بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا أباعبدالله السلام علیکم و رحمةالله و برکاته
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) کفواً أحد است، حضرت‌زهرا (علیهاالسلام) کفواً خلقت است. به اولیای امور کار نداشته‌باشید. بر عمر و ابابکر لعنت کنید.
گفتار متقی[۱]
رفقای‌عزیز! یک‌چیزهایی است که خیلی قٌلاست [یعنی آسان]، مُزدش هم زیاد است؛ اما همّتش کم است! مثل این‌که اگر شما یک سلام به آقا امام‌حسین (علیه‌السلام) بدهید، خدا ثواب یک زیارت به شما می‌دهد، این‌را باید یقین کنید! این‌همه راه می‌روی! خدا متوکّلان هر زمانی را لعنت کند! این‌قدر این‌ها کرامت‌شان ابعاد دارد؛ همیشه برای مؤمن راهی گذاشتند، می‌گوید: اگر قبر مرا نگذاشتند بیایی زیارت کنی، یک سلام به‌من بده! امام‌حسین (علیه‌السلام) به یک سلام قانع است! رفقای‌عزیز! این‌را من می‌گویم که إن‌شاءالله امیدوارم همّت داشته‌باشید.
شخصی بود که در گمرک آمد، می‌خواست به کربلا برود. یکی از این مأموران گمرک که سنّی بود، او را خیلی زد و گفت: برو به علی بگو! این‌شخص باید اوّل به کاظمین و از آن‌جا به سامرا، سپس به کربلا و از آن‌جا به نجف برود؛ این قاعده‌اش است که آقایانی که زوّار هستند، بهتر از من می‌دانند؛ چون‌که اگر غیر از این‌طور بروند؛ شاید که توهین به آقا امام‌حسن عسکری و آقا امام‌هادی (علیهماالسلام) بشود. باید آن‌جا در کاظمین قبر آقا موسی‌بن‌جعفر و امام محمدتقی (علیهماالسلام) را زیارت کنند، بعد به سامرا برای زیارت امام‌حسن عسکری و امام‌هادی (علیهماالسلام) بروند، بعد به کربلا و سپس به نجف بروند. این‌شخص یک‌سره به نجف رفت و گفت: علی‌جان! کتک‌هایی که خوردم را داری می‌بینی، آن‌ها هیچ؛ امّا این‌که گفت: برو به علی بگو! خیلی مرا رنج می‌دهد. دارد می‌گوید که شما نمی‌فهمید و نمی‌دانید. ببین آقاجان! چقدر این آدم به امامِ خودش اطمینان داشت که می‌گوید امامم می‌داند، این حرفی که به‌من زده، مرا رنج می‌دهد. بیایید یک‌قدری فکر کنیم! یک‌قدری اندیشه داشته‌باشیم! ببین چه‌جور امام‌شناس است، می‌گوید: مرا رنج می‌دهد که آن سنّی می‌گوید تو نمی‌فهمی و نمی‌دانی! خلاصه بیتوته‌ای کرد؛ یک‌دفعه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به او گفت که من کاری به او ندارم، گفت: یا علی! چرا؟ گفت: حق به گردن من دارد.
این مطلب را دو جور علمای‌اعلام، مروّج احکام نقل کردند؛ حالا هر دو جورش را من می‌گویم. یکی این‌که می‌گویند: یک‌وقت این آدم پُستش کنار شریعه فرات بود، یک‌نگاه به این شریعه کرد و گفت: حسین! یک‌قدری از این آب به تو می‌دادند، چطور می‌شد؟! اشکش جاری شد. یک‌روایت داریم، می‌فرمایند که نه! این‌شخص آمد برود، یک سلام به آقا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) داد. امام گفت: این حقّ به گردن ما دارد، ما فعلاً کاری با او نداریم! وقتی‌که این‌شخص از کربلا برگشت، اتفاقاً در گمرک پُست همان شخص سنّی بود. به او گفت: آیا آن حرف را به علی گفتی؟ گفت: آره! گفت: چه‌جور شد؟ گفت: علی (علیه‌السلام) این‌جور گفت، ماجرا را برایش تعریف کرد، آن سنّی گفت: قسم به کسی‌که جان همه عالم در قدرتش است! آن‌موقع که من سلام دادم یا این حرف را زدم، هیچ‌کس آن‌جا نبود. ایشان شیعه شد. حالا آقایان ببینید یک سلام به امام‌حسین (علیه‌السلام) دادن، یک سلام به امام‌زمان (عجل‌الله‌فرجه) دادن چه اثری دارد، چرا کوتاهی می‌کنید؟! [۲] روایت داریم که این‌طوری به امام‌حسین (علیه‌السلام) سلام بدهید: «السلام علیک یا أباعبدالله. السلام علیک یابن‌رسول‌الله. السّلام علیک یابن‌امیرالمؤمنین. السلام علیک یابن‌فاطمةالزهراء. السلام علیک یابن‌خدیجةالکبری. السلام علیکم و رحمةالله و برکاته.»
حالا اگر خیلی زور به شما می‌آید و خلاصه برایتان سخت است! بگویید: «السلام علیک یا أباعبدالله، السلام علیکم و رحمةالله و برکاته.» این‌قدر که می‌توانید بگویید! روایت داریم که ثوابِ یک زیارتِ بدون زحمت، در نامه اعمال شما نوشته می‌شود. [۳]
به‌من اشاره‌شد که هر موقع که می‌خواهی حرف بزنی، سلام به امام‌حسین (علیه‌السلام) بده! این سلامی که به امام‌حسین (علیه‌السلام) می‌دهیم، باید از تمام گلبول‌های خون‌مان و اشیای بدن‌مان، باور کنیم که امام‌حسین (علیه‌السلام) زنده‌است و سلامتی‌اش را بخواهیم. به مُرده که کسی سلام نمی‌دهد. از کجا این مطلب را بفهمیم؟ مگر سرِ امام‌حسین (علیه‌السلام) قرآن نخواند؟ مگر نگفت «أم حَسِبتَ أنّ أصحابَ‌الکهف و الرّقیم کانوا مِن آیاتنا عَجَباً»؟ امام که نمی‌میرد! چرا این‌قدر ما ولایت‌مان ضعیف‌است؟! [۴]
یا علی
- ↑ شجره توحید 78 (اول سخنرانی) و سیزده رجب 78 (دقیقه 1 و 2)
- ↑ شجره توحید 75
- ↑ احترام ولایت
- ↑ سیزده رجب 78
