنیم.
حالا حرفم این است که وقتی دختر و پسر شما به سن تکلیف رسید، غدیر دارد؛ چون به تکلیف که می‌رسد، می‌تواند همسر اختیار کند، خرید و فروش کند و به اصطلاح مستقل شود؛ اما اگر غدیر یعنی «الیوم أکملت لکم دینکم» را قبول نداشته باشد، تمام عبادت‌هایش هیچ است. شرط قبولی عبادت، قبولی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است.
این که گفتم غدیر در تمام خلقت گسترده است، شما باید اول این گستردگی را قبول کنید؛ بعد آن را در تمام اعضا و جوارحتان پیاده کنید. وقتی بیعت کردید، دست و جوارحتان باید با شما بیعت کنند. به دستتان بگویید: ای دست! من قبول کردم علی (علیه‌السلام) دین است، علی (علیه‌السلام) نعمت است، مبادا تو خیانت کنی.
اینجا کار مشکل می‌شود، اگر اعضای بدن شما، از امر ولایت اطاعت نکنند، به عذاب مبتلا می‌شوند. باید فرمان ولایت را ببرند؛ نه فرمان شیطان را. وقتی اعضای شما فرمان شیطان را عمل کردند، بی‌عدالتی کرده‌اند. مثل این که با دستتان توی گوش کسی می‌زنید، به غیر حق امضا می‌کنید، نامه‌ای می‌نویسید و آبروی کسی را می‌برید؛ اما اگر فرمان ولایت را ببرند، این عدالت است.
اگر بخواهید در دنیا و آخرت راحت باشید، به «دفتر الله» خیانت نکنید. تمام مردم و وسایل دنیا در «دفتر الله» است؛ تا حتی خیال و قدم و نگاه و حرف شما در دفتر الله است؛ پس عدالت را مراعات کنید! عدالت مثل رکن خدا می‌ماند. اگر مردم عقل و عدالت داشتند که مقصد خدا، علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) را قبول می‌کردند؛ اما به جای عدالت، جنایت و خباثت داشتند. آخر، کسی از امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) بهتر هست؟ اول شجاع و اول عبادت خلقت، برادر رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، مقصد خداست. به دینم قسم اگر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) خواستن، بهشت هم نبود، به من می‌گفتند اول شخص و اول وجود در تمام خلقت کیست، می‌گفتم علی بن ابی طالب (علیه‌السلام).
من عقیده‌ام این است که در هر زمانی غدیر هست. پیشامدهایی در عالم می‌شود که ما باید امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را قبول داشته باشیم. اگر شما با حاکمی روبرو شدید که حرفی مخالف با حکم خدا و رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌زند، همین هم غدیر است، نباید حرف بی‌ولایت را قبول کنید؛ همیشه غدیر هست. چرا امام حسین (علیه‌السلام) می‌فرماید «کُلّ یومٍ عاشورا»؟ آیا هر روز امام حسین (علیه‌السلام) را می‌کُشند؟! نه! هر روز باید مواظب امر امام حسین (علیه‌السلام) باشید. از ابن سعد و شمر و یزید ملعون بدتان بیاید.
قرآن می‌فرماید: «یا أیّها الّذین ءامنوا أطیعوا الله و أطیعوا الرّسول و اُولی االأمر منکم. » اُولی الأمر کیست؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دست روی شانه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گذاشت و فرمود: این است با یازده فرزندش؛ یعنی اُولوا الأمر باید قرآن را معنی کند. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم فرمود: قرآن را از علی (علیه‌السلام) بپرسید! یعنی قرآن درون علی (علیه‌السلام) است، صادرات ولایت، قرآن است. الآن صادرات وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، قرآن است. قرآن آمده که ولایت را افشا کند. تو چه حقی داری ای عمر! که می‌گویی قرآن ما را بس است؟! تو از قرآن خبر داری که می‌خواهی قرآن را معنی کنی؟!
ائمه (علیهم‌السلام) فدای قرآن ناطق؛ یعنی ولایت؛ یعنی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) شدند که امر خداست، نه کلام خدا. خدا دلش می‌خواهد اینطوری شود. معاویه به عباس گفت فقط قرآن را بخوان؛ اما معنی نکن! آیا می‌توانست به امام حسن (علیه‌السلام) هم بگوید قرآن را معنی نکن؟ به حضرت زهرا (علیهاالسلام) بگوید احکام را افشا نکن؟ به خاطر همین تصمیم گرفتند اینها را بکُشند.
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرماید: «أنا قرآن الناطق» این قرآن ناطق معنی دارد. قرآن کلام خداست؛ اما امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) امرِ خداست؛ امر مهمتر از کلام است. امر باید کلام را افشا کند، اگر افشا نکند که مردم نمی‌توانند از آن استفاده کنند. مثل این است که یک تُرک‌زبان یا عرب‌زبان بخواهد با فارس‌زبان حرف بزند، نیاز به مترجم دارد؛ قرآن هم حرف می‌زند؛ اما چه کسی می‌فهمد؟ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فهمد، او باید برای ما معنی قرآن را بیان کند.
عقیده‌ام این است که خدا به غیر از دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) کسی را ندارد. چرا خدا می‌گوید قرآن را به متقی نازل کردم؟ این برعکس خیالات ماست که می‌گوییم قرآن برای گنه‌کاران نازل شده است؛ اما خدا می‌گوید به متقی نازل کردم؛ چون فقط متقی به قرآن عمل می‌کند.
عزیزان من! فدایتان شوم، اگر شما هم به امر خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و قرآن عمل کنید، متقی هستید. الآن خدا عظمائیت به شما نمی‌دهد؛ مِن بعد، عظمائیت شما را فاش می‌کند؛ اما متقی شوید! امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «أنا امامُ المتقین»؛ پس اگر من متقی نباشم، علی (علیه‌السلام) امام من نیست. آیا توجه دارید؟ اگر اندیشه داشته باشید، والله، حرف علی (علیه‌السلام) تجلی است. مگر نمی‌گوید قرآن نور است، ما ائمه طاهرین (علیه‌السلام) نور هستیم و حرفمان هم نور است؟! عزیزان من! این حرفها و این نوشته‌ها تجلی دارد، باید بخواهید نورش در قلبتان تجلی کند.
خدای تبارک و تعالی می‌فرماید: «یا محمّد! اگر تو نبودی، اصلاً آسمان و زمین را خلق نمی‌کردم، یا محمّد! اگر علی نبود، تو را خلق نمی‌کردم و اگر فاطمه نبود، نه تو را خلق می‌کردم، نه علی را». کفواً خلقت یعنی خلقت با محبت زهرای عزیز (علیهاالسلام) خلق شده است. همین طور امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: ما حجّتیم برای خلق و مادرمان زهرا (علیهاالسلام) حجّت است برای ما. اگر ما نباشیم، دنیا فروریزان می‌شود و اگر مادرمان زهرا (علیهاالسلام) نباشد، ما اصلاً نیستیم؛ پس فرمان حضرت زهرا (علیهاالسلام)، امرِ مافوق است. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: فاطمه زهرا (علیهاالسلام) اُمّ أبیهاست: حضرت زهرا (علیهاالسلام) مادر پدرهاست، مادر پدرش است؛ أبیها، ائمه (علیهم‌السلام) هستند. زهرای عزیز (علیهاالسلام) مادرِ بوده است؛ نه مادرِ نابودها.
زهرای عزیز (علیهاالسلام) در تمام خلقت افشا بوده، حالا خدا می‌خواهد او را در دنیا افشا کند؛ تا مردم به واسطه‌اش بهشتی شوند. اقوام حضرت خدیجه (علیهاالسلام) ناراحت بودند و به او گفتند که چرا همسر محمّد یتیم شدی؟ ما به کمکت نمی‌آییم. خدیجه (علیه‌السلام) درست است که خیلی مقامش بالاست؛ ولی ناراحت شد؛ چون در مقابل فهم ولایت، یک حدّی دارد. ولایت بی‌حدّ است.
هنگام ظاهر شدن زهرای عزیز (علیهاالسلام)، زنان قریش به کمک حضرت خدیجه (علیه‌السلام) نیامدند. حالا حضرت زهرا (علیهاالسلام) می‌گوید: مادر جان! زنان بهشتی به کمکت می‌آیند، دارد حالیِ خلقت می‌کند: من که زهرا هستم، ماوراء در اختیارم است. شما باید به ماوراء برسید، اما حضرت زهرا (علیهاالسلام) ماوراء در اختیارش است. یکدفعه خدیجه (علیهاالسلام) دید چهار زن مجلله «حوّاء، آسیه، مریم بِنت عمران و ساره» از بهشت آمدند. من قسم می‌خورم که خدیجه کمک نمی‌خواست، اینها برای دلخوشی‌اش آمدند.
خدیجه (علیهاالسلام) در اختیار پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است که خدا او را صندوقچه زهرا (علیهاالسلام) قرار می‌دهد. مگر هر زنی می‌تواند صندوقچه زهرای عزیز (علیهاالسلام) بشود؟! قربان دامان خدیجه (علیهاالسلام)! قربان خاک کف پایش که آن را مثل تربت زهرا (علیهاالسلام) به چشمم می‌کِشم! زهرا (علیهاالسلام) از این دامن به دنیا آمد. این دامن نیست، خلقت است؛ مافوق خلقت را به دنیا آورد.
همانطور که زهرای عزیز (علیهاالسلام) به مادرش مباهات می‌کند؛ رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) هم به خدیجه (علیهاالسلام) مباهات می‌کند. مگر خدیجه (علیهاالسلام) چه کار کرد؟ امر را اطاعت کرد، سخاوت داشت و مالش را در اختیار پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گذاشت. توجه کنید که عایشه هم زن پیامبر است؛ ولی اهل آتش است. والله امام صادق (علیه‌السلام) او را لعنت کرده. عایشه در خانه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است، ولی دلش در خانه معاویه است؛ از طرفی، هنده در خانه یزید است، اما دلش در خانه امام حسین (علیه‌السلام) و حضرت زهراست؛ پس مکان، شرط نیست، خودتان مکان هستید.
مگر ابراهیم نیست که به خدا می‌گوید: چطور مُرده را زنده می‌کنی؟ می‌گوید: برو چهار مرغ بگیر و بکوب! آن وقت یقینش زیاد شد؛ اما آدم، فدای خاک کف پای خدیجه (علیهاالسلام) بشود! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به او می‌گوید: خدیجه جان! این همه مالت را در راه خدا دادی، می‌خواهی جایت را نشانت دهم؟ می‌گوید: من به تو ایمان آورده بودم و یقین دارم.
خدا در تمام خلقت یک امر دارد و یک مقصد، آن هم امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است. در تمام خلقت یک ناموس دارد، آن هم زهرای عزیز (علیهاالسلام) است. ما ناموس را روی زن می‌آوریم، این اشتباه است. ناموس خدا، یعنی همه چیزِ خدا؛ آن کسی که خدا از خشنودی‌اش، خشنود می‌شود و از غضبش غضبناک می‌شود؛ خدا روی حرف او، هیچ حرفی نمی‌زند. ناموس خدا حرف آخِر را می‌زند.
وقتی بزرگان مدینه برای خواستگاری حضرت زهرا (علیهاالسلام)، پیش پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آمدند - ببین چقدر نفهمند! می‌خواهد هزار شتر سرخ مو را مَهر زهرا (علیهاالسلام) کند! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم صلاح نیست افشا کند- برای قانع کردن آنها فرمود: عقد زهرای عزیز (علیهاالسلام) با خداست. خدا باید همسر زهرا (علیهاالسلام) را حواله دهد. فوراً جبرئیل نازل شد: یا محمّد! حق سلامت می‌رساند و می‌فرماید: من ستاره‌ای از آسمان به زمین می‌فرستم، این ستاره داخلِ خانه آن کسی که رفت، زهرا (علیهاالسلام) همسر اوست. مردم هم قانع شدند و خانه‌هایشان را آبپاشی کردند، عطر زدند، گلاب زدند و آب و جارو کردند. یک دفعه دیدند ستاره‌ای از آسمان نازل شد و خانه علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) رفت.
خدای تبارک و تعالی فرمود: یا محمّد! من اصلاً کفوی برای زهرا (علیهاالسلام) به غیر از علی (علیه‌السلام) خلق نکردم؛ برای علی (علیه‌السلام) هم کفوی به غیر از زهرا (علیهاالسلام) خلق نکردم. ای رسول من! ازدواج زهرا (علیهاالسلام) با من است، صیغه عقدش را خودم می‌خوانم. وقتی خطبه را خواند، آب و نمک را مهریه حضرت زهرا (علیهاالسلام) قرار داد. حیات عالَم به واسطه مَهرِ زهرا (علیهاالسلام) و نجات بشر به واسطه مِهر اوست؛ یعنی کلّ بشر، یک بدهی به زهرای عزیز (علیهاالسلام) دارد.
تمام عالَم در اختیار زهرای عزیز (علیهاالسلام) است و باید امرش را اطاعت کند. مگر نبود که یک نَفَس از روی ناراحتی کشید و گفت نفرین می‌کنم، ستونهای مسجد پیامبر از جا حرکت کرد؟! هنوز حرف نزده، امر زهرای عزیز (علیهاالسلام) را اطاعت کرد! یک نَفَس به نارضایتی کشیده، نه نفرین کند، ستونها از جا حرکت کرد: زهرا جان! به امر تو هستیم، اگر امر کنی سقف را بر سر اینها می‌کوبیم.
ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) در هر ابعادی شاخص هستند. فاطمه زهرا (علیهاالسلام) خدمت پدرش آمد و فرمود: پدر جان! طفلی که در شکم من است، همین‌طور می‌گوید «أنا العطشان! أنا العطشان! »پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: دخترم! این فرزندت را در کربلا شهید می‌کنند.
فرمود: این فرزند را می‌خواهم چه کنم؟! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: شفاعت اُمّتِ من با اوست، دوستانش را شفاعت می‌کند. فاطمه زهرا (علیهاالسلام) فرمود: پدر جان! به دیده منّت دارم؛ پس شهادت امام حسین (علیه‌السلام)، خون خدا و آمرزیده شدن خلایق، به واسطه گریه بر امام حسین (علیه‌السلام) هم، با اجازه حضرت زهراست.
تا خدا می‌فرماید: کوثر، شما به خیالتان نهری در بهشت است که به آن کوثر می‌گویند و آن را به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) داده است، این نیست. کوثر به معنی هستیِ خداست؛ یعنی آنچه خدا خلقت دارد، هستیِ آن زهراست. همانطور که محبت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نجات‌دهنده است، محبت فاطمه زهرا (علیهاالسلام) هم نجات‌دهنده است. اصلاً محبتش، محبت تمام چهارده معصوم (علیهم‌السلام) و محبت خداست. محبت حضرت زهرا (علیهاالسلام) در جوِّ ماورا دمیده و تزریق شده است؛ آن کارساز تمام خلقت است؛ به جلسه ولایت دمیده شده است.
به حضرت عباس، وقتی بهشت را نشانم داد و گفت: این هم حضرت زهرا (علیهاالسلام)! کدام را می‌خواهی؟ گفتم:
| پشت پا بر عالم امکان زدم | دست بر دامن زهرا زدم |
مرد می‌خواهد که این را بگوید. مگر من بهشت را می‌خواهم که گلابی‌اش را بخورم یا حوریه‌اش را ببینم؟ والله هزارها حوریه را با کفش زهرا (علیهاالسلام) صلح نمی‌کنم، همه را می‌دهم و کفش زهرا (علیهاالسلام) را می‌گیرم، می‌خواهم آن را بو کنم؛ چون بوی پای زهرا (علیهاالسلام) را می‌دهد. نه این که نخواهم بهشت بروم؛ اما اگر زهرا (علیهاالسلام) به من امر کند می‌روم، وگرنه نمی‌روم؛ من بهشتی را نمی‌خواهم که مُزد عبادتم باشد، بهشتی را می‌خواهم که عنایت زهرا (علیهاالسلام) باشد؛ بهشت عنایتی می‌خواهم، نه بهشت عبادتی.
به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌گویم: آقاجان! دو چیز است که نزدِ تو و منحصر به توست، نزدِ من نیست، یکی پیراهن آقا امام حسین (علیه‌السلام) و دیگری کفش مادرت زهرا (علیهاالسلام). وقتی حضرت زهرا (علیهاالسلام) را در کوچه زدند، کفش حضرت آن جا افتاد. اگر همه خلقت برای من باشد، آن را می‌دهم، کفش زهرا (علیهاالسلام) را می‌گیرم و بو می‌کنم؛ بوی کفش زهرا (علیهاالسلام) مافوق تمام خلقت است؛ چون وصل به زهراست!
ابن عباس کسری داشت که وقتی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کفشش را پینه می‌زد و می‌دوخت؛ به او گفت: ابن عباس! این کفش من چقدر می‌ارزد؟ ابن عباس گفت: چیزی نمی‌ارزد. حضرت فرمود: ارزش این کفش در نزد من، از ریاست و اِمارت بر شما بالاتر است؛ مگر این که حقی را از ظالمی بگیرم و احقاق حق کنم. اگر من بودم، می‌گفتم آقا! کفش تو پیش من از تمام خلقت بالاتر است؛ چون پای تو به آن خورده است.
حالا چه کار کنیم که اینطوری شویم؟ باید احتیاج به هیچ چیزی، غیر از خدا و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) نداشته باشی؛ بگویی زهرا جان! قبولم کن. دائم کمک بخواهی، این درست است. دلم می‌خواهد همه شما اینطوری بشوید.
بعد از آن همه جنایاتی که به زهرای عزیز (علیهاالسلام) کردند، روزی عمر و ابابکر به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گفتند که ما می‌خواهیم به عیادت دختر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بیاییم! چیزهایی که به نفعشان نیست، می‌خواهند جلوی ضرر را بگیرند و خودشان را بی‌تقصیر نشان دهند؛ اما حضرت زهرا (علیهاالسلام) اجازه نداد. دوباره تکرار کردند و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گفت: فاطمه جان! اینها مرا اذیت می‌کنند.
حضرت زهرا (علیهاالسلام) گفت: علی جان! خانه، خانه توست و من هم کنیز تو! هر جور خودت صلاح می‌دانی.
وقتی عمر و ابابکر به دیدن حضرت زهرا (علیهاالسلام) آمدند، حضرت (علیهاالسلام) رویش را از آنها برگرداند. عمر صدا زد: زهرا! چرا رویت را از ما برمی‌گردانی؟! ما را حلال کن! حضرت (علیهاالسلام) فرمود: من سؤالی از شما می‌کنم: آیا یادتان هست که پدرم گفت زهرا (علیهاالسلام) را اذیت نکنید؟! هر کس او را اذیت کند، مرا اذیت کرده و هر کس مرا اذیت کند، خدا را اذیت کرده است؟! گفتند: آری! (خدا لعنتشان کند)! حضرت (علیهاالسلام) فرمود: یادتان هست که پدرم گفت رضایت زهرا، رضایت من است و رضایت من، رضایت خداست، هر کسی که زهرا از دستش ناراضی باشد، خدا از او ناراضی است؟! خدایا! تو شاهد باش و بدان که من از این دو نفر راضی نیستم.
خدا رحمت کند مرحوم اشراقی بزرگ را، روضه‌خوان خوبی بود، عظمتی داشت! شب عاشورا در مسجد آمد، عبا و عمامه‌اش را کناری انداخت، روی منبر رفت و همین‌طور می‌گفت: «حسین! حسین!» اصلاً در و دیوار می‌گفت: «حسین! حسین!» اشراقی مکّه نرفته بود، باغ و زمین داشت، وقتی از دنیا رفت، یک نفر در عالم رؤیا دید: اشراقی را آوردند و آقا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به او فرمود:
چرا مکّه نرفتی؟ به ملائکه دستور داد: او را ببرید و عقابش کنید. وقتی داشتند او را می‌بردند، گفتند: اگر این خانم برای تو کاری بکند. گفت: او کیست؟ گفتند: حضرت زهراست!
مرحوم اشراقی خدمت حضرت زهرا (علیهاالسلام) آمد و گفت: زهرا جان! من متوجه نبودم که اینقدر کار دقیق و سخت است! بیا واسطه من بشو! حضرت زهرا (علیهاالسلام) فرمود: او را برگردانید. زهرای عزیز (علیهاالسلام) رو به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کرد و فرمود: چرا می‌خواهی روضه‌خوانِ حسینِ مرا عقاب کنی؟ امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: زهرا جان! مکّه نرفته؛ یعنی می‌گویی امر خدا را اطاعت نکنیم؟! حضرت زهرا (علیهاالسلام) فرمود: آیا امر خدا این است که بگویی روضه‌خوانِ حسینم را عقاب کنند؟!
تا حضرت زهرا (علیهاالسلام) ناراحت شد، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: زهرا جان! پسرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) را صدا بزن، تا امسال به جای او اعمال حجّ به جا آورد. اشراقی حضرت زهرا (علیهاالسلام) را تأیید کرد که در آن دنیا به شفاعتش می‌رسد. وای به حال روضه‌خوانی که خلق را تأیید کند! قیامت هم روضه‌خوانی‌اش به دردش نمی‌خورد.
با این که خدا گفت نورِ زمینها و آسمانها به واسطه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است؛ اما حضرت زهرا (علیهاالسلام) در ظاهر نورفشانی می‌کرد. عایشه در صورتی که با حضرت زهرا (علیهاالسلام) خوب نبود، نقل می‌کند تا زمانی که زهرا (علیهاالسلام) در مدینه بود، ما در شب به نور زهرا (علیهاالسلام) سوزن نخ می‌کردیم؛ یعنی نور زهرا (علیهاالسلام) تمام مدینه را گرفته بود. حالا این را او می‌گوید؛ اما شاید این نور، تمام دنیا را گرفته بود. زهرا (علیهاالسلام) یعنی نورفشان. آیا زهرا را شناختید یا نه؟
حضرت زهرا (علیهاالسلام) سه چارک جو از شمعون یهودی قرض گرفت و چادرش را گرو گذاشت. وقتی شب شد، شمعون دید نوری از آن بالا می‌رود. نه این که زهرا (علیهاالسلام) نور است، چادرش هم نور است. شمعون مسلمان شد. گفتم: قربان این یهودی بروم! آیا می‌خواهم یهودی بشوم؛ یا این که یهودی را می‌خواهم؟! نه! اُفّ بر یهودی و یهودی‌خواه! من چادر را می‌خواهم! آن ولایت خواستنش را می‌خواهم.
از امام صادق (علیه‌السلام) راجع به «لیلة القدر» سؤال شد، فرمود: «هی فاطمه (علیهاالسلام)، هی فاطمه (علیهاالسلام) »؛ پس این که می‌گوییم فاطمه را کسی نمی‌تواند درک کند؛ چون خداوند فرموده است: «و ما أدراک ما لیلة القدر» یعنی کسی قدرت درک لیلة القدر را ندارد. مقدرات محکمی را که هیچ کسی نمی‌تواند تغییر بدهد، فاطمه (علیهاالسلام) تغییر می‌دهد.
حضرت زهرا (علیهاالسلام) به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گفت: علی جان! الاغی تهیه کن تا بروم مهاجر و انصار را دعوت کنم، اینها کسانی هستند که عمری پیش پدرم بوده‌اند، شاید چهل نفر درست شوند که بتوانی حقت را از آن دو نفر بگیری. تمام همت و عقیده حضرت زهرا (علیهاالسلام) این بود که عمر و ابابکر پیش نروند و مردم تسلیم امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) شوند که هم خودشان و هم آیندگان هدایت شوند. به همین دلیل با صورت نیلی، پهلوی شکسته و بازوی وَرم‌کرده سوار الاغ می‌شد و به درِ خانه مهاجر و انصار می‌رفت که بیایید علی (علیه‌السلام) را یاری کنید! اما هیچ کسی نیامد، فقط آن چهار نفر آمدند.
قرآن به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و احکام به حضرت زهرا (علیهاالسلام) نازل شد، واسطه وحی، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بود، زهرای عزیز (علیهاالسلام) مثل امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) امرِ به صبر نداشت، باید افشا می‌کرد؛ اما پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گفت علی جان! تو افشا نکن! برو حرف‌هایت را در چاه بزن! امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرماید: «أنا قرآن الناطق، أنا کتاب الله» کتاب ولایت است، کتاب امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است. اُمّ الکتاب حضرت زهرا (علیهاالسلام) و مصحف زهراست.
زهرای عزیز (علیهاالسلام) را کُشتند تا مصحف را افشا نکند. عمر «لعنة الله علیه» به معاویه نوشت: معاویه! خیالت راحت باشد! چنان فشار به زهرا دادم، عضله‌هایش را خُرد کردم و او را کُشتم که مصحف را افشا نکند. به تمام آیات قرآن، همانطور که حضرت زهرا (علیهاالسلام) را کنار زدند، در آخرالزمان هم متقی را کنار می‌زنند، کسی هم از او حمایت نمی‌کند؛ این است که می‌گوید بی‌دین از دنیا می‌روید.
رفقای عزیز! می‌خواهم که شما متنفر بشوید از اشخاصی که نگذاشتند محدوده افشا شود، محدوده بوده، اما نگذاشتند افشا شود. چرا؟ اگر محدوده افشا می‌شد، جلوی ظلم و جنایت، بی‌عدالتی و بی‌عفّتی، بی‌عصمتی و قلدری و جنایتِ اینها گرفته می‌شد؛ این است که تصمیم گرفتند یکی مصحف افشا نشود، یکی هم مردم مستقل نشوند که در محدوده بیایند. آنها یک دور هم‌نشستنی داشتند که آن جنایت بزرگ را به وجود آوردند.
سرتاسر مصحفِ حضرت زهرا (علیهاالسلام)، عدالت و سخاوت، امر و خداشناسی و ولیّ‌شناسی است؛ اگر افشا می‌شد، غاصب و ظالم بودن عمر و ابابکر برای مردم معلوم می‌شد و دیگر کسی طرف آنها نمی‌رفت. آنهایی که جنایت‌کارند، در محدوده نمی‌آیند. اوّل جنایت‌کار، عمر و ابابکر بودند، بعد آنهایی که امام حسین (علیه‌السلام) را شهید کردند، بعد بنی عباس بودند؛ اینها نمی‌گذاشتند محدوده را افشا کنند.
می خواهم ان‌شاءالله همین طور که شما آمدید و در محدوده مستقل شدید، اشخاص دیگر هم بیایند. به تمام آیات قرآن، دیگر دقیقه‌ای به عمر خودم علاقه ندارم؛ فقط علاقه‌ام این است که حرفی از ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) را افشا کنم، شما خیلی قدر خودتان را بدانید، افشاگر ولایت و توحیدید، افشاگر زهرای عزیز هستید، قدری باید فکر کنید که خدا به شما چه عنایتی کرده، خودتان شاید توجه نداشته باشید.
در قلب شما لوحی است که تمام خطرات در آن نوشته شده، باید مواظب باشید به این لوح خدشه نخورد و هر کاری که می‌کنید مطابق آن باشد. این لوح همان مصحف حضرت زهراست که حرام و حلال در آن نوشته شده، مصحف یعنی امضای علی (علیه‌السلام)، یعنی خواستن و دوستی علی (علیه‌السلام). ای شیعه! باید این لوح در قلب تو هم باشد، در این لوح که عنایت حضرت زهراست نگاه کنی و آن را احترام کنی؛ یعنی عظمتش را بهتر از عظمت خلق بدانی؛ پس باید به کسی نگاه کرد که این لوح در قلبش است؛ به خاطر همین می‌فرماید: به متقی نگاه کن که ثواب دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) دارد.
بچه لوحش پاک است؛ هر گناهی که می‌کنید یک نقطه سیاه در آن لوح می‌آید. لوح شفاف است، وقتی شما گناه می‌کنید از شفافیت می‌افتد؛ اما محبت علی (علیه‌السلام) سیاهی را از بین می‌برد. دلم می‌خواهد اصلاً خجالت‌زده خدا نشوید؛ چون آدم یک کاری بکند، حتی اگر بخشیده شود، خجالت‌زده است.
عزیزان من! اگر حضرت زهرا (علیهاالسلام) شما را بپذیرد، خلقت شما را پذیرفته است. زهرای عزیز (علیهاالسلام) سلمان را می‌پذیرد، عمویش را نمی‌پذیرد. چرا؟ عباس عموی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) یک موقعیتی داشت، قرآن را تفسیر می‌کرد. معاویه به او گفت: تفسیر نکن! عباس دیگر قرآن را تفسیر نکرد. معاویه پولی هم به او داد.
حالا حضرت زهرا (علیهاالسلام) به عباس گفت: چرا رفتی؟! گفت: همه مردم رفتند. حضرت به او گفت: تو هم برو، دنبال من نیا! من راهت نمی‌دهم. سلمان را راه می‌دهم؛ چون که سلمان می‌گوید علی (علیه‌السلام)! وقتی سلمان می‌گوید علی (علیه‌السلام)! موهای بدنش، قلبش، جانش و قدمش، همه هیکلش می‌گوید علی (علیه‌السلام)!
از اول عمرم گفتم علی (علیه‌السلام)! تا آخر عمرم می‌گویم علی (علیه‌السلام)! آنچه که توانستم امرش را اطاعت کردم. به فقر مبتلا بودم و علی (علیه‌السلام) گفتم. به نداری و دارائی گفتم علی (علیه‌السلام)! شب و روز می‌گویم علی (علیه‌السلام)! جانم، عمرم، دینم، مقصدم علی (علیه‌السلام) است. اگر این طور باشی، زهرا (علیهاالسلام) تو را می‌پذیرد و می‌گوید با من مَحرم شدی. مَحرم کسی است که همه وجودش علی (علیه‌السلام) باشد.
وقتی آنها را خواستی و گناه نکردی، همه جا می‌روی، همه جا به تو مَحرم است، اصل این است که گناه نکنی. وقتی گناه نکردی، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) هم دوستت دارد. اگر دوست علی (علیه‌السلام) باشی، تا هزار نفر را در قیامت شفاعت می‌کنی. وقتی به علی (علیه‌السلام) مَحرم شدی، به همه مَحرم شده‌ای. اگر علی (علیه‌السلام) داشته باشی، دنبال کس دیگری نمی‌روی و گناه نمی‌کنی. چرا زهرای عزیز (علیهاالسلام) به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌گوید: به سلمان و اباذر و میثم و مقداد بگو بیایند ببینمشان؟ آنها مَحرم شده‌اند؛ ما هنوز نامَحرمیم.
متقی خودش چیزی ندارد، به اجازه ائمه (علیهم‌السلام) تا «قاب قوسین أو أدنی» می‌رود؛ اما عیسی را در آسمان چهارم نگهش داشت، به او گفت: چه آورده‌ای؟ عیسی گفت: یک سوزن و نخ. امّا به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: چه آورده‌ای؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: محبت علی (علیه‌السلام) را، گفت: بیا تا «قاب قوسین أو أدنی».
امتیازی که خدا به امام حسین (علیه‌السلام) داده، به هیچ‌کدام از ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) نداده؛ امتیازش این است که می‌گوید: «یا ثارالله و بن ثاره» چون امام حسین (علیه‌السلام) خودش را فدای خون خدا، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کرد. خدا که خون ندارد، این که می‌گوید حسین (علیه‌السلام) خون من است؛ یعنی می‌گوید حیات من ولایت است، مقصد من علی (علیه‌السلام) است. امام حسین (علیه‌السلام) خودش ولایت است؛ اما فدایِ حقیقت ولایت، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) شد.
امام حسین (علیه‌السلام) مانند پدرش امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است. هر کسی که مبتلا به گناه یا ترک اَولی می‌شد، خدای تبارک و تعالی فرموده بود که اگر می‌خواهید دعایتان را مستجاب کنم، مرا به پنج تن (علیهم‌السلام) قسم دهید. آمرزش هر کسی به واسطه گریه برای امام حسین (علیه‌السلام) است. آدم ابوالبشر وقتی مبتلا به ترک اَولی شد، خدا گفت: مرا به این پنج نور پاک قسم بِده، تا به اسم امام حسین (علیه‌السلام) رسید، اشک ریخت و گفت: خدایا! دلم شکست! حسین (علیه‌السلام) کیست؟ خدا برای آدم روضه خواند. اول روضه‌خوانِ حسین (علیه‌السلام)، خودِ خداست. گفت: این حسین (علیه‌السلام) است که در صحرای کربلا کُشته می‌شود و بدنش از تشنگی تَرک تَرک می‌شود؛ تا آدم لکه اشکی برای امام حسین (علیه‌السلام) ریخت، توبه‌اش قبول شد.
مگر ابراهیم نبود که به خدا گفت: اگر پسرم را می‌کُشتم، بهتر بود؟ خدا گفت: یا ابراهیم! قربانی برای حسین (علیه‌السلام) است. گفت: حسین (علیه‌السلام) کیست؟ خدا روضه امام حسین (علیه‌السلام) را برای ابراهیم خواند. ابراهیم لکّه اشکی ریخت، حالا ذبح العظیم شد. خدا گفت: یا ابراهیم! به عزت و جلالم این لکه اشکی که برای امام حسین (علیه‌السلام) ریختی، بهتر است از این که بچه‌ات را قربانی می‌کردی.
تمام ائمه (علیهم‌السلام) تا حتی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، تا حتی فاطمه زهرا (علیهاالسلام)، تا حتی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شهید شدنشان به کلّ خلقت ابلاغ نشد، فقط شهادت امام حسین (علیه‌السلام) ابلاغ شد. مصیبت ائمه (علیهم‌السلام) جهانی بود، مصیبت امام حسین (علیه‌السلام) خلقتی بود و هست. ملائکه‌ها دارند گریه می‌کنند، ریگ و سنگ و درخت، عرش و فرش، همه گریه می‌کنند؛ تمام باید به امام حسین (علیه‌السلام) پناه بیاورند. مصیبت امام حسین (علیه‌السلام) به تمام خلقت، به هفت طبقه آسمان اثر کرده است؛ همه عزادار امام حسینند. از بس این مصیبت مهم است! بهشت همه‌اش سُرور است، اصلاً غم در آن نیست؛ اما برای امام حسین (علیه‌السلام) گریه می‌کند؛ می‌خواهد با تمام خلقت هماهنگ باشد. خدا هم به بهشت قول داد که دوستان حسینم را در بغلت می‌آورم. اگر شما هم گریه واقعی برای امام حسین (علیه‌السلام) بکنید، از هفتاد هزار نفرِ گمراه جدا شده‌اید.
روز عاشورا وقتی نگاه می‌کنی، می‌بینی تمام صحرای کربلا گریه است؛ تمام این سرزمین داد می‌زند و ناله می‌کند. ناله‌های زینب افشاست! سکینه و رقیه دارند در بیابانها می‌دَوند! اسب بی‌صاحب امام حسین (علیه‌السلام) درِ خیمه آمده! کجایید عزیزان من؟! بفهمید امام حسین (علیه‌السلام) چه کار کرده؟ زینب (علیهاالسلام) چه کار کرده؟ تمام هیکل شیعه آتش است! تمام سرزمین کربلا می‌گوید حسین! می‌گوید زینب! وقتی به کربلا رفتم، با زینب (علیهاالسلام) نجوا کردم و گفتم زینب جان! تو وقتی می‌خواستی از این جا بروی، گفتی:
چون چاره نیست می‌گذارمت، ای پاره پاره تن! به خدا می‌سپارمت، هرگز غم تو از دل خواهر بیرون نمی‌رود.
گفتم: زینب جان! غم امام حسین (علیه‌السلام) از دل دوستانش بیرون نمی‌رود.
این که می‌فرماید هر روز عاشوراست؛ یعنی هر روز باید یاد امام حسین (علیه‌السلام) و یاد اسیری زینب (علیهاالسلام) باشیم. اگر همیشه یاد امام حسین (علیه‌السلام) باشید، اتصال هستید. من شبها یک لیوان آب بالای سرم می‌گذارم، هر دفعه از این آب می‌خورم و می‌گویم «سلامُ الله عَلیک یا حسین! » فدای لب خشکت حسین جان! لعنت بر قاتلین تو و موکلان آب فرات!
خدا به فُطرس امر کرد که شهری را زیر و رو کند، قدری کُندی کرد! پر و بالش ریخت و سیصد سال روی درختی افتاد. یکدفعه دید درِ آسمان باز شد، ملائکه‌ها به زمین نازل می‌شوند، با آنها آشنا بود، خودش مَلَک مُقرّب بود. گفت: چه خبر است؟! گفتند: خدا فرزندی به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) عطا کرده است. گفت: می‌شود مرا با خودتان ببرید؟ جبرئیل او را روی بالش گذاشت و نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آورد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به او فرمود: خودت را به گهواره حسینم بمال! تا مالید، پرهایش در آمد، می‌پرید در آسمان و می‌گفت: «مَن مِثلی؟!» کیست مثل من که آزادکرده حسین (علیه‌السلام) هستم؟! حالا خدا این مَلَک را مأمور کرد که هر کسی سلام به امام حسین (علیه‌السلام) می‌دهد، آن را به امام حسین (علیه‌السلام) می‌رساند.
خاک، خوردنش حرام است؛ امّا این منحصر به امام حسین (علیه‌السلام) است که خوردن تربتش حلال است و تربتش شفاست.
فقط سر امام حسین (علیه‌السلام) قرآن خواند و فرمود: «أم حَسِبتَ أنَّ أصحابَ الکَهفِ و الرَّقیم کانوا مِن ءَایاتِنا عَجَباً» ای خواهر! تمام این وقایع از جلسه بنی‌ساعده شروع شد. خواهر جان! من کشته جلسه بنی‌ساعده‌ام. عاشورا بوده؛ دهه عاشورا برای من و شماست که انفاقی کنیم و اشکی بریزیم و آمرزیده شویم. عاشورا نجات من و شماست.
هنوز امام حسین (علیه‌السلام) نیامده، حیوانات در سرزمین کربلا که امام حسین (علیه‌السلام) می‌خواهد در آن بیاید، از شکارشان می‌گذرند. شما از چه می‌گذرید؟ حیوان، زمین کربلا را احترام می‌کند؛ اما مردمِ مسلمانِ نمازخوان، امامشان (علیه‌السلام) را می‌کُشند!
چطور (در زیارت عاشورا) اصحاب امام حسین (علیه‌السلام) را با اولادش یکی حساب می‌کند و مطابق اولادش بر آنها سلام می‌فرستد؟ چون راهشان با آنها یکی است؛ یعنی با علی اکبر (علیه‌السلام) یکی حساب می‌کند، اصل، راه آنهاست.
کاری که امام حسین (علیه‌السلام) کرد، هیچ‌کدام از ائمه نکردند. «لَا إکراه فِی الدِّین» خدا به تمامِ ائمه (علیهم‌السلام) ابلاغ کرد: این کار (واقعه عاشورا) می‌خواهم انجام شود، وقتی به اسیری ناموس می‌رسید، همه می‌گفتند: خدایا! اگر امر کنی انجام می‌دهیم؛ اما می‌ترسیم از امتحان در نیاییم. فقط امام حسین (علیه‌السلام) گفت: من این کار را می‌کنم، ای خدا! تمام فدای تو! ناموسم فدای تو! زینب (علیه‌السلام) فدای تو! دخترم فدای تو! پسرم فدای تو! علی اکبرم فدای تو! علی اصغرم فدای تو! حالا که همه را داده؛ در قتلگاه افتاده و می‌گوید «رضاً برضائک، تسلیماً بأمرک» ای معبود سماء! ای خدا! امرت را اطاعت کردم.
چرا امام حسین (علیه‌السلام) این همه درجه دارد؟ چون امام حسین (علیه‌السلام) سفینه نجات است. همه ائمه (علیهم‌السلام) یک نور هستند، تمامشان کِشتی‌اند؛ اما سفینه، امام حسین (علیه‌السلام) است. این کاری که امام حسین (علیه‌السلام) کرد، نجات‌دهنده تمام خلقت است، خلقت به واسطه امام حسین (علیه‌السلام) نجات پیدا می‌کند.
چرا این قدر امام حسین (علیه‌السلام) عزیز است؟ امام حسین (علیه‌السلام) به فکر نجات و هدایت است. برادرش، جوانانش، همه را داده؛ تمام آن مصیبت‌ها به جای خود؛ اما «هَل مِن ناصر» می‌گوید. وقتی به اهل کوفه فرمود: برای چه مرا می‌کُشید؟ گفتند: «بُغضاً لِأبیک»: به خاطر بغضی که با پدرت، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) داریم. امام (علیه‌السلام) دید تمام اینها کافر شده‌اند، بنا کرد به گریه کردن.
روضه خواندن برای امام حسین (علیه‌السلام)؛ یعنی تمام روزنه‌هایی که به دین شما حمله می‌کند از خیال و منیّت، حسادت و بُخل، کینه و طمع و دروغ، به خصوص نگاه بد و دنبال خلق رفتن را کور کنید؛ باید مواظب این روزنه‌ها باشید. مجلسی بود به نام حضرت قاسم؛ در آن مجلس، حاج اشرف و حاج مظلوم بودند که از ماوراء خبر می‌داد. یک نفر یک کبریت به ذغال زده بود. وقتی آخرِ دهه شد، حضرت زهرا (علیهاالسلام) همه را اسم‌نویسی کرد، زهرای عزیز (علیهاالسلام) دفتر دارد، این دفتر را برای قیامت شما گذاشته، در آن نوشته: چقدر پول دادی! چقدر برنج دادی! چقدر پیاز و رُبّ دادی! تمام را می‌نویسد.
عده‌ای هستند به امر زهرای عزیزند، شیعه‌ها قیامت به امرش هستند. وقتی حضرت زهرا (علیهاالسلام) به آن مَلَک گفت: همه را نوشتی؟!
گفت: بله! نوشتم. حضرت (علیهاالسلام) فرمود: یک نفر را جا گذاشتی! گفت: چه کسی را؟! حضرت (علیهاالسلام) فرمود: آن کسی که یک کبریت زد، یادت رفت بنویسی. یک کبریت به ذغال زده، تا برای مجلس امام حسین (علیه‌السلام) روشن شود، زهرای عزیز (علیهاالسلام) فراموش نمی‌کند.
روز قیامت فاطمه زهرا (علیهاالسلام) می‌فرماید: این افراد در جلسه پسرم حسین (علیه‌السلام) می‌آمدند، انفاق داشتند و مُغرض نبودند؛ یعنی پیرو عمر و ابابکر نبودند. علی جان! فکری به حال اینها بکن. اصلاً گنه‌کار، فرزند زهرا (علیهاالسلام) می‌شود انگار! ادب داشته باشید. مقصد امام حسین (علیه‌السلام) رجعت است. شناخت امام حسین (علیه‌السلام) زیارت است؛ نه این که بوسیدنِ در و پنجره‌ها زیارت باشد.
شناخت امام حسین (علیه‌السلام) این است که امرش را اطاعت کنیم.
امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) وجه الله است، تمام عالم وصلِ به وجه خداست. اگر امام زمان (علیه‌السلام) نباشد، تمام عالم فروریزان می‌شود، آن چه که راحتی و خوشی دارید، آن چه که ابعاد دارید، به وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است، حجت خدا یعنی این! اگر شما امام زمانتان را اینطور بشناسید، به جز شکرانه کار دیگری نمی‌کنید. اگر صدقه هم می‌دهید، باید بدانید برای چنین وجودی می‌دهید. مانند آن زنبور عسل که رفت آتش ابراهیم را خاموش کند، حالا عسل در دهانش ایجاد می‌شود که شفاست و هم این که وحی به او می‌رسد. شما هم باید به قدر زنبور عسل، عنایت به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) داشته باشید؛ عزیزان من! بیایید به قدر وُسعمان امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را بشناسیم.
همین‌طور که شما انتظار فرج دارید، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم انتظار شما را دارد؛ می‌خواهد حامی برای مادرش زهرا (علیهاالسلام) و جدّش امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) پیدا کند، حالا که شما منتظر هستید، می‌آید به شما سر می‌زند و غم و غصه را از دلتان بیرون می‌برد.
وقتی آقا امام حسن عسگری (علیه‌السلام) در ظاهر از دنیا رفت، نمایندگان اهل نیشابور از طرف مردم نیشابور، پول و هدایای فراوانی برای آقا امام زمان (علیه‌السلام) آوردند. آنها دیدند جعفر کذّاب نشسته و ادعای امامت می‌کند. نمایندگان گفتند: وقتی ما خدمت امام حسن عسگری (علیه‌السلام) می‌آمدیم، ایشان جواب نامه‌ها را ندیده به ما می‌داد و می‌فرمود که چقدر پول درون کیسه‌ها هست! جعفر گفت: این حرفها چیست که می‌زنید؟ از من اعجاز می‌خواهید؟! اگر پول آورده‌اید، به من بدهید. آنها فهمیدند جعفر دروغ می‌گوید؛ به خاطر همین برگشتند.
وقتی نمایندگان دمِ دروازه رسیدند، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) یکی از اصحاب را دنبال آنها فرستاد. او هم آنها را پیش امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) برد. امام (عجل‌الله‌فرجه) اسم خودشان و پدرشان و این که چقدر پول درون کیسه‌ها هست را به آنها گفت و جواب نامه‌ها را هم ندیده به آنها داد، امّا امام (عجل‌الله‌فرجه) فرمود: من پول‌های اهل نیشابور را قبول نمی‌کنم؛ چون آنها حنفی شده‌اند، شطیطه چه داده است؟ راوی می‌گوید: من اصلاً نمی‌خواستم به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بگویم که شطیطه چه داده است! خجالت می‌کشیدم؛ چون دو گز کرباس و چیز خیلی کمی داده بود!
امام (عجل‌الله‌فرجه) آن را از راوی گرفت و پولی به او داد و فرمود: سلام مرا به شطیطه برسان و به او بگو تا چند ماه دیگر زنده‌ای، این پولها را خرج کن، تا آخر عمر برایت کافی است. به راوی هم فرمود: من می‌آیم و به شطیطه نماز می‌خوانم، مرا دیدی حرفی نزن! راوی می‌گوید: یک وقت دیدم از خانه شطیطه صدای گریه بلند است، فهمیدم از دنیا رفته، جنازه‌اش را به مصلّی بردند، دیدم امام زمان (علیه‌السلام) تشریف آورد و به او نماز خواند.
عزیزان من! شطیطه تقوا داشت که امام زمان (علیه‌السلام) اعمالش را قبول کرد و به او نماز خواند. خدا نزدش زن و مرد ندارد، هر کسی که تقوایش بیشتر باشد، او را می‌خواهد. بیایید شطیطه بشوید! تا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) اعمالتان را قبول کند و به شما نماز بخواند. اگر اعمالتان غیر از خدا و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) باشد، امام زمان (علیه‌السلام) آن را قبول نمی‌کند.
خدا به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: «بَلِّغ»، یعنی احکام را بگو! رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) تبلیغ دین کرد؛ اما افشا و رشد ولایت مهمتر از تبلیغ احکام است. امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) ظهور می‌کند تا ولایت را رشد بدهد؛ احکام در رجعت رشد پیدا می‌کند.
اجازه ظهور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم به امر حضرت زهراست. با اجازه‌اش دنیا پُر از عدل و داد می‌شود. وقتی خدا به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) اجازه ظهور می‌دهد، از بس خوشش می‌آید، می‌گوید اجازه از مادرت هم بگیر. امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌گوید: مادر جان! اجازه می‌دهی؟ حالا فاطمه زهرا (علیهاالسلام) می‌گوید چون خدا گفته، مهدی! قیام کن!
وقتی ولیّ الله الأعظم (عجل‌الله‌فرجه) تشریف می‌آورد، وارد مکّه می‌شود، خودش را به خانه خدا می‌رساند. به تمام عالم هشدار می‌دهد و پرچمی باز می‌کند که در آن «إنّا فَتَحنا لَک فتحاً مُبیناً» نوشته شده است. روایت داریم که تمام دنیا این پرچم را می‌بینند. امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) یک ندا در مکّه می‌دهد و می‌فرماید: «جَاء الحَق و زَهَق البَاطل» آن چه که باطل است از بین می‌رود.
سپس به مدینه، سرِ قبر مادرش (علیهاالسلام) می‌رود و می‌فرماید: «مادر جان! آمدم!» قبر مخفی او را معلوم می‌کند و صدا می‌زند:
«مادر جان! من آمدم! چقدر «هل مِن ناصر» گفتی و کسی نیامد تو را یاری کند! آمدم تا احقاق حق کنم» به قلب خسته متقی هم می‌گوید من آمدم! بعد عمر و ابابکر را از قبر بیرون می‌آورد، به دار می‌زند و آنها را آتش می‌زند؛ تا ظلم و جنایتشان برای مردم افشا شود. پیروانشان را هم آتش می‌زند، اینها هم میلیاردها سال در طاغوت مُخَلَد هستند و می‌سوزند، سپس می‌گوید: چرا به هم پیوستید؟! پهلو و بازوی مادرم را شکستید؟! مادرم چه کار کرده بود که سیلی به او زدید؟! تقصیرش چه بود؟! فراموش نمی‌کنم آن موقعی که درِ خانه‌اش ریختید و اصلاً رحم نکردید، محسن مادرم را زیرِ پا لِه کردید!
می گویم: خدایا! تو اگر سلطنت سلیمان که چیزی نبود، آن چه حکومت خلقتی که به امام زمان (علیه‌السلام) داده‌ای، به من بدهی، سالم باشم و تا آخر دنیا هم زنده باشم، دلم خوش نیست و می‌سوزم؛ آیا جواب سیلی که عمر به زهرای عزیز (علیهاالسلام) زده، داده می‌شود؟! مگر جواب توهینی که به حضرت زهرا (علیهاالسلام) کردند، داده می‌شود؟ من که فراموش نمی‌کنم! اصلاً می‌گویم: خدایا! کاش مرا خلق نکرده بودی، حالا که خلق کردی، در این دنیا نمی‌آوردی که ببینم زهرای عزیز (علیهاالسلام) را در اینجا زدند و امام حسین (علیه‌السلام) را کُشتند! والله، می‌سوزم! اصلاً نَفَس نمی‌توانم بِکِشم، نیمه نَفَس می‌کِشم تا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیاید و احقاق حق از دشمنان مادرش زهرای عزیز (علیهاالسلام) و جدّش امام حسین (علیه‌السلام) کند.
امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) گنبد و بارگاه برای مادرش (علیهاالسلام) می‌سازد و می‌گوید: «ای مردم! بیایید سرِ قبر زهرای عزیز (علیهاالسلام)! کسانی که با آرزوی یاوری امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) از دنیا رفته‌اند، زنده می‌شوند و پای رکاب امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌آیند. آنوقت با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به زیارتِ قبر مادرش زهرا (علیهاالسلام) می‌روند. رفقا! ان‌شاءالله ما هم از آنها باشیم.
وقتی خدمت امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) رسیدم، گفتم: آقاجان! چه کار کنم یاور شما باشم و جانم را فدایت کنم؟ من به جز یاوری و «انتظار الفرج» چیزی از او نمی‌خواهم؛ چون یاوری نجات است و تمامی ندارد. تمام حسرت‌هایتان باید یک چیز باشد، آن هم فدای امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) شدن؛ هر چه بخواهید تمام می‌شود؛ پس عاقبت به خیری این است که یاور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشیم و جانمان را فدایش کنیم.
حضرت در جواب به من فرمود: صلوات بفرست! از وقتی آقا گفت شاید هزار تا صلوات در روز بفرستم؛ اما مقصد امام و اصل صلوات این است که دست از ولایت برندارید و دنبال خلق نروید. یک وقت می‌خواهی یاور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) شوی، یک وقت یاور شده‌ای؛ اما متقی یاور درست‌کُن است. این را هم به شما بگویم، مجلس ولایت آمدن، کشش می‌خواهد، ولایت یک کششی دارد، هر کسی نمی‌تواند اینجا بیاید، بی‌خودی هم دست و پا نزنید.
من آمدنتان را تعجّب نمی‌کنم، نرفتنتان را تعجّب می‌کنم.
ولایت شما باید مطلق باشد. تمام حوادث دنیا را باید خنثی کنید؛ اما به قدری حوادث دارد که این ممکنِ غیرممکن است. بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، هفتاد هزار نفر خنثی نکردند، پنج نفر خنثی کردند. اگر بخواهید از امتحان دنیا سربلند بیرون بیایید، باید هیچ کسی به غیر از خدا و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) و بعد متقی را نبینید؛ چون خدا در تمام این خلقت، ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) را تأیید کرده و آنها متقی را تأیید کرده‌اند.
ظهور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) مقدمه رجعت است. هر چیزی در مقابل رجعت موقت است. باید علاقه‌تان به ندای امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشد، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) آماده در ظهور می‌خواهد. شما چه‌جور باید باشید؟ اگر یکی شما را دعوت کرده باشد و مِن‌بعد، دیگری شما را دعوت کند، چه می‌گویید؟ می‌گویید دعوت دارم و آنجا نمی‌روید! من به دعوت امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) لبیک گفتم، این درست است. خواب دیدم درِ مغازه‌ام بودم که به من گفتند امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) ظهور کرده، پالتویم را هم نپوشیدم، پابرهنه دویدم که زودتر به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) برسم. خدا می‌داند وقتی می‌خواستم از سرِ کوچه‌مان بگذرم، نگاه هم در کوچه نکردم که مبادا پدرم صدایم بزند؛ رویم را برگردانده بودم و می‌دویدم.
معلوم نیست که خدا چه قدر روز دارد. در تمام روزهای خدا، روزی از روز رجعت بهتر نیست. وقتی امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) تشریف می‌آورد پیروز می‌شود و تمام ممالک ضعیف می‌شوند، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) قوی است. هزاران مَلَک با شمشیر از آسمان نازل می‌شوند. چرا در زمان ائمه (علیهم‌السلام) دیگر نازل نشدند؟ چون که حکم رجعت به دست امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. در رجعت تمام حکومت‌های خیالی سرنگون می‌شود و تمام دنیا یک حکومت می‌شود، آن هم حکومت «الله» است، نه حکومت اسلام! حکومت الله، حکومت ولایت است. حکومت الله، امر کرده علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) باشد، امر کرده امام حسین (علیه‌السلام) باشد، امام حسین (علیه‌السلام) را که شهید کردند، امر کرده که ائمه (علیهم‌السلام) باشند؛ اما مردم فرمان نبردند.
سُم اسب امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) که روی زمین می‌آید، به تمام خلقت دمیده می‌شود! آنها که از بهشت گذشته‌اند؛ ندا می‌دهند: آقاجان! ما آمدیم. کسانی که انفاق داشته‌اند و به فکر فقرا بوده‌اند، سنخه اینها هستند. خوش به حالشان که در رجعت هم می‌آیند. بیایید دوست آنها شویم؛ چون دوست متصل به آنهاست. در رجعت، شما باید از بهشت بگذرید و در حضور دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) بیایید.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) با همه پیامبران آمده، با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم می‌آید و مُهر می‌زند:«مؤمن، منافق!» امام، ایده شما را در پیشانی‌تان می‌آورد، این است که قیامت صغری است. چرا امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) مُهر می‌زند؟ چون اگر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به کسی بگوید تو منافقی! مردم قبول نمی‌کنند و به او برمی‌گردند. روایت است که به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم ایراد می‌کنند و می‌گویند چرا بچه‌ها را می‌کُشی؟ موسی هم به خضر همین اعتراض را کرد و گفت چرا این بچه را کُشتی؟! پس این مردم هم می‌خواهند امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را مُجرم کنند!
این که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرماید: با همه پیامبران در خفا و با پیامبر آخرالزمان آشکارا آمدم، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم احتیاج به علی (علیه‌السلام) دارد. در همه جا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کارساز است. او باید با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم بیاید. حالا این عظمتِ تمام خلقت، یعنی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) خواستش رجعت است. منافقان نگذاشتند که خواست علی (علیه‌السلام) که هدایت کل خلقت است واقع شود؛ اما در رجعت می‌شود. در این دنیا فقط در رجعت است که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) تا حدی افشا می‌شود.
یک دفعه وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) در این دنیا ظاهر می‌شود و ندا سر می‌دهد: «جَاء الحَق و زَهق الباطل» خوش به حال آن کسی که گرفتار نباشد و فوراً لبیک بگوید: ای حبیب خدا! ای عزیز ما! آمدی؟! امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌آید و یک خلقتی را به وجود می‌آورد. ندای امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به تمام این خلقت می‌رسد و تمام ممکنات می‌گویند: لبیک، یابن رسول الله! لبیک، ای حقیقت خدا! لبیک، ای وعده خدا! تمام خلقت آمادگی دارند و لبیک می‌گویند.
رجعت باز هم از این حرفها بالاتر است. رجعت؛ یعنی شکر خدا. تمام ائمه (علیهم‌السلام) خدا را شکر می‌کردند؛ اما این شکر به غیر از آن است، شکر می‌کنند که بداء حاصل نشد و رجعت آمد و دوستان ما به واقعیت‌شان رسیدند. رجعت، یعنی شکر ولایت. خدایا شکر! وعده ای که به ما دادی، محقق شد و تمام دنیا بهشت شد.
به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) قسم! که به تمام این خلقت می‌ارزد، وقتی خدمت حضرت رسیدم، دو چیز از ایشان خواستم: یکی این که
آقاجان! اگر بودم که بودم، وگرنه مرا زنده کن! تا پای رکابت بیایم و از دشمنان مادرت زهرا (علیهاالسلام) احقاق حق کنم. الآن هم القا و افشا به من بده تا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و فاطمه زهرا (علیهاالسلام) را افشا کنم. شیعه باید دائم در این فکرها باشد نه در فکر دیگری؛ وگرنه ممکن است که دوست باشد، اما شیعه نیست. شیعه باید همیشه جان در کف باشد. در رجعت است که شیعه می‌گوید:
| آسوده خاطرم که در دامن توام | دامن نبینم که در دامنش رَوَم | |
| دامن به غیر دامن تو بی‌محتوا بُوَد | دامان توست اتصال به ماورا بُوَد |
آن موقع این حرف مستقر و مستجاب می‌شود.
من اگر بمیرم با عُقده این که هنوز رجعت نیامده است می‌میرم. اگر در فردوس هم باشم ناراحتم. به تمام آیات قرآن راست می‌گویم. چرا؟ دلم می‌خواهد رجعت بشود، به خدا گفتم اگر مرا جایی قرار دهند و آب‌های هفت طبقه آسمان را رویم بریزند، باز هم برای مصیبت حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امام حسین (علیه‌السلام) می‌سوزم؛ تا زمانی که احقاق حق از دشمنان آنها بشود! هنوز نشده است که من با عُقده از دنیا رفته‌ام. بهشت که مرا تأمین نمی‌کند، احقاق حقِ اینها مرا تأمین می‌کند! باید همه شما اینطور شوید. اگر اینطور نباشید، مثل حیوانی هستید که یونجه و جو به او داده‌اند و قانع شده است. ما باید قانع نشویم و انتظار رجعت را بکشیم.
حرف رجعت زدن یک چیز مهمی است. رجعت را نه به شما گفته‌اند و نه شما فهمیده‌اید. باید خیلی توجه کنید! من از اول عمرم نشنیده‌ام کسی حرف رجعت را بزند! چرا نمی‌گویند؟ خودشان مبتلا هستند. من هم قطره‌ای از اقیانوس را می‌گویم. از اول انبیاء باید نگاه کنی تا حرف رجعت را بزنی.
رجعت یعنی حقیقت، رجعت یعنی حقیقت قرآن، رجعت یعنی ولایت، یعنی حقیقت ولایت، یعنی خواست ولایت. رجعت یعنی تفکر، رجعت یعنی خواست خدا، رجعت یعنی خواست زهرا (علیهاالسلام)، خواست قرآن، خواست توحید. رجعت یعنی خواست شیعه، یعنی در هم شکستن کفار، یعنی صفا دهنده قلب زهرا (علیهاالسلام)، رجعت یعنی دل‌خوش‌کُن زهرا (علیهاالسلام)، یعنی حاصل زحمت‌های پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، یعنی حاصل زحمت‌های امیرالمؤمنین (علیه‌السلام).
«الرَجعةُ دین!» دین، اعتقاد به رجعت است. اصلاً مقصد تمام خلقت ولایت است و مقصد ولایت رجعت است. به غیر از رجعت مقصدی در تمام خلقت نیست. چه کسی می‌تواند حرف رجعت را بزند؟! ولایت باید امر کند تا حرف رجعت را بزنی. رجعت، خصوصی است. تو سنخه حضرت زهرا (علیهاالسلام) می‌شوی و او تو را می‌پذیرد. ما باید آرزویمان این باشد که با ولایت سنخه شویم و در رجعت شرکت کنیم.
یک شیعه از هفت طبقه آسمان بالاتر است. آسمان به توسّط شیعه خلق شده است؛ پس شیعه بالاتر است. حالا این شیعه مقصدش رجعت است. چرا؟ دلش پُر خون است، مگر حسینِ (علیه‌السلام) ما را کشتند، زهرای ما را زدند، کسی آمده دفاع کند؟! مؤمن را زندان می‌کنند، کسی آمده دفاع کند؟! همه اینها باعث غصه شیعه است. مؤمن واقعی، خودش رجعت است. چرا؟ اصلاً از اول جوانی ام خیال گناه نکرده‌ام؛ در رجعت خیانت تمام می‌شود.
کسی که ولایتش کامل است و صددرصد به ولایت یقین دارد، گناه نمی‌کند؛ چنین شخصی الآن در رجعت است. خوش به حال آن روز که تمام دنیا می‌گویند: «لا إله إلّا الله، محمّد رسول الله، علی ولیّ الله، امام زمان حجة الله» آن روز شیعه یک نَفَسی می‌کشد.
شیعه دائم عزادار امام حسین (علیه‌السلام) است و خوشی دنیا را قبول نمی‌کند، مگر گذران باشد. خوشی شیعه بعد از رجعت است؛ یعنی وقتی که احقاق حق شد؛ وگرنه دائم می‌سوزد و چاره‌ای هم ندارد. شرط ولایت و شرط ایمان این است که دائم برای مصیبت اینها بسوزی. انسان نباید ائمه (علیهم‌السلام) را فراموش کند؛ چون که اصل ولایت و اصل دین، آنها هستند.
بی‌خود نیست که گفته‌ام: یا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)! می‌خواهم هنگام ظهورت بیایم، اگر هفتاد حوریه به من بدهند، می‌گویم می‌خواهم در رجعت باشم، اینها مزاحم من هستند! اگر رجعت را بخواهید، دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) را خواسته‌اید، بیایید رجعت‌خواه شوید. آمدن امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) خواست ماست؛ اما رجعت مقصد ماست. خدا می‌داند که چه خبر می‌شود!
من برای رجعت لحظه‌شماری می‌کنم که امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیاید و به رکاب حضرت بشتابم و جانم را فدایش کنم؛ آن وقت مادرش زهرا (علیهاالسلام) یک لبخند رضایت به من بزند و بگوید من خودم را فدای مقصد خدا، ولایت کردم؛ شما هم خودتان را مانند من فدای ولایت کردید.
هر چند به رجعت، قیامت صغری می‌گویند؛ اما رجعت، از قیامت کبری مهمتر است. رجعت؛ یعنی قیامت معلوم کُن، افشا می‌کند که هر کسی چه کاره است! قیامت کبری سَفری است که همه محاکمه شده و سزای اعمالشان را می‌بینند و دیگر برگشتی ندارند؛ اما در رجعت مردم راه برگشت دارند، اعمال فاش می‌شود و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) چند روز فرصت می‌دهد که مردم احکامشان را یاد بگیرند و می‌توانند توبه کنند.
رجعت مثل آن است که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به عمر گفت: به مسجد برو و بگو که غصب خلافت کرده‌ای، تا توبه‌ات قبول شود و مردم بعد از این، دیگر کافر نشوند. حالا در رجعت جلوی گمراهی مردم تا قیام قیامت گرفته می‌شود و تمام ممکنات به واسطه این احقاق حق، خوشحال می‌شوند.
در قیامت کبری شما باید ولایت ببرید تا قبولتان کنند؛ اما در رجعت زمینه‌ای فراهم می‌شود که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را قبول کنید و نجات پیدا کنید. پس رجعت در اعمال، کبری است! این که آن قیامت را کبری می‌گویند، چون خلق اولین و آخرین در آنجا جمع هستند و محاکمه می‌شوند.
همانطور که ولایت مقصد خداست، عدالت خواست خداست. عدالت و ولایت توأم به هم هستند؛ یعنی شما از عدالت به ولایت می‌رسید؛ نه از ولایت به عدالت؛ چون شرط ولایت عمل است، حقیقت ولایت از عدالت شروع می‌شود. اگر گفتید من ولایت دارم، اما عادل نباشید، ولایت شما حَلقی است، هیچ اثری از ولایت در قلب شما خطور نکرده. تمام فساد عالَم از بی‌عدالتی است، عدالت یعنی امر را اطاعت کردن.
متقی خیلی ارزش دارد، خدا فقط اعمال او را قبول می‌کند؛ چون هوا و هوس ندارد، همه چیزهایش را در اختیار امر گذاشته است؛ آن وقت خدا به او درجه می‌دهد و او را حاکم می‌کند. متقی حاکم است. مگر متقی چه کار می‌کند؟ امر را اطاعت می‌کند که صادراتش امر است. بدانید هر موقعی که غیر امر کار کردید، از متقی بودن خارج شده‌اید. هر خیری به دست شما جاری شد، فوراً شکر خدا را کنید که شما را اصحاب یمین یا جزء متقی قرار داده؛ چون که خیر به دست متقی و مؤمن جاری می‌شود. بیایید عدالت را مراعات کنید، تا جزء متقی شوید.
اگر می‌خواهید اهمیت عدالت را بفهمید، شیعه و سُنّی نوشته‌اند، بی‌وجدانی هم نکرده‌اند که می‌گویند «علی (علیه‌السلام) کشته عدالت است»؛ عدالت انسان‌ساز است. انسان عادل تجاوز نمی‌کند و امر را اطاعت می‌کند؛ اگر می‌خواهید به ماوراء برسید، باید عدالت داشته باشید. عدالت ما را به ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) نزدیک می‌کند؛ چون عدالت رحم است، مروّت و انسانیت است؛ آنچه خوبی است، در عدالت جمع است. از کجا بفهمیم؟ باید پرچم تفکر داشته باشیم؛ آن وقت زیر پرچم امر می‌رویم.
برای این که این مطلب را بهتر بفهمیم: اگر بگوییم امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) یک خلقت است، به او جسارت کرده‌ایم؛ چون خلقت به وجود ایشان باقی است، وجود ایشان غیر از فهم بشر است؛ همین‌طور که خدا را نمی‌شناسیم، آقا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را هم نمی‌شناسیم. حالا آقا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، می‌آید و عدالت را در زمین پیاده می‌کند.
اگر می‌خواهید قدری ارزش ولایت را بفهمید، ببینید آقا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) چقدر تواضع دارد! می‌فرماید: یا جَدّاه! عاشورا نبودم تا یاری‌ات کنم، حالا با اشک چشمم تو را یاری می‌کنم؛ اگر اشک چشمم تمام شود، خون گریه می‌کنم. می‌پرسند: آقا جان! از برای کدام مصیبت جدّت؟ ببین، عدالت این است: می‌فرماید برای اسیری عمه‌ام زینب (علیهاالسلام) گریه می‌کنم.
بیایید به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) معرفت پیدا کنید، آن معرفتی که پیدا کردید خواستِ حجت خدا، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. حضرت زینب (علیهاالسلام) خودش را آماده کرده که به خاطر ولایت اسیر شود، شخصیتش را کوبیده، ممکن بود به کربلا نیاید. اینقدر زینب (علیهاالسلام) والامقام است! او را بشناسید و گریه کنید.
وقتی عبدالله به خواستگاری حضرت زینب (علیهاالسلام) آمد، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: من باید به دخترم بگویم، وقتی گفت: زینب جان! عبدالله به خواستگاری‌ات آمده، حضرت زینب (علیهاالسلام) گفت: پدر جان! من یک خواهشی دارم، اگر عبدالله قبول کند، من همسرش می‌شوم. فرمود: عزیز من! چه خواهشی داری؟ گفت: هر وقت برادرم حسین (علیه‌السلام) خواست به مسافرت برود، من هم بی چون و چرا با او بروم.
آن موقع حضرت زینب (علیهاالسلام) دارد خودش را فدای امام حسین (علیه‌السلام) می‌کند؛ حالا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌فرماید اشک چشمم تمام شود، برایت خون گریه می‌کنم. ببینید نکته حساس اینجاست که امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) خودش را فدای زینب (علیهاالسلام) می‌کند، نه فدای امام حسین (علیه‌السلام)؛ چون حضرت زینب (علیهاالسلام) آماده شده که از امام حسین (علیه‌السلام) دفاع کند، خودِ امام حسین (علیه‌السلام) چیز دیگری است. امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) فدای کسی می‌شود که فدای امام حسین (علیه‌السلام) شده؛ معرفت این است. رفقای عزیز! بیایید دفاع از ولایت کنید، تا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) جانش را فدایتان کند.
عدالت باید در همه جا، در خودت، در خانه‌ات، در کارگاه و کارخانه‌ات، در حکومت پیاده شود. در هر جا عدالت نباشد، سقوط می‌کند. روایت داریم که حکومت با کفر می‌سازد، اما با بی‌عدالتی نمی‌سازد؛ یعنی کافر حکومتش ادامه‌دار است، اما ظالم نه؛ چون کافر ظلم به خودش کرده؛ ولی با مردمش عدالت‌فرساست. عدالت، حکومت را افراشته می‌کند.
حکومتِ قلدری ادامه ندارد، مثل درختی است که ریشه ندارد؛ بالأخره خشک می‌شود. یزید با همه حرف‌هایش بعد از کشتن امام حسین (علیه‌السلام)، فقط سه سال زنده بود. خدا یک درد درونی به او داد؛ آن وقت دکترها نتوانستند او را علاج کنند. یک خارجی آورد، او هم ذره‌ای گوشت به یک نخ بست و به او گفت: قُورت بده. قُورت داد، وقتی نخ را بیرون کشید، دید پُر از بچه عقرب است. آن خارجی گفت: تو یا امام کشتی یا پیامبر! در آن سه سال، یزید همه‌اش می‌گفت سوختم!
شما خودتان یک مملکت هستید؛ اگر می‌خواهید دوام داشته باشید، باید عادل باشید. عدالت را در خانه‌تان پیاده کنید؛ آنوقت همه از شما راضی هستند، خدا هم راضی است. اگر شما عدالت نداشته باشید، بچه‌ها عُقده‌ای می‌شوند. اگر در کارگاه و کارخانه عدالت نباشد، کارگران نسبت به هم بغض و تنفر دارند.
عقیده ولایتی‌ام این است که بداخلاقی نسبت به هر کسی بی‌عدالتی است؛ چون که عدالت خودِ اخلاق است. آسایش در اطاعت امر است. ما باید با مردم رهگذر باشیم، اگر او بد است، شما با او خوب رفتار کنید. شخصی خدمت امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) آمد و گفت: ای حسن بن علی! زیر این آسمان، دروغ‌گوتر از تو و پدرت علی نیامده! (چنین حرفی دارد می‌زند. امام (علیه‌السلام) به او نمی‌گوید: که من امامم، پدرم جانشین رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) است، چرا این حرف را می‌زنی؟! تو کافر شده‌ای)!
امام (علیه‌السلام) به او فرمود: ای عزیز من! اگر پدرم اینطوری هست، دعا کن خدا او را بیامرزد؛ اگر من اینطوری هستم، دعا کن خدا مرا بیامرزد؛ اگر تو هم دروغ می‌گویی، خدا تو را هم بیامرزد؛ چرا دل‌تنگ هستی؟! اگر گرسنه‌ای، بیا به خانه‌مان برویم، ما تو را در آغوش می‌گیریم. اگر خرجی نداری، به تو می‌دهیم، طوری با او رفتار کرد که یک دفعه گفت: «لا إله إلّا الله، محمّد رسولُ الله، علی ولیُّ الله. » بنا کرد به معاویه بد گفتن، گفت: خدا معاویه را لعنت کند! او برای ما این طوری تعریف و تبلیغ کرده است.
عزیزان من! خُلق حَسَن و اخلاق حَسَنه داشته باشید، اصلاً حرفم این است که نباید در وجود شما بداخلاقی باشد، با همسر و فرزندان و مردم خوش‌اخلاق باشید، اگر او بداخلاقی کند و شما هم بداخلاقی کنید، پس چه فرقی با هم دارید؟! درون او بداخلاقی بوده! درون شما هم هست! درون خودتان را درست کنید، صبر و حوصله داشته باشید.
چندین سال قبل، یک نفر به مغازه‌ام آمد و گفت: مقداری پول به من بده، به اصطلاح سیّد هم بود؛ آن زمان پانزده تومان به او دادم و گفتم: من پانزده تومان دارم، به تو می‌دهم؛ چوب‌فروش هم هستم، دو، سه عدد چوب خوب هم به تو می‌دهم تا بفروشی. اگر بدانید چقدر به من فحش داد، اصلاً دیگر فحشی در عالَم نبود که به من بدهد، اینقدر فحش ناموس داد. من حساب کردم این بنده خدا، یا از دست زن و بچه‌اش ناراحت است، یا بی‌پول است. چیزی به او نگفتم، به عقب دکانم رفتم، بنا کردم قدری گریه کردن و آرام گرفتم. چرا؟ بداخلاقی و فحش در من وجود ندارد، در شما هم نباید باشد.
به شخصی گفتم به فلانی فحش نده! گفت حقش است!! یک حق هم روی آن گذاشت؛ آخر، فحش که حق ندارد. عزیزان من!
انسان باید «کَظمِ غِیض» داشته باشد، خشم خودش را فرو ببرد؛ هیچ چیزی بالاتر از این نیست که غیض خودتان را فرو ببرید. غیض فقط برای امر خدا و بغض نسبت به دشمنان حضرت زهراست، اصلاً نباید بغض و غیض، نسبت به چیز دیگری در شما وجود داشته باشد.
من هر روزِ خدا یک دور تسبیح، صلوات می‌فرستم برای کسانی که در محشر و قیامت کسری دارند. به دینم، راست می‌گویم. ببین، من اینجا هستم، اما به فکر قیامت هم هستم. هر روز این کار را می‌کنم. می‌گویم: خدایا! قبول کن، خدایا! ما را متقی کن، این صلوات به آنها برسد. من نمی‌خواهم متقی بشوم که خودم نجات پیدا کنم. چون خدا می‌گوید اعمال را از متقی قبول می‌کنم، پس می‌خواهم که متقی بشوم که صلواتم به آنها برسد. حالا در متقی بودن هم به فکر آنها هستم.
چرا خدا می‌گوید: من همه کارهای متقی را قبول می‌کنم؟ نمی‌گوید یک کارش را قبول می‌کنم؟ چون متقی صادرات بد ندارد، تولیدش امر ولایت است. حالا چه کار کنیم صادرات بد نداشته باشیم؟ اگر در کارهایتان امر را اطاعت کردید، صادراتتان امر می‌شود و امر، شما را رهبری می‌کند و به شما رهبری می‌دهد؛ چون حکومت دارید و خودتان حافظ هستید. درست است که خدا برایتان حافظ می‌گذارد؛ اما شما هم حافظ هستید.
زکریا بن آدم (که در قبرستان شیخان دفن است) به امام رضا (علیه‌السلام) نوشت: آقاجان! من قم نمی‌مانم، امام (علیه‌السلام) به او فرمود: قم به واسطه تو حفظ است، در قم بمان. قم را به واسطه یک مؤمن حفظ می‌کند؛ شما هم بیایید امر را اطاعت کنید.
چطور حافظ باشید؟ در هر چیزی عدالت‌فرسا رفتار کنید؛ آنوقت شما حافظ آن شیء می‌شوید. الآن حافظ تمام خلقت، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است؛ یعنی همه چیز را نگه داشته است؛ همه چیزها به وجود اوست. شما هم باید حافظ باشید و این چیزها را به امر خدا نگه دارید. الآن اگر شما به این گل‌ها آب ندهید، گل‌ها خشک می‌شود؛ پس شما هم حافظ هستید.
بی‌عدالتی از کجا شروع شد؟ بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) که جلسه بنی‌ساعده را تشکیل دادند و دور هم نشستند، آن جلسه منبع بی‌عدالتی بود که بی‌عدالتی را در این دنیا و عالَم پخش کرد. آیا این عدالت بود که طناب گردن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) انداختند و او را به مسجد بردند تا با خبیث‌ترینِ مردم بیعت کند؟!
این عدالت بود که زهرای عزیز (علیهاالسلام) را زدند، پهلویش را شکستند و محسنش را کُشتند؟! در تمام تاریخ، قبر محسن (علیه‌السلام) پیدا نیست. اینقدر بی‌عدالتی اوج گرفت که حسین (علیه‌السلام) ما را کُشتند! زیر سُم اسب کردند! اگر محسن (علیه‌السلام) زیر پا نمی‌رفت، تیر به گلوی آقا علی اصغر (علیه‌السلام) نمی‌زدند! عمر و ابابکر نه این که بی‌عدالتی کردند، عدالت را کُشتند، حضرت زهرا (علیهاالسلام) را کُشتند، حالا هم ببینید چقدر اینها طرفدار دارند!
عدالت این است که خواست خدا را به خواست خودتان ترجیح دهید، بالاترش این است که اصلاً در مقابل خدا و ولایت خواستی نداشته باشید، خودتان را نبینید. این اعضا و جوارح، وقت و پولی که در اختیار شماست، همه بیت المال است، باید آنها را خرج امر کنید، نه خرج دل و خیال خودتان.
وقتی از پای یک بچه یهودی، در پناه اسلام خلخال کشیدند، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) فرمود: کمرم لطمه خورد و چند وقت نمازهای نافله‌اش را نشسته می‌خواند. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرماید: اگر همه دنیا را به من بدهند، دانه چوبی را از دهان مورچه‌ای نمی‌گیرم؛ چون ظلم به این مورچه می‌شود.
روزی عقیل، برادرش امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را مهمان کرد و به او گفت: علی جان! تو در ظاهر و باطن خلیفه اسلامی، تمام بیت المال در اختیار توست، می‌دانی که من هم عیال‌وارم، بیا و سهم مرا از بیت المال زیادتر کن. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: برادر! از کجا مرا مهمان کردی؟ گفت: به عرض هفته یک سیر از بچه‌هایم کم گذاشتم و تو را مهمان کردم.
وقتی که عقیل آمد، یک سیر کمتر به او داد، گفت: تو می‌توانی با همین مقدار زندگی کنی، من نمی‌توانم از بیت المال به تو بدهم. حالا با او چه کار کرد؟ عقیل چشمش نمی‌دید، حضرت (علیه‌السلام) یک تکه آهن را داغ کرد و نزدیک عقیل آورد. عقیل خودش را کنار کشید، گفت: برادر! سهمم را که از بیت المال زیاد نکردی، حالا می‌خواهی مرا بسوزانی؟ گفت: برادر! تو می‌خواهی مرا بسوزانی! من اگر حق دیگری را به تو بدهم، سوختم. علی (علیه‌السلام) که نمی‌سوزد، می‌گوید اگر حق دیگری را بدهم سوختم.
«ألا لهَ الخلق و الأمر» خدای تبارک و تعالی هر چیزی را خلق کرده، روی آن امر گذاشته است. اگر خلق، امر را اطاعت نکند، سرگردان و مثل علف خودرُو است؛ چون تکامل خلقت و هر بشری به واسطه امر است. دید ولایتی‌ام این است که اگر خلق، امر را اطاعت نکند، رشد ندارد. خدا می‌فرماید: «کُلُوا مِن الطَیّبات وَ اعمَلوا صَالحاً» ای بشر! تمام اینها را خلق کردم که تو را رشد بدهد. بخور و عمل صالح کن. عمل صالح، عمل به ولایت است.
یک مورچه و یک درخت، مردم و ناموس مردم، تا حتی ماشینی که سوارش می‌شوید؛ حکم روی آن است. آنچه را که زیر این آسمان است، همه امانت است، باید با عدالت با اینها رفتار کنید. هر کجا با عدالت نباشید، خدا بازخواستتان می‌کند که چرا این کار را کردید؟ بیایید ما را در آخرت بازخواست نکنند که چرا این کار را کردی؟
من از اول جوانی‌ام هر کجا رفتم حساب کردم که اگر خدا جانم را گرفت، در خط صراط مستقیم باشم. مثلاً جوانی‌هایم بازی نمی‌کردم، می‌گفتم ائمه (علیهم‌السلام) بازی نکرده‌اند. همیشه تحت لِوای (پرچم) امر بودم؛ یعنی در هر کاری که بدانم ناجور است، تسلیم کسی نمی‌شوم؛ حتی اگر همه دنیا جمع شوند. فقط تسلیم خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و قرآن هستم.
عزیزان من! هر کجا می‌خواهید بروید، باید روی حساب بروید. من نمی‌گویم تفریح نروید؛ هر کجا می‌روید، گناه نکنید و از امر خارج نشوید. اگر اینطوری باشید، در هر حالی بمیرید جزء شهدا هستید. باید در اختیار خدا و ولایت باشید و توجهتان دائم به خدا و ولایت باشد. وقتی توجهتان از خدا و قرآن جداست، توجهتان به شیطان است.
پیش رفتنِ کار خیلی مهم نیست، پیش رفتنِ امر مهم است که ما پیشرفته امر باشیم نه پیشرفته کار؛ ولی ما بیشترمان پیشرفته کاریم، حالا هر طور می‌خواهد بشود! ما نباید خودمان چیزی را تأیید کنیم، بلکه باید دنبال چیزی که تأیید هست برویم.
سخاوت صفات خداست، وصل به عدالت است، اگر عدالت داشته باشید، رحم و انصاف دارید و به فکر دیگران هستید. سخاوت حدّی برایش نیست؛ اما عدالت حدّ دارد؛ چون در سخاوت معلوم نیست که شما چه اندازه‌ای انفاق می‌کنید، هر کسی باید به اندازه توانش سخاوت داشته باشد؛ خلاصه باید صادرات داشته باشید؛ ولی در مورد عدالت، باید در همه کارها عادل باشید.
سخاوت نجات‌دهنده بشر است؛ اگر شما کسی را گمراه کنید، باید او را زنده کنید، برگردانید و آن حرفهای باطل را از سرش بیرون کنید؛ اما سامری همه بنی‌اسرائیل را گمراه کرده، موسی می‌خواهد او را بکُشد، خدا می‌گوید او سخی است نکشش، تبعیدش کن. سخاوت منحصر به شیعه نیست، اگر کفار هم داشته باشند، خدا پاسخ می‌دهد. حاتم طایی در دنیا سخی بود که خدا در قیامت او را نمی‌سوزاند. سخاوت هم دنیایتان و هم آخرتتان را تأمین می‌کند.
سه نفر بودند که می‌خواستند پیامبر را بکُشند، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: علی جان! برو این سه نفر را بکُش! وقتی نوبت به نفر سوم رسید، جبرئیل نازل شد و گفت: یا رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! این شخص سخی است، او را نکُش! حالا ایمان آورد و گفت: «لا إله إلّا الله، محمّد رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، علی ولیّ الله (علیه‌السلام)»؛ قسم به کسی که تو را به رسالت برانگیخته کرد، هیچ کسی از سخاوت من خبر نداشت.
رفقای عزیز! فکری برای آخرتتان بکنید. امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در قبرستان آمد و فرمود: مُرده‌ها! چطورید؟ من بگویم یا شما؟ گفتند: شما اَولی(سزاوارتر) هستید. فرمود: زن‌هایتان شوهر رفتند، مالتان هم قسمت شد. گفتند: اگر ما هم چیزی در راه خدا دادیم، اینجا به دردمان می‌خورد؛ وگرنه پشت دستمان را داریم دندان می‌گیریم. بترسید از روزی که پشت دستتان را دندان بگیرید.
یک نفر آمد و گفت که من چند سال است می‌خواهم عروسی کنم، اما نمی‌توانم؛ چه کار کنم؟ گفتند: اگر پیش حمزه بروی، او پولی در اختیارت می‌گذارد. حالا این شخص به مدینه آمد و پیش حمزه رفت. آن‌موقع حمزه دستش تنگ شده بود. گفت: آقاجان! من چند سال است که می‌خواهم عروسی کنم، نشده؛ به ما گفته‌اند که تو از سخاوت‌مندانِ بنی هاشم هستی. حمزه گفت: فردا صبح درِ خانه‌ام بیا.
فردا صبح دید حمزه یک الاغ کرایه کرده، به او گفت سوار شو! برویم. به شهر دیگری رفتند. حمزه به او گفت: چقدر خرج عروسی‌ات می‌شود؟ مثلاً گفت صد تومان، حمزه گفت: مرا بفروش! می‌شود سیصد تومان، اینجا بنده می‌خَرند. آن شخص، حمزه را فروخت و خوشحال شد، او حمزه نمی‌خواست، پول می‌خواست؛ مثل ما که ائمه طاهرین (علیه‌السلام) را نمی‌خواهیم، پول می‌خواهیم.
این کسی که حمزه را خرید، چند روزی که گذشت، دید خیلی مؤدب است، به او گفت: اسمت چیست؟ گفت: غلام. قدری که با هم چیز خوردند و او را نوازش کرد، به او گفت: اهل کجایی؟ گفت: مدینه. دید نمی‌تواند حرف از او درآورد، هر چه از او می‌پرسید، می‌گفت: من غلامِ تو هستم، تا این که گفت: آنجا به تو چه می‌گفتند؟ گفت: حمزه. یک دفعه گفت: حمزه تو هستی؟! گفت:
بله. ببین خودش را دارد برای یک حاجت برادر مؤمن می‌فروشد. ما نمی‌گوییم شما خودتان را بفروشید! بخورید و بخورانید، تا می‌توانید انفاق داشته باشید، حاجت یک نفر مؤمن را برآورده کنید و دلش را خوش کنید. فردای قیامت وقتی شما را پایِ حساب می‌آورد، می‌گویی: خدایا! به من رحم کن! می‌گوید: به چه کسی رحم کردی؟ چه کار کردی؟
به خدا می‌گویم: خدایا! اگر در آخرت هم، می‌توانم دست کسی را بگیرم و به درد بخورم، می‌آیم؛ وگرنه دنیا را بهتر می‌خواهم. دنیایی که حاجت برادر مؤمن را بتوانم برآورده کنم و به درد بخورم را از آخرتی که نتوانم کاری بکنم، بهتر می‌خواهم. اینجور که هستی، خدا نشانت می‌دهد و دلت را خوش می‌کند.
عزیزان من! سخاوت خودِ خداست، تا می‌توانید سخاوت کنید. اگر آن را از شما بگیرد، خدا خودش را گرفته است. مراقب حلال و حرام باشید و به قدری که توان دارید بار بردارید. من جوان که بودم، می‌گفتم: خدایا! تو عادلی، باری روی دوشم بگذار که بتوانم آن را بکِشم. بار برای خودم درست نکنم که نتوانم آن را بکِشم.
خدا اسم اعظم را به کسی می‌دهد که در فکر نجات دیگران است، نه این که کسی را خجالت بدهد، به چنین کسی اسم اعظم نمی‌دهد؛ یا اگر بدهد، با خِفت از او می‌گیرد. مگر خدا اشتباه می‌کند؟! آن اسم اعظمی که به شما می‌دهد، امر روی آن می‌گذارد؛ اگر شما بی‌امری کنید، آن را از شما می‌گیرد. بیایید گناه نکنید و به فکر فقرا باشید، تا محبوب خدا شوید. شما موقعی نماینده خدا یا امام حسین (علیه‌السلام) می‌شوید که فقرای واقعی را مثل فرزندانتان بدانید و شب و روز به فکر آنها باشید؛ اما من قدری هم بالاتر می‌دانم؛ این است که متقی سخاوتش جوشان است.
آقا امام حسن عسگری (علیه‌السلام) تا هزار گوسفند برای سلامتی امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) عقیقه کرد، شما یک گوسفند قربانی کن که هم رضایت امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشد، هم امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به شما پاسخ دهد و برایتان دعا کند. اگر گوسفند نمی‌توانید، چند تا مرغ که می‌توانید بِخَرید و به فقرا بدهید. این صدقات که خیر و خیرات می‌دهید، خدا می‌فرماید: صد تا در دنیا و هزار تا در آخرت به شما می‌دهم. این نور می‌شود و شما با آن زندگی می‌کنید؛ اما کسی که چیزی برای آخرتش نفرستاده، فایده‌ای برایش ندارد. این جسم شما خاک می‌شود؛ اما خودتان ابدی هستید.
در روایت می‌فرماید: وقتی مؤمن می‌خواهد از دنیا برود، هنوز از دنیا نرفته، یک صورت زیبا، یک جوان خوش‌رو می‌آید و در کنارش می‌ایستد، هنوز عزرائیل روحش را قبض نکرده است، دارد می‌بیند؛ اما چشمانش دیگر به دنیا نیست. این جوان می‌آید، با عزرائیل صحبت می‌کند و سفارش او را می‌کند. وقتی روحش را گرفت، باز هم این جوان در قبر می‌آید و جواب‌گوی نکیر و منکر است؛ چون که ما قدری وحشت کرده‌ایم و ترسیده‌ایم.
همین‌طور از قبر در عالم برزخ می‌آید و شما را راهنمایی می‌کند؛ تا این که درِ بهشت را بگیرید. وقتی درِ بهشت را می‌زنی، می‌گوید علی (علیه‌السلام)! ببینید خدا چقدر شیعه را می‌خواهد! چقدر برای ولایت ارزش قائل است! حالا وقتی می‌خواهی در بهشت بروی، به این جوان می‌گویی تو چه کسی هستی؟! می‌گوید: من سُرور در قلب مؤمن هستم که تو او را به واسطه علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) خوشحال کردی، خدا ولایت را از خودش هم بالاتر برده است.
همین‌طور روایت صحیح داریم: شما را که در قبر می‌گذارند، دو نور وارد قبر می‌شود: یکی نور ولایت است و دیگر نوری که از آن روشن‌تر است. می‌گوید این نورِ سُرور در قلب مؤمن است، کسی که دوست امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را دوست دارد؛ اما آخرالزمان دوست علی (علیه‌السلام) را دشمن می‌دانند. این خیلی مهم است که می‌فرماید از نور ولایت روشن‌تر است! مگر می‌شود باور کرد؟! این قدر ولایت بالاست؛ اما می‌گوید سُرور در قلب مؤمن نورانی‌تر است چون که امر ولایت است. البته باید مؤمن را بشناسید، نه این که هر کسی مؤمن باشد. مؤمن، متقی است؛ حالا به او می‌گویند حرف نزن!
هیچ عبادتی را تا انجام ندهید، خدا عوضش را به شما نمی‌دهد؛ مگر نیّت خدمتی که بخواهید به یک مستضعف بکنید؛ هنوز آن کار را نکرده‌اید، خدا به شما ثواب می‌دهد! الآن شب که می‌خواهید بخوابید، می‌گویید صبح شود و چیزی به یک نفر بدهم، خدا می‌گوید ای ملائکه من! تا صبح پای این، ثواب بنویس! هنوز هم چیزی به کسی نداده‌اید. خیال شما ثواب است؛ اما یک وقت خیال شما گناه است! مثل این که مال مردم را بگیرید، خدعه کنید و آنها را اذیت کنید.
چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گوید: در آخرالزمان بی‌دین از دنیا می‌روید؟ چون صدقات شما به امر نیست! فقط اینجا صدقاتش به امر است، الآن یک نفر برنج و روغن داده، بردند به فقیرترین و غنی‌ترینِ مردم دادند؛ غنی‌ترین مردم هستند؛ چون دستشان را به غیر از دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام)، جلوی کسی دراز نمی‌کنند. ما یک همسایه داریم، هر کسی که چیزی به او بدهد، قبول نمی‌کند، فقط از ما قبول می‌کند.
صفات اللهی که خدا از آن حمایت می‌کند، رفع حاجت برادر مؤمن است. شخصی خدمت جواد الائمه (علیه‌السلام) آمد و پرسید: یابن رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! ارزش زیارت قبر پدر شما چقدر است؟ امام (علیه‌السلام) فرمود: از هفتاد حجّ و عمره بالاتر است. بعد عرض کرد: آیا کاری بالاتر از زیارت قبر پدرتان هست؟ فرمود: آری! برآوردن یک حاجت برادر مؤمن؛ چون زیارت، زیارت است؛ اما رفع حاجت مؤمن، امر ولایت و صفات خداست؛ صفات امام (علیه‌السلام) است که برادر دینی‌ات را از فقر نجات دهی. زیارت امام رضا (علیه‌السلام) هم که می‌روید، باید صفات ببرید نه خودتان را، چشم و دست و پای شما، تا حتی درونتان صفات ببرد؛ امام رضا (علیه‌السلام) از درون شما خبر دارد. آیا ما صفات می‌بریم یا خودمان را می‌بریم؟
روایت داریم: در شب عاشورا حضرت زینب (علیهاالسلام) داشت رد می‌شد، دید حبیب بن مظاهر اصحاب را جمع کرده و دارد از آنها پیمان می‌گیرد که مبادا دست از امام حسین (علیه‌السلام) برداریم. به عقیده من حبیب دارد دل زینب (علیهاالسلام) را خوش می‌کند، حضرت زینب (علیهاالسلام) خوشحال شد؛ اصل این است. شما چه کار می‌کنید؟!
حاجت چه کسی را برآورده کردید؟ دل چه کسی را خوش می‌کنید! دهه محرم چه کار می‌کنید؟ آیا دل فاطمه زهرا (علیهاالسلام) و حضرت زینب (علیهاالسلام) را خوش کردید؟!
ما باید در حدّ وُسعمان تلاش کنیم که با سخاوت، شجره توحید ایجاد کنیم، نه شجره خبیثه. هیچ کاری مثل سخاوت نیست که با آن، جانِ افراد پرورش می‌یابد و مثل خداوند می‌توان روزی‌رسان شد. کمک به دوستان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، کمک به شجره توحید است. روایت داریم که شیعیان ما از برکات خرج می‌کنند.
الآن هم ما توجه نداریم که خرجمان بیشتر از درآمدمان است؛ پس این برکات از کجا می‌آید؟ خدا ایجاد می‌کند؛ یعنی نظر می‌کند و برکت می‌دهد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در جنگ خندق از یک ظرف معمولی غذا، هزار نفر را غذا داد. اصلاً برکات از متقی نازل می‌شود؛ یعنی«ارادة الله» است، آنچه را اراده می‌کند انجام می‌شود؛ چون به ائمه (علیهم‌السلام) متصل است و همیشه اراده‌اش این است که دیگران استفاده کنند، نه خودش. حال که متقی چنین اراده‌ای دارد، خدا هم به اراده‌اش کمک می‌کند و مُدام به دست او خیر و برکت ایجاد می‌شود؛ چون متقی همیشه در فکر برآوردن حاجت برادر مؤمن است و لحظه‌ای از این مسئله غفلت ندارد؛ چنین انسانی رزّاق است و رزق از او جاری می‌شود.
یوسف در زندان به یکی از آن دو زندانی که گمان نجاتش را می‌داد، گفت: مرا نزد مَلِک یاد کن، وقتی آن زندانی رفت، جبرئیل نازل شد و گفت: یوسف! وقتی برادرانت تو را در چاه افکندند، چه کسی تو را نگه داشت که به تهِ چاه نخوری و نجاتت داد؟! چه کسی تو را از مکر برادران نجات داد و در مصر عزیزت کرد؟ چه کسی تو را از مکر زنان و از زلیخا حفظ کرد؟ یوسف گفت: خدا! جبرئیل گفت: پس چرا از غیر او کمک خواستی؟ ای یوسف! یا علی (علیه‌السلام) بگو و بر زمین بزن!
یوسف یا علی (علیه‌السلام) گفت و بر زمین زد، هفت طبقه زمین شکافته شد! سنگ سیاه بسیار عظیمی بود، آن هم شکافته شد، در قلب آن سنگ، حفره کوچکی بود که درونش کِرم بسیار کوچکی بود، یوسف دید در دهان آن کِرم، برگ سبزی است، جبرئیل پرسید: یوسف! چه کسی این کِرم را در قلب این سنگ عظیم، در زیرِ هفت طبقه زمین روزی می‌دهد و او را فراموش نمی‌کند؟! گفت:
خدا! گفت: ای یوسف! پس چرا یاد خدا را فراموش کردی و از غیر او کمک خواستی؟! خدا می‌فرماید به جُرم این ترک اَولی، دو برابر باید در زندان بمانی.
آن برگ سبز در دل آن سنگ و در قعر زمین چطور گیرِ آن کِرم آمده است؟! خدا ایجاد می‌کند؛ یعنی بدون علت و اسباب ظاهری خدا ایجاد می‌کند، می‌گوید: «کُن فَیَکون»: می‌گوید: بشو، می‌شود! علل برای ماست، خدا بی‌علل است، بی‌علل هم ایجاد می‌کند! آن وقت از این ایجاد کردنش به ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) داده، آنها هم به متقی می‌دهند.
کنار یک درخت گردو که کُنده‌اش مانده بود، ایستادم و گفتم: خدایا! بیامرز آن کسی را که این درخت را نشانده، در حالی که این درخت الآن خشک شده. به من که چیزی نرسیده، اما حساب می‌کنم، یک موقعی کسی این درخت را نشانده، به آن آب داده، درخت، گردو داده و مردم خورده‌اند، استفاده‌اش را برده‌اند؛ حالا من دارم پایِ این درخت، ایجاد ثواب می‌کنم، برای نشاننده این درخت، ایجاد رحمت می‌کنم، آیا این طوری هستیم یا نه؟
دور پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) خیلی شلوغ شد. خدا گفت: هر کسی می‌خواهد با پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نجوا کند، چیز خیلی کمی صدقه بدهد. هیچ کسی نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نیامد؛ فقط امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، امام حسن (علیه‌السلام) و امام حسین (علیه‌السلام)، سلمان و اباذر، میثم و مقداد آمدند؛ هفتاد هزار نفر نیامدند. وقتی امر خدا را اطاعت نکردند و سخاوت نکردند، دنبال خلق رفتند؛ گرفتار ابن زیاد و شریح قاضی شدند و امام حسین را کشتند؛ این عذابی بود که به آن مبتلا شدند. اگر صدقه داده بودند، رفعش می‌شد.
از جلسه بنی‌ساعده بود که ائمه (علیهم‌السلام) را خلق حساب کردند و مردم گمراه شدند و دنبال خلق رفتند. مگر می‌شود امام (علیه‌السلام) را کُشت؟ چه کسی می‌تواند نور خدا را بکُشد؟ مگر ممکن است کسی جان امام (علیه‌السلام) را بگیرد؟ جان امام (علیه‌السلام) را خود خدا می‌گیرد؛ نور خدا به خدا اتصال می‌شود.
اگر امام حسین (علیه‌السلام) زیر سُم اسب رفت، جسم علیینش رفت. افشا را زیر سُم اسب کردند؛ وگرنه خودش هست. مگر امام موسی بن جعفر (علیه‌السلام) نیست که هارون او را مسموم و شهید نموده، حالا او را روی جِسر (پُل) بغداد می‌گذارند، تا همه مردم بیایند و حضرت را ببینند، هارون می‌خواهد بگوید من امام (علیه‌السلام) را نکُشته‌ام و به مرگ خدایی از دنیا رفته؛ چون می‌خواهد به خلافتش ضربه نخورد. حالا در تمام مردم، فقط یک نفر می‌آید و می‌گوید: از خود امام (علیه‌السلام) سراغ می‌گیرم؛ می‌پرسد: آقاجان! شما را زهر دادند؟ یا به طور طبیعی از دنیا رفتید؟ امام (علیه‌السلام) دست مبارکش را بالا می‌برد و می‌فرماید: «زَهراً زَهرا»؛ یعنی هارون به من زَهر داد و مرا کُشت! این چه مُرده‌ای است؟! حجّت خدا خلق نیست که بمیرد، زنده است. مردم، سعادت خودشان را می‌کُشند.
مگر امام حسین (علیه‌السلام) نیست که سر مبارکش قرآن می‌خوانَد؟ امام (علیه‌السلام) را که نمی‌شود کُشت، تمام روح خلقت در قبضه قدرت امام (علیه‌السلام) است. کجا می‌روید؟ کجا رفتند؟ در زمان عمر و ابابکر مشابه و مصداق درست کردند، عمر و ابابکر را امام کردند، حجت خدا را در خانه گذاشتند و دنبال خلق رفتند؛ عبادتی شدند. در آخرالزمان هم به جای اینکه پیرو امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشند، پیرو زمانند؛ این است که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرماید: هر کسی امام زمانش را نشناسد، می‌میرد به زمان جاهلیت.
تمام گناهانی که زیر این آسمان شده، از حرف خلق است. چطور می‌شود که به حرف خلق می‌روید؟ امر او را تأیید و بعد اطاعت می‌کنید. آن تکذیب را تأیید می‌کنید و این همه گرفتاری پیش می‌آید. متقی از خودش امر ندارد؛ امر دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) را می‌گوید. وقتی شمر امام حسین (علیه‌السلام) را شهید کرد، به مکّه آمد؛ یک پشه روی دستش نشست، آن را کُشت، حالا می‌رود مسئله سراغ می‌گیرد و می‌گوید من پشه کُشتم، حُکمش چیست؟ وقتی می‌گویم عبادت بی علی (علیه‌السلام)، علی‌کُشی است باور کنید. بی‌خود نبود که خدا به موسی گفت: به هر کسی می‌خواهی دعا کن، به بنی امیّه دعا نکن! آنها را نمی‌آمرزم؛ چون که پیرو خلق شدند. حالا شما را راحت کردم و گفتم از این مردم کنار بروید و با محبت علی عشق کنید.
چرا این همه امر خلق بد است؟ چون او در مقابل امر خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) حرف می‌زند و ایستادگی دارد، در باطنش به خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) مشرک است و با آنها مبارزه می‌کند. دنبال امر خلق نروید که با او شریک می‌شوید. اگر مردم با یزید نبودند، یزید سگِ کی بود که امام حسین (علیه‌السلام) را بکشد؟! چرا شما گول می‌خورید؟ می‌خواهید ثواب کنید. چرا ثوابی می‌شوید؟ خلق ثواب را رشد می‌دهد و آن را تبلیغ می‌کند؛ شما هم باور می‌کنید. امروز به غیر از سابق است؛ روایت و حدیث دارد شما را گول می‌زند و دینتان را می‌گیرد. باید این زمان مبنای روایت و حدیث را بفهمید. فقط متقی مبنای روایت و حدیث را می‌فهمد که می‌گوید در آخرالزمان پیش او بروید.
شما دائم الثواب هستید نه دائم الإطاعة؛ ثواب بی‌محبت علی (علیه‌السلام)، آن ثواب نیست، جزاست، مثل شیطان که به خدا گفت مُزد عبادتم را بده. خجالت بکشید! مُزد می‌خواهید چه کنید؟ علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام)، حسن (علیه‌السلام) و حسین (علیه‌السلام) را بخواهید. توجه کنید که خدا، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و حضرت زهرا (علیهاالسلام) را به شما داده، هستی‌اش را به شما داده؛ هستی خدا به دینم، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و حضرت زهراست. شکرانه کنید! خدا هستی دیگری ندارد؛ به کجا می‌خواهید برسید؟ چرا مرا ناراحت می‌کنید؟ خدا ناموسش را به شما داده، بفهمید چه به شما داده است! وقتی محبت علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) را به شما داده، خود علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) را به شما داده است.
به خدا می‌گویم: خدایا! زحمت هشتاد، نود سالم را یک مرتبه به باد ندهم، من که دیگر قدرت ندارم بعضی کارها را بکنم؛ اما یک وقت یک حرف از خودم بزنم، زحمات نود سالم از بین می‌رود. زیر قُبّه امام حسین (علیه‌السلام) رفتم و به مادرش زهرا (علیهاالسلام) قسمش دادم که اگر از خودم حرف بزنم، مرا لال کن. سه چیز بشر را گول می‌زند و از صراط مستقیم و امر خارج می‌کند: «عبادت و ثواب، سواد، پیرمردی!»
مردم زمان رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، دیدند که ابابکر، پیرمردی با ریش‌های بلند و ظاهر الصلاح است؛ همه‌اش در عبادت و دور پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است، می‌گوید یا رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! امر کن اجرا کنیم؛ مردم گفتند: علی (علیه‌السلام) جوان است و قدری هم مزاح می‌کند، گول خوردند. اغلب ما هم هنوز چشممان ابابکربین است، امرپرست نیستیم، شخص‌پرستیم.
به خدا می‌گویم: خدایا! اگر در دل رفقا و دوستانم، ذراتی محبت ابابکر و عمر هست بیرون کن و محبت خودت و دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) و محبت متقی و پیروان واقعی‌اش را جایگزین کن! خدایا! اگر تقدیر ما بد شده، به حق امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که مقصد توست و به حق زهرای اطهر (علیهاالسلام) که ناموس توست، تقدیرات ما را خیر بگردان!
اگر شما ولایت دارید، خودتان رحمت شده‌اید. به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گوید رحمة للعالمین؛ چون ولایتش کامل بود. اگر ولایت شما هم کامل شود، رحمت می‌شوید، احتیاجی به ثواب کردن ندارید و صدها نفر به واسطه شما از آتش نجات پیدا می‌کنند.
روزی شیطان پیش پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هم نشسته بود، گفت: یا رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! من کارم این است و گفته‌ام که مردم را گمراه می‌کنم؛ وقتی می‌خواستم کشتی نوح را واژگون کنم، نشد. دیدم امیرالمؤمنین در کشتی ایستاده، به دستم زد. دستم عیب کرد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) «رحمة للعالمین» است، گفت: علی جان! دستش را خوب کن. حضرت یک نگاهی کرد، او دستش خوب شد. آیا ما بگوییم شیطان نظر کرده امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است و حواسمان پیش او برود؟ ما باید حواسمان پیش آن کسی که شفا داده است برود؛ نه آن کسی که شفا یافته، شفا یافته که فانی است.
روزی منصور دوانیقی به خانه امام صادق (علیه‌السلام) آمد و دید کیسه ای زر با مهُر و موم منصور آنجاست، در فکر رفت که به امام تهمت بزند، گفت: کیسه من اینجا چه کار می‌کند؟ امام (علیه‌السلام) به او گفت: برو از مادرت بپرس! منصور گفت: مادر! این کیسه چیست؟ گفت: تو یکدفعه مریض شدی، همه دکترها جوابت کردند، من این کیسه زر را نذر سلامتی‌ات کردم و به امام صادق (علیه‌السلام) دادم و تو شفا پیدا کردی؛ حالا همین منصور که شفایافته امام صادق (علیه‌السلام) است، امام (علیه‌السلام) را می‌کُشد؛ پس مواظب باشید سراغ نظر کرده و شفا یافته نروید، بلکه دنبال شفادهنده بروید.
بلعم، اسم اعظم بلد بود؛ دعایش مستجاب بود، با همین استجابت دعا، فریب شیطان را خورد، به موسی نفرین کرد و کافر شد؛ پس «مستجاب الدعوه» بودن هم به درد نمی‌خورد. شیطان هم اسم اعظم بلد است، در دل انسان می‌رود، شرق و غرب عالم می‌رود، ما او را نمی‌بینیم؛ ولی او ما را می‌بیند، کارهای خارق‌العاده هم می‌کند؛ اما سرانجام رانده درگاه خدا شد؛ پس هیچ‌کدام از اینها نجات‌دهنده بشر نیست.
اصحاب یمین امر نمی‌کنند، خودشان به امر هستند. اگر امر هم بکنند، امر خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را به ما می‌گویند؛ اصلاً امر ندارند. اصحاب یمین خیلی کم هستند! متقی در رأس اصحاب یمین است. اگر شما حرف متقی را بشنوید، جزء اصحاب یمین می‌شوید. بیایید اصحاب یمین بشوید! تا خدا از شما حمایت کند. چه کسی اینطوری می‌شود؟ کسی که از ولایت و زهرای عزیز (علیهاالسلام) حمایت کند.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) خودِ یمین است؛ وقتی به او گفتند اَبتر، فوراً آیه نازل شد: «إنّ شانئک هُو الأبتر». اصحاب امام حسین (علیه‌السلام) که از امام زمانشان حمایت کردند، به کجا رسیدند؟ به آنجا که امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، جان خودش و پدر و مادرش را فدای آنها می‌کند. سلمان و اباذر که حمایت کردند، به کجا رسیدند؟ وقتی می‌خواستند سلمان را اذیت کنند، آیه نازل شد: «إنّ أکرمکم عِندالله أتقاکم» چه می‌گویید که می‌خواهید سلمان را خجالت بدهید؟ گرامی‌ترینِ شما در نزد خدا، باتقواترینِ شماست. اگر شما اصحاب یمین هستید، باید مواظب باشید که خدا از شما حمایت می‌کند؛ توقع از این و آن نداشته باشید.
روایت داریم: دو نفر از اعیان کوفه که سرشناس هم بودند. اینها آمدند جایی بروند، مار به پای یکی از اینها و عقرب به دیگری نیش زد؛ فریادشان بلند شد و مردم اینها را به درمانگاه بردند تا درمان کنند. اینها را تا یک اندازه‌ای درمان کردند و به منزلشان بردند؛ چون از اعیان کوفه بودند، همه به دیدنشان رفتند؛ اما امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، یعسوب الدین، جانشین رسول الله، وصی رسول الله، مقصد خدا به دیدنشان نرفت.
وقتی این دو نفر بهتر شدند، دوتایی خدمت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آمدند و گفتند: یا علی (علیه‌السلام)! اغلب اهل کوفه به دیدن ما آمدند؛ اما اگر همه اهل کوفه نمی‌آمدند و شما می‌آمدید، آبروی ما حفظ می‌شد. همه مردم که قدری سرشناس هم بودند، گفتند: چرا امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) به دیدنتان نیامد؟ حضرت به نفر اول فرمود: می‌دانی چرا به دیدنت نیامدم؟ تو وقتی که سلمان وارد آن مجلس شد، به او احترام نکردی و جلوی پایش بلند نشدی؛ می‌خواستی به آنهایی که آنجا بودند بفهمانی که من با شما هستم؛ یعنی با سلمان نیستم؛ چون به او احترام نگذاشتی، مار به پایت نیش زد.
دیگری گفت: علی جان! چرا عقرب به من نیش زد؟ گفت: تو حرفی زدی که باعث کتک خوردن غلام من، قنبر شدی. هم اینجا و هم آنجا مجازات می‌شوید. عزیزان من! بیایید امر را اطاعت کنید و پرچم تفکر داشته باشید؛ تا خدا، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) از شما حمایت کنند. مگر خلق می‌تواند از شما حمایت کند؟ خودش بیچاره است. خیلی ما اشتباه‌کاریم. شما پیش یک بیچاره می‌روید و از او چاره می‌خواهید؟! شما پیش یک مُرده می‌روید و از او جان و روح می‌خواهید؟! فکری به حال خودتان بکنید!
اگر شما ولایتی که در قلبتان است را احترام کنید، خدا از شما حمایت می‌کند و در سفینه راهتان می‌دهد. کشتی نوح با اسم پنج تن آرام شد. بشر هم طوفان دارد، صاحب این طوفان، شیطان است. به نوح گفت: هر وقت خواستی صدقه بدهی، زود بده؛ وگرنه تو را منصرف می‌کنم؛ چون که صدقه هم تو را و هم جان و ایمان و دینت را حفظ می‌کند. خدا می‌گوید: امام حسین (علیه‌السلام) سفینه نجات است، حالا تو را در سفینه راه می‌دهد. اگر حسین (علیه‌السلام) دست ما را بگیرد و در سفینه راه دهد، چه کسی می‌تواند به ما کار داشته باشد؟ اصل در سفینه بودن است که آنها دست ما را بگیرند. والله می‌گیرند؛ اما دستتان جلوی خدا و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) دراز باشد، جلوی خلق دراز نباشد؛ این دست را باید قطع کرد.
دو چیز است که خدا از ما مطالبه می‌کند: یکی تولی و یکی تبری، این دو توأم به هم هستند؛ هر دو را باید داشته باشید. هر کسی که ادعا کند من شیعه هستم، این دو سرمایه را باید داشته باشد. والله، اگر ارتباط نداشته باشید، من اعلام خطر به شما می‌کنم. ارتباط، یعنی تولی و تبری. باید تبری داشته باشید تا ارتباط را قبول کنید؛ وگرنه ارتباطتان مصنوعی است. اگر بخواهید به ماوراء دست پیدا کنید، باید تولی و تبرای شما زیاد باشد. اگر تولی و تبری نداشته باشید، دین و ولایت ندارید. ولایت، تولی و تبری است. امام صادق (علیه‌السلام) هم می‌فرماید: دین، حبّ و بغض است. در آخرالزمان که مردم بی‌دین از دنیا می‌روند، محبت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و حضرت زهرا (علیهاالسلام) ندارند و پیرو عمر و ابابکر هستند.
اگر شما بگویید: «لا إله إلّا الله، محمّد رسول الله، علی ولیّ الله»، این ادیان است و کارساز نیست. کارساز این است که ما اول لعنت به دشمنان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کنیم و بعد بگوییم علی (علیه‌السلام) ولیّ خداست، این تولی و تبری است؛ چون که اگر تبری نداشته باشید، جزء دشمنان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هستید. لعنت این است که بیزاری از دشمنان ولایت بجویید، نه این که فقط زبانی لعنت کنید. لعنت کردن با بیزاری جستن دو تاست. باید در تمام گلبولهای خونتان، بغض دشمنان ولایت و حُبّ امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) باشد. حبّ و تولّی مثل خدا می‌ماند؛ اگر تمام خلقت و تمام عالَم بیایند، جمع شوند و بگویند خدا نیست، آیا شما قبول می‌کنید؟! نه! نباید هم قبول کنید؛ اما شناخت خدا، به اندازه فهم و کمال هر کسی است.
شما باید به جایی برسید که قبول کنید شریف‌ترینِ تمام ممکنات خدا، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است، خبیث‌ترینِ تمام ممکنات خدا، ابابکر و عُمر است؛ یعنی باور و لمس کنید، در تمام گلبولهای خونتان این باشد که از امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، از ولایت بهتر نیست، خدا از ولایت، شریف‌تر خلق نکرده و نخواهد کرد. تمام ضربه‌ای که به ولایت خورد، عمر و ابابکر زدند. تولی و تبری این است که بدانید آنچه فساد در خلقت است از این دو نفر شروع شد که مبارزه با ولایت را شروع کردند، خود یزید هم همین‌طور بود؛ سپس حکومت دست بنی عباس افتاد که آنها هم با ولایت مبارزه کردند.
شخصی درِ خانه‌مان آمد و گفت: می‌خواهم با تو مشورت کنم، به او گفتم: با علماء مشورت کن! گفت: من علی را خیلی دوست دارم؛ اما عمر و ابابکر، پدر زن رسول الله هستند و در جنگ‌ها شرکت کرده‌اند، گفتم به غیر از این که به عمر و ابابکر لعنت کنم، من هیچ راهی ندارم، می‌خواهند در جبهه و جنگ رفته باشند، یا نرفته باشند. می‌خواهند نماز بخوانند، یا نخوانند، در هر حال من لعنتشان می‌کنم.
حالا همسرم صدایم کرد و گفت: مرد! تو را می‌کُشند، گفتم دلم می‌خواهد مرا بکُشند و قطراتِ خونم میان کوچه بگوید: «علی! علی! علی!». باید اینطور باشید، این محبت است. آن سیصد و سیزده نفر که ادعای یاوری امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را می‌کردند؛ تا امام، بزغاله‌ها را کشت، جانشان را برداشتند و فرار کردند. اینها می‌خواهند امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیاید و ریاست کنند! این امام دیدن است، نه امام خواستن؛ شما باید فرق امام دیدن و امام خواستن را بفهمید.
متقی خودخواه نیست، خودبخش است. وقتی خدا آن قصر را به من داد و گفت: خلق اولین تا آخرین را بخواهی دعوت کنی، جا دارد؛ من خوشحال نشدم. سرِ شرمندگی به زیر انداختم و گفتم: می‌خواهی آن را چه کنی؟ تو که عبادتی نبودی! این قصر را برای چه به من داد؟ یکدفعه خدا ندا داد: هر کسی را می‌خواهی راه بده! گفتم: خدایا! به عزت و جلالت قسم، وقتی به من دادی، خوشحال نشدم! حالا که گفتی هر کسی را می‌خواهی راه بده، خوشحال شدم. من چیزی برای خودم نمی‌خواهم، هرچه می‌خواهم برای شما می‌خواهم. متقی شب و روز، در دنیا، برزخ و قیامت، در خواب و بیداری، به فکر دوستان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است. این محبت، محبت جاریه است، محبت عاریه‌ای نیست.
محبت یعنی اتصال بودن. اگر محبت داشته باشید اتصالید؛ وگرنه گذران هستید و دنبال خلق می‌روید. این حرفها تمرین و تزریق محبت است. شب و نصف شب خودتان را از این حرفها و این محبتها جدا نکنید. هر کسی محبتش کامل‌تر باشد، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را بهتر می‌شناسد. اغلب مردم به خوبی ائمه (علیهم‌السلام) تصدیق دارند، اما محبت ندارند؛ اصل محبت است. تصدیق مثل این است که من می‌آیم درِ خانه شما را می‌زنم، یک کاری دارم و بعد می‌روم، بیشتر مردم همین طور هستند.
ببینید عمر چه جور امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را تصدیق می‌کند! امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در حال طواف دید جوانی مزاحم زنی شده؛ دور اول به او فرمود: دست بردار. دور دوم دید دست برنمی‌دارد؛ با پشت دستش به صورت این جوان زد. فوراً چشمش باطل شد. حالا این جوان در محکمه آمد و به عمر گفت: ای خلیفه! تو خودت دیدی که علی به من زد، من که دیگر شاهد نمی‌خواهم. عمر گفت: چشم خدا دید و دست خدا زد.
«خدا لعنتت کند!» تو دست خدا را قطع کردی! الآن که عمر می‌بیند در محکمه، جمعیت زیادی هست، می‌خواهد بگوید من با علی (علیه‌السلام) بد نیستم؛ برای همین می‌گوید چشم خدا دید و دست خدا زد! اگر چشم خدا و دست خداست، چرا طناب گردنش می‌اندازی و به او جسارت می‌کنی؟! آدم باید در این حرفها کار کند؛ آن وقت افق ماورائی‌اش زیاد می‌شود.
محبت آن قدر مهم است که شما با آن محشور می‌شوید؛ اما محبت شروط دارد، باید محبت چیز دیگری نداشته باشید و آن را به آخر برسانید. موقعی که حاج شیخ عباس تهرانی می‌خواست از دنیا برود، من در ظاهر به دردش نمی‌خورم، تا در دنیا هست چیزی برایش می‌آورم و چیزی می‌برم؛ اما الآن که دارد از دنیا می‌رود، به دردش که نمی‌خورم؛ ولی آن لحظه گفت: حسین کجاست؟ مرا صدا کرد، مگر پسرها و دامادهایش نبودند؟ چرا آنها را صدا نکرد؟ این محبت است.
حالا چطوری به ما محبت می‌دهند؟ خدا می‌گوید: اگر بخواهید به شما می‌دهم؛ پس شرطش خواستن است؛ باید خودتان را محتاج بدانید، از غیر امر بیزار شوید و بگویید: محبت ولایت را به من بده! چون تا محبت غیر امر در شما هست، نمی‌توانید عمل کنید و جایی برای این محبت نیست؛ باید محبت امر در نزد شما افضلِ به دنیا و غیر امر باشد و همه‌اش در امر باشید؛ این درست است.
بیایید با آن رفیق شوید که دائم دارد حواله صادر می‌کند. اگر شما لذت از دنیا نخواهید، به تمام آیات قرآن، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) محبتش را به شما تزریق می‌کند و همیشه شاد هستید. بازاری‌ها به من می‌گفتند: چطور تو همیشه خوشحال هستی؟! بیایید از این آب زندگانی بخورید، تا همیشه زنده باشید. آب زندگانی، محبت حضرت زهرا (علیهاالسلام)، محبت دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) است؛ اما محبت متقی هم هست.
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: اگر نزد متقی باشید، خدا ثواب هفتاد سال عبادت را به شما می‌دهد؛ چون در عبادت کیف و لذت می‌برید، حالا در حضور متقی این لذت را می‌برید. خدا باید شناخت متقی را بدهد. خدا می‌گوید دائم الحضور باشید! ما کوچکتر از آن هستیم که دائم الحضور خدا باشیم، باید دائم الحضور ولایت باشیم.
شما باید فکر کنید که از محبوبتان جدا نشوید، غیر از خدا و دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) چه کسی می‌تواند محبوبتان باشد؟ چه کسی می‌تواند شما را نجات بدهد و رستگار کند؟ متقی که اگر او را مِقراض (قیچی) کنند، نمی‌خواهد از محبوبش جدا شود. محبوبش فقط علی (علیه‌السلام) و زهراست.
در تمام خلقت باید یک محبوب داشته باشید، دنبالش بگردید و در اختیارش باشید. بخواهید با او رفیق شوید، آن رفیق، خداست. آن محبوب: مقصدِ خدا، مقصدِ جنّ و مَلَک، مقصدِ عرش، مقصد بهشت و جهنم و مقصدِ انبیاست. هر جنبنده‌ای که در خلقت هست، محبوبش علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است؛ اما شما محبوب دیگری انتخاب می‌کنید.
خیال نکنید محبوب‌شناسید، ما باید جانمان را فدا کنیم. محبوب‌شناس و مصداق یقین اصحاب امام حسینند که تشخیص نور دادند و فدا شدند؛ آنوقت آقا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌گوید: ای کسی که محبوب مرا شناختی! جدّم را شناختی! پدر و مادرم به قربانت! شما نمی‌خواهد جان فدا کنید، فکر باطلتان را از خودتان جدا کنید، سخی باشید، به فکر فقرا باشید و دروغ نگویید.
مقداد حاضر است خودش و بچه‌هایش فدا شوند؛ اما دست از حقیقت برنمی‌دارد. وقتی عمَر به مقداد سیلی زد. مقداد گفت: سیلی بزن! افتخارم است! به جای ناله افتخار کرد، گفت: تو کسی هستی که زهرا (علیهاالسلام) را زدی! حالا قدری شبیه محبوبش شده، به این افتخار می‌کند.
ببینید علی ولیّ الله (علیه‌السلام)، وصیّ رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، عمود الدین، امام المبین، امام المتقین کارش چیست؟ حضرت (علیه‌السلام) به دکان میثم می‌رفت؛ اما کسی بود که هزار شتر سرخ مو داشت، به او اعتنا نمی‌کرد. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) تشکر از ولایت یک خرمافروش می‌کرد. به او می‌گفت: میثم جان! چرا بی‌کار هستی؟! می‌گفت: مشتری نیست! امام (علیه‌السلام) به او فرمود: هسته‌های خرما را درآور؛ میثم تسلیم است، چون و چرا ندارد و امر را اطاعت می‌کند. امر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) برکات است. این که به ما می‌گوید پیش متقی بروید، چون به برکات اتصال می‌شوید، از خلق جدا می‌شوید و متقی به شما برکات می‌دهد.
میثم غرق محبت علی (علیه‌السلام) بود، علی (علیه‌السلام) دیگر به میثم سر نمی‌زد، به خودش و محبت خودش سر می‌زد. امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) و امام حسین (علیه‌السلام) هر کجا بروند، به محبت خودشان سر می‌زنند، محبت خودشان فقط این جلسه است. الحمد لله همه شما ولایتی هستید، کیف از این بهتر چیست؟ مگر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) امام زمان نبود که به میثم سر می‌زد؟ مگر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به شما سر نمی‌زند؟! محبتش را به شما داده؛ پس به شما سر زده است.
میثم رفاقتش با امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را به آخر رساند. روزی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) به او گفت: تو را به واسطه محبت من به این درخت می‌بندند و به دار می‌زنند، گوش و دست و پا و زبانت را می‌بُرند. میثم می‌توانست بگوید علی جان! دعا کن شرّ این از سرِ من کم شود؛ اما میثم در امر است که فدای امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) شود. حالا می‌رود پای درخت و نماز می‌خوانَد و دارش را می‌بوسد. آن درخت را به عشق علی (علیه‌السلام) می‌بوسد که به او گفته تو را به این درخت دار می‌زنند؛ میثم با ولایت عشق می‌کند.
وقتی او را پای دار آوردند، ابن زیاد به او گفت: علی مولایت به تو چه می‌گفت؟ گفت: تو به دست حرام‌زاده‌ترینِ افراد کشته می‌شوی، زبان و دست و پایت را می‌بُرند. ابن زیاد گفت: بروید به دارش بزنید، ولی چیزی به غیر از آنکه علی گفته انجام بدهید، فقط دست و پایش را بِبُرید. دست و پایش را که بریدند، میثم بالای دار شروع کرد به گفتنِ منقبت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام). ابن زیاد گفت: زبانش را بِبُرید. میثم جسمش را فدای علی (علیه‌السلام) کرد، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هم روحش را فدای میثم می‌کرد که به او می‌گفت میثم جان! اینها نه اینکه پول بدعت‌گذار را نگیرند، جان دادند و پول نگرفتند. خیلی فرقش است!
وقتی میثم از دنیا می‌رود، امر می‌کند هفتاد هزار مَلک می‌آیند و می‌گویند میثم جان! خوش آمدی! هفتاد هزار مَلک به استقبال جنازه‌اش می‌آیند. آیا به استقبال بدنش می‌آیند؟ نه! به استقبال ولایتش می‌آیند. هر چه به میثم گفتند: دست از امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) بردار، برنداشت؛ تفکر یعنی این. رفقا! تفکر هم جان و هم ایمانتان را حفظ می‌کند. امام رضا (علیه‌السلام) هم می‌فرماید: در آخرالزمان تقیه کن، اگر نکنی جانت را از بین می‌بری و خونت به گردن خودت است.
شریح قاضی تفکر نداشت که قتل آقا امام حسین (علیه‌السلام) را امضا کرد، خودش را مطلق می‌دانست که این حکم را داد! بلعم تفکر نداشت که به موسی نفرین کرد و بی‌دین از دنیا رفت؛ اما حُرّ تفکر داشت که عاقبت کار را دید. وقتی از کوفه بیرون آمد، منادی ندا داد: «ای حرّ! بشارت به بهشت!» حرّ دید کشتنِ امام حسین (علیه‌السلام) که بهشت نمی‌شود؛ به ابن سعد گفت: تو واقعاً می‌خواهی حسین (علیه‌السلام) را بکُشی؟ گفت: آری! حرّ گفت: ما آمده‌ایم اینجا، تا اینها با هم صلح کنند.
حالا به بهانه آب دادن به اسبش، سوار شد و نزد امام حسین (علیه‌السلام) آمد. چکمه‌هایش را درآورد و دور گردنش انداخت، سِپرش را واژگون کرد و گفت: حسین جان! آیا من آمرزیده می‌شوم؟ حرّ معرفت دارد، ولیّ خدا را می‌شناسد که همه کارها دست اوست. نمی‌گوید خدایا! مرا بیامرز، به امام حسین (علیه‌السلام) می‌گوید: حسین جان! من آمرزیده می‌شوم؟ امام حسین (علیه‌السلام) فرمود: آری عزیز من! حرّ گفت: اجازه بده جان خودم و پسرانم را فدایت کنم، من از زینب (علیهاالسلام) خجالت می‌کشم. خدا می‌داند حرّ چه مقامی دارد! نایب ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) است.
رفقای عزیز! بیایید تفکر داشته باشید و آن را در معرض عمل بگذارید. چطور تفکر داشته باشید؟ کناری بروید و بگویید خدایا! من نفهمیدم، امام زمان! زهرا جان! من نفهمیدم. ما در مقابل خلق باید ایستادگی کنیم و قوی باشیم؛ اما در مقابل امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) ضعیف باشیم. «یا لطیف! إرحم عبدک الضعیف الذلیل» آن وقت ببینید چطور شما را قوی و باعزت می‌کند؟!
روزی در باغچه داشتند خاکها را زیر و رو می‌کردند، دیدم کِرمی می‌لولد، گفتم: خدایا! این قدرتی دارد که می‌لولد، من قدرِ این هم قدرت ندارم، تو به قدرت خودت مرا حفظ کن. این قدر بشر باید خودش را بی‌قدرت بداند. اگر مگسی دوبار به من بنشیند تکان می‌خورم و می‌گویم خدایا! آن عذابی که به نمرود کردی که پشه فرستادی و در دماغش جا کرد، حالا باید با گُرز توی سرِ نَمرود که ادعای خدایی می‌کرد، می‌زدند تا غذا بخورد، مبادا مرا این طوری عذاب کنی!
اگر کسی تفکر نداشته باشد به عقیده من عقل ندارد، تفکر توأم به عقل و ولایت است. با تفکر، خودتان را در اختیار خدا و ولایت می‌گذارید. چطور شما که می‌خواهید هشتاد سال یا صد سال در این عالَم بمانید، مرتب می‌روید خونتان را آزمایش می‌کنید، تا بدنتان سالم باشد؛ آیا آمدید آزمایش ولایت هم بدهید؟ تا خدا خدایی می‌کند، باید زیر پرچم ولایت باشید. چرا مواظب ولایتمان نیستیم؟
از کجا آزمایش ولایت دهیم؟ باید قدری کنار بروید و بیتوته داشته باشید، خدا رحمت کند حاج شیخ عباس را؛ می‌گفت: خوب خواندیم و خوب گفتیم و خوب نفهمیدیم! این الله اکبری که اینطوری اول نماز می‌گویید؛ یعنی چه؟ یعنی دنیا را پشت سرم ریختم و ای خدای رحیم! به سوی تو آمدم. شما هم دنیا را پشت سرتان بریزید و بروید بیتوته‌ای با خدا و ولایت کنید. خودتان را در مقابل خدا و ولایت نابود کنید. تفکر یعنی این حرفها را لمس کنید و بفهمید؛ آن وقت توی خودتان پیاده کنید.
کسی که محبت امیرالمؤمنین علی (علیهاالسلام) ندارد مُرده است و اصلاً هیچ چیزی ندارد، زندگی علی (علیه‌السلام) است. بروید کوشش کنید امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) داشته باشید. خواب دیدم مُرده‌ای می‌گفت: «علی! علی!» این مُرده نیست، این جاویدانِ تمامِ خلقت است. اگر خدا در قیامت بگوید: کتابت را بخوان، می‌گویم «علی! علی! علی!» علی (علیه‌السلام) هم کتاب من است، هم کتاب خدا. شما تا زمانی که در این حرفها هستید، در کتاب ولایتید، اگر از این حرفها خارج شوید می‌روید خدمت خلق.
اصلاً خدا چشمی را که خلق کرده، می‌خواسته علی (علیه‌السلام) را ببیند، زهرا (علیهاالسلام) را ببیند، متقی را ببیند! غیر از دیدن اینها جرم است؛ مُجرم! مُجرم! جهنم به دینم ترس ندارد، محبت علی (علیه‌السلام) نداشتن ترس دارد. تو که محبت علی (علیه‌السلام) نداری خودت جهنمی. ولایت اگر به تو تزریق شود، آن دیگر گرفتنی نیست؛ گلبولهای خونت می‌گوید علی! ما ولایتمان عاریه‌ای است، چون از مردم گرفته‌ایم نه از خدا.
خدا گفت: به عزت و جلالم قسم، اگر علی (علیه‌السلام) را اطاعت نکنید و او را به «الیوم أکملت لکم دینکم» قبول نداشته باشید، عبادت ثقلین هم بکنید، شما را داخل جهنم می‌اندازم؛ پس معلوم می‌شود خدا طوری حرف زده که حالیِ همه بشود، چه عالِم و چه عوام که اطاعت خدا، همان اطاعت ولیّ خدا، یعنی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و الآن حجت خدا، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است.
ذوقِ اطاعت ولیّ، عبادت است. حالا که عبادت کردید، باید بفهمید که امراض اطاعت و ولایت، کم‌صبری است. اگر صبر کنید، اطاعت و ولایت در وجود و قلبتان حیات دارد؛ اما اگر صبر نباشد، اینها را از بین می‌برد. از کجا می‌گویی؟ اگر عمر و ابابکر صبر کرده بودند و حق امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را نگرفته بودند، الآن در اَعلی علیین بودند؛ اینها صبر نکردند؛ یعنی زیرِ بار امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نرفتند و خودشان را جهنمی کردند.
وقتی طلحه و زبیر بعد از کشتن عثمان نزد امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آمدند و گفتند می‌خواهیم راجع به حکومت صحبت کنیم، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به شمع فوت کرد؛ آنها گفتند: یا علی! چرا این کار را کردی؟ گفت: این بیت المال است. یکی به دیگری نگاه کرد و گفت: علی به درد ما نمی‌خورد، بلند شو تا برویم. صبر نکردند و اهل جهنم شدند. برای شکم و ریاست پیش عایشه رفتند و جنگ جمل را به راه انداختند. اگر صبر کرده بودند که جهنمی نمی‌شدند. مگر طلحه و زبیر قمارباز و عرق‌خور بودند؟ از افتخارات اسلام بودند؛ ولی صبر نکردند.
عایشه هم سی هزار حدیث از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می‌کند، اگر صبر کرده بود که جهنمی نمی‌شد. خدا اسم اعظم به بلعمِ باعورا داد، به سگ می‌گفت: آدم شو، می‌شد؛ به آدم می‌گفت: سگ شو؛ می‌شد. کار انبیاء و کار امامت می‌کرد؛ اما صبر نکرد و اهل جهنم شد. به او گفتند: موسی به پیامبری مبعوث شده، اگر بیاید دستگاهت را به هم می‌زند؛ او هم به موسی نفرین کرد و کافر شد.
وقتی آقا امام حسین (علیه‌السلام) دمِ خیمه آمد و گفت: زینب جان! پیراهن کهنه بیاور! حضرت زینب (علیهاالسلام) آن را دست برادرش داد و غش کرد. حالا لشکر «هل مِن مبارز» می‌طلبد. امام حسین (علیه‌السلام) خودِ ولایت است؛ دست بر قلب زینب (علیهاالسلام) گذاشت و به او تصرف کرد. به حضرت زینب (علیهاالسلام) خرجی راه داد؛ دید زینب سالار لشکر است؛ باید او را قوی کند. زینب قوی شد. «ولیّ الله الأعظم »شد؛ یعنی آنچه را ولیّ خدا (علیه‌السلام) می‌داند، حضرت زینب (علیهاالسلام) هم می‌داند.
حضرت زینب (علیهاالسلام) چشم‌هایش را باز کرد و بلند شد؛ گفت: برادر جان! زندگی بعد از تو، برایم زندگی نیست. امام (علیه‌السلام) گفت: خواهر جان! من «هل مِن ناصر» گفتم، هیچ کسی طرفم نیامد، اینها تا خونم را نریزند، آرام نمی‌گیرند. خواهر! تا اینجا وعده من با خدا بود؛ از اینجا به بعد با توست. باید بروی شام، آنجا لعنت به پدرمان علی (علیه‌السلام) می‌گویند، پرچم یزید را بِکَنی و پرچم پدرمان را نصب کنی. یک خطبه در کوفه و یکی هم در شام بخوانی. حضرت زینب (علیهاالسلام) گفت: برادر! امرت را اطاعت می‌کنم. یکی هم گفت: خواهر جان! شیطان صبرت را نبرد. زینب (علیهاالسلام) گفت: آنقدر صبر می‌کنم تا صبر از دستم عاصی شود.
ولیّ، آن چیزی که انجام نشده را می‌داند؛ اما نبیّ نمی‌داند. ولیّ خودش وحی مُنزل است؛ اما به اجازه ولیّ باید به نبیّ، وحی نازل شود. خدا انبیاء را معین کرده تا مردم از آنها اطاعت کنند و اهل بهشت شوند. آنها آگاه به امر هستند، نه آگاه به مقصد، به خاطر همین باید به آنها وحی برسد یا خواب ببینند، این به غیر از القاست که امری درونی است. اما پیامبر آخرالزمان (صلی الله علیه و آله و سلم) هم ولایت به او ابلاغ شده بود و هم آگاه به ولایت بود؛ نبیّ بودن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، تبلیغ ولایت است؛ اما قرآن به ولیّ بودنش نازل می‌شود. دید ولایتی‌ام این است که اگر به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) رحمة للعالمین می‌گوید؛ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) ولایت را به کلّ خلقت پخش کرد. ولایت، رحمت برای کلّ خلقت است، نه نبوت.
نبیّ محتاج به ولیّ است؛ ولایت تأمین‌کننده و تأییدکننده کلّ خلقت است. اگر نبیّ، ولیّ را قبول نداشته باشد، عصمت از او گرفته می‌شود؛ چون خدا ذراتی از عصمت زهرای عزیز (علیهاالسلام) به انبیا داده، «عصمة الله» زهراست؛ حالا وقتی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و حضرت زهرا (علیهاالسلام) را دوست نداشته باشی، عصمت از تو گرفته می‌شود و قابل آتش هستی.
تمام دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) در عرش خدا هستند. امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: ما هر هفته شب‌های جمعه در عرش از جدّمان، رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) استفاده می‌کنیم، همین‌طور هم می‌فرماید: همه شیعیانمان را زیر عرش قرار می‌دهیم؛ یعنی آن ولایتی که در شما هست به ولایت اتصال می‌شود.
ولایت تقسیم‌بندی است، خدا می‌گوید به هر کسی که بخواهم می‌دهم. ممکن است که در قلب بعضی از شما خطور کند که خدا خودش به من نداده؛ اما در جواب می‌گویم: شما خودت نخواسته‌ای! مگر آقا امام حسین (علیه‌السلام) به شمر نگفت: آیا نمی‌خواهی جدّم رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و مادرم زهرا (علیهاالسلام) شفاعتت را بکنند؟ گفت: نه! فرمود: مال می‌خواهی تا به تو بدهم؟ گفت: من یک درهم یزید را به پدر و مادرت صلح نمی‌کنم. آیا خدا ولایت را به شمر بدهد؟! پس اگر خدا می‌گوید ولایت تقسیم‌بندی است، درست است. ولی حرّ حیا داشت که به حیات ابدی رسید. یک احترام به حضرت زهرا (علیهاالسلام) کرد و نجات یافت. وقتی امام حسین (علیه‌السلام) به او گفت: بگذار من به میمنه یا میسره بروم و یا برگردم. گفت: باید از امیر اجازه بیاید. امام (علیه‌السلام) فرمود: مادرت به عزایت بنشیند. حرّ گفت: چون مادرت زهراست، من جوابت را نمی‌دهم. درونش خباثت نبود، ولایت بود. حالا امام حسین (علیه‌السلام) شب عاشورا به فکرش است، یک شب وقت خواست، تا او را نجات دهد.
روایت داریم: اگر حرف ولایت را به یک نفر گفتید و قبول نکرد، مثل این است که یک ورق قرآن را پاره کرده‌اید و زیر پایش انداخته‌اید. چرا؟ حرف ولایت، خود ولایت است؛ امانت است. امانت را باید به اهلش بدهید، نه به نا اهل.
همانطور که ولایت درجه‌بندی است، معرفت به ولایت هم درجه‌بندی است؛ این که می‌گوییم تمام خلقت به غیر از دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) سِیر دارند؛ چون باید به کمال برسند و همه کسری دارند؛ اما متقی کسری ندارد. وقتی دائم در امر خدا باشی، دیگر کسری نداری؛ اما ائمه (علیهم‌السلام) خودشان سِیر هستند. چطوری شما را سِیر می‌دهد؟ باید در هر کجا و در هر کاری هستید، درست‌کار باشید.
اگر شما از سِیر و امتحان درآمدید و پرچم امر را اطاعت کردید، چشم حیوانی را از شما می‌گیرد، چشم انسانی به شما می‌دهد؛ آن وقت ماوراء را می‌بینید. به چه دلیل این را می‌گویی؟ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: خدایی که نبینم اطاعتش نمی‌کنم. مگر خدا جسم است که او را ببینیم؟ نه! امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) با یقینش می‌بیند. هیچ چیزی را در خلقت نمی‌بیند، فقط خدا را می‌بیند؛ آنوقت اگر شما اینطوری شدید، هیچ کسی نمی‌تواند شما را گمراه کند و بازی دهد.
انبیا هم سِیر داشتند، آدم از سِیر درنیامد، سیصد سال گریه کرد. یونس از سِیر در نیامد، در آب و شکم حوت افتاد. نوح از سِیر در نیامد، به قومش نفرین کرد؛ چون امیدواری به ولایت و هدایت دیگران نداشت. وقتی نوح نفرین کرد، خدا توبیخش کرد. حالا اگر من جای نوح باشم، باید به خدا چه بگویم؟ به خدا می‌گویم:
خدایا! توفیق از من گرفته شد، من زیر نظر تو درست می‌شدم.
اگر توفیق داشته باشید، گذشت هم دارید.
شخصی بود که مرا خیلی اذیت کرد، حالا وقتی می‌خواست به مکّه برود، درِ خانه‌مان آمد و گفت: حلالم کن! گفتم من اصلاً نمی‌خواهم کسی در قیامت به خاطرم گیر باشد. حالا فحش داده، مالم را خورده، اذیتم کرده، هر کاری کرده، حلالش کردم. نوح این کار را نکرد، بدی‌های آنها را دید. ما باید گذشت خدا را هم ببینیم که خدا گنه‌کاران را می‌آمرزد. متقی همه اینها را می‌بیند و می‌گوید: من گذشت کردم.
امام (علیه‌السلام) چیزی که اصلاً در خلقت وجود ندارد را می‌داند؛ نه این که چیزی که هست را بداند؛ اما شیعه چیزی که هست را باید قبول کند. آن کارهایی که در تمام خلقت انجام می‌شود، باید به اجازه امام (علیه‌السلام) باشد. همانطور که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به ابن ملجم می‌گوید تو کُشنده من هستی؛ یا می‌گوید حسینم در عاشورا این طور می‌شود؛ پس تمام کارهایی که در خلقت انجام می‌شود، به قلب مبارک امام (علیه‌السلام) اعلام شده؛ چون قلب عالم امکان است.
مبنای شناخت امام (علیه‌السلام) این است که امام را خلق حساب نکنیم و بدانیم کلّ حرف‌هایی که در خلقت‌هاست، در قلب امام است. اگر این طوری باشید، دیگر فروریزان نمی‌شوید و آرامش دارید؛ چون آرزوی دیگری ندارید. وقتی امام رضا (علیه‌السلام) به من گفت: حسین! تو را هدایت‌کُن قرار دادیم. گفتم: آقاجان! شما خودتان هدایت‌کُن هستید، فرمود: تو راهنما باش. او امام (علیه‌السلام) است و می‌داند که من این را به او می‌گویم، می‌خواهد با من عشق کند.
مگر درس و عبادت معرفت می‌آورد؟! مگر ریش، لباس و ظاهر آراسته معرفت می‌آورد؟! ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) باید معرفت را بدهند؛ البته به این معنا نیست که شما هیچ‌کاره باشید، باید بخواهید.
خدا هم می‌فرماید: «واللهُ یَهدی مَن یَشاءُ إلی صراطٍ مُستقیم» اگر بخواهی هدایتت می‌کنم؛ یعنی برایت هدایت‌کُن قرار می‌دهد؛ باید معرفت را از امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، علی مرتضی (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) بخواهید، تا نظری به شما بکنند و آنچه معرفت در خلقت است را در قلبتان بریزند؛ چون معرفت پیش آنهاست.
«العلمُ نورٌ یَقذِفُه اللهُ فی قَلب مَن یَشاء».
چه کسی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را می‌شناسد؟! مگر خدا، او را بشناسد. همانطور که خدا را نمی‌توانیم بشناسیم، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را هم نمی‌توانیم بشناسیم، فقط خدا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را می‌شناسد که می‌گوید: اگر عبادت جنّ و انس کنی، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را قبول نداشته باشی، تو را با صورت در جهنم می‌اندازم؛ یا می‌گوید اگر هفتاد پیامبر، علی (علیه‌السلام) را قبول نداشته باشند آنها را در جهنم می‌اندازم.
کسانی که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را قبول ندارند، نه خداشناسند و نه علی شناس. نه عقل دارند و نه وجدان. در وجدان بشر چیزی است که علی (علیه‌السلام) را تأیید می‌کند؛ آنوقت خدا می‌گوید اگر بخواهی هدایتت می‌کنم.
اگر خدا نگفته بود که خواستن علی (علیه‌السلام) بهشت و نخواستنش جهنم است، اگر یک نَفَس و یک ضربتش، افضل از عبادت ثقلین نبود، اگر خورشید را برنگردانده بود، اگر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در فتح خیبر پرچم را به دستش نداده بود و اگر دیدنش، مطابق با رستگاری ثقلین نبود؛ من باز هم امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را می‌خواستم، این علی شناسیِ وجدانی است. وجدانی یعنی شعاعی از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در تو هست که نمی‌شود گفت برای چه علی (علیه‌السلام) را می‌خواهی!
خدا به قدری امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را معرفی کرده که ما بهشت برویم. معرفی علی (علیه‌السلام) نزد خود خداست؛ اما پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را معرفی کرد. آنچه را که خدا خلق کرده، همه کسری دارند؛ تا حتی صد و بیست و چهار هزار پیامبر، به جز رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) کسری‌شان ولایت است، کسری‌شان نشناختن ولایت است. چرا؟ چون ترک اولی دارند.
الآن شما در شُرُف تشویق هستید، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را تشویق می‌کنید، معرفی نمی‌توانید بکنید. آخر، خلق که نمی‌تواند نور خدا را معرفی کند، خلق کوچکتر از آن است. اینکه خدا گفت: همه نورِ زمین و آسمانها از علی (علیه‌السلام) است، یعنی اگر نور نباشد، خلقت نمی‌تواند زندگی کند؛ پس زندگی کلّ خلقت به واسطه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است. امام رضا (علیه‌السلام) به من گفت حسین! این رفقا را پرداخت کن! امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هم که تشریف می‌آورد، خدا به او می‌گوید مهدی جان! علی (علیه‌السلام) را معرفی کن. هستی خدا، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) معرفی نشد. ببین خودِ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گوید: علی جان! من نتوانستم تو را معرفی کنم، فقط امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌تواند معرفی کند، چرا؟ همه لیاقت پیدا می‌کنند.
وقتی که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، مؤمن و منافق را معلوم می‌کند و گردن منافق‌ها را می‌زند، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) دست روی سر مؤمن می‌گذارد و مردم، عقلشان کامل می‌شود و به بلوغ می‌رسند؛ آنوقت قدری امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) افشا می‌شود و دل حضرت زهرا (علیهاالسلام) خوش می‌شود.
مگر خلق می‌تواند علی (علیه‌السلام) را بشناسد؟! اما آدم حرفش را بزند و خوشش بیاید، خیلی خوب است و این همان مِهر علی (علیه‌السلام) است. حالا وقتی از دنیا رفتید، می‌آید و بویتان می‌کند، می‌بیند مِهر علی (علیه‌السلام) دارید، مِهرش را دارید یا نه؟ اگر آن را دارید که ایمن هستید؛ وگرنه در دوزخید؛ مِهر علی (علیه‌السلام) نجات است نه دیدنش. این همه امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را دیدند، چهار امام را دیدند، اهل جهنمند؛ چون مِهرش را نداشتند، فقط جسم علّیین امام (علیه‌السلام) را دیدند. قرآن هم می‌فرماید: «إنّما یَخشَی اللهُ مِن عِباده العُلماء» علماء در مقابل خدا باید خشیت داشته باشند و خاشع باشند. شرط عالم بودن ترس از خداست. خشیت یا خاشع بودن، شناخت ولایت است، عمر و ابابکر در نظر مردم عالِم بودند؛ اما شناخت ولایت نداشتند.
این کاری که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در جنگ صفین با عمروعاص و معاویه کرد، با عقل ما دُرست درنمی‌آید، اما ما اصلاً عقل نداریم که در مقابل ائمه (علیهم‌السلام) درست باشد. ببینید عمروعاص چه جور امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را می‌شناسد. شناخت به غیر از عمل، یقین و تسلیم بودن است. اینها شناخت داشتند، تسلیم نبودند.
معاویه گفت: عمروعاص! من نمی‌دانم من باقی هستم یا علی؟ الآن در مقابل علی ایستاده‌ام، دلم می‌خواهد علی نباشد و حکومت جهانی داشته باشم؛ الآن عده‌ای می‌گویند علی، می‌خواهم بگویند معاویه! خدا نکند شما ریاست جهانی بخواهید. عمروعاص گفت: معاویه! بلند شو برویم از خودِ علی بپرسیم! معاویه گفت: ما را می‌کُشد، عمروعاص گفت: تو او را نشناخته‌ای! بلند شدند و با لباس مبدّل و به صورت ناشناس پیش امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آمدند، عمروعاص گفت: خدا لعنت کند معاویه را، آقا! شما هستی یا نه؟ گفت من بعد از چند وقت از این دنیا می‌روم و معاویه هست؛ حضرت نگفت می‌میرم. عمروعاص و معاویه بلند شدند و رفتند.
حالا که قدری دور شدند، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) گفت: مالک جان! این دو نفر را دیدی؟ گفت: آقاجان! بله! اینها چه کسانی بودند؟ گفت: معاویه و عمروعاص. مالک بلند شد و پایش را محکم به زمین کوبید و گفت: علی جان! چرا نگفتی گردن اینها را بزنم؟ اگر معاویه در ظاهر از بین می‌رفت، جنگ تمام می‌شد و مسلمان‌کُشی نمی‌شد؛ اما امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: من خدعه نمی‌کنم. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) خودش امر است؛ اما در اختیار امر هم هست. چرا شما در اختیار امر نیستید؟
همانطور که خدا نمی‌تواند دو مصداق داشته باشد، نمی‌تواند دو مقصد، دو ذات و دو کُنه داشته باشد. مصداق، مقصد، ذات و کُنه خدا، علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است. وقتی می‌گوییم امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) خلق می‌کند؛ در جواب می‌گویند نه، خدا خلق می‌کند! این عده کشش ندارند. امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) بالاتر از این است که بگوییم خلق می‌کند. آیا علی (علیه‌السلام) دنیایی که به منزله استخوان خوک در دهان سگ خوره‌دار است را خلق می‌کند؟! علی (علیه‌السلام) خالقیتش را به شیعه‌هایش می‌دهد. مگر به سلمان نداد؟ به آن شکارها جان داد؛ پس هر چیزی به واسطه علی (علیه‌السلام) خلق می‌شود. «إذنُ الله» شیعه‌هایشان هستند، نه خودشان.
هنوز بلال حبشی به اسلام مشرف نشده، دنبال حقیقت می‌گردد. در شهر می‌آمد و قدری دیر می‌کرد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را می‌دید که صحبت می‌کند. از او خوشش آمد و آن جاذبه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) او را گرفت. جاذبه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) «لا إله إلّا الله، محمّد رسول الله و علی ولیّ الله» است. حالا او را به بیابان می‌برند، دستهایش را می‌بندند و ریگ داغ رویش می‌ریزند؛ اما می‌گوید محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم)! عقیده ولایتی‌ام این است که اگر محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گوید، هم خدا و هم علی (علیه‌السلام) گفته است. این قدر گرسنگی به او دادند و صدمه‌اش زدند که داشت از بین می‌رفت. ابابکر او را خرید و به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بخشید.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) او را اذان‌گوی خودش قرار داد؛ اما گویا مخرج شین نداشت. مشرکین دیدند خیلی مورد توجه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) قرار گرفته، عناد داشتند. گفتند: اگر این کلاغ سیاه اذان نگوید، صبح نمی‌شود؟ جبرئیل نازل شد: یا محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم)! بگو نه! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم به آنها گفت: نه! هر چه منتظر ماندند، دیدند صبح نمی‌شود. پیش پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آمدند و گفتند: به بلال بگو اذان بگوید. ببینید خدا چطور دارد اسم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و علی (علیه‌السلام) را افشا می‌کند؟ تا گفت «الله اکبر! الله اکبر!» شفق نزد، تا گفت «أشهد أنّ محمّداً رسول الله، أشهد أنّ علیاً ولیّ الله» فوراً شفق زد! رفقای عزیز! ایراد نکنید که بگویید آن موقع هنوز «أشهد أنّ علیاً ولیّ الله» نبوده، این ذکر در اذان بوده؛ اما پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) تقیه می‌کرد.
وقتی می‌گویی که علی (علیه‌السلام) خورشید را برگردانده، عده‌ای تعجب می‌کنند! طلوع فجر را در اختیار غلام سیاه، دوست علی (علیه‌السلام) گذاشته که به آسمان تصرف می‌کند. آیا خورشید در اختیار علی (علیه‌السلام) نباشد؟ کجا می‌روید؟! مبنایش این است: «إسمه أعظم». اسم اینها، اسم اعظم است نه خودشان. وقتی «أشهد أنّ امیرالمؤمنین علیاّ ولیّ الله» گفت، اسم اعظم خدا را آورد، به پاس احترام اسم اعظم، شفق زد. این شناسایی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و معرفت در حق ولایت است. خدا حاج شیخ عباس تهرانی را رحمت کند، من همیشه یاد ایشان هستم. رفقای عزیز! اگر من هم از دنیا رفتم، یادم باشید. هیچ وقت ایشان را فراموش نکردم. به من گفت: حسین جان! روایت صحیح داریم، خدا می‌فرماید: ائمه (علیهم‌السلام) را در اختیار مردم گذاشتیم، تا از آنها استفاده کنند؛ کفران کردند؛ یا آنها را زَهر دادند یا کشتند، ما هم ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) را مخفی کردیم، حالا در آخرالزمان کفران اسمشان را می‌کنند، اسمشان را هم از مردم می‌گیریم.
وقتی آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) در ظاهر به دنیا آمد، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) بنا کرد بازوهای آقا ابوالفضل را بوسیدن، امّ البنین (علیهاالسلام) گفت: آقاجان! مگر بازوهای فرزندم عیبی دارد؟! فرمود: نه! این بازوها و دستها را در کربلا جدا می‌کنند. این دستها فدای حسینم می‌شود. حالا خداوند دو بال به آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) داده، آن ارادة اللهی باز به غیر از بال است، با بالش هر کجا بخواهد می‌رود.
البته منظور از بالِ آقا ابوالفضل (علیه‌السلام)، پَر و بال ملائکه نیست، بلکه منظور ارادة اللهی است؛ یعنی هر چه اراده کند انجام می‌دهد، امام (علیه‌السلام)، آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) را مثل خودش قرار داده است. آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) ولیّ نبود، اما ولیّ‌پرست و ولیّ‌خواه بود، شما هم باید ولیّ‌خواه باشید. متقی ارادة الله است، برای رفقا هم خواسته که ارادة الله شوند؛ از امام رضا (علیه‌السلام) خواسته که جلوی اراده باطلشان را بگیرد، مستجاب الدعوه شوند و خیرشان به مردم برسد.
شما که علم فلسفه می‌خوانی! اول بیا و فلسفه خودت را بفهم، بعد علم فلسفه بخوان. تو مانند پرپرکی هستی که خودش را به مهتابی می‌زند، آخر می‌افتد، به نور نمی‌رسد و می‌میرد. بیا دنبال نور حقیقی برو! چرا عمرت را هدر می‌دهی؟ این علم، تأیید نیست؛ ریشه ندارد؛ ساخته فکر خودت و سوغات خارجی‌هاست. چیزی که تأیید نشده مثل چیز نجس می‌ماند، باید تأیید شود. مثلاً انگور که باید کشمش شود، تو آن را برمی‌داری و شراب می‌کنی. اگر «إنّ الله و ملائکته یصلّون علی النّبیّ یا أیّها الّذین ءامنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیماً» و «الیوم أکملت لکم دینکم» را قبول داری، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: خدای تبارک و تعالی اول عقل را آفرید؛ یعنی اول من و علی (علیه‌السلام) را خلق کرد، ما یک بدن هستیم، من به امر خدا در صُلب عبدالله و علی (علیه‌السلام) در صُلب ابوطالب رفت. نبوت به من و ولایت به علی (علیه‌السلام) ابلاغ شد.
عزیز من! بیا تفکر داشته باش و در فلسفه این حرفها کار کن؛ نه این که خودت چیزی بسازی؛ این بدعت به دین و شریعت است. چیزی که عقل کلّ، یعنی امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) تأیید نکرده‌اند، بدعت است. چرا خودت و عدّه‌ای را گمراه می‌کنی؟ ببین، کسانی که مطیع شدند و امر را اطاعت کردند، به کجا رسیدند؟ اصحاب امام حسین (علیه‌السلام)، مطیع ولیّ خدا، امام حسین (علیه‌السلام) بودند که امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) درباره آنها می‌فرماید: پدر و مادرم به قربانتان!
روایت صحیح داریم: کسی بود که قدری کارش سقوط کرده بود، مثل همین علم فلسفه، چیزی درست کرد و عده‌ای هم دورش جمع شدند و کار و بارش خوب شد. بعد از مدتی از کارش پشیمان شد و نزد پیامبر آن زمان آمد و گفت: من این کار را کرده‌ام، باید چه کنم؟ وحی به آن پیامبر رسید که به او بگو: تمام آنهایی که با این عقیده مُرده‌اند، باید زنده کنی و آن حرفها را از گوششان بیرون کنی؛ این توبه توست! چرا می‌گوید کسی که بدعت به دین می‌گذارد، طاغوت است و مورد لعنت هم هست؟ چون که دنیا تنظیم است، با این بدعتی که گذاشته، دارد طرحی برای نظم دنیا می‌ریزد و آن را به هم می‌زند؛ چیزی را که جزء دین نیست، به آن اضافه می‌کند؛ به خاطر همین اهل آتش است.
بترس که فردای قیامت، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، حجت خدا به تو بگوید: اینهایی را که به واسطه درس تو گمراه شده‌اند، باید زنده کنی و تمام حرفهای باطل را از مغزشان بیرون کنی! بترس از خدا! بیا قرآن مجید و حدیث این خانواده را بخوان که دلت نورانی شود! این حرفها را با تفکر قبول کن! عنادت را کنار بگذار و مردم را نبین! امر خدا و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و وظیفه‌ات را ببین! ببین چه کسی نجات‌دهنده توست و تو را به ماوراء می‌رساند و قبولی به تو می‌دهد؟ سواد نجات‌دهنده بشر نیست، امر نجات‌دهنده بشر است؛ امر، علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است.
منطق، این حرفهاست؛ یعنی کلام ائمه (علیهم‌السلام) را بگوییم و با هم مباحثه و مطالعه داشته باشیم. منطق یعنی: شما دارید تمرین می‌کنید که حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) قبولتان کنند، ان‌شاءالله از آنهایی باشید که در قیامت، علی (علیه‌السلام) داشته باشید؛آن وقت از تمام انگشت‌هایتان نور بالا می‌زند.
تمام اعمال و رفتار بشر، نموّش با ولایت است، الآن جلسه ولایت، اعمال شما و ولایتتان را نموّ می‌دهد، به حضرت عباس، چرخ ماشینتان که می‌گردد و اینجا می‌آیید، حضرت زهرا (علیهاالسلام) حساب می‌کند، باید این حرفها را یاد بگیرید و آنها را زمانی افشا کنید، افشاگر ولایت باشید، خبرنگار امر باشید و این اخبار را با امر به خودتان و مردم برسانید؛ آنوقت حضرت زهرا (علیهاالسلام) به شما تقبّل الله می‌گوید.
زهرای عزیز (علیهاالسلام) می‌گوید: تویی که حمایت از حسینِ (علیه‌السلام) من کردی، حمایت از علیِ (علیه‌السلام) من کردی؛ من که جانم را دادم تو مالت را دادی، من که جانم را دادم تو وقتت را دادی؛ این وقتها که این جوری است، شکر خدا را بکنید.
خدا ولایت می‌خواهد نه عبادت، نه اینکه عبادت را ترک کنید، عبادت عشق‌بازی با خداست. شبها آدم با خدا عشق‌بازی می‌کند؛ به خدا می‌گویم: خدایا! دارم با تو حرف می‌زنم، اگر آن چیزی که به ولیّ الله الاعظم (عجل‌الله‌فرجه) دادی که اگر نباشد تمام عالم فروریزان می‌شود؛ یعنی زبان تمام آدمها و آن چه در خلقت است را می‌داند، اگر این را به من بدهی و بگویی حسین! اینها همه برای توست، یک خدا نگو؛ به خودت قسم که خود نیستی، همه را رها می‌کنم و می‌گویم خدا! عشق‌بازی این است.
اگر تمام سلطنت دنیا را به من بدهی، سالم و خوب هم باشم نه مریض؛ بگویی یک علی (علیه‌السلام) نگو، همه اینها برای تو؛ همه رامی دهم و یک علی (علیه‌السلام) می‌گویم. شما باید در ولایت هم، رکوع و سجود داشته باشید، نه فقط در نماز؛ اگر در نماز باشد که اهل تسنن چقدر نماز می‌خوانند و اهل جهنم هستند. خدا هم می‌گوید اگر عبادت انس و جنّ کنی، علی (علیه‌السلام) را قبول نداشته باشی، تو را می‌سوزانم؛ پس اگر عبادت ارزش دارد، عشق‌ورزیِ با خدا و ذوقِ اطاعت است. نماز هم واقعش عشق‌بازی با خداست، خدا چه احتیاجی به نماز ما دارد؟ خدا خوشش می‌آید که با او حرف بزنیم، می‌گوید بیایید روزی سه دفعه با من عشق کنید و با من حرف بزنید. نماز شکرانهٔ ولایت است.
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) با خدا عشق‌بازی می‌کند و می‌گوید ای خدا! اگر پسر ابوطالب را به طرف جهنم بِکِشی، چه کسی جلوی تو را می‌گیرد؟! عشق‌بازی ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) با خدا این است که مافوق بودن خدا را نجوا می‌کنند. متقی مافوق بودن خدا و دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) و نجات مردم را نجوا می‌کند. ما باید مافوق بودن خدا و ولیّ خدا و متقی را نجوا کنیم و نجات همدیگر را بخواهیم.
شما باید این حرفها را بنویسد، با آن نجوا کنید، به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) یقین کنید و «الیوم أکملت لکم دینکم» را قبول کنید؛ آنوقت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به شما پاسخ می‌دهد؛ یعنی شما را اصحاب یمین می‌کند؛ اما حواستان باشد چیز دیگری ننویسید و کار دیگری نکنید. عشق‌بازی با این حرفها، عشق‌بازی با ولایت است.
اگر این حرفها را مرور کنید، اصیل هستید. اصیل کسی است که اصول دین را اجرا می‌کند. متقی اصیل است؛ عقاید و اصالت خودش را حفظ کرده است. اصیل در حضور کیست؟ حضور آن کسی است که او را سِیر داده است؛ یعنی حضور خدا و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام)؛ اما ما اسیر هستیم نه اصیل. اسیر نفس و فکر و خیال و دنیا هستیم. کسی که پایبند به دنیا باشد، اسیر است. شما باید فرمانده باشید، نه این که فرمان دنیا را ببرید. تو بلبل باغ ملکوتی نه از عالم خاک! به جوّ آسمان می‌توانید بِپَرید، شما هم‌پرواز با امام زمانتان می‌شوید؛ اما هم‌پرواز با دروغ و شهوت و مال دنیا نباشید.!
بیایید با عشق ولایت کار کنید؛ یعنی در پرتو ولایت باشید. این حرفها را یواش، یواش در قلبتان بیاورید؛ آن وقت قلبتان گنجینه می‌شود. وقتی قلبتان سلیم باشد، به قلب وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) اتصال است؛ یعنی جوری است که فارغ نیست که همین‌طور این طرف و آن طرف بزند. همیشه صادرکنِ امر به خودتان باشید، نه این که طرف امر خلق بروید. وقتی طرف امر خلق رفتید، در قلب شما اصلاً ولایت پا نمی‌گذارد؛ چون غصب است. دل شما را شیطان مصادره کرده است، ولایت در جای غصبی اصلاً پا نمی‌گذارد.
لقای خدا، اطاعتِ امر خداست. همیشه به فکر خدا باشید و دائم در یاد باشید؛ آنوقت دیگر گناه نمی‌کنید. اگر شما واقعاً در اختیار امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) باشید، دیگر در اختیار گناه، خیال، من و عنادتان قرار نمی‌گیرید؛ به طوری می‌شوید که اصلاً گناه کردن برایتان اکراه می‌شود، از آن متنفر می‌شوید، آن گناه و خیال، برایتان گندیده می‌شود؛ این است که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرماید: دنیا به منزله استخوان خوک در دهان سگ خوره‌دار است.
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: شما عضو ما هستید، گناه کنید جدا می‌شوید. عزیزان من! خودتان را از ولایت جدا نکنید! اگر نافرمانی کنید و اهل دنیا شوید، جدا می‌شوید. بدی گناه این است که خدا و وجود مبارک امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) را نمی‌بینید و گناه می‌کنید؛ این توهینِ شما گناه است. روایت داریم: خدا می‌گوید اگر توهین به یک مؤمن بکنی، هیچ عبادتت را قبول نمی‌کنم. آیا وقتی گناه می‌کنید توهین به خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نیست؟! آیا خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) به قدر یک مؤمن نیست؟!
خدا گناه را می‌آمرزد؛ اما گناه کبیره، گناه بی‌ولایتی و پشت به ولایت کردن است که خدا آن را نمی‌آمرزد. بشر باید توبه گناه درونش باشد؛ نه این که یاد گناه باشد. چرا امام حسین (علیه‌السلام) توبه حُرّ را قبول کرد؟ چرا خدا توبه نصوح را پذیرفت؟ چون آنها وقتی توبه کردند، دیگر آن کار را نکردند.
گناه هر چه باشد، وقتی اسبابش فراهم می‌شود، بگویید زهرا جان! علی جان! امام زمان! کمکم کن! فوری کمک می‌رسد، شما نمی‌توانید بگویید من از این گناه می‌گذرم؛ باید توان امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و توان حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را ببینید که آنها کمکتان می‌کنند. علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) خنثی‌کن گناه هستند. شما باید باتوانِ بی‌توان باشید! بتوانید گناه کنید و نکنید؛ بتوانید به زن مردم نگاه کنید و نکنید؛ بتوانید مال مردم را بخورید و نخورید؛ آخر، هر کسی گمراهی‌اش یک جوری است! حُرِّ زمان باشید! الآن امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) «هل مِن ناصر» می‌گوید، من می‌شنوم و لبیک می‌گویم! شما به چه کسی لبیک می‌گویید؟! امام حسین (علیه‌السلام) در میدان آمده و دارد می‌جنگد، اما می‌گوید «لا حَول و لا قُوّة إلّا بالله العلیّ العظیم» امام حسین (علیه‌السلام) از خدا نیرو و کمک می‌گیرد، حول و قوه از خدا می‌خواهد؛ خودش کمک است؛ اما دائم با خدا نجوا می‌کند و از خدا مدد می‌خواهد، آنی امام حسین (علیه‌السلام) بدون نجوا نیست، ای خدا! کمکم کن. ای خدا! قدرت تو دادی و تو می‌دهی.
شما هم باید هر لحظه کمک بخواهید، تا کمکتان کنند؛ وگرنه مبتلا می‌شوید. شما بگویید خدا! خدا می‌گوید لبیک! می‌گوید پیش ائمه (علیهم‌السلام) بروید! شما چندتا خدا دارید؟! اگر شما در گناه بگویید خدا! بگویید زهرا! بگویید امام زمان! آرامش پیدا می‌کنید؛ نه اینکه آن کاری که در خیالتان هست را بکنید، آرامش پیدا کنید. کمک یعنی چه؟ وقتی گفتید خدا! امام زمان! حضرت زهرا! آنوقت حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آن قدرت گناه و آن خیال را از شما می‌گیرند، معصومیتشان را به شما می‌دهند و کمکتان می‌کنند! امامتان را می‌بینید؛ اما اگر کمک نشود، صحنه دنیا را می‌بینید.
اتکا، آدم را از ولایت و توحید باز می‌دارد، الآن نود درصدِ مردم اتکا به آنها تزریق شده، وقتی تزریق شود، دیگر فایده‌ای ندارد؛ تا حتی اگر خود امام (علیه‌السلام) و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هم به آنها بگوید، دیگر اثر نمی‌کند. باید مواظب باشید که اتکا به شما تزریق نشود. اتکا مشابه درست کردن برای ولایت، تا حتی مشابه درست کردن برای خداست. اتکا به پول، قدرت، دوست، بیان و جمالتان دارید. حالا می‌گویید چطور اتکا به جمال داریم؟ روایتش را بگویم که باور کنید. یوسف وقتی خودش را در آئینه دید که خیلی زیباست، این زیبایی را اتکا به خودش دید و اتکا به خدا ندید که خدا به او داده؛ به خودش گفت اگر بنا باشد مرا بِخَرند، باید به قیمت گرانی بِخَرند.
وقتی می‌خواستند یوسف را بِخَرند او را در مزایده گذاشتند، پیرزنی چهار تا دوکچه آورده بود تا یوسف را بخرد. به او گفتند: آخر یوسف را با قیمت‌های خیلی سنگین می‌خواهند بِخَرند، پیرزن گفت: می‌خواهم جزء خریداران یوسف باشم. حالا چهار تا دوکچه آورده تا او را بِخَرد نه این که ببیند. شما الآن جمالتان خوب است، باید ببینید چه کسی آن را به شما داده است؟!
| تو حُسن یوسفی داری به حُسن خود مشو غِرّه | صفات یوسفی باید تو را تا ماه کنعان شد |
صفات یوسف آن بود که از زلیخا گذشت. صفات شما که زیبایید، این است که از گناه بگذرید. الآن انفاقی کردید، باید سجده شکر کنید که خدایا! من این پول را به اهلش دادم، به غیر اهلش ندادم که هم پولم برود و هم فایده‌ای نداشته باشد. دیگر این که شکر کنید که من سلامتی دارم و می‌توانم انفاق کنم.
اتکا خیلی دامنه دارد. تمام مردمی که جهنمی می‌شوند، اتکا دارند. چرا می‌گوید: در آخرالزمان اگر یک نفر با دین از دنیا برود، ملائکه آسمان تعجب می‌کنند؟ چون ما اتکا داریم. امام رضا (علیه‌السلام) در نیشابور فرمود: «لا اله الا الله حِصنی فَمن دخل حِصنی أمِنَ مِن عَذابی، بِشرطها و شُروطها أنا مِن شُروطها. » لا إله الّا الله این است که شما اتکا به هیچ کسی نداشته باشید. اتکا به خدا و امر خدا، یعنی علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) داشته باشید.
رفقا! ما دو نوع وابستگی داریم: وابستگی خوب و وابستگی بد. سلمان، میثم، مقداد و اباذر وابسته به صفات خدا بودند، شما هم وابسته به اهل بیت و کار خیر شوید. کسی که وابسته به ائمه (علیهم‌السلام) است، گناه نباید بکند؛ وگرنه وابسته به گناه و غیرِ امر است. وابسته به صفات و رفتار دشمنان ولایت نباشید. ابن ملجم وابسته به آن زن (قُطام) شد که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را کُشت و خودش را جهنمی کرد.
آدم یک وقت یک نفر را می‌خواهد، اما یکی دیگر را می‌پذیرد؛ پذیرایی بالاتر است. یک نفر پیش امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آمد و گفت علی جان! من تو را دوست دارم، حضرت فرمود: من هم تو را دوست دارم. رفیق این شخص تا جریان را فهمید، گفت من هم پیش امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌روم و همین را می‌گویم. وقتی پیش حضرت (علیه‌السلام) رفت و گفت: علی جان! من شما را دوست دارم، حضرت (علیه‌السلام) سکوت کرد؛ دوباره گفت. حضرت (علیه‌السلام) فرمود: دروغ می‌گویی؛ چون که من تو را دوست ندارم. خدا نکند علی (علیه‌السلام) مارا نپذیرد؛ این شخص وابسته به دشمنان حضرت زهرا (علیهاالسلام) بود، وابسته به معاویه بود که امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) او را نپذیرفت.
من همه رفقا را می‌خواهم؛ اما اتکا ندارم؛ چون که یک وقت رفاقت گرفته می‌شود. من باید اتکا به خدا داشته باشم که به دل شما انداخته که مرا بخواهید و دوست داشته باشید. شما باید درباره ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) هم اتکا و هم التماس داشته باشید. التماس کنید که خدایا! محبت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) را از ما نگیر! خدا می‌داند من چقدر شبها التماس می‌کنم: خدایا! محبت اینها را از من نگیر. اگر محبت اینها را از شما بگیرد، محبت دشمنانشان را به شما می‌دهد.
به خدا می‌گویم: خدایا! تو هیچ چیزی از فردوس و جنّات بهتر نداری. اگر فردوس را به من بدهی و کمِ محبت خودت یا علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) بگذاری، تو جفاکُن نیستی؛ ولی به من جفا شده. خدایا! از تو یک چیز می‌خواهم و آن هم محبت امام حسین (علیه‌السلام)، محبت حضرت زهراست، به من عطا کن! وقتی اینطوری شدی، بالای آسمانها می‌روی و تو را سِیر می‌دهد، جهنم را می‌بینی، اصلاً جهنم برایت خاموش می‌شود، زمین و آسمان و آنچه را خدا خلق کرده، می‌بینی. خدا تمام اشرفیتی که می‌دهد به واسطه محبت دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) است، در صورتی که محبت کس دیگری را نداشته باشی.
خدا این دنیا را که خلق کرده، سفره جُود و عنایتش است. همه خلق سرِ این سفره نشسته‌اند؛ تا حتی کفار و ناصبی (دشمن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و ولایت)، همه می‌خورند، می‌نشینند، بلند می‌شوند و در ظاهر استفاده می‌کنند؛ حالا خدا یک مرتبه می‌گوید: این سفره را از برای حجت خودم و متقی پهن کردم. ای متقی! ای کسی که پیرو ولیّ من هستی، تمام این نعمتها که در دنیاست، تا حتی به درخت امر کردم تولیدت را بده؛ اینها برای توست. ولی در قیامت به غیر از زَقوم، به کفار و منافقان، چیز دیگری نخواهم داد؛ چون که در آخرت، سفره ولایت است.
شما در دنیا سرِ سفره حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امیرالمؤمنین، امام حسین (علیه‌السلام) و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هستید؛ خدا این سفره را پهن کرده تا شما تمرین ولایت کنید و کارت ولایت بگیرید؛ نه این که بخورید، بخوابید، بگردید و هیچ به فکر نباشید. باید تمرین کنید که اگر متقی نیستید، جزء متقی شوید و به شما کارت ولایت بدهد. تمرین باید تولید و صادرات داشته باشد؛ وگرنه تمرین نیست. اگر ولایت در شما پیاده شود، صادرات و تولیدتان امرِ ولایت است؛ اما شما شیطان، هوا و هوس و شهوت را در وجودتان راه می‌دهید، اینها صادرات شماست.
رفقای عزیز! حالا که سرِ سفره ائمه (علیهم‌السلام) نشسته‌ایم، باید بی‌عاطفه‌گری نکنیم. چه چیزی باعث می‌شود که بی‌عاطفه‌گری کنیم؟ آن قدرت و منیّتی که دارید، آن چشم ماورایی را نمی‌بینید، با چشم دنیا نگاه می‌کنید، دنیا را ضبط می‌کنید و شیطان صدها راه برایتان درست می‌کند؛ اما خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) یک راه دارند. «إهدنا الصراط المستقیم» یعنی صراط علی (علیه‌السلام) و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه)، پس مؤمن باید اینجا تمرین ولایت کند؛ تا به ماوراء دست پیدا کند.
حالا چه کار کنید این طوری بشوید؟ اول باید یقین به ولیّ الله الاعظم (عجل‌الله‌فرجه)، روح تمام خلقت داشته باشید. یقین به امام (علیه‌السلام) یعنی چه؟ یعنی بدانید که در این خلقت، کسی مانند امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نیست که ما طرفش برویم؛ این امام‌شناسی است. کسی هم مانند خدا در ظاهر نیست که او را پرستش کنیم؛ این خداشناسی و توحید است. بعد از یقین، به سوی نور حرکت کنید. مگر خدا نمی‌گوید من ائمه (علیهم‌السلام) را از نور خودم خلق کردم؟ والله، تمام خلقت ظلمت است؛ مگر اتصال به نور شود. بعد از حرکت، به امر امام زمانتان عمل کنید.
اینطوری باید ولایت را بشناسید که دست از آن برندارید و تزلزل نداشته باشید. با یقین به ولایت حرکت کنید؛ آن وقت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به شما پاسخ می‌دهد؛ پاسخش این است که صفاتش را به شما می‌دهد، صفاتتان می‌شود صفات علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) و کارتان درست است. صفات الله شده‌اید، دیگر صفات شیطان، خیال و لهو و لعب ندارید.
اصحاب امام حسین (علیه‌السلام) اول یقین کردند؛ سپس حرکت کردند و به کربلا آمدند. وقتی آنها امر امام حسین (علیه‌السلام) را اطاعت کردند، امام (علیه‌السلام) به آنها پاسخ داد؛ صفات الله به آنها داد. یک دفعه امام حسین (علیه‌السلام) امر کرد: نگاه کنید! آنها نگاه کردند و دیدند یک حوریه دارد هر نفر از آنها را دعوت می‌کند. باز هم قانع نبودند؛سرهایشان را به زیر انداختند. امام حسین (علیه‌السلام) روی علم ولایت دید که اینها خیلی خوشحال نشدند. گفتند: حسین جان! ما تو را می‌خواهیم. آقا امام حسین (علیه‌السلام) نظری کرد، دیدند امام حسین (علیه‌السلام) جلوی آنهاست و اینها هم پشت سرش هستند؛ آنوقت بنا کردند خندیدن و با یکدیگر شوخی می‌کردند. حالا وقتی شهید شدند، امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌فرماید: «السَّلام عَلیک یا مُطیع لله و لِرسوله عبد الصّالح، پدر و مادرم به قربانتان!»
جنگی بود گویا شش ماه طول کشید، خیلی سخت بود. وقتی که نزدیک مدینه رسیدند، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) دستور داد: همه آرام باشید، حالا منبری از جهاز شتر و هر چه بود، گذاشت؛ روی آن رفت و بنا کرد به صحبت کردن، فرمود: این «جهاد اصغر» بود، بپردازید به «جهاد اکبر»! تا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) این را حرف را زد، همه لرزیدند و گفتند پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌خواهد دوباره ما را به کجا بفرستد؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: «جهاد با نفس». اینها جهاد با نفس نکردند که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را اینطور اذیت کردند، زهرای عزیز (علیهاالسلام) را کشتند و پیرو خلق شدند.
چرا شما پیرو خلق می‌شوید؟ بیایید خودمان را بسازیم، خودسازی یعنی امر را اطاعت کنید؛ آن وقت تولید دارید؛ تولیدتان هدایت است؛ یعنی باید خودتان را هدایت کنید. خودسازی کنید؛ تا جزء متقی باشید و انسان‌ساز شوید؛ یعنی کلامتان، نَفَستان، غضبتان و صحبتتان انسان‌ساز است. شیعه که این همه ارزش دارد؛ با هوای نفس و شیطان مبارزه می‌کند.
آخرالزمان فتنه است. ببین نمی‌گوید موقعیت دیگری، خیلی روی آخرالزمان تکیه شده که فتنه و شرّ الأزمنه است. چهل منزل سر امام حسین (علیه‌السلام) را بردند، نگفت شرّ الأزمنه، آخرالزمان را گفت شرّ الأزمنه است. پیامبر فرمود: یا سلمان! فتنه تا کوه‌ها را می‌گیرد. یا سلمان! موسیقی تا مکّه را می‌گیرد. در خانه خدا که نباید موسیقی برود! گفت این یکی از علامات آخرالزمان است.
سلمان گفت: یا رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! دوباره بفرمایید! پیامبر فرمود:
«کاشفاتُ العاریات»، زنها پوشیده؛ اما برهنه‌اند. مرتب سلمان از پیامبر تمنّا می‌کرد و می‌خواست بفهمد. بشر باید احکام را بفهمد. حالا آنها دارند در سفر حجة الوداع از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) قدردانی می‌کنند تا حرفها را بزند. کجا این حرفها را می‌زند؟ در خانه خدا. حضرت فرمود: اغلب علماء آخرالزمان، به میل خودشان، فتوا می‌دهند، دلها متفرق و مسجدها آباد می‌شود. مسجدها پُر از جمعیت؛ اما دلها متفرق است، ربا علنی می‌شود و همه جا را می‌گیرد. مرتب سلمان به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گفت: یا رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! اینطور می‌شود؟! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمود: قسم به کسی که جان عالم در قبضه قدرت اوست، می‌شود. حالا شما که مکّه رفته‌اید، از این طرف تا آن طرفِ خانه خدا تلویزیون است. آخرش فرمود: «دینُکم دینارُکم» دینشان را به دینار می‌دهند.
چقدر به شما می‌گویم عزیزان من! محبت دنیا نداشته باشید.
مردها شبیه زنها و زنها شبیه مردها می‌شوند. تمام این حرفها شدنی است. آیا کسی عبرت هم می‌گیرد؟ آیا ما از حرفهای پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) عبرت می‌گیریم یا نه؟ یا این که داریم راه خودمان را می‌رویم. حالا خوب که حرف‌هایش را زد، گفت: امانت از بین مردم می‌رود؛ یعنی دیگر کسی امین نیست، خیانت زیاد می‌شود، دروغ رواج می‌گیرد. الآن اگر کسی راست گفت تعجب می‌کنید، اگر دروغ گفت که همه دروغ می‌گویند.
سلمان اهل عمل است، گفت: آخرالزمان برای مؤمن چطور است؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: برای مؤمن خیر است. سلمان گفت: یا رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! در تمام فتنه‌ها چطور خیر است؟ چه کار کنند؟ گفت: واجبات، ترک محرّمات، انتظار الفرج، به خیر و شرّ مردم شرکت نکنند، بروند کنار، اگر کنار بروند، دینشان حفظ است.
شما کنار که نمی‌روید، عده‌ای را هم از کنار بودن در کار می‌آورید. کنار بروید و منتظر امام زمانتان باشید؛ آنوقت ثواب هزار شهید می‌برید. همیشه خدا و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) رهبر شما هستند. بعد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: یا سلمان! اینقدر کار مشکل می‌شود که دین، بی‌دینی و بی‌دینی دین می‌شود. اغلب مردم دنبال بی‌دینی می‌روند. یا سلمان! اگر آن زمان کسی دینش را حفظ کند، با من و در درجه من است. اویس کنار رفت و برادر رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) شد، شما از عقاید بد مردم بروید کنار؛ یعنی عقایدشان را امضاء نکنید. کنار رفتن یعنی گناه نکنید، ویدیو و تلویزیون نداشته باشید، دروغ نگویید و چشمتان را حفظ کنید.
بعد یکدفعه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بنا کرد به گریه کردن، قربان آن اشک پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بروم که چقدر ما را می‌خواهد! گفت: سلمان جان! من برای ضعفای آن زمان گریه می‌کنم؛ یعنی برای شما. چرا؟ اغلب علماء دنبال خلق می‌روند؛ مردم هم دنبال آنها می‌روند و کارشان مشکل می‌شود. اول عالِم در آن زمان بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، عمر و ابابکر بودند، مردم هم دنبالشان رفتند. یقین کنید دنیا عمر«لعنة الله علیه» است و آخرت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است.
«حُبّ الدنیا رأسُ کلّ خَطیئه»
«إنّما الدّنیا فَناء و الأخره بَقاء»: دنیا فنا و آخرت بقاست. شما در این دنیا کشف بقاء می‌کنید. بقاء محبت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) است. من چطور ماوراء را می‌بینم؟ شما باید فکر دنیا را زمین بگذارید؛ آن وقت سِیر دنیا را کرده‌اید. حالا می‌خواهید سِیر ماورایی کنید؛ یعنی می‌خواهید بفهمید و به آن عمل کنید. وقتی که فهمیدید، می‌خواهید ولایت را، کاملش را بدانید. وقتی توجه کردید، می‌خواهید خداشناسی‌تان بالا برود؛ یعنی خودتان را در اختیار خدا و ولایت می‌گذارید؛ آن وقت خدا چشمی به شما می‌دهد که ماوراء را می‌بینید. این برای همه کس نیست. من می‌بینم و می‌گویم.
در حدیث کساء هم آمده است، خدا می‌گوید: آنچه را که در زمین و آسمان، لوح و قلم است، همه را برای شما دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) خلق کردم. ماوراء را می‌بینم، که در تمام این خلقت چیزی نبوده، خدا صدها هزاران از همین دنیاها دارد، این دنیا از بس کوچک است، می‌گوید خشخاشی است؛ فقط ائمه طاهرین بوده‌اند. اگر شما مطابق امر امام حسین (علیه‌السلام) عمل کنید، این مطلب را بهتر می‌فهمید. بیشتر علماء می‌گویند برای خداشناسی، پی به آیات خدا ببرید. حالا امام حسین (علیه‌السلام) جواب اینها را می‌دهد و می‌گوید: خدایا! هر وقت نگاه به آیات تو کردم، از تو دور شدم.
خدا همه خلقت را به واسطه دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) خلق کرده است، من می‌بینم که اصلاً در همه عالَم هیچ چیزی نبوده و ائمه بوده‌اند و تمام خلقت با قدرت خدا به وجود آمده است؛ اما به واسطه ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) خلق کرده است. مقصد خدا این است که تمام بشر را به سمت ولایت رشد دهد. هیکلی که ولایت ندارد تفاله است. شما باید روح شوید، این جسمانیت را دور بیندازید و اتصال به روح شوید. چرا؟ شما لکه‌اید، باید به اقیانوس اتصال شوید، یعنی اتصال به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) شوید؛ اما حواستان جای دیگر است!
بعضی‌ها نمی‌خواهند بفهمند، می‌خواهند حرفی را درست کنند و بگویند که ما می‌فهمیم و ایراد کنند. اگر کسی بخواهد بفهمد و هدایت شود، جلوه حرف و کلام را می‌بیند، می‌پذیرد و دیگر عناد ندارد؛ اما اگر عناد داشته باشد، عنادش یک پرده می‌شود و جلوه را نمی‌بیند. عمر و ابابکر عناد داشتند، هر چه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به آنها می‌گفت، عناد مانع می‌شد که حرف حق را بشنوند. عناد یعنی من، بیایید من را از خودتان دور کنید. کسی که عناد دارد تسلیم نیست، نگاه به ذکر، لباس و ابعاد خودش می‌کند و تسلیم ولایت نمی‌شود. اگر با متقی سروکار نداشته باشید، سقوط می‌کنید. اینها که سقوط کردند هیچ‌گاه با متقی سروکار نداشتند، با من و عناد خودشان ارتباط داشتند؛ ارتباط مصنوعی و خیالی با متقی داشتند.
شخصی به نماز جماعت آمد؛ اما به تکبیرة الإحرام پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نرسید و هفتاد شتر داد که به ثواب نماز جماعت برسد؛ اما پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) قبول نکرد. (البته امام جماعت آن نماز باید پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) باشد، نه هر کسی؛ چون که امام جماعت شروطی دارد. شرط اولش این است که باید شیعه باشد.) ولی شخص دیگری به چهار رکعت نماز نرسید. حضرت (صلی الله علیه و آله و سلم) رو به جمعیت کرد و گفت: این شخص ثوابی کرده است که اگر آن را به ثقلین تقسیم کنند، تمام اینها رستگار می‌شوند. مردم به او گفتند: چه کار کردی؟ گفت: به نخلستان رفتم تا امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را ببینم. این نگاه، چه نگاهی است؟
این مرد یک نگاه هستی به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) کرد، کفواً احد بودن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و مافوق تمام خلقت بودن را دید. نجات کلّ بشر و نجات کلّ خلقت را دید. برادر و مقصد رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، روح و جان رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) را دید. روح تمام ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) و حیات بشر را دید. آن کسی که نخواستنش ذلت است و خواستنش نعمت است را دید.
بعد از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هفتاد هزار نفر به جای اینکه از محبت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) نگهبانی کنند، از محبت عمر و ابابکر نگهبانی کردند که خدا گفت مرتد و کافر شدند. کاش نگهبانی نکرده بودند، به قُدس خدا جسارت کردند. اگر نگهبانی را حفظ کرده بودند، حضرت زهرا (علیهاالسلام) و امام حسین (علیه‌السلام) کشته نمی‌شد. فقط چهار نفر؛ یعنی سلمان، اباذر، میثم و مقداد از محبت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) نگهبانی کردند.
وقتی منادی ندا داد: ارکان خدا شکست! عده‌ای که محبت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را داشتند و پیرو عمر و ابابکر نبودند؛ اما به خاطر گناهشان در جهنم عقاب می‌شدند؛ با این ندا رقت کردند و به واسطه این محبت از آتش جهنم نجات پیدا کردند، اینها از محبت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که درونشان بود، نگهبانی کردند. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) دید اینها به واسطهٔ رقّت بر او از جهنم نجات یافتند، خوشحال شد و فرمود:«فزتُ و ربّ الکعبه»
نگهبانی یعنی تسلیم امر پیامبر بودن. نگهبان خائن به امر نیست؛ وگرنه نگهبان نیست. شما مثلاً الآن روزه‌اید، چطور نگهبان هستید که روزه‌تان باطل نشود؟! مواظب گوش، چشم و زبانتان هستید که غیبت نکنید و غیبت نشنوید، دروغ نگویید؛ وگرنه روزه‌تان باطل می‌شود؛ اینطوری باید مراقب ولایتتان باشید! تمام خلقت نگهبان ولایت است؛ اگر از ولایت غافل شوید، تیر می‌خورید، مثل پرنده‌ای که از ذکر خدا غافل می‌شود و تیر می‌خورد. نگهبان، اتصال به کلام است؛ پس شما هم باید تسلیم بیان متقی باشید. اگر حافظ و نگهبان امر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و مجلس ولایت باشید، جای دیگر نمی‌روید. اگر حافظ این حرفها باشید، خیال دیگری نمی‌کنید. نگهبانی از قلبتان بکنید که محبت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در آن وارد شود، چیز دیگری وارد نشود.
از خدا بخواهید که خدا صفات نگهبانی را به شما بدهد. سوگند به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بخورید که آقاجان! ما دست از نگهبانی برنداریم، کمکمان کن. خدایا! ما را از نگهبانی کنار نزن؛ آنوقت می‌شوید نگهدار و دائم به حبل المتین وصل هستید. چگونه نگهبانی کنید؟ گاهی در مجلس باید سکوت کنید، گاهی باید سخن بگویید. گاهی با ایستادن و گاهی با صبر و یقین ولایت. گاهی با غلط دیدن راه خلق یا بی‌نیازی از خلق باید نگهبانی کنید.
تا زمانی که مشغول به این حرفها هستید، مشکورید؛ مورد شکر خدا هم قرار می‌گیرید؛ یعنی خدا از شما تشکر می‌کند و می‌گوید با من محشور هستید؛ اما اگر شکر نکردید، مدیون این حرف‌هایید. اشخاصی بودند که خیلی ثروت داشتند، اینها کفران کردند، خدا از آنها گرفت و محتاج مردم شدند، اینها باید فقرا را نجات بدهند، ندادند، خدا هم مبتلایشان کرد.
تبری از دشمنان ولایت، تشکر از ولایت است؛ یعنی اگر لعنت بر عمر و ابابکر نکنید، شکر نکرده‌اید. باطن شکر، نعمت را از خدا دیدن و از خلق ندیدن است؛ قدر این حرفها را دانستن، شکرانه خداست. وقتی شکر می‌کنید، فَرَحی در قلبتان ایجاد می‌شود که آن جلوه رحمان و رضایت خداست.
رفقای عزیز! شما باید شکرانه این القائات را به جا آورید؛ یعنی با خودتان عهد کنید که چه من بودم و چه نبودم، این حرفها را عمل کنید. این مجلس آشیانه علی (علیه‌السلام) و زهراست، شکرانه کنید، عشق کنید، به خود ببالید و بگویید «مَن مِثلی؟!» شکر این جلسه این است که در جلسات دیگر نروید؛ چون که همه تعریفی است، فقط این جلسه، تأییدی است.
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: من حسرت می‌برم به اینکه دور هم جمع می‌شوید و حرف ولایت می‌زنید؛ یعنی شما با هم هماهنگ ولایتید. یک هماهنگی دائم و یک هماهنگی متفرق داریم. شما باید هماهنگی‌تان دائم باشد؛ هماهنگی مجلسی خیلی درست نیست که شما فقط در مجلس ولایت هماهنگ باشید. باید در هر کجا هستید با ولایت، هماهنگی داشته باشید و جدا نشوید؛ آنوقت به امید خدا هر کجا از دنیا رفتید، با ولایت از دنیا رفته‌اید.
دلم می‌خواهد شما از شرمندگی درآیید و بگویید علی جان! ما آمدیم طرف تو! زهرا جان! ما آمدیم طرف تو! یکی از شما در این جمعیت اینطوری بشوید، من خوشحال می‌شوم. اگر شما دست از امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) برندارید، روایت داریم آنهایی که یاور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) هستند، هر کجای عالَم از دنیا بروند، اگر در دریا هم غرق شوند، سرشان روی زانوی امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است و جان می‌دهند. رفقای عزیز! این حرفها را یقین کنید؛ اما حبل المتین را احترام کنید و جدا نشوید.
یک نفر در بازار عطرفروش‌ها آمد، یکدفعه غش کرد و افتاد. تا تاپاله گذاشتند دمِ بینی‌اش، چشم‌هایش باز شد. مگر تو می‌توانی در بازار عطرفروش‌ها بیایی؟! بازار عطرفروش‌ها، بازار علی (علیه‌السلام) و بازار زهراست، بازار امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. تو یک عمری نَفَس خلقی کشیدی، نَفَس مقام کشیدی، نَفَس دنبال مردم رفتن کشیدی، مگر می‌توانی اینجا بیایی؟! اصلاً اینجا آمدن خیلی شرط نیست، نرفتنش شرط است. خیلی زحمت می‌کشید، ما تشکر می‌کنیم؛ اما نرفتنش شرط است؛ چون که ولایت سنگین است، چطور می‌شود نروید؟ شما باطنتان رفته، ظاهرتان اینجاست؛ آنوقت می‌روید.
رفقا! با همدیگر باشید و با هم هماهنگ شوید، اگر از دنیا رفتم، جلسه را آبادتر کنید. با عشق و علاقه جمع شوید. همه‌تان پرچم «علی ولیّ الله» در دست داشته باشید. همه شما را جوانان اهل بهشت می‌بینم؛ اما کاری نکنید خدشه بخورید. موقعی که حرفها را عمل کنید خوشحالم. اگر عمل کنید، «حیِّ علی خیر العمل» می‌شوید.
بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) اختلاف ایجاد شد، بعد از من اختلاف ایجاد نشود. حفظ‌کننده جلسه باشید. هر کدامتان باید حاج حسین باشید. جلسه امر است، خود جلسه کافر نمی‌شود؛ ممکن است ما کافر شویم. شما باید قبولی داشته باشید. قبولی شرط است؛ وگرنه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) رفت و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) آمد. امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) رفت و امام حسن (علیه‌السلام) آمد. قبولی ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) مهم است. الآن متقی هست، قبولیِ متقی مهم است. کینه و حسد به خود راه ندهید. کینه به خونتان سرایت می‌کند. با خدا بیتوته کنید و بگویید: خدایا! درون ما چیزهایی است که باعث تزلزل ماست، آن چیزها را خنثی کن، بیرون کن و محبت خودت و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) را جایگزین کن.
اینجا که می‌آیید باید جای دیگر را نبینید، جای دیگر نروید؛ وگرنه اینجا را فروخته‌اید. جلسه یعنی با هم هماهنگ باشیم، هم‌عقیده و هم‌مقصد باشیم، از حضور هم عشق کنیم، با علی (علیه‌السلام) و زهرا (علیهاالسلام) عشق کنیم و جدی باشیم. بعدها روی شما حساب می‌کنند، همانطور که روی سلمان و اباذر و طلحه و زبیر حساب شد. بدانید زمانی می‌رسد و تک‌تک شما افشا می‌شوید، مواظب آن افشا باشید. اینجا که آمدید اسمتان در مصحف هست. از اینجا که می‌روید پاک می‌شود. سلمان و اباذر افشای رحمتی شدند. عمر و ابابکر، طلحه و زبیر افشای لعنتی شدند. عایشه افشای لعنتی شد. ببینید شما چگونه افشا می‌شوید؟
شما باید مؤمن باشید، آتش غضب و خیال خودتان را خاموش کنید و تمام حوادث دنیا را با فکر و عقل و کمک ائمه (علیهم‌السلام) خنثی کنید. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: بعد از من، اُمتم هفتاد و سه فرقه می‌شوند، فقط یکی از آنها ناجی است. خدا حاج شیخ عباس تهرانی را رحمت کند، می‌گفت: هر کدام از اینها باز فرقه، فرقه می‌شوند. شما باید در بین تمام آنها، پرچم امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و زهرای عزیز (علیهاالسلام) را در دست داشته باشید، یک پرچم «لا إله إلّا الله، محمّد رسول الله، علی ولیّ الله» در سینه‌تان باشد؛ پذیرای هیچ پرچمی نباشید و به تمام خلقت افتخار کنید و بگویید: خدا ما را ثابت نگه داشت که طرفدار اهل دنیا نشده‌ایم.
بیایید عمرتان جاودانه باشد، عمرتان هدری نباشد! اگر این حرفها را عمل کنید عمرتان جاودانه است. حالا که آمدید، باید این مجلس را در آغوش بگیرید؛ مبادا ظلمت دنیا بیاید و شما را بگیرد. افشاکنِ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) باشید، قلبتان چاهِ این حرفها باشد، نه این که خیال باطل و هوس دنیا را در دلتان راه دهید.
رفقا! وصیِ من، حاج ابوالفضل را رها نکنید، من قبولش دارم! ما یک خوب داریم و یک جان‌فدا. همه اهل بیت؛ یعنی امام‌زاده‌ها خوب بودند؛ اما جانشان را فدا نکردند، بچه‌هایم هر سه خوب هستند، اما این حاج ابوالفضل جانش را فدا می‌کند. خدا می‌داند برای مجلس امام حسین (علیه‌السلام) پَر می‌زند و نسبت به جلسه مدیریت بالخصوص دارد و امین است؛ یعنی در اختیار امر و حرام و حلال است.
رفقای عزیز! ما یک نجوای رحمانی و یک نجوای شیطانی داریم. همیشه در مقابل خدا، شیطان قرار گرفته است. وقتی آقا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیاید، شیطان از بین می‌رود؛ یعنی تا آن موقع از کارها و عبادت‌هایتان خاطرجمع نباشید. نجوا یعنی خودتان را در اختیار ولایت بگذارید، نجوای با امام حسین (علیه‌السلام) و نجوای با ائمه (علیهم‌السلام) این است که در اختیار آنها باشید؛ نه در اختیار خلق. نجوا خیلی ابعاد دارد؛ مؤمن با ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) نجوا کرده است که می‌گوید: زیارتش، ثواب زیارت دوازده امام، چهارده معصوم (علیهم‌السلام) دارد؛ مانند شما که در این جلسه آمده‌اید.
شما که زیارت امام رضا (علیه‌السلام) می‌روید، مگر امام رضا (علیه‌السلام) آنجاست؟! آقا امام رضا (علیه‌السلام) که در عرش خداست؛ پس شما زیارت می‌روید که چه کار کنید؟ زیارت می‌روید؛ تا با امامتان نجوا کنید، حالا که با امام رضا (علیه‌السلام) نجوا کردید، با کس دیگری نباید نجوا کنید؛ وگرنه با شیطان نجوا کرده‌اید و امر او را اطاعت کرده‌اید.
چرا حضرت می‌فرماید: زیارت شاه عبدالعظیم حسنی، مطابق با زیارت امام حسین (علیه‌السلام) است؟ چون شاه عبدالعظیم با قبولیِ امام هادی (علیه‌السلام) که به او فرمود عبدالعظیم! عقایدت درست است، کنار رفت و با آن نجوا کرد. شما هم باید با امامتان و محبتش نجوا کنید. خدا حضرت معصومه (علیهاالسلام) را گذاشته که با او نجوا کنید. حضرت معصومه (علیهاالسلام) انگار اینجا نشسته؛ هر وقت از ایشان چیزی می‌خواهم، فوری می‌دهد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: آنچه از دخترم زهرا (علیهاالسلام) می‌خواهید، در قم از حضرت معصومه (علیهاالسلام) بخواهید. خدا قبور ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) و شاه عبدالعظیم را گذاشته؛ تا با آنها نجوا کنید.
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نخلستان درست می‌کرد و به فقرا رسیدگی می‌کرد، مگر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) نمی‌توانست از کرامت خودش چیزی به فقرا ببخشد؟! امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) با یاد، سروکار دارد نه با کرامت خودش؛ می‌خواهد به یاد فقرا باشد و با آنها نجوا کند. حاتم طایی هم با فقرا نجوا می‌کرد. این چشمی که خدا به شما داده، با چه کسی نجوا می‌کنید؟ می‌گوید به خانه خدا، قرآن، پدرو مادر و مؤمن نگاه کن. اگر این طوری نگاه کردید، چشمتان نجوا کرده است. نجوای شیطانی؛ یعنی شما نگاه به نامحرم می‌کنید، موسیقی گوش می‌دهید، خیانت می‌کنید، دروغ می‌گویید و دنبال خلق می‌روید.
نجوا توأم به امر است. با کار و کسبتان نجوا کنید؛ اگر دکتر هستید، دست بیچاره‌ای را بگیرید. مهندس شدید پول اَلَکی از کسی نگیرید، نقشه را اَلَکی عوض نکنید! بارها به شما گفته‌ام رفقا! کناری بروید و با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نجوا کنید، والله امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) غریب است، مانند جدّش حسین (علیه‌السلام) دارد «هل مِن ناصر» می‌گوید؛ یعنی امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) خواستش این است که درِ خانه‌اش بروید و با او نجوا کنید، با چه کسی نجوا می‌کنید؟! اگر گوشه‌ای بروید و با خدا و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نجوا کنید، می‌فهمید چه لذتی دارد. هیچ کدامتان طعمش را نچشیده‌اید! اینقدر نجوا به من لذت داده بود که به امام رضا (علیه‌السلام) گفتم: آقاجان! من هم شما را و هم نجوا را می‌خواهم.
روز عاشورا حضرت زینب (علیهاالسلام) با امام سجاد (علیه‌السلام) نجوا کرد، امام حسین (علیه‌السلام) با اهل حرم؛ تا حتی با فضه نجوا کرد، حضرت زهرا (علیهاالسلام) با آقا ابوالفضل (علیه‌السلام) نجوا کرد، او را در بغل گرفت و فرمود: پسرم! پسرم! آقا موسی بن جعفر (علیه‌السلام) با شیعه‌ها نجوا کرد، فرمود برای راحتی شما به زندان می‌روم.
یک وقت آدم احتیاج به دنیا ندارد؛ اما احتیاج دارد با امامش نجوا کند. جدا نشدن از ولایت، نجوا کردنِ با ولایت است. رفقای عزیز! بشر همیشه باید در حال نجوا باشد؛ دائم الفکر و دائم الذکر باشد، ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) هم همین‌طور بودند. در آخرالزمان ما کلاً از نجوا قطع شده‌ایم که می‌گوید اگر یک نفر با دین از دنیا برود، ملائکه آسمان تعجب می‌کنند.
کتاب را ببر، ورق بزن، اشک بریز؛ تمام فکر دنیا را کنار بزن! یک صدا بزن، یک ندا بگیر. بگو: آقاجان! آمدم درِ خانه‌ات، من مستحقم! عمری گناه کردم، گناهانم را بیامرز! این نجوا خفیف است، اینها حرف است؛ چطور خفیف است؟! تو باید اتصال باشی، وقتی اتصال شدی، آن نجواست.
خدا می‌داند شب قدر نیامده، چشمم گریان است؛ می‌خوابم، خوابم نمی‌برد؛ می‌نشینم، خسته می‌شوم؛ شبی آمده جلویم با گناهانم! آیا امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) می‌آید از سر گناهانم بگذرد؟! خدایا! به حق امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) قلم عفوی بر گناهانم بکش! دو رکعت نماز بخوان، با همین کتابها نجوا کن، با امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) نجوا کن، خودت را داخل همین کارها بکن!
من هر وقت می‌خواهم دعا کنم، یک شریک می‌گیرم و دعا می‌کنم، آن شریک خیلی قوی است، می‌گویم: یا زهرا! یا حسین! یا زینب! زهرا جان به حق دخترت زینب (علیهاالسلام)، زینب جان! به حق مادرت زهرا (علیهاالسلام)! آدم باید در دعا یک شریک بگیرد؛ آخر او دعا را مستجاب می‌کند. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در قضیه مباهله با سرانِ نجران، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را واسطه بُرد. دلم می‌خواهد بگویید خدا! امام زمان! متقی!
عیسی نمی‌توانست به آسمان برود، خدا از او شریک خواست، گفت: به پنج تن (علیهم‌السلام) مرا قسم بده؛ تا گفت خدایا! به حق امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، آسمانها روشن شد. دستت را بالا کن، می‌گذارد توی مُشتت؛ اگر بخواهی هدایتت می‌کند.
خدایا! همانطور که آن گنه‌کاران را از جهنم نجات دادی، ما را از حوادث دنیا و خلقی که غرق دنیا هستند نجات بده! به واسطه ولایت، حبّ دنیا را از دل ما بیرون کن!
خدایا! ایمان ما را بِکر قرار بده، پیامبرت را تصدیق کنیم! از جمیع بلا عافیت داشته باشیم و شکر این عافیت را به جا آوریم! خدایا! حالی به ما بده شکر کنیم. خدایا! ما را محتاج «شِرار الخلق» نکن.
خدایا! ما را پیرو امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) قرار بده! به ما صفات علی (علیه‌السلام) بده! امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: حسن جان! حسین جان! من در خرابه‌ها می‌رفتم، به فقرا سر می‌زدم. من در ظاهر می‌روم، شما بروید به آنها سر بزنید! حالا امام حسن (علیه‌السلام) در خرابه آمده، می‌بیند یکی از آنها دارد گریه می‌کند و می‌گوید کسی بود، می‌آمد به ما سر می‌زد؛ تا حتی این دیوار سلام به او می‌کرد. خدایا! ما از آنها باشیم که به فکر فقرا باشیم، به فقرا سر بزنیم!
خدایا! محبت ائمه (علیهم‌السلام) را به ما تزریق کن!
خدایا! تتمه عمر ما را در راه خودت قرار بده، در صراط مستقیم باشیم! صراط مستقیم علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) است.
علی جان! به زهرایت بگو این رفقای مرا راه بده، همین جور که سلمان را راه داد؛ مبادا مثل عباس (عموی پیامبر) باشیم که راهمان ندهد!
خدایا! این رفقای من هر جایی که بروند و هر جایی که باشند، از حبل المتین قطع نشوند؛ اتصال به امر باشند.
خدایا! چیزهایی در ما هست که باعث تزلزل ماست، آنها را بردار و محبت خودت و ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) را جایگزین کن.
خدایا! جلسه ولایت را خودت حفظ کن.
خدایا! معامله فرعون را با ما بکن، رفقا اطمینان به ما دارند؛ آبروی ما را نریز. انگار کن فرعونیم، آمدیم درِ خانه‌ات؛ در اینجا و آنجا پرده را کنار نزن! بدی ما را نشان نده. شیطان را از ما دور کن. هر کسی با تو نیست، از ما دور کن.
خدایا! گناهانی که از ما می‌بینی، جانِ علی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) ندیده بگیر.
خدایا! این رفقا مثل اُسامه نشوند، مثل مؤمن طاق بشوند؛ امام زمانشان را یاری کنند.
خدایا! رفقا با هم هماهنگ باشند.
خدایا! به حق حقیقت زهرا (علیهاالسلام)، ما را از این دنیا و لهو و لعب نجات بده.
امام زمان! آقاجان! کاری کن ما یاور شما باشیم.
خدایا! ما جزء جامانده‌ها نباشیم.
خدایا! ولایت و جلسه ولایت را تا آخر برسانیم.
حسین جان! به حق خواهرت دست ما را بگیر. حسین جان! به حق علی اکبرت (علیه‌السلام) دست ما را بگیر. حسین جان! به حق علی اصغرت (علیه‌السلام) دست ما را بگیر. حسین جان! به حق جدّ اطهرت (صلی الله علیه و آله و سلم) دست ما را بگیر. حسین جان! به حق پدرت، ولیّ خدا، ولیّ الله (علیه‌السلام) دست ما را بگیر.
حسین جان! ما را ببخش، ما آن معرفتی که باید داشته باشیم را نداریم.
خدایا! شناسایی به ما بده. شناسایی که به حیوانات دادی، به ما هم بده.
دلم می‌خواهد این حرفها پیش شما بماند. اگر من مُردم، تزلزل نداشته باشید. من تاریخات را نقل می‌کنم که در حیاتم و مماتم هوشیار باشید. شما شب و روز در جلسه باید پَر بزنید، فراموش نکنید. دست از این خانه و سخاوت برندارید تا رجعت.
این خانه، خانه آخرت است، بزرگترین گناه به هم زدنِ این جلسه است. من شما را فراموش نمی‌کنم، شما هم یاد من باشید.
یا علی
