منتخب: ابراهیم پسر پیامبر
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است. حضرت زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی[۱]
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) پسری به نام ابراهیم داشت، آقا امام‌حسین (علیه‌السلام) روی یک زانویش و ابراهیم روی زانوی دیگرش بود. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) قدری کیف می‌کرد و لبخند می‌زد، دست روی سر آقا امام‌حسین (علیه‌السلام) و ابراهیم می‌کشید. فوراً جبرئیل نازل شد و گفت: حق سلامت می‌رساند و می‌گوید: یا رسول‌الله! آیا کیف می‌کنی؟ یکی از این‌ها را باید قربانیِ یکی دیگر کنی! ببینید دنیا کیف ندارد، کیف برای بعد از دنیاست. من نمی‌گویم بچه‌تان، زن‌تان، دخترتان را نخواهید، دلم می‌خواهد شما در این حرف تفکر پیدا کنید! آن‌ها را بخواهید؛ اما کیف حقیقی در آخرت است. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) حساب کرد که اگر امام‌حسین (علیه‌السلام) را قربانیِ ابراهیم کنم، حضرت‌زهرا (علیهاالسلام) ناراحت می‌شود، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، امام‌حسن (علیه‌السلام) و حضرت‌زینب (علیهاالسلام) ناراحت می‌شوند، خودش هم ناراحت می‌شود، گفت: یا أخا جبرئیل! من ابراهیم را فدای حسین (علیه‌السلام) می‌کنم، طولی نکشید که آقا ابراهیم از دنیا رفت. [۲] حالا که او را فدا کرده، فرمود که قبرش را محکم کن! بعد فرمود: خدا رحمت کند، کسی‌که محکم کار کند. بعضی ایراد می‌کنند و می‌گویند چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در فوت ابراهیم گریه کرد؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گریه‌اش شکرانه بود؛ می‌گفت: خدایا! شکر، تا من رفتم یک ذره کیف کنم، جلوی مرا گرفتی. خدایا! شکر که من ابراهیم را فدای حسین (علیه‌السلام) کردم. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گریه شوق می‌کرد نه برای ابراهیم؛ جان ابراهیم در دستش است؛ این‌که گریه ندارد.
به شما می‌گوید اگر مجلس ختمی رفتی، خودت را نشان صاحب عزا بده! چرا این را می‌گوید؟ می‌خواهد که غم و غصه از دلش بیرون برود؛ می‌گوید ریا کن! خودت را نشانش بده تا قدری قلبش تجلی پیدا کند؛ [باعث تسلّی خاطرش بشوی؛] نه این‌که قلبش را غم‌ناک کنی. روایت داریم: وقتی عزیزی از دنیا می‌رود، مرد باشد یا زن، اگر برایش گریه کنید، آن‌جا [در عالم برزخ] سر به زیر است. خیلی‌ها بعد از مرگ‌شان به خواب نزدیکانش آمده‌اند و گفته‌اند که برای ما گریه نکنید؛ آن‌جا ما را ملامت می‌کنند. چرا ملامت می‌کنند؟ چون ملائکه دارند شما را می‌بینند، می‌گویند این شخص از زندان به رضوان رفته، پیش امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و زهرای‌عزیز (علیهاالسلام) رفته، این‌ها دارند برای او گریه می‌کنند. گریه خیلی جاها منع شده‌است، فقط باید برای امام‌حسین (علیه‌السلام) گریه کرد، ببین این‌قدر این مطلب مهم است که وقتی آن شخص خدمت امام‌صادق (علیه‌السلام) آمد و برای امام گریه کرد. فرمود: چرا گریه می‌کنی؟ گفت: برای شما؛ (آخر از زهری که منصور به امام داده بود، فقط استخوان سر حضرت مانده بود؛) امام فرمود: برای من گریه نکن! برای جدّم حسین (علیه‌السلام) گریه کن! [۳]
یا علی
