رمضان 83؛ رشد، معرفت به ولایت است؛ تفسیر سوره یوسف
بسم الله الرحمن الرحیم
یعنی [اشعار] روح آدم را جلا می‌دهد، یعنی آدم خوشحال میشود که [می‌گوید] این‌ها یک همچین حجتی بودند، این‌جوری بودند. خیلی اشعار خوب است، اما آن یقین باز بهتر از اشعار است. یعنی اشعار را گوش بدهید، آن‌وقت یقین هم داشته‌باشید. علم‌الیقین، حق‌الیقین، یقین؛ [یعنی] علم داریم این عالَم [خدایی] دارد، از آن‌طرف یقین هم داریم. علم داریم، می‌گوییم حق هم هست، اما آن حق را شیطان نمی‌گذارد ما عملی کنیم؛ آن‌وقت آنجا با علم‌الیقین، با حق‌الیقینت سقوط می‌کنی. پس باید شما قربانتان بروم، روی یقین خیلی کار کنید که ان‌شاءالله، امیدوارم که یقین داشته‌باشید. وقتی‌که آدم توی اصحاب‌امیرالمؤمنین، اصحاب‌پیغمبر خُرد میشود، گیج میشود. این‌ها چقدر سالهای سال [خدمت ائمه بودند]؟
شما افتخار می‌کنید [که] ما در یک جلسه‌ای هستیم، من افتخار به شماها می‌کنم [که] می‌آیید گوش می‌دهید، افتخار به این مداح عزیز می‌کنم؛ این‌ها افتخارند، اما یقین یک‌حرف دیگری است که ما یقین داشته‌باشیم. آنها هم از ما یقین می‌خواهند. چقدر [مردم] خدمت پیغمبر بودند؟ چقدر این‌ها جنگ رفتند؟ چقدر خرما توی دهانشان می‌گذاشتند می‌مکیدند؟ من تاریخات اسلام را روانم، نمی‌خواهم ادعا کنم، خیلی روانم. مثل یک کتابی که روان است، من تاریخات اسلام را روانم. چقدر این‌ها این‌جور بودند، همه‌شما باید این‌جوری باشید. امروز بشر باید دانشجو باشد؛ اگر بشر دانشجو نباشد، این بشر سقوط می‌کند. شما باید ببینید چه کسانی بودند، اما این‌ها یقین نداشتند؛ به‌خصوص این دو نفر که امام‌صادق می‌گوید آنی ایمان نداشتند. ایمان، یقین است؛ ایمان اصلاً یقین است که ما یقین داشته‌باشیم.
جناب آقای‌فلانی روح ما را تجلی داده، نمی‌خواهم توی این نوار من روح شما را نگران کنم. با این امام‌حسن چه‌کار کردند؟ چه‌کار کردند؟ فرش از زیر پایش نکشیدند؟ جنازه‌اش را تیرباران نکردند؟ یقین ندارند، نور خدا را تیرباران کردند. چه‌کسی کرد؟ انگلیس‌ها؟ امریکایی‌ها؟ کجایید؟ ای بشر بیدار شو. به این‌که من نماز می‌خوانم، نمازشب می‌خوانم، حرفهایی [بزنی]، [به] این حرفها نیست. اصل آن‌چیزی است که تو را نگه‌دارد سقوط نکنی، آن‌هم ولایت است، ولایت نمی‌گذارد تو سقوط کنی. ببین چهار نفر پناه به‌ولایت آوردند، از شاخص‌های این جهان شدند: سلمان، اباذر، میثم، مقداد، عمار یاسر. آنها که سقوط کردند، یقین نداشتند. عزیزان من، قربانتان بروم، یقین داشته‌باشید. باید بشر خیلی توجه کند [که آنها] کجا رفتند؟ آنها رفتند خلق را قبول کردند. اما توجه کنید که با آقا امام‌حسن چه کردند؟
خدا می‌داند [اگر] جشن باشد، هر جشنی باشد من می‌سوزم. لبم پرخنده است، شوخی هم می‌کنم، باردی [مزاح] می‌کنم؛ ولی جگرم می‌سوزد. می‌گویم آقاجان [امام‌زمان] تا تو نیایی روی این جگر من کسی آب نمی‌ریزد، خاموش نمی‌شود. برای همین آقا امام‌حسن [می‌سوزم]، چه جسارت‌هایی [به ایشان] کردند؟ چه‌کار کردند؟ هم پدرش [امیرالمؤمنین] مظلوم بود، 
۵ هم آقا امام‌حسن مظلوم است، هم امام‌حسین مظلوم است. داد می‌زند پیغمبر [که] حسن قیام کند یا قیام نکند مثل قیام است، [صلحش] قیام است. حالا به او می‌گویند مُذِل‌المؤمنین، چرا تو ما را ذلیل کردی؟ چرا صلح کردی؟ حالا می‌گوید من شما را می‌خواستم حفظ کنم. معاویه داشت لول [مست، بی‌شرم] می‌شد، شما رفتید طرف معاویه. اگر معاویه لول می‌شد، چهارتا شیعه پدر من را [از روی زمین] برمی‌داشت؛ من به‌واسطه [حفظ] شما صلح کردم. خب بفرما، این‌ها می‌آیند چه‌کار می‌کنند؟ این‌ها می‌آیند چه‌کار می‌کنند؟ همین‌ها نیامدند دیگر. تا یک لشکری را [امام] صف‌آرایی می‌کرد، [می‌رفتند طرف معاویه.] تاحتی روایت داریم [به‌معاویه گفتند می‌خواهی کت‌های امام را ببندیم برایت بیاوریم؟] خدا رحمت کند حاج‌شیخ‌عباس را، من همیشه حرف استاد بزرگوار را می‌زنم، اگر من مُردم شما هم یاد من باشید. نگویید استاد، بگو آن بچه رعیت، من نمی‌خواهم به‌من بگویید استاد. اما ببین [آنها] چه‌کار کردند، توجه می‌فرمایید من چه می‌گویم؟
حالا آقا امام‌حسن چه‌کار کردند با او؟ چه‌کسی کرد؟ نمازخوان‌ها، حج‌بروها، بیتوته‌کن‌ها. چه‌کسی کرد؟ توجه کنید، ما اغلبمان همین‌جور هستیم. ببخشید، من که این حرفها را می‌زنم، می‌خواهم توی این نوار بماند. بفهمد کسی‌که این نوار را گوش می‌کند، والله من به اهل‌جلسه نمی‌گویم، به‌دینم به اهل‌جلسه نمی‌گویم، می‌خواهم هشدار [دریافت] کنید. این‌ها چه‌جور بودند؟ این‌ها در دلشان یک بغضی بود، پِی رهبری می‌گشتند. الان هم هست، ما پِی یک کسی می‌گردیم که جلو بیفتد، بیفتیم دنبالش، حالا هرکه هست. من دلیل می‌آورم برای شما، دلیل من این‌است که وقتی امام‌حسین [به لشکر] گفت من چه کردم [که من را می‌کشید]؟ آخر من گناهم چیست؟ گفتند «بغضاً لأبيک» [یعنی بغض امیرالمؤمنین]. پس این‌ها نماز می‌خوانند با «بغض أبیک»، جهاد می‌روند با «بغض أبیک»، بیتوته می‌کنند با «بغض أبیک«، روزه می‌گیرند با «بغض أبیک»، جهاد می‌روند با «بغض أبیک».
کجاییم ما؟ این‌را باید بشر از خودش دور کند، نه [این‌که] عبادتی بشود، [باید] ولایتی بشود. آن ولایت تو را نجات می‌دهد عزیز من، نه عبادت. اول کارهایمان گفتند ایشان می‌گوید عبادت نکنید، کِی من می‌گویم عبادت نکنید؟ اصلاً عبادت کار است، عبادت کار است. چرا می‌گوید یک کاسب اگر [خوب کار کند] حبیب‌الله، حبیب خداست؟ چرا؟ [چون] قشنگ کار می‌کند. عبادت کار است قربانتان بروم، حالا کار مزدش را چه‌کسی می‌دهد؟ اگر توی صداقت باشی، خود ولایت می‌دهد، خود امیرالمؤمنین می‌دهد، خود خدا می‌دهد. پس حرف یک‌چیز دیگری است. یک‌حرف دیگر [هست]، یک‌حرف بالاتر از این‌است، آن اطاعت است، آن اطاعت است. گفتم به شما خر بلعم اطاعت کرد، می‌رود بهشت؛ بلعم [اطاعت] نکرد، می‌رود جهنم. شیطان با سیصد سال عبادتش اهل‌جهنم است، اطاعت نکرد. بیایید اطاعت کنید. اصلاً این عبادت، اطاعت است.
مگر این عبادت رسول‌الله شوخی است؟ اگر رسول‌الله می‌گوید الله‌اکبر، به عقیده من تمام خلقت می‌گوید الله‌اکبر. چرا می‌گوید؟ مگر خلقت، امر رسول‌الله را اطاعت نمی‌کند؟ مگر «انّ الله و ملائکته یصلّون علی النبی، یا ایها الذین آمنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیما»، (صلوات بفرستید) [نازل نشده؟] مگر امر نمی‌شود [پیغمبر را] اطاعت کنید؟ حالا پیغمبر چه‌کار دارد می‌کند؟ یک‌ذره کندی کرد. والله، به‌دینم رسول‌الله کندی نکرد، کندی رسول‌الله به این‌بود که [می‌خواست] علی‌بن‌ابوطالب را معرفی کند. آقاجان من، ۱۰ قربانت بروم، ببین من دارم چه می‌گویم، رسول‌الله که کندی ندارد که. یک‌ذره کندی کرد، [خدا] گفت یا محمد، (صلوات بفرستید)، [اگر علی را معرفی نکنی،] کاری نکردی. یک الله‌اکبر که پیغمبر می‌گوید، [تمام خلقت می‌گوید]. مگر «انّ الله و ملائکته یصلّون علی النبی» [نیست؟] به تمام خلقت [امر] شده که نبی را احترام کنید، نبی را رهبری کنید، تسلیم نبی بشوید. اگر پیغمبر می‌گوید الله‌اکبر، تمام خلقت می‌گوید الله‌اکبر؛ اگر می‌گوید الحمدلله، نماز می‌خواند، تمام خلقت انگار کن که ذکر می‌گوید، تمام خلقت با پیغمبر هماهنگ می‌شوند.
چرا شما توجه به‌ولایت ندارید؟ چرا ولایت را همچین کوچک نگاه می‌کنید؟ تو خودت کوچک هستی، چرا توجه نداری؟ حالا با تمام عبادت‌هایش، [خدا می‌گوید اگر] علی را معرفی نکنی، کاری نکردی؛ تمام عبادت پیغمبر کار شد. چرا؟ چرا؟ می‌ترسم تند شود توی نوار، خدا عبادت نمی‌خواهد. خدا عبادت [نمی‌خواهد]. اگر جهنم هم بروم این حرف را می‌زنم، یعنی دید ولایتم را می‌گویم. علی‌جان، پیغمبر جان، رسول‌الله، من را عفو کنید. دید ولایتم این‌است [که] تا حتی خدا عبادت نبی‌ها را هم نمی‌خواهد، اگر نه همین‌جا [به پیغمبر] نمی‌گوید کاری نکردی. چرا؟ خدا مقصدش را می‌خواهد. خدا مقصدش را می‌خواهد، مقصد خدا علی‌بن‌ابوطالب است. کجایید؟ تو اگر علی را بشناسی، مشاور [مشابه] درست نمی‌کنی؛ پس او را نشناختی. حالا چه به تو می‌کند؟ می‌گوید اگر از هزارتایتان یکی با دین از دنیا رفتید، ملائکه تعجب می‌کنند. تو دین نداری، دین علی‌بن‌ابوطالب است، دین حقیقت امام‌حسن است، دین حقیقت امام‌حسین است. خیلی ما بی‌تفاوتیم، همین چیز می‌خورید و کار می‌کنید؛ بیایید توی این حرفها کار کنید، بیایید یک‌قدری مطالعه کنید.
من به قربان یک‌جوانی بروم، فدای همه‌تان بشوم، اما کف پایش را می‌بوسم. گفت مگر این حرفها حرف‌ولایت نیست؟ این تشخیص داده‌است دیگر. یک‌نفر توی شما پیدا بشود [که معرفت داشته‌باشد]، من اصلاً شفا می‌گیرم. یک‌نفر وقتی بیاید معرفتش را عنوان کند، چنان آن معرفت جاذبه‌اش من را می‌گیرد. یکی هم می‌آید یک‌حرف خنک می‌زند، من حرف به او نمی‌زنم، اما مثل این‌است که یک‌خرده یخ می‌کشند پشت این گردن من. می‌گویم اگر این حرف را نزده‌بود بهتر بود، باز آبرویش محفوظ بود. یک‌حرف خنک می‌زند، می‌بینم که این روایتش مثل این درخت‌های کاج است [که ثمر ندارد]. (ما به نظرمان، آقایان این سوره حضرت‌یوسف را نمی‌رسیم بگوییم امشب. نترسید نمی‌گویم، چون‌که آن طولانی میشود، یک‌وقت دیگر) چرا؟ بشر یک‌چیزی که می‌نشاند، می‌خواهد رشد کند. من دلم می‌خواهد همه شماها رشد کنید، من از رشد شما نتیجه بگیرم. از جمالتان [بهره] می‌گیرم، جمال شما جمال خداست، جمال شما جمال توحید است؛ اما من رشد شما را از جمالتان بهتر می‌خواهم. می‌بینم تا حتی این جمال فانی میشود، رشد شما باقی است. توجه می‌کنید من چه می‌گویم؟ رشد شما، معرفت به‌ولایت است. صلوات بفرستید. ۱۵
حالا عزیز من، ببین من چه می‌گویم. حالا چرا در تمام این خلقت، هرچه که خلقت است، تا حتی نبی‌ها [باید اطاعت کنند]؟ من کار هنوز [به ولی ندارم]، دارم من از نبی صحبت می‌کنم، نه از ولی. پیغمبر اکرم ولی [هم] است، من فعلاً الان توی نبی هستم. مگر نه این‌ها [پیامبر و امیرالمؤمنین] یک بدن هستند؟ دوباره می‌گویم [امیرالمؤمنین] با رسول‌الله [مثل] این‌است، ببین [دو انگشت یکسان]. قرآن هم [با عترت همین‌طور است]. وقتی پیغمبر می‌خواست دو چیز بزرگ بگذارد، می‌دانست این‌ها [امرش را] کم و زیاد می‌کنند، این‌جوری نکرد [که] یک انگشت کوتاه است، یکی بزرگ؛ این‌جوری کرد [دو انگشت یکسان را نشان داد]. گفت دو چیز بزرگ می‌گذارم: یکی قرآن است، یکی عترتم است. حالا اگر من دارم می‌گویم، جسارت یک‌وقت نشود، توی فکرتان شما نگویید که فلانی پیغمبر را کوچک‌تر می‌کند. من غلط می‌کنم، تو توجه کن، من الان توی نبی هستم. توجه فرمودی؟ نبی مثل این‌است که شما یک درخت نشاندی، این درخت است. الان یک درخت نشاندی، این درخت است، تولید این مثلاً گلابی و این‌هاست؛ تولید نبی باید ولی باشد. تولید نبی باید ولی باشد، اگرنه بی‌تولید است نبی.
چرا؟ یک‌روایت داریم [خدا به انبیاء] می‌گوید هفتادتای شما اگر علی را دوست نداشته‌باشید می‌سوزانمتان. چرا؟ نبی ترک‌اولی می‌کند، اما اگر علی را دوست نداشته‌باشد گناه است، گناهِ ناآمرزیدنی است، می‌سوزاند او را. تو چه هستی؟ حواست جمع باشد، به چهارتا نمازها و چهارتا چیزها گول نخورید. توی این باید کار کنیم ما، ما باید توی این ولی کار کنیم. دیشب به شما گفتم که شما چه‌کسی هستید، بعضی‌ها هم که تشریف نداشتند بفهمند. تو چه‌چیز هستی؟ اما تمام احترامت به‌واسطه ولایت است. [امام] می‌گوید شیعه از زیادی گِل ما خلق شده، یعنی از اول شما را لاگرفته پیغمبر، امیرالمؤمنین لاگرفته، تاحتی خدا لایت گرفته. کجاییم؟ عزیزان من، قربانتان بروم، یک‌قدری فکر کنید.
گفتم اشعار خیلی خوب است، [اما] اشعار ما را نجات نمی‌دهد. این‌قدر ابن‌ملجم اشعار گفت، اشعار خیلی جالب. تا حتی اشعار میگفت که مثلاً این علی وصی رسول‌الله است، این علی مشکل‌گشاست، این علی نمی‌دانم داماد پیغمبر است، این علی نمی‌دانم در عرش بوده، یک اشعاری دارد که نگو. حالا یکهو به امیرالمؤمنین گفت چرا پاسخ نمی‌دهی؟ گفت تو کُشنده منی. پس اشعار ما را نجات نمی‌دهد، اشعار می‌خوانی کِیف می‌کنی؛ این حرفها که من می‌زنم نجات است. گفت من را بکُش. گفت تو کاری نکردی، تو هنوز کاری نکرده‌ای. مُجرم وقتی آن خیانت از او صادر شد میشود مُجرم، گفت تو هنوز مُجرم نیستی. اما دارد به او می‌گوید، چرا دارد به او می‌گوید؟ آن اعمال هرکسی را امام می‌داند.
متوجه باشید عزیزان من، شب‌قدر [امام] اعمال شما را می‌بیند. همیشه می‌بیند، اما [شب‌قدر] اراده می‌دهد [به] آن ملائکه، که پرونده آنها که دوستشان هستند را می‌آورند می‌گذارند جلوی امام. تو را به حضرت‌عباس یک‌کاری بکنید امام‌زمان [را] لامحاله اگر خوشحالش نمی‌کنید، ناراحتش نکنید دیگر. [او] می‌فهمد تو کجا رفتی، نروید بابا جایی قربانتان بروم. گفتم که شما باید پرچم امر دستتان باشد، هرکجا امر است اطاعت کنید. خیلی بالاست حرف، دوباره بس‌که خوشم آمد تکرار می‌کنم، افتخار می‌کنم که این‌را فهمیدم. در تمام این خلقتی که خدا خلق کرده تا حتی انبیاء را، (پیغمبر اکرم سر جایش، او جزء خلقت نیست، جزء نور خداست) ، تمام را خلقت کرده مقصدش نبوده، ۲۰ مقصدش علی‌بن‌ابوطالب است، مقصدش امام‌زمان است. دور مقصد بگردید، ببین مقصد چه می‌گوید. اگر تو امر مقصد را اطاعت کردی، تو هم می‌شوی مقصد. تو چه می‌شوی؟ مشاور [مشابه] مقصد. چرا مشاور [مشابه] خلق می‌شوی؟ چرا مشاور [مشابه] خلق می‌شوی؟ صلوات بفرستید. حالا چه کنیم که ما مشاور [مشابه مقصد] بشویم؟ امرش را اطاعت کنیم.
خانم‌های عزیز، امر زهرا را اطاعت کنید، زهرا خودش امرش است. رویت را بگیر، جوراب کلُفت بپوش، چادر سر کن. این‌چه لباس‌هایی است؟ آخر من خانم‌ها الان به شما می‌گویم. این لباس اسلام را چه‌کسی درآورد؟ مگر آخوند اسلام است؟ او هم یک بنده خداست، مگر او اسلام است؟ فردای‌قیامت [خدا شما را] می‌آورد، [می‌پرسد] خانم این لباس‌ها چه بود؟ این لباس اسلامی بود، خب چه اسلامی؟ [آیا] من گفتم؟ رسول من گفت؟ قرآن گفت تو شبیه کفار بشوی؟ شبیه کفار [شدن] که حرام است که، چه می‌گویی؟ خانم چه می‌گویی آنجا فردای‌قیامت؟ مگر به قیامت اعتقاد نداری؟
من یک‌روایتی بگویم که من از خودم نگفته باشم. چهار نفر از [طرف] سلطان نجران آمدند خدمت پیغمبر [که] با پیغمبر حرف بزنند. تا سه‌روز پیغمبر این‌ها را نپذیرفت. این‌ها گفتند که چه‌کسی را پیغمبر خیلی دوست دارد؟ [یکی] گفت هیچ‌کس را مطابق علی‌دوست ندارد. رفتند گفتند علی‌جان، ما سه‌روز است آمدیم، چقدر پیاده آمدیم. ما از طرف سلطان نجران آمدیم، [آنجا] یک خاک دیگری است، جای دیگری است. چندین‌وقت ما صدمه خوردیم آمدیم، می‌خواهیم با هم صحبت کنیم، ایشان به‌ما گفته [بروید]. یک نگاهی کرد، گفت بروید لباس‌هایتان را عوض کنید. این‌ها رفتند لباس‌هایشان را عوض کردند، پیغمبر راهشان داد. راهشان داد و خیلی هم عذرخواهی از آنها کرد، اگر [قبلاً] سلام کردند جواب نداد[ه بود]، جواب سلام [آنها را داد]، خیلی احترامشان کرد. گفتند یا رسول‌الله چرا ما را نپذیرفتی؟ گفت شما یک لباس‌هایی داشتید [که] لباس خارجی بود، لباس اسلام نبود، پُر شیطان بود، هرچه من می‌گفتم شما قبول نمی‌کردید. خانم‌های عزیز، لباس شیطانی نپوشید [تا] عبادتتان را خدا قبول کند. بیا به حرف شوهرت برو. والله، بالله، خانم‌ها به‌غیر پدر و مادرتان هیچ‌کس مطابق شوهر شما را نمی‌خواهد. چرا؟ شما ناموسش هستید، دلش می‌خواهد حفظت کند. حرف شوهرهایتان را بشنوید.
من یک‌روایت دیگری بگویم خانم‌ها برای شما. یک‌نفر رفت مسافرت در زمان رسول‌الله، گفت که زن، من راضی نیستم از خانه بروی بیرون. این آمد و رفت مسافرت، مسافرت طول کشید، پدر این خانم مریض شد. [زن] پیغام داد به پیغمبر، بروم [دیدنش]؟ گفت نه. [پدر] مریض شد گفت نه، مُرد گفت نرو؛ گفت شوهرت راضی نیست، نباید بروی. خلاصه شوهر آمد و گفت [پدرم] مریض شد و مُرد؛ [آنها] نرفتند. فوراً جبرئیل نازل‌شد، [گفت] یا محمد، (صلوات بفرستید)، پدر و مادر این خانم اهل‌عذاب بودند. من به واسطه‌ای که این خانم امر شوهرش را اطاعت کرد، هم پدرش را، هم مادرش را، هم خودش را آمرزیدم. خانم‌های عزیز بیایید شوهرهایتان را احترام کنید، دنیا می‌گذرد والا. او هم باید یک اندازه‌ای مراعات شما را بکند، ۲۵ یک مشهدی ببردتان، یک عمره‌ای ببردتان، البته پول داشته‌باشد.
حالا یک‌روایت دیگر بگویم، امیرالمؤمنین، علی علیه‌السلام می‌خواهد ما را ادب کند. [پیامبر] دست زهرا را گذاشت توی دست امیرالمؤمنین، گفت زهرا جان چیزی نخواهی که شوهرت امکان [تهیه آن‌را] نداشته‌باشد. تمام عالم امکان، امکانش به‌واسطه ولایت است، این‌را مال تو گفته خانم. چیزی که از شوهرت می‌خواهی، نینداز او را توی بانک، برود وام بگیرد، نمی‌دانم از این‌طرف بگیرد، کار چیز کند. حالا یک احتیاجی به تو دارد، تو هم احتیاج به‌خدا داری. اگر الان احتیاج به تو دارد، نگو این احتیاج دارد، امر من را اطاعت می‌کند. امری که به شوهرت می‌کنی باید امر خدا باشد، اگرنه فردای‌قیامت خدا پدرت را درمی‌آورد. توجه فرمودید من چه می‌گویم؟ ببین من همه را خانم‌ها از روی روایت و حدیث گفتم، کسی نگوید این سواد ندارد. سواد سیاهی است، اما اگر سواد توأم به امر شد میشود نور.
اگر سوادِ آقایان توأم به امر شد میشود نور، آن‌وقت میشود نور علی نور؛ یعنی سواد خودش یک [سیاهی است]. این خانم‌ها که الان یک‌خرده چیزند، می‌گویند ما نمی‌دانم دیپلم داریم، لیسانسه‌ایم، خودمان را می‌توانیم اداره کنیم. حقوق هم می‌گیریم، اداره می‌کنیم. تو می‌دانی حقوقت را باید خمس، سهم امامش را بدهی؟ او که نمی‌دهد که. الحمدلله، خانم‌هایی هستند توی شما که خمس و سهم امامشان را می‌دهند. امیدوارم که این خانم‌ها را خدا با حضرت‌زهرا محشور کند. امیدوارم که ولایتشان را خدا حفظ کند. امیدوارم هم این‌جا عزیز باشید خانم‌ها، هم آنجا. اما دوباره تکرار می‌کنم، بدانید که این صورت‌های ماهرو، زبانم لال بشود، الان را نمی‌گویم، می‌رود لای خاک. بدانید این‌صورت شما خانم‌ها امانت خداست. تو خودت آیاتی، صورتت امانت است، باید نشان شوهرت بدهی، نشان چه‌کسی می‌دهی؟ خدا لعنت کند آن‌کسی‌که گفت رویت را نگیر. روی تو خانم امانت است، باید در اختیار شوهر و همسرت بگذاری.
چرا می‌گوید اگر یک غسل بکنی مطابق موهایی که در بدنت است ملائکه برایت طلب‌مغفرت می‌کنند؟ اما می‌گوید اگر غیر آن [ازدواج] باشد، آن مو که آن عرق می‌آید بیرون نجس است. بی‌حیاگری کردم، چه‌کنم؟ می‌خواهم شما هدایتید، هدایت‌تر بشوید؛ با آیات و احکام، با روایت‌ها و حدیث، با حرف‌های پیغمبر، با حرف‌های امیرالمؤمنین [بیان می‌کنم].
عزیزان من، بیایید گوش بدهید. تو الان مادرت چه شد؟ این مادر پیر چه شد؟ چه‌جوری شده؟ تو هم همین‌جور می‌شوی، خدا این قدرت را از تو می‌گیرد. این‌صورت ماهرو چروک چروک میشود، مواظب باش عزیز من. هر چروکی که [در صورت تو باشد که] این‌صورت را نامحرم ندیده باشد، هر چروکی که در صورت یک خانم پیرزن باشد نور است، مثل ناودان نور است آن چروک.
مواظب باشید عزیزان من نزدیک شب احیاست، خودتان را احیا کنید. اصلاً احیا یعنی احیا کردن خود، نه این‌که بروید توی گوشه مسجد و یک‌قدری نمی‌دانم میوه ببری و یک‌قدری بگویی و یک‌خرده چایی بخوری و پِی وقت بگردی و [بگویی] کِی سحر میشود. پِی کجا می‌گردی؟ بیا پِی وقت ولایت بگرد، بیا قدردانی از ولایت کن، بیا [شب] احیا خودت را احیا کن. عزیزان من، قربانتان بروم، جوانان‌عزیز، فدایتان بشوم، بیایید ما یک باند توحید بشویم. بیایید یک باند ولایت بشوید، بیایید یک باند امر بشوید. بیا کسی بشو که به‌واسطه تو یک شهری حفظ است. ۳۰ تو هرچه تقوا داشته‌باشی، هی خدا به تو عنایت می‌کند، هی خدا حفظت می‌کند.
چرا با تمام این شرایط آخرالزمان [که می‌گوید] زنها این‌جوری می‌شوند، مردها این‌جوری می‌شوند، علما این‌جوری می‌شوند، صفا می‌رود، همه به نزول برخورد می‌کنند، بدعت به دین می‌گذارند، نمی‌دانم چیز حلال پیدا نمی‌شود، [برای مؤمن خیر است؟] بابا این‌ها را پیغمبر گفته، من که نمی‌گویم که. این‌هم [که می‌گویم چون پیغمبر] می‌گوید اذان بگو، من دارم اذان می‌گویم، من از خودم نمی‌گویم که، توجه بکنید. حالا یک‌دفعه می‌گوید برای مؤمن چه میشود؟ می‌گوید برای مؤمن خیر است، یعنی مؤمن را شر نمی‌گیرد، چرا توجه نداری؟ اصلاً مؤمن را شر نمی‌گیرد. بیا مؤمن بشو؛ شر نگیرد تو را، شر پیش خود است. اصلاً شر مؤمن را نمی‌گیرد، توجه فرمودید؟ چون مؤمن شر را نمی‌خواهد، مؤمن خیر را می‌خواهد، خب خیر می‌گیرد او را.
می‌فهمید من چه می‌گویم؟ آره؟ فکر می‌کنید رویش یا نه؟ بیایید فکر کنید روی این حرفها. [اگر] خدا شما را متقی قرار داده، شما مؤمن هستید، اصلاً شر سراغ شما نمی‌آید. به تمام مقدسات عالم، من از جوانی‌ام این زنها را می‌دیدم، جسارت میشود، این زن‌های نامحرم را مثل یک گوساله، گاو می‌دیدم. باز آن گاو را یک‌خرده نگاه به آن می‌کردم، به این‌ها نگاه هم نمی‌کردم. اصلاً دیگر آدم تویش نیست [که] نگاه کند. اصلاً شر توی تو نیست دیگر، اگر شر توی توست برو یک‌فکری برای خودت بکن، هنوز هم [گرفتاری]. صلوات بفرستید.
خب، عزیز من، جوانان‌عزیز، قربانتان بروم، همه آنها یک امری است توی زانویت، آن‌وقت تولیدت میشود فاطمه‌خانم، حظ می‌کند آدم دیگر. بله؟ خب همین‌است دیگر. حالا می‌گوید اگر توهین به این تولیدت بکنی، خانه من را خراب کردی. از تو این باید عمل بیاید، نه گناه، نه معصیت، نه غیر خدا. تو تولیدت این‌است، این‌جور باید باشد. من به شما نمی‌گویم، به آنها می‌گویم، اگر داد هم می‌زنم به آنها می‌زنم.
این‌ها [بعضی آیات قرآن را] بشر وقتی می‌خواهد بخواند [با آنها] گذران است، یعنی خودش خیلی توجه ندارد. آیه‌های قرآن خیلی زیاد است، [بشر با بعضی از آنها] گذران است. اما آیه‌های قرآنی است که خیلی روشن است، بعد همه‌کس چه باسواد، چه بی‌سواد، چه عالِم، همه این‌ها آن آیه را درک می‌کنند. یکی از آیات قرآن این‌است که سوره حضرت‌یوسف است. این [را] هم انسان می‌بیند، هم انسان‌ساز است، هم عبرت‌انگیز است، هم هشدار است، خیلی آیه عجیبی است. اما این آیه را کسی [باید] عنوان کند با معنی، یعنی ما باید (گفتم به آن‌آقا) عصاره هر مطلبی را بفهمیم؛ عصاره قرآن ولایت است. اگر شما عصاره قرآن را توجه نکنی، اصلاً قرآن را توجه نکردی. حالا شما ابتدا ببین، یک‌وقت شما آقاجان کارَت خیر است، داری [کار] خیر می‌کنی، اما باید مواظب شرش هم باشی. آخر کار خیر شر دارد؟ نه. چرا [شر میشود]؟ [چون] مواظبش نیستی.
آقای یعقوب، ۳۵ یک دستگاهی داشت، یک گوسفندی می‌کشت، یک‌چیزی می‌کشت، این منحصر به فقرایی که مثلاً در این شهر می‌آمدند بود، نه مال اهل‌شهر. که حالا شما آمدی گرسنه‌ات است، چیزی [غریبی]، می‌گفتند برو خانه یعقوب. حالا یک بنده‌خدایی آمد روزه بود، آمد [درِ خانه یعقوب] و حالا اعتنا به او نشد یا هر چیزی بود رفت. گفت خدایا من آمدم درِ خانه پیغمبرت، این‌هم که ما را رد کرد که. یعنی [یعقوب] مواظب نبود، من دارم می‌گویم کار خیر هم می‌کنید مواظب باشید. توی این کارتان خیلی باید مواظب باشید. خب حالا این شد و یک‌قدری من دارم به شما می‌گویم، اشخاصی که رو به شما می‌زنند، ناامیدش نکن. حالا اگر عرض بشود خدمت شما ده‌تومان است به او بده، بیست‌تومان است به او بده؛ ناامیدش نکن، حتی [اگر] می‌دانی مستحق نیست. این رو به تو زده، خدا رحمت کند، این جمله را حاج‌شیخ‌عباس گفت، رو به تو زده، رویش را بگیر. حالا می‌دانی مستحق هم نیست، یک‌چیزی به او بده.
حالا این [یعقوب] نداد. این‌زمان، زمانی بود که برده‌خری بود. آخر من با یکی از علما که کتاب بَرده‌ای را نوشته‌بود، [صحبت کردم]. در مشهد رفتم خدمتشان، با او بحثم شد. گفتم چه میشود که این [بَرده] هم مسلمان است، این‌هم دوست ائمه [است]، چطور میشود که این برود کار کند، [او] به این خیش [گاوآهن] ببندد؟ این چیست آخر؟ گفت من در کتابم این‌را نوشتم. گفتم من آمدم پیش خودت، تو کتابت را نشان من می‌دهی؟ جواب‌بده دیگر. آن آقای ابطحی بود، همچین چیزی؛ آنجا آن بنده‌خدا آقای شهیدی‌نیا کنارش بود. کتاب بَرده‌ای را در ایران ابطحی نوشته، ما رفتیم پیش او. خلاصه، جوان قدرت دارد دیگر، حالا از این‌جا می‌خواهیم برویم آنجا این‌قدر خجالت می‌کشیم که [نگو]. اما جوان یک قدرت در حد ولایت دارد، کسی را نمی‌بیند. حامی‌اش ولایت است، با ولایت سر و کار دارد، نه با بعضی‌ها، حالا هرکه می‌خواهد باشد. حالا هرچه می‌خواهد عظمی باشد، آن عظمائیتت را ولایت کوچک می‌کند.
حالا آقاجان من، ببین من چه می‌گویم. این آقای یعقوب یک کنیز خرید، کنیز یک پسر داشت. [بعد] یک چند وقت که [بزرگ] شد، این پسر را فروخت. یک‌دفعه این زن بنا کرد گریه‌کردن، گفت ای‌خدا من با بچه‌ام آمدم [در] پناه پیغمبرت، بچه من را فروخت. یک‌کاری است شرعی‌اش درست‌است، عُرف درست نیست. من یک‌چیز بگویم شب احیاست، شب تولد آقا امام‌حسن است، عیبی ندارد. ما می‌رفتیم حمام سفیداب، خانه ما دمِ خانه آقا بهاءالدینی بود، آنجا حمام سفیداب بود. ما رفتیم دیدیم این بنده‌خدا کیسه‌کش [حمام] خیلی ناراحت است. گفت که، (حالا شرع را می‌خواهم بگویم)، آره این آقای غفوری دندان‌ساز بود. گفت که این می‌آید از این‌جا [خزینه] می‌رود توی این [قسمت] نماز‌خوان، این باید پایش را بگذارد توی این حوض که پر است، نمی‌گذاشت. گفت ما چند دفعه به او گفتیم، این می‌گوید نه، من نمی‌دانم از آقای‌فلانی تقلید می‌کنم، او صحن حمام را پاک می‌داند. گفت ما رفتیم پیش آقای بهاءالدینی، گفتم آقای بهاءالدینی این می‌آید، [این‌طور می‌کند]. حمامش هم مفتکی بود، [طرف] یک‌خرده داشت، خیلی می‌آمد.
گفت من می‌روم که شلنگ بیندازم به این خزینه، تا چیز [تمیز] کنم از این آب خزینه چندتا قُلُپ باید بخورم، این آب کثیف [می‌رود در دهانم]. آره دیگر، خیلی [خزینه] کثیف بود دیگر. [گفت] شما هم [به او بگویید]. گفت بهاءالدینی هم به او گفته، می‌گوید آقا من از مرجع تقلیدم تقلید می‌کنم. اتفاقاً تا ما رفتیم، این آمد آنجا کیسه بکشد. ۴۰ ما به او گفتیم آقای‌دکتر ما یک خواهشی از تو داریم، آره، مثل بچه آدم. آره دیگر، یک‌وقت آدم بچه آدم میشود دیگر، اما کسی باور ندارد. هیچ، [گفتم] یک خواهشی از شما دارم؛ گفتم شما که از آنجا می‌آیی، خب پایت را بگذار توی این حوض [بعد] بگذار این‌جا. این بیچاره [حمامی] یکی از مشتری‌اش برمی‌آید [از دست می‌دهد]، یکی هم که آب را هزینه باید بکند [دوباره بشوید]. گفت [کارم] اشکال ندارد، شرعاً درست‌است. گفتم که شرع با عُرف باید جور باشد، اصل شرع [تنها] نیست، عُرف هم هست. گفتم که آدم اگر زنش را ماچ کند چطور است؟ خب عیبی ندارد. گفتم زیر گدار [معبر] سفیداب ماچش کن، توی خیابان ماچش کن، توی گذر ماچش کن، لامروت ماچش کن. آقا این دفعه دیگر می‌آمد عوض دوپایی، سه‌پایی [پایش را] می‌زد توی این [حوض]. فهمیدی؟ [حمامی] گفت ای‌خدا پدرت را بیامرزد حاج‌حسین، جان ما را راحت کردی.
آقای یعقوب، قربانت بروم، نگو شرع است، عُرف هم هست. این [کار یعقوب] همین ترک‌اولایش شد. حالا زن چه گفت؟ گفت خدا جدا کرد بچه من را. [خدا] گفت بچه‌اش را جدا می‌کنم. تو خیال نکن آیت‌الله خدا [فقط] طرفدار توست، طرف زن هم هست، خدا کسی را نمی‌بیند. خدای تبارک و تعالی آن‌که حق را اجرا می‌کند می‌بیند، اصلاً کسی پیش خدا کسی نیست، این چیزی نیست که. هیچ، [خدا] گفت بچه‌اش را جدا می‌کنم. شب یوسف یک خوابی دید، یعقوب فهمید که مبتلا شد. آقای یعقوب دوازده‌تا پسر داشت، دوتا از یک زنش داشت، ده‌تا از یکی‌دیگر. خدا رحمت کند حاج‌شیخ‌عباس را، می‌فرمود این بچه‌های یعقوب اگر یک داد می‌کشیدند، زنان کنعان سقط می‌کردند. خیلی قد و بالای [بلند داشتند و] قوی بودند. این‌ها آمدند به بابا گفتند بابا، آخر تو این یوسف را [بگذار بیرون برود]. من بارها می‌گویم اگر یکی دوتا پسر دارید، این‌ها را همه را یک‌جور ببینید. این یعقوب خیلی این یوسف را احترام می‌کرد، نه که او پیغمبر بود دیگر.
کار نداریم. حالا گفتند به‌ما بده او را، آخر [یوسف] جایی را بلد نیست، گذر را بلد نیست، جایی بلد نیست، ما ببریم او را [بگردانیم]. خلاصه [یوسف را] داد و [برادران] ماچش کردند، [او را] روی دوششان گذاشتند، خیلی احترام منافقی کردند به حضرت‌یوسف. بردند او را، آنجا یک‌قدری زدند این طفلک را، حالا که زدند می‌خواستند [او را] بکشند، بنیامین گفت نه. آن برادر [مادری] آقای یوسف بنیامین بود. قرآن می‌گوید دیگر، من دارم تفسیر برایتان می‌گویم، یک‌شب هم‌پای تفسیر بروید اشکال ندارد. اما از آقایان چیز، به‌خصوص حاج‌آقا عذرخواهی می‌کنم که وقتشان را می‌گیرم. آقایی که شما باشید، [بنیامین] گفت نه. گفتند چه کنیم؟ یک چاهی آنجا بود، گفت بیندازید او را توی چاه. آقا گرفتند او را، یوسف را انداختند توی چاه.
خدا به جبرئیل گفت یا جبرئیل، این‌همه جان بنده‌های من را گرفتی، کجا دلت سوخت؟ گفت خدایا امر را اطاعت کردم. من دو جا رقت کردم، یک‌جا وقتی گفتی یوسف را بگیر من در سدرالمرسلین [سدرة‌المنتهی] بودم، چه‌جور آمدم یوسف را بگیرم [که] ته چاه نخورد. عزیز من، این آیه این‌را می‌گوید، تو با خدا باش [تا] خدا بگیرد تو را. هر کجا تو با منی من خوشدلم، گر بُوَد در قعر چاهی منزلم. حالا جبرئیل گفت گرفتم او را، یکی هم عرض میشود خدمت شما، از برای شداد یا نمرود یک‌ذره رقت کردم. یکی هم از برای آن طفلی که [دریا] طوفانی شد، کشتی [شکست]، زنی به تخته‌پاره چسبید، رفت کنار دریا زایید. گفتی جان مادرش را بگیر، این بچه هی همچین همچین می‌کرد لای خاکها، من رقت کردم.
[خدا] گفت قسم به‌عزت و جلالم، این شدادی که ادعای خدایی کرد، این همان بچه‌است. پس خدا همیشه هوایت را دارد. ۴۵ قربانت بروم، فدایت بشوم، هوایت را دارد. ببین هوای بچه را چه‌جور دارد؟ هوای این [یوسف] توی چاه را چه‌جور دارد؟ دائم خدا نگهدار توست، حافظ توست، هوایت را دارد، کجا نگاه می‌کنی؟ هیچ، گفت چه‌جور شد؟ گفت وقتی‌که این جانش را گرفتم، شیری آمد بخورد او را، مهرش را انداختم در دل شیر، این بچه را بزرگ کرد، [یعنی] شداد را. خدا یک‌وقت می‌بینی شداد را هم بزرگ می‌کند، به این چون و چراها کار نداشته‌باش [که بگویی] چه‌کسی ظالم است، چه‌کسی چه‌جوری است. به او چه‌کار داری؟ خدا در کمین‌گاهش است، هرکه باشد پیرش را در می‌آورد؛ تو خودت ظالم نباش. هیچ، آقایی که شما باشی، گفت این‌جوری شد تا این‌که یواش‌یواش آمد شاه شد و گفت من خدا هستم و بهشت ساخت. یک صلوات بفرستید.
حالا حرف من سر این‌است، یوسف خیلی زیبا بود، یک‌روز رفت دمِ آینه گفت اگر من را بناست بخرند، به‌قیمت خیلی گران باید بخرند. این یکی، یعنی به خودش یک‌قدری این‌جوری کرد. یکی هم گفت کیست مثل من باشد؟ یازده تا برادر در این شهر دارم، چه‌کسی جرأت دارد به‌من حرف بزند؟ برادرهایم که نعره بکشند [زنها] سقط می‌کنند. از خدا یک‌ذره رفت آن‌طرف، اتکا به برادرهایش کرد. اتکا عزیزم به هیچ‌کس نکن، حالا همین [که یوسف] به آنها اتکا کرد، ببین می‌شوند دشمنش. به هیچ‌کس اتکا نداشته‌باش، فقط اتکایت به‌خدا باشد. می‌گویم این آیه خیلی آیه قشنگی است. حالا ببین چطور شد. حالا کسی آمد این‌جا آب از این چاه بکشد، دید یکی به دول [دلو آب] انگار چسبیده، نگاه کرد دید یکی است، کشید او را بالا. کشید او را بالا، دید پسر زیبایی است، گفت می‌رویم می‌فروشیم او را. حالا وقتی می‌خواست بفروشد، چون‌که [یوسف] گفت من را خیلی گران می‌خرند، روایت داریم، قرآن می‌گوید که [پیرزنی] چندتا دوکچه آورد [که] این‌را بخرد. چندتا دوکچه آورد بخرد او را. [فروشنده] گفت آخر به دوکچه [بفروشم او را]؟ گفت من می‌خواهم اسمم در [میان] آنها که یوسف [را] می‌خرند باشد. این‌جا یک‌خرده این‌جایش را این‌جوری کرد.
حالا برد او را آنجا، حالا حرفم سر این‌است. یواش‌یواش این‌که می‌خواست بخرد [به او] نداد. او که می‌خواست بفروشد گفت باید یک [طرف] ترازو پول باشد، یک [طرف] ترازو این [یوسف] باشد. هرچه [در کفه ترازو پول] ریختند [پایین] نرفت. یوسف درآمد گفت من ایمان دارم، پول ایمان ندارد. تا این‌که همین‌جور این خلاصه عزیز مصر این‌را خرید. حالا او را برد آنجا، حالا که او را برد آنجا، خب غلام است دیگر، آن [همسر] عزیز مصر یک خیالی برای این کرد و وقتی او نبود درها را بست و تاحتی می‌گویند هفت دربند بوده، حالا چند دربندش را خیلی من یقین ندارم. [یوسف را] برد و با این می‌خواست به‌اصطلاح یک‌دوستی برقرار کند. [زلیخا] یک‌چیزی انداخت روی بتش، گفت او نبیند. [یوسف] گفت من که چیزی روی بتم نمی‌‌توانم بیندازم. گفت یا با من دوستی کن، یا می‌گویم [شوهرم] بیندازد تو را توی زندان. یوسف گفت من زندان را بهتر از زنا می‌خواهم. همیشه نگو من این‌را می‌خواهم، این‌را می‌خواهم، مواظب باش چه‌چیز می‌خواهی. این [یوسف] نگفت من نجات می‌خواهم.
حالا [عزیز مصر] آمد و [زلیخا] گفت به شوهرم می‌گویم [یوسف] این‌جوری کرد. حالا سه‌تا بچه حرف زدند. اگر عزیز من، قربانت بروم، فدایتان بشوم، شما بیایید [در] راه حق، بچه‌ها می‌آیند [برایتان] شهادت می‌دهند. هنوز این بچه [را] خدا به او اجازه حرف نداده، اما راجع‌به تو شهادت می‌دهد. حالا آمدند، این بچه در گهواره بود، مال همان عزیز مصر بود. [زلیخا] آمد گفت که آره این می‌خواست خیانت کند، آن بچه گفت نه، آن‌که پشت پیراهنش پاره است او فرار می‌کرده. حالا چه شد؟ حالا وقتی‌که، (توی آن کتاب هم یک اشاره‌ای شده)، حالا وقتی‌که این [یوسف] از آنجا [جدا] شد، دست گذاشت در باز شد. ببین در بسته به رویت باز میشود [ای] آقایی که می‌خواهی گناه نکنی، اما تو با گناه مشترکی. تو می‌خواهی [گناه] نکنی [اما] یک‌قدری می‌خواهی بکنی، یک‌قدری می‌خواهی نکنی، [تو با گناه] مشترکی. تو مشترکی، گناه می‌قاپد تو را، گناه می‌کنی. حضرت‌یوسف درهای بسته به رویش باز شد، فرار کرد. حالا چه شد؟ انداخت او را در زندان. یک صلوات بفرستید. حالا چه شد؟
باز من دارم [می‌گویم]، تمام دادم این‌است که مواظب خدا باشید، ۵۰ خدا را فراموش نکنید، [خدا] آن به آن مواظبتان است. ببین این آیه هشداردهنده ماست. یکی که قسم می‌خورم بیست‌سال [پیش]، (الان یکی از شاگردهایش شاید این‌جا باشد)، میگفت من آیات سوره یوسف را چیز [تفسیر] کردم، هیچ‌کس مثل شما [تفسیر] نکرد؛ گفت ما توانش را نداریم این‌جوری بگوییم. حالا، [یوسف را] چه‌کارش کرد؟ حالا افتاد توی زندان. حالا که افتاده توی زندان، چون‌که از زلیخا گذشت، خدا تعبیر خواب به او داد. [برای] تعبیر خواب، خوابتان را به همه‌کس نگویید. صبح پامی‌شوی خوابت را به ننه‌ات نگو، ننه‌ات چه می‌داند؟ [می‌گویی] ننه من خواب دیدم، خودت را لوس می‌کنی؟ او هم یک‌جور دیگر تعبیرش می‌کند. یا می‌روی پیش آنها، این تعبیر خواب ندارد، این تعبیر خودش را ندارد. او تعبیر خودش را ندارد، تو می‌روی پیش او؟ صلوات بفرستید.
هیچ، آقایی که شما باشی [یوسف] افتاد زندان. حالا یک‌نفر [در زندان] بود شب خواب دید. [یوسف] به او گفت که تو این‌قدر مورد [عنایت] عزیز مصر بشوی، [که] سه‌تا دعا[ی اجابت شده برای تو] دارد، می‌گوید سه‌تا چیز از من بخواه. دوتا چیز [برای خودت] را بخواه، یکی [دیگر] هم بگو این جوان کنعانی بی‌تقصیر است. آقا یادش رفت بگوید. یک‌دفعه ندا آمد یا یوسف، چرا به او گفتی، من را فراموش کردی؟ هفت‌سال باید این‌جا بمانی. هفت‌سال عزیز مصر یادش رفت. این [یوسف] زندان موقت بود، نباید هفت‌سال بماند که، این زندان بازداشتی بود. [می‌خواست] بازداشتش کند ببیند زن به این‌کار داشته یا این [به او]؟ این‌که زندان دائمی نبود که، زندان بازداشت بود. آقا هفت‌سال زندان پایش افتاد. خیلی‌خب، حالا چه شد؟ (ببخشید اگر طول می‌کشد)، حالا چه شد؟ حالا یک‌وقت عزیز مصر خواب دید. خواب دید گاوهای بزرگ دارند گاوهای لاغر را می‌خورند یا [بالعکس] آنها این‌ها را می‌خورند. معبّرها را جمع کرد. گفتند عزیز مصر ما معبّریم، استاد ما یکی است در زندان است. [پرسید] کیست؟ [گفتند] یوسف. گفت این هنوز زندان است؟ گفتند آره. گفت بیاوریدش.
[یوسف] گفت ای عزیز مصر، هفت‌سال دیگر گرانی میشود، قحطی میشود. اصلاً قحطی میشود، شما تهیه گندم ببین. گفت خب گندم به‌قول ماها، (نمی‌دانم حالا خواربار فروش‌ها چه می‌گویند)، شاشه [شپشک] درمی‌آورد. گفت نه، این‌ها را بگذار توی کفن [پوشش، لفافه]. یعنی صدسال اگر این خوشه‌ها توی کفن باشند، لولو درنمی‌آورند. حالا این‌چه حسابی است که این خوشه‌ها روی این‌است؟ ببین [گندم] اول یک پوست دارد، بعد یک پوست دیگر دارد، بعد یک‌چیزهایی دارد که گاسیه به آن می‌گویند بزرگ است. حالا بعد هفت‌سال ایشان آمد، دیگر آنجا خیلی مورد عنایت عزیز مصر قرار گرفت. حالا [بعد] هفت‌سال چه شد؟ این عزیز مصر از دنیا رفت، ایشان شد شاه. حالا هم پیغمبر است هم شاه شده، درست‌است؟ حالا این‌ها در کنعان [هم] خب قحطی افتاد، فهمیدند مصر گندم دارد. حالا این برادرها پاشدند یکی یک خر برداشتند، یک جوال هم برداشتند، آمدند کجا؟ مصر [که گندم] بستانند. آمدند رفتند پیش این عزیز مصر که یوسف باشد. گفتند ای عزیز مصر، ما بچه‌های پیغمبریم، آره، به‌ما کیل [پیمانه] بده.
ببین خدا [با آنها چه‌کرد؟] کجایی؟ تا سنار داری باد به خودت می‌کنی. حالا خدا هم گدای چه‌کسی کرد آنها را؟ گدای یوسف. [گفتند] کیل به‌ما بده. گفت بروید جوال‌هایتان را بردارید، کیل بکنید. اما [مقدارش] معلوم است، مثلاً [میگفت] بیست مَن به آنها بده یا سی مَن، هرچه بدهند [را] معلوم کرد؛ این‌ها را خلاصه به آنها داد. حالا [یوسف] به این‌ها گفت این کیل را بگذارید درِ جوال بنیامین. کیل را گذاشتند آنجا، یکهو این‌ها گفتند کیل کجاست؟ گفتند بنیامین دزدیده، درِ جوالش است. [یوسف] گفت نگهش‌دار. آقا این‌ها [برادران] گریه زاری [که] ای عزیز مصر، ما یک برادر داشتیم گرگ خورده‌است او را. نه که این‌ها برداشتند پیراهن خونی درست‌کردند، ۵۵ بردند پیش بابایشان که این‌را غُلف کنند [بپوشانند، پنهان کنند]. [یعقوب] گرگها را خواست، [گرگ] گفت به یعقوب والله گوشت شیعه به‌ما حرام است، ما [او را] نخوردیم. حالا چهل‌سال این [یعقوب] گریه کرد، چرا گریه کرد؟ هر که گفت؟
هر که گفت هزارتومان به او می‌دهم. هر که بگوید [اما درست] نگوید، باید هزارتومان بدهد. یالا، بگویید ببینم. اما نترسید از هزار تومان، بگو یک‌چیزی. چرا؟ من الان چه‌چیز گفتم؟ من الان چه گفتم؟ [یعقوب] چهل‌سال گریه کرد. آن‌کار را که کرد خدا محبت خودش را گرفت، محبت یوسف به او داد؛ گفت حالا گریه کن تا چشمت درآید. بترسید از این‌که کاری بکنید [که] خدا محبت خودش را از تو بگیرد، محبت بچه را به تو بدهد، [خدا] عذابت کرده. توجه می‌کنید؟ توجه کردی یا نه؟ درست‌است؟ حالا عرض میشود خدمت شما هرچه این‌ها گریه و زاری کردند [که] برادر ما را این‌جوری گرگ خورده، این‌جوری است، [یوسف] گفت نه این [بنیامین] باید باشد. حالا من این‌جا خیلی رقت می‌کنم؛ وقتی خودم باشم، این آیه را ترجمه می‌کنم خیلی گریه می‌کنم. آقا که شما باشی، پیراهنش را یوسف گذاشت گَلِ یکی از این جوال‌ها. حالا چقدر [راه] که به کنعان داشتند، یکهو یعقوب گفت بوی یوسف می‌آید، بوی یوسف می‌آید. وقتی آمدند، دید یک پیراهن است، [یعقوب] مالید به چشمش، چشمش خوب شد. حالا حرفم سر این‌است. حالا یوسف یک‌آدم داشت، به‌اصطلاح حالا نوکرش بود، هرچه بود، غلامش بود، روانه کرد گفت برو [خبر من را به پدرم بده.]
[یوسف] چه‌کرد؟ این بنیامین را آورد با خودش چیز [غذا] بخورد، دید بنیامین گریه می‌کند. گفت بابا من که حالا زندانت نکردم، من آوردم تو [را] با ما چیز بخوری، چرا گریه می‌کنی؟ تو نجات پیدا می‌کنی. گفت نه ای عزیز مصر، (این‌جا من ناراحت می‌شوم)، گفت این‌ها که گفتند دروغ گفتند، برادر من را انداختند توی چاه، فهمیدی؟ [اما] می‌گویند [او را] گرگ خورده؛ حالا دست تو مثل دست او می‌ماند. آن‌وقت یک‌دفعه [یوسف] دست انداخت گردنش، گفت برادر من تو را می‌شناسم. تو این‌کار را کردی [که] نگذاشتی من را بکشند، من برادر تو هستم. آره، حالا حرف این‌است. حالا این غلام را روانه کرد، گفت برو به بابایم بگو آن‌که گندم با او داده یوسف است، آره؛ بلند شو بیا این‌جا، من هم می‌آیم. حالا این [غلام] تا آمد، سراغ خانه یوسف را از یک زن گرفت که این زن کلفَت یعقوب است. این آیه قرآن است دیگر، گفت که خانه یعقوب کجاست؟ گفت چه‌کار داری؟ گفت من خبر یوسف را آوردم. [زن] بنا کرد گریه‌کردن؛ دستهایش را بلند کرد، گفت خدا چرا به عهدت وفا نکردی؟ تو که بنا بود که بچه من را زودتر به‌من برسانی. [غلام] گفت [اسم] بچه‌ات چیست؟ گفت مثلاً علی یا چه. دست انداخت [گردنش]، گفت مامان من بچه‌ات هستم.
پس چه‌کرد خدا؟ می‌گویم، خدا به وعده‌هایش عمل می‌کند. این‌که [خدا] به تو می‌گوید عزیز من، شما اگر این‌جا یک‌قسمت بدهی، صدتا این‌جا [به تو پاداش] می‌دهم، هزارتا آنجا؛ والا به شما می‌دهد. باور کنید وعده‌های خدا درست‌است. اگر خدا وعده عذاب بدهد درست‌است، خدا به وعده‌هایش عمل می‌کند. حالا حرف سر این‌است، حالا این‌ها حرکت کردند. یعقوب حرکت کرد و پیراهن را هم مالید به چشمش خوب شد و حرکت کرد. یوسف هم از آن‌طرف حرکت کرد، با [نیروهای] لشکری و کشوری حرکت کردند، خیلی با عظمت. جبرئیل هم با او رفت. همین‌جور که داشت می‌آمد، جبرئیل گفت یوسف، آن‌زن که آنجاست او زلیخاست. حق سلامت می‌رساند، [می‌گوید] برو دعا کن جوان شود. [یوسف] رفت گفت زلیخا تویی؟ گفت آره. گفت می‌خواهی جوان شوی؟ گفت منتهای آرزویم همین‌است. یوسف دعا کرد جوان شد، گفت بیا برویم. گفت برو، روزی که من به لقا نرسیده‌بودم به تو که زرخرید ما بودی، ۶۰ نوکر ما بودی، من به تو توجه داشتم. حالا هم نبی هستی، هم عرض بشود سلطان هستی، من آن‌موقع به لقا نرسیده‌بودم.
این‌همه که به شما می‌گویم اگر به لقا برسید، [پشت‌پا بر عالم امکان می‌زنید، این‌است.] پشت‌پا بر عالم امکان زدم، من دست بر دامن زهرا زدم. اگر دست به دامن علی‌بن‌ابوطالب [بزنید]، اگر دست به دامن امام‌زمان بزنید، به همه‌چیز پشت‌پا می‌زنید. چیزی را نمی‌بینی دیگر به‌غیر او، عزیز من. [زلیخا] گفت برو، من به لقا نرسیده‌بودم. حالا [یوسف] آمده، حالا پدر از این‌طرف دارد می‌آید، پسر از این‌طرف. [یوسف] دست انداخت گردن بابایش؛ جبرئیل نازل‌شد، [گفت] یا یوسف دستت را باز کن. یک نوری رفت، گفت این‌چه بود؟ گفت نور نبوت از کَفَت رفت، چرا پدرت را احترام نکردی؟ [چرا] این‌جوری دست انداختی گردنش؟ [تو] بی‌تفاوت بودی، باید تا بابایت را می‌دیدی [از اسب] پیاده می‌شدی. جوان‌ها پدرهایتان را احترام کنید، قربانتان بروم. پدرها شما هم جوان‌ها را احترام کنید.
حالا آمدند به‌هم رسیدند. حالا ببین یوسف چه‌کار می‌کند؟ ببین شخص کریم همیشه کرامت از او نازل میشود. نمی‌گوید تو چه زمانی چه‌جوری کردی. خیلی من خبیث‌ها را دیده‌ام، غیر خبیث‌ها را هم دیده‌ام. یکی بود زیر گذر، این جلوی یکی را گرفته‌بود، به او میگفت موز من را بده. گفت آن‌روز که خانه ما بودی، به‌قدر دو نفر خوردی. این عمله بنا بود، به این عمله بنا میگفت. آخر هم به یک بدبختی این آدم افتاد که نگو. توجه می‌کنی من دارم چه می‌گویم؟ حالا عزیز من، قربانت بروم، فدایت بشوم، ببین من چه دارم می‌گویم. حالا ببین یوسف چه‌کار می‌کند؟ حالا این‌ها با هم نشسته‌اند، برادرها خجالت می‌کشند. [می‌گویند] ما بودیم این‌را انداختیم توی چاه، ما بودیم این‌را زدیم، حالا آمدیم ما محتاجش شدیم، هی خجالت می‌کشیدند. یک‌روز همه برادرها بودند، (ببین کریم این‌است)، [یوسف] گفت برادرها این‌کارها که شما کردید، این‌کارها کوچک است. یک‌کاری درباره من کردید، خیلی بزرگ است.
این اهل مصر من را به‌نام غلام می‌دیدند، شما آمدید و رفتید، حالا به‌نام یک پیغمبرزاده من را می‌بینند. می‌بینند من غلام نیستم، من پیغمبرزاده‌ام. این پیغمبرزاده‌ای را من از شما دارم و من سرفرازم که شما من را افشا کردید به پیغمبرزادگی، تمام این‌ها را فراموش کنید. اگر یک‌کار [بدی] یکی برایتان کرد فراموش کن باباجان‌من، بیا یوسف بشو. تو حسن یوسفی داری، به حسن خود مشو غرّه [مغرور]، صفات‌یوسفی باید تو را تا ماه کنعان شد. به مکه و منا یک کسی‌که با من یک‌قدری [رفتار] ناجوری می‌کرد، من همیشه می‌رفتم از او عذرخواهی می‌کردم. می‌گفتم من تقصیر دارم، حالا شما یک‌ذره این‌جا یکهو ناراحت بودی این حرف را به‌من زدی، چیزی نیست که، من باید تغییر کنم. یک‌جوری می‌کردم، یک‌چیزی هم او را طلبکار می‌کردم. همچین این‌جوری‌اش می‌کردم که هروقت من را می‌بیند خجالت نکشد. تو باید صفات انبیاء داشته‌باشی، صفات ولایت داشته‌باشی، نه کورس [طبل] ولایت به بی‌ولایتی بزنی. ما بیشترمان کورس ولایت به بی‌ولایتی می‌زنیم. [برای] کورس ولایت زدن باید ولایت داشته‌باشی. عزیزان من، ببین حالا یوسف چه کرده؟ می‌گوید من عذرخواهی هم از این‌ها می‌کنم. صلوات بفرستید.
یا علی
