منتخب: حرکت نکردن سر امام حسین در منزلی
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی [۱]
عزیزان من! بیایید تفکر داشته باشید! کجا امام حسین (علیه‌السلام) را کشتند؟! والله جسم علیین امام زیر سُم اسب رفت، مگر نور خدا زیر سُم اسب می‌رود؟! ای مداح! ای روضه‌خوان! چه می‌گویی؟ مگر امام حسین (علیه‌السلام) مُرده است؟! چرا او را مُرده حساب می‌کنی؟! دهانت پُر از آتش شود! مگر سرش آیه قرآن نخواند؟! مگر نفرمود «أم حَسِبتَ أنّ أصحاب الکهف و الرّقیم کانوا مِن آیاتنا عجباً»؟! چرا معرفت نداری؟! تو که معرفت نداری، چرا حرف امام را می‌زنی؟! حرف خودت را بزن! مگر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) نیست که بعد از شهادتش وقتی تابوت را حرکت دادند، جلوی آن را گرفت؟! امام حسن (علیه‌السلام) فرمود: کیست که جلوی تابوت پدرم را گرفته؟ خودِ علی (علیه‌السلام) است! می‌فرماید: حسن‌جان! من هستم! غصه نخورید! هر کجا تابوت پایین آمد، مرا همان‌جا دفن کنید.
حالا می‌بینند سردابه‌ای است که نوح پیامبر برای وصیّ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) درست کرده؛ پس خدا همه را پیش‌بینی کرده است. نوح، دومین پیامبر از صد و بیست و چهار هزار پیامبر خداست؛ یعنی همان‌موقع امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) وصیّ بوده؛ ای اهل تسنن! چه می‌گویید که علی (علیه‌السلام) وصیّ نیست؟! خدا عمر و ابابکر را لعنت کند! تمام جنایات، تقصیر این دو نفر است که ائمه (علیه‌السلام) را خلق حساب کردند. الآن هم اگر کسی این‌ها را خلق حساب کند از همان‌ها و نسل آن‌هاست؛ در هر مقامی می‌خواهد باشد. ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) نور خدا هستند.
وقتی اهل‌بیت را حرکت دادند، از بیراهه بردند. امام حسین (علیه‌السلام) خیلی مواظب بچه‌هایش بود و هوای آن‌ها را داشت. یک‌وقت دیدند آن نیزه‌ای که سر امام حسین (علیه‌السلام) به آن است، حرکت نمی‌کند و نگاه امام به این طرف است. اهل‌بیت می‌فهمیدند که هر مشکلی دارند، باید پیش حجت خدا، امام سجاد (علیه‌السلام) ببرند. نزد حضرت آمدند و گفتند: آقاجان! این نیزه را نمی‌شود حرکت داد، انگار به زمین کوبیده شده است. امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود: ببینید که همه بچه‌ها هستند یا نه؟ ممکن است بچه‌ای به زمین افتاده باشد. وقتی رفتند، دیدند که یکی از این دخترک‌ها افتاده است. پیش آن دختر رفتند و او را سوار کردند. [۲]
یا علی
